Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Z.

Protokolant: staż. M. P.

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zadośćuczynienie i skapitalizowaną rentę

1.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz M. D. (1):

a) kwotę 10.700 zł (dziesięć tysięcy siedemset złotych) tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

-od kwoty 8.500 zł (osiem tysięcy pięćset złotych) od dnia 28 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 2.200 zł (dwa tysiące dwieście złotych) od dnia 17 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

b) kwotę 1.958 zł (jeden tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych) tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

-od kwoty 1.600 zł (jeden tysiąc sześćset złotych) od dnia 20 września 2014 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 358 zł (trzysta pięćdziesiąt osiem złotych) od dnia 17 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

2.umarza postępowanie co do odsetek ustawowych od kwoty 8.500 zł (osiem tysięcy pięćset złotych) z tytułu zadośćuczynienia oraz od kwoty 1.600 zł (jeden tysiąc sześćset złotych) z tytułu skapitalizowanej renty za okres od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia 6 listopada 2013 roku;

3. oddala powództwo w zakresie odsetek w pozostałej części;

4.zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz M. D. (1) kwotę 3.522 zł (trzy tysiące pięćset dwadzieścia dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwotę 287,74 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych siedemdziesiąt cztery grosze) tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 26 stycznia 2015 roku i zaksięgowanej pod pozycją 2411 150085.

Sygn. akt II C 641/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 września 2014 roku powód M. D. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedziba w W. kwoty 8.500 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1.600 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia zapłaty. Ponadto, powód zażądał zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 17 kwietnia 2013 roku, w wyniku potknięcia się o nierówność w nawierzchni, powód przewrócił się przy wejściu do nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...). Konsekwencjami upadku było skręcenie lewego kolana, uszkodzenie więzadeł oraz łękotki, a w rezultacie także 2– tygodniowe unieruchomienie nogi w gipsie, a następnie konieczność noszenia ortezy kolanowej. Powód podkreślił, że skutki zdarzenia odczuwa do chwili obecnej, zarówno w wymiarze psychicznym, jak i fizycznym. Wskazał, że w początkowym stadium leczenia nie mógł samodzielnie funkcjonować i wymagał opieki osób trzecich.

(pozew k. 3-7)

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo, z tym że cofnął powództwo bez zrzeczenia się roszczenia, w zakresie odsetek ustawowych dochodzonych od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia 6 listopada 2013 roku i wskazał, że żąda zasądzenia odsetek od kwot dochodzonych pozwem od dnia 7 listopada 2013 roku do dnia zapłaty.

Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazał, że świadczenia wypłacone dotychczas zaspokajają roszczenia powoda, zwłaszcza że obrażenia przez niego doznane nie stanowiły długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. W ocenie pozwanego, żądanie skapitalizowanej renty nie zostało udowodnione, ani uzasadnione w pozwie. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że pozwany nie kwestionuje zasady odpowiedzialności ani nie podnosi zarzutu przyczynienia się powoda do powstania szkody. Oświadczył, że wyraża zgodę na cofnięcie powództwa w zakresie odsetek.

(stanowiska stron- protokół rozprawy k.52 i k. 57)

W piśmie z dnia 29 maja 2015 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 2.200 zł w zakresie zadośćuczynienie oraz o kwotę 358 zł w odszkodowania. Wyjaśnił, że powód wymagał pomocy osób trzecich przez 6 tygodni po wypadku w zakresie 4 godzin dziennie. W okresie od 18 kwietnia 2013 roku do dnia 30 maja 2013 roku wystąpiło 28 dni powszednich (28 x 9,5 zł x 4h = 1064 zł) oraz 15 dni stanowiących soboty, niedziele i święta – w które to dni stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze wynosi 200% stawki w dni powszednie (15 x 19 zł x 4h = 1140 zł). Dodatkowo powód poniósł koszty ortezy w wysokości 130 zł, a także koszty zakupu leków przeciwbólowych w wysokości 100 zł. Pełnomocnik powoda wskazał, że powód ostatecznie dochodzi kwoty 10.700 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami od kwoty 8.500 zł od dnia 7 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 2.200 zł – od dnia doręczenia odpisu pisma modyfikującego powództwo pełnomocnikowi strony przeciwnej – do dnia zapłaty oraz kwoty 1.958 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.600 zł od dnia 7 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 358 zł od dnia doręczenia odpisu pisma modyfikującego powództwo pełnomocnikowi strony przeciwnej – do dnia zapłaty.

