Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale K. G. (1), Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2013 r.

sprawy

S. S.

oskarżonego z art. 280 § 2 kk i art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 4 lutego 2013 r., sygn. akt XVIII K 67/12

na podstawie art. 637 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 1771,20 złotych (tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych 20/100) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu udzieloną oskarżonemu za obie instancje;

3.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt II AKa 97/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lutego 2013r Sąd Okręgowy w Łodzi w punkcie 1 w miejsce czynu zarzuconego w punkcie I aktu oskarżenia uznał S. S. za winnego tego, że w dniu 24 września 2009r w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z R. S. i A. W. wobec których wydano prawomocny wyrok skazujący, użył wobec M. W. (1) przemocy polegającej na zaciągnięciu go siłą za komórki, a także posłużył się wobec niego nożem w ten sposób, że zademonstrował mu tenże nóż i zagroził możliwością natychmiastowego jego użycia, po czym zabrał mu w celu przywłaszczenia samochód marki H. (...) nr. rej. (...) o wartości 20 000zł stanowiący własność K. K., trzy sztuki pizzy o wartości 70,50zł i pieniądze w kwocie 350zł stanowiące własność R. K. – właściciela pizzerii (...) oraz pieniądze w kwocie 250zł, dowód osobisty i kartę bankomatową stanowiące własność M. W. (1), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne i w ciągu 5 lat po odbyciu za nie kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, czym wyczerpał znamiona art. 280 § 2 kk i art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to, na podstawie art. 280 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności.

W punkcie 2 wyroku w miejsce czynu zarzuconego w punkcie II aktu oskarżenia uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 24 września 2009r, działając wspólnie i w porozumieniu z R. S. i A. W. wobec których wydano prawomocny wyrok skazujący, grożąc M. W. (1) pobiciem oraz popełnieniem takiego przestępstwa na szkodę osoby mu najbliższej, pozbawił go wolności w ten sposób, że zmusił go do wejścia do samochodu, po czym woził go tym pojazdem przez okres kilku godzin, czym wyczerpał znamiona art. 189 § 1 kk i art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 191 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

W punkcie 3 wyroku w miejsce czynów zarzuconych w punkcie III i V aktu oskarżenia uznał oskarżonego za winnego tego, że w okresie od lipca do 22 września 2009r w Ł. krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru:

a) w lipcu 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po pokonaniu zamków fabrycznych dostał się do wnętrza samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 2000zł stanowiącego własność R. Ł., po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

b) w nocy z 9 na 10 sierpnia 2009r w Ł. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. W., co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dostał się do samochodu marki P. (...) nr. rej. (...) o wartości 5000zł stanowiącego własność P. S. (1), po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

c) w nocy z 26 na 27 sierpnia 2009r przy ul. (...) w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z A. W., co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po pokonaniu zabezpieczeń dostał się do wnętrza pojazdu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 500zł stanowiącego własność P. S. (2), po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

d) w nocy z 28 na 29 sierpnia 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W., co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dostał się do wnętrza pojazdu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 900zł stanowiącego własność M. W. (2), po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

e) w okresie pomiędzy 29 i 31 sierpnia 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po pokonaniu zamka fabrycznego dostał się do wnętrza samochodu P. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 2000zł stanowiącego własność J. S., po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

f) w dniu 14 września 2009r przy ul. (...)w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dostał się do wnętrza pojazdu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 1500zł stanowiącego własność G. S., po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

g) w dniu 14 września 2009r przy ul. (...) w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń fabrycznych dostał się do wnętrza samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 1500zł stanowiącego własność A. M., po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

h) w nocy 18 na 19 września 2009r przy ul. (...) w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń fabrycznych samochodu marki P. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 1000zł usiłował dokonać zaboru w celu krótkotrwałego użycia w/w pojazdu na szkodę S. i D. C., przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości jego uruchomienia,

i) w nocy z 19 na 20 września 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. co do której wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dostał się do wnętrza samochodu marki P. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność K. G. (2), po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

