Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA – Anna Prokopiuk

Sędziowie SA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz -spr.

SO (del.) – Małgorzata Janicz

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2013 r.

sprawy D. K.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 13
§ 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego W. P. w. W.

z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt V K 249/11

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

- zasądza od D. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 300 (trzysta) zł tytułem opłaty, ustalając w takiej samej wysokości opłatę za I instancję.

UZASADNIENIE

A. Z. , J. O. i D. K. zostali oskarżeni o to, że:

1.  w nocy z 21 na 22 czerwca 2011 r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, poprzez posłużenie się bronią palną polegające na skierowaniu wobec K. K. (1) groźby użycia w/w broni, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 20 zł na szkodę K. K. (1),

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.,

2.  w nocy z 21 na 22 czerwca 2011r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili S. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości około 2000 zł w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali należący do niego telefon komórkowy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.,

3.  w nocy z 21 na 22 czerwca 2011 r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili M. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego m-ki (...) wartości około 4000 zł oraz pieniędzy w kwocie 30 zł w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali należący do niego telefon komórkowy oraz znajdujące się w portfelu pieniądze,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.,

4.  w nocy z 21 na 22 czerwca 2011 r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili F. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego m-ki LG o wartości około 50zł. oraz pieniędzy w kwocie 50 zł w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali należący do niego telefon komórkowy oraz znajdujące się w portfelu pieniądze,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.,

5.  w nocy z 21 na 22 czerwca 2011 r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowali doprowadzić A. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od niego wydania telefonu komórkowego oraz portfela, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

a nadto A. Z. o to, że:

6.  w nocy z 21 na 22 czerwca 2011 r. w O., woj. (...), groził M. K. bezprawnym pozbawieniem wolności, przy czym groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

tj. o czyn przewidziany w art.190 § 1 k.k.

oraz J. O. o to, że:

7.  w dniu 22 czerwca 2011 r. w W. posiadał bez wymaganego zezwolenia amunicję do broni palnej bojowej w postaci 3 naboi pistoletowych kal.9mm wz. M. dwóch z oznaczeniem „21,73” i jednego z oznaczeniem „21,76”,

tj. o czyn z art.263 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy W. P. w. W. wyrokiem z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt V K 249/11 A. Z., J. O. i D. K. w ramach czynu zarzucanego w pkt 1 uznał za winnych tego, że w nocy z 21 na 22 czerwca 2011r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili K. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 20 zł. w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali znajdujące się w portfelu pieniądze to jest popełnienia czynu z art.286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał oskarżonych a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu A. Z. karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, oskarżonym J. O. i D. K. kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności; A. Z., J. O. i D. K. w ramach czynów zarzucanych w pkt 2,3,4 i 5 uznał za winnych tego, że w nocy z 21 na 22 czerwca 2011r. w O. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

- doprowadzili S. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego m-ki S. (...) o wartości około 2000zł. w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali należący do niego telefon komórkowy;

- doprowadzili M. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego m-ki I. (...) o wartości około 4000 zł oraz pieniędzy w kwocie 30 zł w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali należący do niego telefon komórkowy oraz znajdujące się w portfelu pieniądze;

- doprowadzili F. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego m-ki LG o wartości około 50zł. oraz pieniędzy w kwocie 50 zł w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od pokrzywdzonego, a następnie zabrali należący do niego telefon komórkowy oraz znajdujące się w portfelu pieniądze;