(pismo powoda k. 85-87)

Na rozprawie w dniu 15 stycznia 2016 roku pełnomocnik powoda popierał powództwo w kształcie po modyfikacji, a pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości, także w zakresie rozszerzonym.

(protokół rozprawy k.99)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 kwietnia 2013 roku, około godziny 20 ³⁰ – 21 ⁰⁰ M. D. (1) wracał wraz z żoną z zakupów do swojego mieszkania przy ul. (...) w Ł.. W obu rękach trzymał torby z zakupami – napojami w plastikowych butelkach. Wchodząc na teren nieruchomości przy ul. (...) w Ł., M. D. (1) potknął się o nierówność w nawierzchni chodnika przed bramą wejściową do kamienicy numer 24 przy ul. (...) w Ł.. Wejście do kamienicy nie było oświetlone. W miejscu, w którym doszło do upadku powoda brakowało połowy jednej z sześciokątnych trylinek chodnikowych. Miejsce to znajduje się na styku chodnika przy ul. (...) i posesji numer (...).

(dowód: dokumentacja fotograficzna k.10, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100 w związku z k.53-54, zeznania świadka M. D. (2) k.55-56, pismo (...) z dnia 13 grudnia 2013 roku w aktach szkody)

Po upadku powód nie mógł wstać samodzielnie, pomogła mu żona, która następnie zawiozła go na pogotowie. W Wojewódzkiej (...) w Ł., wykonano powodowi badanie RTG, które wykazało skręcenie kolana lewego z uszkodzeniem więzadła pobocznego przyśrodkowego. Podejrzewano także uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej. RTG nie wykazało zmian kostnych pourazowych.

Uszkodzona noga została unieruchomiona w opatrunku gipsowym – sięgającym od kostki do biodra. Powoda skierowano także do poradni ortopedycznej, gdzie po upływie dwóch tygodni zdjęto gips i założono ortezę stawu kolanowego. Zakup ortezy był częściowo refundowany z środków NFZ, powód dopłacał kwotę 130 zł.

(dowód: zaświadczenie z (...) w Ł. k.13, informacja dla lekarza k.12, dokumentacja medyczna k.14-15, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100 w związku z k.53-54, zeznania świadka M. D. (2) k. 55-56)

Badanie MR stawu kolanowego lewego wykonane w dniu 30 kwietnia 2013 roku wykazało wystąpienie wielomiejscowego urazu stawu kolanowego. W opisie badania wskazano: „częściowe zerwanie (...), więzadło obrzęknięte na całej długości, o zatartej strukturze. Pionowe rozerwanie przedniego rogu ML. Pourazowa torbiel łękotki grubości do 11 mm rozciągająca się wzdłuż trzonu łąkotki. Częściowe zerwanie (...) z jego nieregularnym pogrubieniem, podwyższeniem sygnału oraz wysiękiem pomiędzy warstwą powierzchowną, a głęboką wiązadła. Zerwania troczka przyśrodkowego rzepki. Rozlane stłuczenie szpiku nasady kości piszczelowej oraz kłykcia przyśrodkowego kości udowej. Wysięk w kaletce nadrzepkowej i zachyłkach bocznych kolana. Obrzęk tkanki podskórnej na wysokości stawu kolanowego. Cechy tendinopatii w. właściwego rzepki. Torbiel B. dł. ok. 6,5 cm. (...), łąkotka przyśrodkowa, w. poboczne strzałkowe zachowane.”.

(dowód: opis badania MR k.19)

Po wypadku M. D. (1) pozostawał pod opieką Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej Szpitala (...) w Ł.. Powód zakończył leczenie ortopedyczne w dniu 23 maja 2013 roku – stwierdzono, że stan kolanowy jest stabilny, objawy łąkotkowe ujemne, wskazano, że na ówczesny moment brak było wskazań do leczenia operacyjnego.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 17- 18)

Powód został skierowany na zabiegi fizjoterapeutyczne (PM, Krio i Laser), które zakończył w dniu 17 czerwca 2013 roku, zgłaszając poprawę swojego stanu. M. D. (1) wykonywał także dalsze ćwiczenia, we własnym zakresie, w domu. Od dnia wypadku do połowy czerwca 2013 roku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. Leczenie powoda zakończyło się po około 3 miesiącach. W tym okresie powód przyjmował środki przeciwbólowe, stosował także okłady chłodzące na kolano. Do chwili obecnej, powód sporadycznie stosuje leki przeciwbólowe. Od momentu wypadku do chwili obecnej wydatkował na zakup leków przeciwbólowych około 300 zł.