j) w nocy 21 na 22 września 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. i R. S., co do których wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dostał się do wnętrza samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 900zł stanowiącego własność G. K., po czym usiłował dokonać zaboru w celu krótkotrwałego użycia w/w pojazdu lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości jego uruchomienia,

k) w nocy z 21 na 22 września 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. i R. S., co do których wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim wyłamaniu klamki wraz z zamkiem w drzwiach przednich dostał się do wnętrza samochodu P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 4000 stanowiącego własność J. K., po czym usiłował dokonać zaboru w celu krótkotrwałego użycia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości uruchomienia pojazdu,

l) w nocu z 21 na 22 września 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. i R. S., co do których wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim wybiciu szyby trójkątnej dostał się do wnętrza samochodu P. caro o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 2000zł stanowiącego własność W. S., a następnie po uszkodzeniu blokady dźwigni zmiany biegów oraz stacyjki usiłował dokonać zaboru w celu krótkotrwałego użycia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości uruchomienia pojazdu,

m) w nocy z 21 na 22 września 2009r przy ul. (...) w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. i R. S., co do których wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim wybiciu szyby i uszkodzeniu w drzwiach przednich lewych dostał się do wnętrza samochodu marki P. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 300zł stanowiącego własność S. G. i K. G. (3), po czym usiłował dokonać zaboru w celu krótkotrwałego użycia, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości uruchomienia pojazdu,

n) w okresie od 7 do 22 września 2009r przy ul. (...) w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. i R. S., co do których wydano prawomocny wyrok skazujący, po uprzednim pokonaniu w nieustalony sposób zabezpieczeń dostał się do wnętrza samochodu P. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 1000zł stanowiącego własność Z. K., po czym zabrał go w celu krótkotrwałego użycia,

a następnie – w przypadku pojazdów skutecznie zabranych - porzucił je w takich okolicznościach, że zachodziło niebezpieczeństwo ich utraty lub uszkodzenia, przy czym dopuścił się tego czynu w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne,

czym wyczerpał dyspozycję art. 289 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, i za to na podstawie art. 289 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Za pozostające w realnym zbiegu przestępstwa Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 85 i 86 § 1 kk wymierzył S. S. karę łączną 6 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności sąd zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 25 września 2009r . Nadto, orzekł o wynagrodzeniu na rzecz obrońcy z urzędu, zaś oskarżonego zwolnił od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego w części dotyczącej punktu 1 zarzucając mu:

1. obrazę przepisów postępowania karnego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk w zw. z art. 424 kpk, poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, polegająca w szczególności na:

a)  niezasadnym uznaniu za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego M. W. (1) w sytuacji, gdy są one pozbawione konsekwencji oraz niespójne, a nadto nie korelują z pozostałymi dowodami w postaci wyjaśnień oskarżonego S. S., A. W. i R. S.,

b)  rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego S. S. z chwilą, gdy takie działanie sądu pozostaje w sprzeczności z zasadą in dubio pro reo,

c)  obrazę przepisów postępowania karnego, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez dowolne i bezpodstawne odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego S. S. złożonym w toku rozprawy z uwagi na to, że różnią się one w swej treści od wyjaśnień złożonych w trakcie śledztwa, a oskarżony nie uzasadnił przekonująco zmiany swego stanowiska, gdy z przepisów postępowania karnego nie wynika obowiązek dowodzenia swej niewinności,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony S. S. dopuścił się czynu przypisanego mu p punkcie 1 wyroku w sytuacji, gdy prawidłowa ocena wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonych w oparciu o dyrektywy z art. 7 kpk nie dostarcza ku temu jednoznacznych i przekonujących podstaw,

3. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary wymierzonej za czyn z punktu 1 oraz kary łącznej przekraczającej swą dolegliwością stopień społecznej szkodliwości czynu.