- usiłowali doprowadzić A. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci telefonu komórkowego w ten sposób, że wprowadzili pokrzywdzonego w błąd podając się za funkcjonariuszy Policji przeprowadzających czynności służbowe, po czym zażądali od niego wydania telefonu komórkowego oraz portfela, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. i art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. 13§ 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 227 k.k. w zw. z art.11 § 2 k.k. w zw. z art.12 k.k. skazał ich a na na podstawie art.286 § 1 k.k. w z. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu A. Z. karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, J. O. i D. K. kary po 1 (jednym,) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności; J. O. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 7 i za czyn ten na podstawie art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art.85 k.k. i art.86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonym kary łączne pozbawienia wolności: A. Z. w wymiarze 2 (dwóch) lat, J. O. w wymiarze 1(jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy, D. K. w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy; na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wobec A. Z. i J. O., zaś na podstawie art.69 k.k. i art.70 § 2 k.k. wobec D. K., wykonanie orzeczonych kar pozbawienia warunkowo zawiesił tytułem próby na okres 3 (trzech) lat wobec J. O. i D. K. oraz na okres 5 (pięciu) lat wobec A. Z.; na podstawie art. 73 § 2 k.k. oddał oskarżonego D. K. w okresie próby pod dozór kuratora; na podstawie art.72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonych A. Z., J. O. i D. K. do częściowego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez wpłatę na rzecz K. K. (1) kwoty po 6(sześć) złotych od każdego z nich, na rzecz S. S. (1) kwoty po 666 (sześćset sześćdziesiąt sześć) złotych od każdego z nich, M. S. kwoty po (...) (tysiąc trzysta czterdzieści trzy) złote od każdego z nich, na rzecz F. K. kwoty po 16 (szesnaście) złotych od każdego z nich w terminie 6 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku; na podstawie art.230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić dowód rzeczowy opisany na
k. 262 poz.4 J. O.; zasądził od oskarżonego A. Z. kwotę 300 złotych, od oskarżonych J. O. i D. K. kwoty po 180 złotych tytułem opłaty oraz obciążył ich kosztami sądowymi na rzecz Skarbu Państwa w częściach nań przypadających; A. Z. od popełnienia czynu zarzucanego w pkt 6 uniewinnił, koszty sądowe w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok uprawomocnił się wobec A. Z. i J. O. a zaskarżony został przez obrońcę D. K..

Obrońca D. K. zaskarżył wyrok w całości i zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, to jest:

a.  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

b.  art. 7 k.p.k. w związku z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez danie wiary zeznaniom M. U. (1) z pominięciem zeznań świadka S. S. (2), z jednoczesnym odstąpieniem od wyjaśnienia takiego zabiegu,

c.  art. 410 k.p.k. poprzez oparcie wyroku na części materiału ujawnionego na rozprawie głównej, tj. poprzez pominięcie świadka S. S. (3), w zakresie w jakim są korzystne dla oskarżonego D. K.,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez uznanie, iż oskarżony D. K. dopuścił się zarzucanych mu czynów

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł, aby Sąd Apelacyjny zmienił wyrok pierwszej instancji i uniewinnił oskarżonego, ewentualnie, aby uchylił wyrok pierwszej instancji i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest niezasadna.

Sąd I instancji nie dopuścił się, mającej wpływ na treść wyroku, obrazy wskazanych w środku odwoławczym przepisów postępowania. Rozstrzygnięcie swoje oparł na pełnym materiale dowodowym, ujawnionym w toku rozprawy głównej, który ocenił bez przekroczenia ram swobody zakreślonej przepisem art. 7 k.p.k. Z prawidłowo ocenionych dowodów wysnuł nie budzące wątpliwości wnioski co do zawinienia D. K.. Stanowisko swoje przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną.