(dowód: skierowanie k.20, informacja dla lekarza kierującego k.21, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100 w związku z k.53-54)

W trakcie noszenia gipsu M. D. (1) był ograniczony w codziennych czynnościach. Nie mógł się sam umyć, miał problemy z ubieraniem się. Nie mógł pomagać żonie w obowiązkach domowych, nie był w stanie napalić w piecu, przynieść opału, umyć okien, zrobić zakupów, które to czynności wykonywał przed wypadkiem Po założeniu ortezy, powód poruszał się przy pomocy kul łokciowych przez okres około 6 tygodni. M. D. (1) zdejmował w tym czasie ortezę tylko do mycia się. Przez około półtora miesiąca od zdarzenia powód miał problemy z wyprostowaniem nogi, a przez około 3 miesiące po wypadku nie mógł prowadzić samochodu.

Przed wypadkiem powód był aktywny fizycznie, uprawił ju-jitsu, trenując 3-4 razy w tygodniu. M. D. (1) trenował sporty walki przez 26 lat przed wypadkiem. Powód po wypadku nie powrócił do uprawianej dyscypliny sportu z obawy o uszkodzoną nogę. Lekarze zalecali rezygnację ze sportu przez okres około roku od wypadku.

(dowód: zeznania świadka M. D. (2) k.56-57, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.100 w związku z k.53-54, zaświadczenie z klubu sportowego – załączone akta szkody)

W piśmie z dnia 1 października 2013 roku, doręczonym Administracji Zasobów Komunalnych Ł. w dniu 7 października 2013 roku, ówczesny pełnomocnik powoda żąda zapłaty na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 1.970,08 zł tytułem zwrot utraconych korzyści oraz zadośćuczynienia w kwocie 14.000 zł w związku z wypadkiem z dnia 17 kwietnia 2013 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty k.22-23, kserokopia potwierdzenia odbioru k.23v.)

W dniu 27 listopada 2013 roku pozwane (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. otrzymało od A. (...) Ł. zgłoszenie szkody dokonane przez powoda wraz kompletem dokumentów dotyczących roszczeń zgłoszonych przez powoda.

(dowód: pismo z (...) Ł. z prezentatą pozwanego – załączone akta szkody)

Decyzją z dnia 20 stycznia 2014 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. przyznało na rzecz powoda kwotę 3.600 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 952,96 zł tytułem odszkodowania za utracony dochód. Z powyższych kwot ubezpieczyciel potrącił połowę z tytułu przyczynienia się powoda do powstania szkody. Pozwany uznał, iż poszkodowany nie zachował w dniu zdarzenia należytej staranności i ostrożności. W ocenie pozwanego, poszkodowany z racji swojego zamieszkania miał ugruntowaną wiedzę o stanie nawierzchni ciągów komunikacyjnych w bezpośrednim sąsiedztwie.

(dowód: decyzja z uzasadnieniem k.24)

Pismem z dnia 28 stycznia 2014 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 3 lutego 2014 roku, pełnomocnik powoda odwołał się od powyższej decyzji, żądając wypłacenia powodowi kwoty 14.000 zł zadośćuczynienia oraz kwoty 1.970,08 zł tytułem utraconych zarobków.

(dowód: odwołanie powoda wraz z kserokopią potwierdzenia odbioru k. 25-25v)

Po powtórnym przeprowadzeniu czynności likwidacyjnych, w piśmie z dnia 18 sierpnia 2014 roku, pozwany odmówił zapłaty ponad wypłaconą powodowi z tytułu zadośćuczynienia i odszkodowania kwotę 2.276,48 zł.

(dowód: pismo pozwanego k.28-28v.)

Na skutek wypadku z dnia 17 kwietnia 2013 roku M. D. (1) doznał skręcenia kolana lewego z częściowym uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego i pobocznego przyśrodkowego oraz uszkodzenia rogu przedniego łąkotki bocznej i zerwania troczka przyśrodkowego rzepki. Stłuczenia szpiku nasady kości piszczelowej oraz kłykcia przyśrodkowego kości udowej.

Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda dotyczący schorzeń ortopedycznych będący skutkiem wypadku wynosi 5 %.

Zakres cierpień psychicznych i fizycznych powoda, wywołany uszkodzeniami narządu ruchu był miernego stopnia. Powód nie był hospitalizowany, ani leczony operacyjnie, nie doznał złamania kości.

