Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Bober

Protokolant: st.sekr.sądowy Agnieszka Krztoń

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: Firmy (...) SA w D.

przeciwko : (...) S.A. w likwidacji z/s w Ł.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) S.A. w likwidacji z/s w Ł. na rzecz powoda Firmy (...) S.A. w D. kwotę 182.852,68 zł (sto osiemdziesiąt dwa tysiące osiemset pięćdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

75.566,35 zł od dnia 31 maja 2014r.

-

56.843,22 zł od dnia 31 maja 2014r.,

-

14.533,68 zł od dnia 31 maja 2014r.,

-

23.264,22 zł od dnia 31 maja 2014r.,

-

11.849,56 zł od dnia 31 maja 2014r.,

-

688,80 zł od dnia 31 maja 2014r.,

-

106,85 zł od dnia 21 października 2014r.

do dnia zapłaty,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.143 zł (dziewięć tysięcy sto czterdzieści trzy złote) tytułem zwrotu opłaty sądowej i kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI GC 379/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 stycznia 2015r.

Powód Firma (...) S.A. w D. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w likwidacji z/s w Ł. kwoty 182.852,68 zł tytułem zapłaty za sprzedany towar (opony).

W uzasadnieniu podał, że sprzedał pozwanemu opony, co potwierdzają wystawione dowody ich dostawy, a pozwany uznał dług co do zasady i wysokości i zapłacił część należności z tego tytułu. Pozostała do zapłaty jeszcze kwota dochodzona pozwem, jak też odsetki za opóźnienie w zapłacie.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany zarzucił po pierwsze, że pozew wniesiony został do niewłaściwego miejscowo Sądu, z pogwałceniem art. 27 kpc. Wprawdzie powód przedłożył do pozwu umowę , jednak dotyczy ona współpracy stron w zakresie dotyczącym opon ciężarowych i opon ciężarowych bieżnikowanych, zaś dołączone do pozwu faktury dotyczą opon do samochodów osobowych. W tym stanie rzeczy, skoro powód dołączoną umową nie wykazał właściwości miejscowej Sądu w Rzeszowie sprawa powinna być w jego ocenie przekazana Sądowi właściwemu, zgodnie z normą art. 27 kpc.

Pozwany zaprzeczył też aby kiedykolwiek uznawał dług objęty pozwem, zarzucił, że powód żadnym dowodem nie wykazał by pozwany kupował, jak też składał ofertę nabycia objętych fakturami opon do samochodów osobowych. Przedłożone do pozwu faktury nie mogą być takim dowodem, gdyż nie zawierają podpisu ze strony pozwanej spółki.

Pozwany zaprzeczył też by kiedykolwiek akceptował termin płatności wskazany w fakturach i ewentualne odsetki w tym stanie rzeczy mogłyby być liczone dopiero od wezwania go zapłaty. Powód również na powyższą okoliczność nie przedstawił w sprawie żadnego dowodu. Nadto zarzucił, że zasądzona nakazem wysokość odsetek stoi w sprzeczności z normą art. 359 § 2 pkt 1 kpc.

W odpowiedzi na sprzeciw pozwanego powód podtrzymał żądanie pozwu i wyjaśnił, że omyłkowo wskazał w uzasadnieniu pozwu, iż stosunek, jaki łączy strony wynika z umowy o współpracę (...) z dnia 16.12.2013r. De facto bowiem powód i pozwany zawarli umowę o współpracę w dniu 2 stycznia 2013r., której przedmiotem było określenie zasad współpracy i warunków handlowych pomiędzy stronami w zakresie sprzedaży hurtowej oraz detalicznej opon do samochodów osobowych, dostawczych i 4x4 wraz z usługą montażu, wyważania oraz naprawy. Szczegóły dokonywania zakupów opon zimowych, letnich i całorocznych strony uzgodniły w porozumieniach handlowych. W zakresie opon zimowych strony wiązało porozumienie handlowe z dnia 29 czerwca 2013r., zaś w zakresie zakupów opon letnich i całorocznych porozumienie z dnia 21 marca 2014r.