Nie ma racji obrońca twierdząc, że Sąd orzekający złamał podstawową zasadę procesu karnego z art. 5 § 1 k.p.k., a więc zasadę domniemania niewinności. Wątpliwości co do winy D. K. skarżący upatruje w fakcie, iż większość świadków, którym okazano oskarżonego w ogóle go nie rozpoznała, a nawet nie wskazała, że jest podobny do sprawcy. Okoliczność powyższa nie doprowadziła do wystąpienia w niniejszej sprawie „nie dających się usunąć wątpliwości” co do sprawstwa oskarżonego, gdyż za podstawę ustaleń faktycznych co do tej kwestii Sąd orzekający przyjął dowody, które w sposób pewny i stanowczy wskazywały, że D. K. współdziałał w popełnieniu przestępstw z dwoma pozostałymi oskarżonymi. Jednym z tych dowodów są zeznania świadka M. U. (1), która wskazała na D. K. jako na jednego ze sprawców. Obrońca wprawdzie twierdzi, że rozpoznanie to nie przełamuje zasady domniemania niewinności, gdyż nastąpiło ono dopiero na rozprawie, lecz stanowiska tego nie można podzielić. Wprawdzie prowadzący śledztwo nie okazali świadkowi oskarżonych, ale podnieść należy, że M. U. (1) zeznała, że byłaby w stanie rozpoznać sprawców (k. 255-257 t. II). Ponadto, co jest istotne, D. K. rozpoznała na rozprawie jako opisywanego w toku śledztwa najmłodszego mężczyznę, z którym miała bezpośredni kontakt podczas zdarzenia, gdyż to z nim prowadziła rozmowę na temat posiadania telefonu i dokumentów. M. U. (2) potwierdziła na rozprawie ujawnione zeznania ze śledztwa i oświadczyła, że dopiero później dowiedziała się, że mają wspólnych znajomych, co tłumaczy dlaczego powyższa okoliczność nie znalazła się w jej wcześniejszych zeznaniach. Nieskuteczne jest podważanie zeznań świadka M. U. (1) co do rozpoznania oskarżonego, zeznaniami świadka S. S. (3) w tej części, w której twierdził, że widział dwóch sprawców i wskazał na rozprawie na A. Z. i J. O.. Zeznania tego świadka nie wykluczają przecież sprawstwa oskarżonego lecz wskazują na to, że jego uwaga była zwrócona na te osoby, które aktywnie działały jako rzekomi policjanci, przeszukując inne osoby. Zatem – wbrew stanowisku skarżącego - trudno uznać, że zeznania świadka S. S. (3) są korzystne dla oskarżonego a nadto, iż Sąd orzekający pominął te zeznania, naruszając art. 410 k.p.k. Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom tego świadka i oceniając je w powiązaniu z innymi dowodami prawidłowo ustalił, iż sprawców było trzech, a jednym z nich był D. K.. Natomiast autor środka odwoławczego wybiórczo traktuje dowody, pomijając te, które są dla oskarżonego niekorzystne. Tymczasem o trzech sprawcach przestępstw zeznają pokrzywdzeni K. K. (1), M. S. i S. S. (1), a także świadkowie R. O., M. U. (1), L. K., a nadto funkcjonariusz policji D. O., który na polecenie dyżurnego KPP O. udał się na penetrację terenu, mając przekazaną informację o trzech sprawcach.

Ustalenia co do tego, że trzecim sprawcą był rozpoznany przez M. D. K., Sąd I instancji poczynił także, co pomija skarżący, na podstawie wyjaśnień oskarżonego A. Z. a także częściowo oskarżonego J. O.. Trudno nie dostrzec, że przyjęte przez Sąd I instancji za podstawę ustaleń faktycznych wyjaśnienia A. Z. co do sprawstwa D. K., są stanowcze, konsekwentne i niezmienne, i skarżący dowodu tego nie podważał.

Sąd Apelacyjny uznał, że prawidłowa analiza pełnego materiału dowodowego doprowadziła do poczynienia przez Sąd orzekający pozbawionych błędu ustaleń faktycznych, poprzez uznanie, że oskarżony D. K., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Z. i J. O. dopuścił się przypisanych mu czynów. Zatem Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji, a tym samym nie uwzględnił wniosku środka odwoławczego o zmianę wyroku i uniewinnienie D. K., jak też wniosku ewentualnego o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Orzeczone wobec D. K. kary jednostkowe pozbawienia wolności, jak też kara łączna, której wykonanie warunkowo zawieszono, uwzględniają wszelkie okoliczności istotne dla ich wymiaru i nie rażą surowością w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec D. K.. Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 300 zł tytułem opłaty, ustalając w takiej samej wysokości wyliczoną omyłkowo na 180 zł opłatę za I instancję.