W okresie unieruchomienia lewej kończyny dolnej w opatrunku gipsowym tutorowym (2 tygodnie) i następnie w ortezie stawu kolanowego bez obciążania kończyny (6 tygodni) powód wymagał całkowitej pomocy osób trzecich przy prowadzeniu gospodarstwa domowego - w wymiarze 2 godzin dziennie i częściowej pomocy przy pielęgnacji podstawowej w wymiarze 2 godzin dziennie, łącznie 4 godzin dziennie przez 6 tygodni.

Powód za ortezę stawu kolanowego lewego zapłacił kwotę 130 zł- ze względu na niepełną refundację.

Rokowania co do stanu zdrowia powoda są pomyślne. Uszkodzenia więzadeł stawu kolanowego lewego wygoiły się po leczeniu zachowawczym – bez zabiegu operacyjnego z zachowaniem w pełnym zakresie ruchomości stawu kolanowego i jego dobrej stabilności bez objawów łąkotkowych. Obecnie powód zgłasza bóle lewego stawu kolanowego jedynie przy zmianach pogody i powysiłkowe. W przyszłości nie powinno być istotnego pogorszenia funkcji i sprawności ruchowej lewej kończyny dolnej po zadawalająco wygojonym uszkodzeniu aparatu więzadłowego i łąkotki stawu kolanowego lewego ani ograniczenia możliwości wykonywania aktualnej pracy fizycznej jako mechanik samochodowy. Może nastąpić natomiast, w dalszej przyszłości, szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych lewego stawu kolanowego związany z przebytym urazem przy jego nadmiernym przeciążeniu.

Obecnie powód powinien doraźnie używać leków przeciwbólowych z grupy niesterydowych leków przeciwzapalnych - w sytuacjach wystąpienia dolegliwości bólowych po przeciążeniu lub przy zmianach pogody.

Powód nie powinien po przebytym urazie lewego stawu kolanowego uprawiać sportów obarczonych dużym ryzykiem urazowym. np.: sportów walki, piłki nożnej, rugby, ale może bez ograniczeń pływać, jeździć rowerem. Nie może uprawiać ju-jitsu.

Aktualny stan zdrowia powoda nie wskazuje na żadne zaniedbania powoda w zakresie rehabilitacji medycznej. Powód odbył w całości zalecaną rehabilitację w trakcie leczenia powypadkowego. Aktualnie nie wymaga leczenia rehabilitacyjnego w związku z przedmiotowym wypadkiem, poza wyuczonymi ćwiczeniami, które wykonuje samodzielnie.

(dowód: opinia biegłego z zakresu (...) k.65- 73)

Od lipca 2009 roku do 30 czerwca 2013 roku stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze w dni powszednie (od poniedziałku do piątku) na terenie miasta Ł. wynosiła 9,50 zł za godzinę opieki. W soboty, niedziele i święta stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze wynosi 200% stawki w dni powszednie.

(dowód: kserokopia pisma z (...) Z. O.w Ł. k. 88)

Zarządcą nieruchomości przy ul. (...) w Ł. jest Gmina Ł. A. (...) Ł., natomiast zarządcą drogi jest Gmina Ł. Zarząd Dróg i (...) w Ł.. W ramach prowadzonego postępowania likwidacyjnego, pozwany dokonał wypłaty świadczeń na rzecz powoda z polisy nr (...) Urzędu Miasta Ł..

(dowód: pismo (...) Ł. skierowane do pozwanego, operat szkody, decyzja- załączone akta szkody)

Odpis pozwu doręczono pozwanemu w dniu 19 września 2014 roku.

(zwrotne potwierdzenie odbioru k.32)

Pismo strony powodowej z dnia 29 maja 2015 roku rozszerzające powództwo zostało doręczone pozwanemu w dniu 16 czerwca 2015 roku.

(zwrotne potwierdzenie odbioru k. 92)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody, w tym z dokumentacji medycznej powoda (także kserokopii – w oparciu o art. 308 k.p.c.), zeznania świadka, przesłuchanie powoda oraz opinię biegłego z zakresu ortopedii. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony. Sąd również nie miał zastrzeżeń do jej fachowości i rzetelności. W ramach złożonej opinii biegły nie kwestionował, że koszt farmakologicznego leczenia powoda po wypadku w postaci zakupu środków przeciwbólowych wyniósł 100 zł.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powód ostatecznie dochodził od pozwanego zapłaty kwoty: 10.700 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od kwoty 8.500 zł od dnia 7 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 2.200 zł – od dnia 16 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1.958 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.600 zł od dnia 7 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 358 zł od dnia 16 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty.