W paragrafie 2 pkt 10 umowy pozwany zobowiązał się do dokonywania płatności za nabywane opony zgodnie z terminami wynikającymi z faktur VAT, ustalono także, że od nieterminowych płatności powód będzie naliczał odsetki ustawowe. Zgodnie z par 10 pkt 2 strony umówiły się, iż sądem właściwym dla rozpatrywania sporów będą w sądy właściwe ze względu na siedzibę powoda.

Fakt dostawy towarów objętych fakturami przedstawionymi do pozwu potwierdzony został przez pozwanego podpisem przez osobę upoważnioną do odbioru towaru, pieczęcią firmową oraz datą odbioru. Na podstawie w/wym. dowodów powód wystawił pozwanemu faktury VAT.

Pozwany przyznał, że towar i faktury objęte pozwem od powoda otrzymał, zaksięgował je w koszty i odliczył zawarty w nich podatek VAT. Tym samym w ocenie powoda – pozwany uznał zasadność naliczonych w fakturach tych kwot. Zarzuty pozwanego natomiast wskazują na jego działania w złej wierze, podnoszone są jedynie celem wydłużenia postępowania sądowego i odwlekania w czasie wydania wyroku.

Nadto, powód wskazał, że w mailu z dnia 21 sierpnia 2014r. prezes zarządu strony pozwanej przyznał, że pozwany nie reguluje na bieżąco swoich zobowiązań za dostarczony towar. Wobec postawienia spółki w stan likwidacji i wezwania wierzycieli do zgłaszania wierzytelności powód w dniu 14 października 2014r. dokonał zgłoszenia przysługującej mu wierzytelności w odpowiedzi na co otrzymał korespondencję datowaną na dzień 7 października 2014r., w której to korespondencji pozwany nie kwestionuje w żaden sposób jej wysokości , przyznając jedynie, że sytuacja finansowa spółki jest na tyle niestabilna , iż wszelkie działania egzekucyjne mogą spowodować, że konieczne będzie złożenie wniosku o upadłość.

Sąd Okręgowy rozstrzygając spór ustalił i zważył w sprawie co następuje:

Powód dostarczył pozwanej spółce towar w postaci opon samochodowych, co potwierdzają dowody dostawy z dnia 13, 17, 19 i 24 lutego 2014r. , a także 3 i 17 marca 2014r., które to dokumenty zostały podpisane przez pracownika odbiorcy, opatrzone jego firmową pieczęcią, ze wskazaniem dat odbioru.

dowody: noty dostawy k. 25 do 29 akt sprawy.

Na podstawie tych dowodów powód wystawił dokumenty rozliczeniowe w dniach 14, 18, 20 i 25 lutego 2014r. oraz 4 i 18 marca 2014r.

dowody: faktury VAT k. 16 do 23

Strony niniejszego sporu zawarły w dniu 2 stycznia 2013r. umowę o współpracy, której przedmiotem było określenie zasad współpracy i warunków handlowych w zakresie sprzedaży hurtowej oraz detalicznej opon do samochodów osobowych, dostawczych oraz 4x4 wraz z usługą montażu, wyważania oraz naprawy.

dowód: umowa o współpracy k. 67 do 70

W umowie tej strony ustaliły, że w przypadku spraw spornych – spory te będą rozpatrywane przez sądy właściwe ze względu na siedzibę powoda albo firmę (...) (paragraf 10 pkt 2 umowy).