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie orzeczenia o karze łącznej i uznanie, że czyn oskarżonego opisany w punkcie 1 wyroku wyczerpał znamiona art. 280 § 1 kk, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Nie mogły zostać uwzględnione zawarte w apelacji zarzuty naruszenia przez sąd meriti prawa procesowego przy dokonywaniu oceny zeznań pokrzywdzonego M. W. (1) jak i wyjaśnień oskarżonego S. S., albowiem wbrew twierdzeniom skarżącego, przeprowadzając ocenę tych dowodów oraz pozostałego materiału dowodowego sąd okręgowy nie przekroczył granic swobodnego oceniania dowodów określonych w art. 7 kpk, uczynił też zadość nakazom zachowania obiektywizmu, domniemania niewinności i in dubio pro reo zawartym w art. 4 kpk i 5 kpk. W oparciu o tak ocenione dowody sąd okręgowy ustalił w pełni prawidłowo fakty w niniejszej sprawie, a z całości przeprowadzonych rozważań zdał sprawozdanie w bardzo obszernym, szczegółowym, wręcz modelowo sporządzonym i spełniającym wszelkie wymogi, o jakich mowa w art. 424 § 1 i 2 kpk pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Analiza treści zeznań M. W. (1) składanych w toku postępowania przygotowawczego i przed sądem przeczy tezie, by były one „pozbawione konsekwencji i niespójne”. Przeciwnie, składając obie te relacje pokrzywdzony opisywał jednakowo przebieg wydarzeń z dnia 24 września 2009r. Zeznawał, że po wykonaniu telefonu do pracodawcy z informacją, że osoby spod podanego adresu nie zamawiały pizzy, zszedł na parter budynku, gdzie przy drzwiach wejściowych przepuścił młodą kobietę, wyszła ona na zewnątrz, tam pojawił się mężczyzna, doszedł do nich drugi mężczyzna, następnie cała trójka okrążyła go, przy czym jeden z mężczyzn miał w ręku nóż, drugi przedmiot określany przez pokrzywdzonego w śledztwie jako pistolet, następnie pokrzywdzony podjął nieudaną ucieczkę, jednak przewrócił się, wówczas wszyscy w/w pochwycili go, zaciągnęli w okolice komórek, potem mężczyźni przeszukiwali go, a kobieta wyciągnęła mu z kieszeni portfel z pieniędzmi i dokumentami, kartą bankomatową, klucze i telefon komórkowy, telefon ten przeglądała kobieta, ona i mężczyźni grozili mu, że go zabiją, porwą dziecko. Następnie ten mężczyzna, który miał nóż zażądał od niego numeru PIN do karty bankomatowej, on też pojechał na stację benzynową po paliwo, on też potem kierował samochodem podczas jazdy z pokrzywdzonym w kierunku K., podczas gdy drugi mężczyzna siedział na siedzeniu obok pokrzywdzonego, kobieta zaś obok kierowcy. Brak podstaw do twierdzeń, by powyższe zeznania zawierały niespójności i były niekonsekwentne jeśli chodzi o opis przebiegu wydarzeń. Wskazać należy, iż formułując przeciwne zarzuty i tezy, obrońca oskarżonego w istocie nie przedstawił argumentacji mającej to uzasadniać. Nie wykazał, na czym miałby polegać brak konsekwencji w zeznaniach pokrzywdzonego i jakiego rodzaju niespójności w nich dostrzega. Jak wynika z treści środka odwoławczego, podstawą powyższych twierdzeń obrońca uczynił jedną okoliczność, tą mianowicie, iż pokrzywdzony w toku śledztwa określił przedmiot trzymany przez drugiego mężczyznę jako pistolet, przed sądem zaś nie miał co do tego pewności i zeznał, że mógł to być również „gaz”. Do kwestii tej odniósł się sąd I instancji, wskazując w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, iż odnośnie pistoletu zeznania pokrzywdzonego złożone w śledztwie cechowała niepewność. Została ona wprost wyrażona na rozprawie słowami „wydawało mi się, że to był pistolet, ale mógł to być również gaz” (zeznania M. W. k. 1031v). Powyższe nie może jednak dyskwalifikować zeznań pokrzywdzonego w punktu widzenia ich wiarygodności. Argumentację tą sąd odwoławczy podziela. Z zeznań M. W. (1) złożonych w toku śledztwa istotnie wynikało, że w miejscu, gdzie rozgrywało się zdarzenie było ciemno, przy czym całe zajście miało miejsce w nocy. Nadto zauważyć trzeba, iż w przeciwieństwie do opisu noża, którego wygląd pokrzywdzony zrelacjonował, nie wskazał on żadnych cech przedmiotu, którym miał się posługiwać drugi mężczyzna. Natomiast analiza treści relacji pokrzywdzonego świadczy o tym, że w obu relacjach jednakowo opisywał on zarówno przebieg i okoliczności wydarzeń, jak i role każdego ze sprawców, co do których nie miał żadnych wątpliwości, jak i co do tego, że mężczyzna, który kierował samochodem używał noża. W toku przeprowadzonych okazań osób rozpoznał A. W. jako kobietę biorącą udział w zdarzeniu (k. 61-62), rozpoznał też S. S. jako tego sprawcę, który posługiwał się nożem, był kierowcą samochodu, a jako drugiego R. S. (okazanie k. 63-64). Zgodzić się należy z wyrażonym w uzasadnieniu wyroku stanowiskiem, iż istniejące w poszczególnych relacjach pokrzywdzonego rozbieżności, które zostały przez sąd I instancji dostrzeżone i rozważone, albo mają w istocie charakter drobnych niedokładności wynikających z upływu określonego czasu od zdarzenia (co dotyczy np. określenia na różnych etapach procesu w różny sposób kwot pieniędzy będących przedmiotem zaboru), albo też wynikają z faktu złożenia przed sądem relacji znacznie bardziej precyzyjnej i obszernej, w tym zawierającej opis przedmiotu, którym posługiwał się R. S..