Pozwane Towarzystwo (...) nie kwestionowało swojej odpowiedzialności co do zasady, o czym świadczył także przebieg postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego powód otrzymał kwotę 1.800 zł zadośćuczynienia, a także kwotę 476,48 zł odszkodowania za utracony dochód. Na etapie postępowania sądowego pozwany nie podnosił zarzutu przyczynienia się powoda do powstania szkody.

W niniejszej sprawie, okolicznością bezsporną było miejsce, w którym doszło do wypadku, a także odpowiedzialność pozwanego za szkodę. Albowiem, zarządcą nieruchomości przy ul. (...) w Ł. jest Gmina Ł. A. (...) Ł., natomiast zarządcą drogi jest Gmina Ł. Zarząd Dróg i (...) w Ł.. A zatem, dla odpowiedzialności pozwanego bez znaczenia było, czy powód przewrócił się jeszcze na terenie zarządzanym przez Zarząd Dróg i (...) w Ł., czy już na terenie pozostającym w gestiiA. (...) Ł., gdyż obie te jednostki są jednostkami organizacyjnymi Gminy Ł., którą w zakresie odpowiedzialności cywilnej ubezpieczało pozwane Towarzystwo (...) (polisa (...)).

Poza sporem pozostawała również okoliczność, że w dacie zdarzenia odpowiedzialnym za utrzymanie w należytym stanie terenu, na którym doszło do wypadku, była Gmina Ł. posiadająca ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej na podstawie umowy zawartej z pozwanym (polisa nr (...)).

Spór koncentrował się wokół ustalenia zasadności roszczenia powoda obejmującego dalsze zadośćuczynienie oraz roszczenia o odszkodowanie za poniesione koszty leczenia i opieki osób trzecich sprawowanej nad powodem.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku w niniejszej sprawie jest przyjęcie odpowiedzialności za ubezpieczonego na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem, których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający, albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. OdpowiedzialnośćG. Ł. kształtowała się na zasadzie winy i wynikała z nienależytego utrzymania nawierzchni w miejscu upadku powoda.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (§ 2 art. 444 k.c.).

Ponadto, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 k.c.).

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia. W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX 80272). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40). Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje bowiem o jej niewymierności (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, niepubl.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX 52766). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX 50884). Ustawodawca nie wprowadza bowiem żadnych sztywnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, pozostawiając to zagadnienie w całości uznaniu sędziowskiemu.

Na skutek upadku, do którego doszło w dniu 17 kwietnia 2013 roku, M. D. (1) doznał skręcenia kolana lewego z częściowym uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego i pobocznego przyśrodkowego, uszkodzenia rogu przedniego łąkotki bocznej, zerwania troczka przyśrodkowego rzepki oraz tłuczenia szpiku nasady kości piszczelowej oraz kłykcia przyśrodkowego kości udowej. W wyniku tych obrażeń, lewa noga powoda została najpierw unieruchomiona opatrunkiem gipsowym, zastąpionym po 2 tygodniach stabilizatorem (ortezą). Powód podjął leczenie ortopedyczne, które trwało ponad miesiąc. Poddał się także rehabilitacji, którą kontynuuje samodzielnie, poprzez ćwiczenia w domu. Skutkiem wypadku jest

5 % trwały uszczerbek na zdrowiu powoda. Cierpienia psychiczne i fizyczne powoda po wypadku były miernego stopnia. M. D. (1) zmuszony był także do korzystania z pomocy osób trzecich. Ból powodowany urazem zmuszał M. D. (1) do stosowania środków przeciwbólowych. Dodatkowo, wystąpienie urazu w takim zakresie uniemożliwiło powodowi uprawianie sportów walki, czemu w ramach hobby poświęcał się od wielu lat. Jak wynika z opinii biegłego, nie jest wskazanym, aby powód powrócił do trenowania ju-jitsu.

Uwzględniając rodzaj i rozmiar doznanej przez powoda krzywdy, biorąc jednocześnie pod uwagę, iż rokowania powoda są pomyślne, a leczenie zachowawcze przyniosło oczekiwane efekty, w ocenie Sądu, w przypadku powoda odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 12.500 zł. Mając na uwadze wynik postępowania likwidacyjnego i wypłaconą dotychczas na rzecz powoda kwotę 1.800 zł, zasądzeniu od pozwanego podlegało dalsze zadośćuczynienie w kwocie 10.700 zł.