W jej paragrafie 2 w pkt 10 pozwany zobowiązał się także do dokonywania płatności za nabywane opony zgodnie z terminami wynikającymi z faktur VAT, przyjęto też, że termin ten nie będzie krótszy niż 30 dni. Strony umówiły się również, że od nieterminowych płatności powód będzie naliczał odsetki ustawowe. Szczegóły dokonywania zakupów opon zimowych, letnich i całorocznych uzgodnione były pomiędzy stronami w porozumieniach handlowych, tj. w porozumieniu z 29 czerwca 2014 i 21 marca 2014r.

dowód: porozumienia k. 76 do 83

Pozwany nie zarzucał nawet aby dowody dostawy nie były podpisane przez uprawnioną do tego osobę, jak również by nie otrzymał faktur VAT (a więc nie zaksięgował ich w swojej dokumentacji). Zobowiązany przez Sąd do przedłożenia na rozprawie rejestru zakupów VAT za miesiąc luty i marzec 2014r. oraz deklaracji VAT – 7 za te miesiące wraz z dowodem złożenia tych dokumentów do Urzędu Skarbowego – pod rygorem nadania znaczenia odmowie przedłożenia tych dokumentów, na wezwanie to nie odpowiedział, nie stawił się również na rozprawie w dniu 27 stycznia 2015r.

Trzeba też zaznaczyć, że wnosząc sprzeciw od nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym (wnosząc w nim o oddalenie powództwa) pozwany zarzucił jedynie, iż powód nie wykazał by on składał ofertę nabycia towarów objętych dołączonymi do pozwu dokumentami, nie zaprzeczając w zasadzie by towary te otrzymał, jak również by otrzymał i rozliczył wystawione przez powoda dokumenty rozliczeniowe. Ogólnikowo zaprzeczył jedynie by doszło do jakichkolwiek uzgodnień co do terminów płatności, jak również co do odsetek, które w jego ocenie naliczone zostały sprzecznie z normą art. 359 § 2 ¹ kc (również bez wskazania uzasadnienia tego zarzutu).

Zarzuty te nie są zasadne, mając na względzie zarówno treść umowy o współpracy jak też porozumień handlowych łączących strony, jak również akceptację przez pozwanego terminów płatności wskazanych w wystawionych przez powoda fakturach. Nadmienić trzeba, że pozwany nie zarzucił aby terminy płatności były odbiegające od ustalonych w porozumieniu o współpracy, po przedstawieniu przez powoda w/wym. umowy nie odniósł się w zasadzie w żaden sposób do jej ustaleń w tym zakresie.

Powyższe dowody, a także stanowisko strony pozwanej w procesie dają podstawę do przyjęcia, że roszczenie powoda w świetle art. 5 35 kc, a także art. 481 § 1 i 2 kc jest w pełni zasadne, a zarzuty strony pozwanej czynione są jedynie na użytek niniejszego postępowania, celem jego wydłużenia. Z korespondencji mailowej przedstawionej do akt sprawy wynika bowiem, że przedstawiciel pozwanej spółki przyznaje, iż zalega ona z płatnościami z uwagi na kłopoty z płynnością finansową, które rozpoczęły się pod koniec 2012r.

dowód : email k. 36.

Pozwany obecnie prowadzi postępowanie likwidacyjne, co wynika z uchwały podjętej na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy w dniu 25 września 2014r. Intencją pozwanego jest odwleczenie terminów płatności, co w ocenie likwidatora może dać szanse na rozpoczęcie procesu spłaty długów. Także w postępowaniu likwidacyjnym powód zgłosił jednak swoją wierzytelność, na którą składa się min. kwota dochodzona pozwem i wierzytelność ta nie została w tym postępowaniu zakwestionowana.

dowód: zgłoszenie k. 85, pismo likwidatora k. 87

Powyższa sytuacja nie może dawać jednak podstawy do oddalenia żądania pozwu w niniejszej sprawie, bowiem roszczenie powoda wykazane zostało przez stronę powodową przedstawionymi dowodami z dokumentów w sposób nie budzący wątpliwości.

Reasumując, kwotę dochodzoną pozwem zasądzona na rzecz powoda na podstawie art. 535 kc, a o kosztach postępowania orzeczono stosownie do art. 98 § 1 i 3 kpc.