Prawidłowo także sąd I instancji wskazał na zbieżność powyższych zeznań M. W. (1) z innymi ocenionymi jako zasługujące na wiarę dowodami. Opis przebiegu zdarzenia przedstawiony przez M. W. (1) koresponduje bowiem z treścią wyjaśnień oskarżonych złożonych w początkowym etapie postępowania przygotowawczego, jak również z zeznaniami K. K., której pokrzywdzony relacjonował przebieg zdarzenia, co także sąd okręgowy wskazał i do czego odniósł się w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Słusznie uznał sąd I instancji, iż nie mogły zostać ocenione jako wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego S. S. w części, w której zaprzeczał, by używał w trakcie zdarzenia noża oraz w części, w jakiej oskarżony tłumaczył, dlaczego w toku śledztwa przyznawał, że miał nóż w czasie zdarzenia. Jednoznaczna treść zeznań M. W. (1), spójność i konsekwencja tych relacji co do posługiwania się nożem przez oskarżonego S. S., ich zbieżność z mającym pośredni charakter dowodem w postaci zeznań K. K., zbieżność z wyjaśnieniami oskarżonego oraz A. W. składanymi w śledztwie, brak logicznego uargumentowania zmiany wyjaśnień, uprawniały sąd meriti do oceny twierdzeń pokrzywdzonego w tym przedmiocie jako zasługujących na wiarę. Ocena tak dokonana nie narusza żadnych reguł obowiązującej procedury karnej. Jej konsekwencją są prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne, którym nadano właściwą ocenę prawno – karną kwalifikując zachowania oskarżonego S. S. jako współsprawcy czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 280 § 2 kk w zbiegu kumulatywnym z przestępstwami z art. 275 § 1 kk i art. 278 § 5 kk.

Nietrafny jest także zawarty w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu za czyn z punktu 1 wyroku kary oraz kary łącznej.

Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku w części dotyczącej odniesienia się do okoliczności, jakie miał na względzie sąd okręgowy wymierzając oskarżonemu karę prowadzi do wniosku, że przedmiotem rozważań sądu merytorycznego były wszystkie okoliczności, jakie winien wziąć pod uwagę w myśl art. 53 kk. Także w tym zakresie pisemne uzasadnienie wyroku cechuje się obszernością i szczegółowością (strony od 35 do 41). Żadna okoliczność ważąca na wymiarze kar jednostkowych za przypisane oskarżonemu przestępstwa nie została pominięta, a wszystkim z osobna oraz w kontekście całościowej oceny nadano właściwy wymiar.

W odniesieniu do czynu przypisanego S. S. w punkcie 1 wyroku prawidłowo uznał sąd okręgowy, iż obciążającymi w zakresie wymiaru kary są takie okoliczności jak:

- fakt, że oskarżony był pomysłodawcą popełnienia przestępstwa i pełnił w jego przebiegu zasadniczą rolę,

- premedytacja i znaczna determinacja w działaniu oskarżonego,

- wypełnienie swymi zachowaniami kilku przepisów ustawy karnej,

- znaczna łączna wartość przedmiotu zaboru,

- działanie w warunkach recydywy podstawowej,

- działanie w okresie próby związanym z warunkowym zwolnieniem z odbycia kary wymierzonej wcześniejszym wyrokiem skazującym,

a przemawiającymi na korzyść oskarżonego:

- stosunkowo łagodny sposób działania i zrealizowanie łagodniejszej spośród wymienionych w art. 280 § 2 kk form wypełnienia znamion rozboju kwalifikowanego,

- częściowe przyznanie się do popełnienia czynu.

Nieprawdą jest więc twierdzenie autora apelacji, iżby sąd I instancji pominął korzystną dla oskarżonego z punktu wymiaru kary okoliczność w postaci jego postawy przyjętej w toku procesu.

Z kolei zawarte w uzasadnieniu apelacji tezy, iż oskarżony „cały czas próbował powstrzymać R. S. przed brutalnym i cierpkim traktowaniem pokrzywdzonego…”, „upominał o łagodność R. S.”, nie odpowiadają treści przeprowadzonych dowodów i prawidłowym ustaleniom faktycznym poczynionym w sprawie.

Nadto, stwierdzić należy, iż pomiędzy ustaleniem, iż oskarżony nie działał w sposób brutalny, a ustaleniem, że działania jego charakteryzowała premedytacja nie istnieje sprzeczność, na co zdaje się wskazywać w uzasadnieniu apelacji obrońca oskarżonego.

Nie odpowiada też rzeczywistości wskazana w uzasadnieniu apelacji okoliczność, iż oskarżonemu za czyn przypisany w punkcie 1 wyroku wymierzono karę „w górnych granicach ustawowego zagrożenia”, skoro wymierzono mu karę 5 lat pozbawienia wolności, a ustawowe zagrożenia górne karą w art. 280 § 2 kk ukształtowano na poziomie 15 lat pozbawienia wolności.

Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, sąd meriti szczegółowo odniósł się do okoliczności mających znaczenie dla wymiaru kary łącznej w odniesienie do oskarżonego S. S., w tym granic wymiaru tej kary i charakteru związku podmiotowo – przedmiotowego pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami pozostającymi ze sobą w realnym zbiegu (strony od 41 do 43 uzasadnienia). Argumentacji tej nie ma potrzeby powtarzać, sąd odwoławczy w pełni ją podziela.

Mając zatem na uwadze całość przedstawionych rozważań, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną. Sąd odwoławczy orzekał w oparciu o art. 437 § 1 kpk, a zwalniając oskarżonego od kosztów procesu na podstawie art. 624 § 1 kpk.

O wynagrodzeniu na rzecz obrońcy z urzędu Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o § 14 pkt. 2 ppkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 z późn. zm), przy czym wynagrodzenie to przyznano obrońcy w związku ze sprawowaniem obowiązków przed sądami obu instancji.