Odnosząc się do żądania zasądzenia skapitalizowanej renty, wskazać należy, iż od chwili wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich przez 6 tygodni w zakresie 4 godzin dziennie, co przy przyjęciu stawki w wysokości 9,5 zł za godzinę opieki sprawowanej od poniedziałku do piątku oraz stawki 19 zł (200%) za godzinę opieki w soboty, niedzielę i święta daje kwotę 2.204 zł [(28dni x 9,5 zł x 4h) +(15 dni x 19 zł x 4h)]. Za udowodnione uznać również należało koszty, które powód poniósł w związku z częściowym finansowaniem zakupu kortezy (130 zł) oraz koniecznością stosowania leków przeciwbólowych (100 zł). Orzekając w ramach żądania pozwu Sąd przyznał powodowi od pozwanego kwotę 1.958 zł tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby.

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie odsetek ustawowych od zadośćuczynienia i skapitalizowanej renty za okres od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia 6 listopada 2013 roku, bez zrzeczenia się roszczenia.

Zgodnie z przepisem art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia, aż do wydania wyroku. Należy przy tym podkreślić, że cofnięcie pozwu może dotyczyć całego żądania, jak też tylko jego części (Kazimierz Piasecki „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz.” tom I, Warszawa 1996, s. 725; T. Ereciński „Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze.” tom I, Warszawa 2002, s. 451). Stosownie do przepisu art. 203 § 4 k.p.c., sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. W tym przedmiotowej sprawie, powyższe przesłanki nie zachodziły, a pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu w zakresie odsetek od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia 6 listopada 2013 roku. Zgodnie z przepisem art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

W konsekwencji, na podstawie przytoczonych przepisów, Sąd umorzył postępowanie w zakresie odsetek ustawowych od zadośćuczynienia i skapitalizowanej renty za okres od dnia 2 listopada 2013 roku do dnia 6 listopada 2013 roku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art.481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art.481 § 1 k.c.). Zobowiązania pieniężne wynikające z czynów niedozwolonych są z reguły zobowiązaniami bezterminowymi. Dłużnik obowiązany jest wykonać je niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Dłużnik popada więc w opóźnienie dopiero wtedy, gdy nie czyni zadość temu obowiązkowi (art. 455 k.c.).Stosownie do przepisu art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe.

Zgłoszenie szkody z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia oraz zwrotu utraconych zarobków doręczono pozwanemu w dniu 27 listopada 2013 roku. Powód żądał odsetek od zadośćuczynienia w kwocie 8.500 zł od dnia 7 listopada 2013 roku. Nie wykazał jednak, aby wezwał pozwanego skutecznie do zapłaty przed tym terminem, dlatego też od kwoty 8.500 zł żądanej tytułem zadośćuczynienia przed modyfikacją pozwu, odsetki ustawowe za opóźnienie zasądzono od dnia 28 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1.600 zł żądanej tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby zasądzono od dnia od dnia 20 września 2014 roku, czyli od dnia następnego po doręczeniu odpisu pozwu. Albowiem, na etapie postępowania likwidacyjnego powód nie żądał zapłaty żadnej kwoty z tytułu zwiększonych potrzeb. Wnosił jedynie o zwrot utraconych zarobków. Natomiast, odsetki od rozszerzonej części roszczenia o zadośćuczynienie (2.200 zł) oraz o skapitalizowaną rentę (358 zł), zasądzono od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu pisma modyfikującego powództwo tj. od dnia 17 czerwca 2015 roku. Albowiem, dopiero od tej daty można mówić o opóźnieniu pozwanego w tym zakresie.

W pozostałej części w zakresie odsetek powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło na postawie przepisu art. 100 k.p.c. zdanie drugie, zgodnie z którym, Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Powód wygrał proces niemalże w całości. Powództwo podlegało oddaleniu jedynie co do części żądania w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie.

Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 505 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł (§ 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Dz. U. Nr 163, poz. 1348) oraz zaliczka na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 600 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.522 zł tytułem zwrotu kosztów procesu

Na podstawie art. 84 ust. 2 w związku z art. 80 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. za 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.)., Sąd zwrócił pozwanemu kwotę 287,74 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.