Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka

Protokolant Artur Łukiańczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2013r.

sprawy A. I.

obwinionego z art. 86 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Fabrycznej

z dnia 27 marca 2013 roku sygn. akt X W 2002/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt: IV Ka 629/13

UZASADNIENIE

A. I. został obwiniony o to, że w dniu 18 kwietnia 2012 r. około godz. 18.20 we W., kierując samochodem ciężarowym m-ki M. nr rej. (...) z naczepą nr rej. (...) po rozładunku żwiru nie oczyścił śluzy w wyniku czego jadąc ulicą (...) od strony ul. (...) w odległości ok. 100 m przed granicą miasta z naczepy spadł kamień, który uderzył w wyprzedzający go w tym czasie samochód m-ki B. nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 61 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem z dnia 27 marca 2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Fabrycznej:

I.  uznał obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu, tj. czynu z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę 200 zł grzywny;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który nie zgadzając się z wyrokiem Sądu I instancji zarzucił Sądowi Rejonowemu zbyt ogólne i jednostronne rozpatrzenie sprawy oraz opieranie się na poszlakowych dowodach i nie rozpatrywanie wniosków oraz sugestii obwinionego.

Wskazując na powyższe obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego była oczywiście bezzasadna. Wbrew podniesionym w niej zarzutom Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy sprawy, zasadnie przypisując obwinionemu popełnienie zarzucanego mu wykroczenia, zaś argumentacja wyrażona w apelacji stanowiła wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji.

Wbrew stanowisku skarżącego nie sposób było uznać, że interweniujący na miejscu zdarzenia funkcjonariusze Policji złożyli obciążające go zeznania wyłącznie w celu zaszkodzenia jego interesom. Wszak zarówno B. R. jak i P. N. nie znali wcześniej obwinionego i nie mieli żadnego interesu w składaniu fałszywie obciążających go zeznań. Postępując w taki sposób funkcjonariusze Policji nie tylko naruszaliby zasady etyki wykonywanego zawodu, ale także narażaliby się na odpowiedzialność za składanie fałszywych zeznań. Relacja przekazana przez obu policjantów pozostawała przy tym w zgodzie z zeznaniami pokrzywdzonego, który konsekwentnie powtarzał, iż bezpośrednio po zdarzeniu nadmiar znajdującego się na naczepie żwiru oraz kamieni został usunięty do przydrożnego rowu. Potwierdzały to zresztą obserwacje policjantów, którzy w bezpośredniej bliskości samochodu prowadzonego przez obwinionego ujawnili obecność żwiru oraz kamieni, które musiały pochodzić z naczepy tego pojazdu. Jednocześnie z zeznań policjantów wynikało, że na naczepie obecne były ślady zbierania żwiru ręką, na co od początku konsekwentnie wskazywał pokrzywdzony J. K.. W tych okolicznościach oczywistym pozostawało, że dowodami mogącymi obalić wiarygodność zeznań pokrzywdzonego oraz interweniujących na miejscu zdarzenia policjantów nie mogły być zeznania świadków S. W. i P. A., którzy będąc dobrymi znajomymi obwinionego niewątpliwie mogli dążyć do poprawy jego sytuacji procesowej, a w konsekwencji najpierw usunąć z naczepy załadunkowej nadmiar znajdujących się tam kamieni i żwiru, a następnie złożyć korzystne dla obwinionego zeznania. Zresztą obie te czynności pozostają ze sobą w nierozerwalnym związku- skoro bowiem świadkowie najpierw usunęli z naczepy pozostałości znajdującego się tam ładunku, to przyznając się do tego w tracie przesłuchania nie tylko potwierdzaliby sprawstwo obwinionego A. I., ale także przedstawialiby siebie jako osoby, które świadomie dążyły do utrudniania prowadzonego w sprawie postępowania poprzez zacieranie dowodów wykroczenia. W tych okolicznościach w pełni uzasadnione było stanowisko Sądu Rejonowego, który zakwestionował wiarygodność zeznań wskazanych wyżej świadków, zaś treść merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy oparł o zeznania pokrzywdzonego oraz zeznania interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy Policji.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności należało uznać, że sprawstwo i wina obwinionego nie budziły w okolicznościach sprawy żadnych wątpliwości. W konsekwencji wydany w sprawie wyrok był w pełni prawidłowy, zaś orzeczona przez Sąd I instancji kara niewątpliwie nie raziła swą surowością. W tych okolicznościach brak było podstaw do uwzględnienia wywiedzionej w sprawie apelacji, zaś zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Jednocześnie mając na uwadze sytuację osobistą i majątkową obwinionego Sąd Okręgowy zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.