Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak (spr.)
Sędziowie:		SO Dariusz Półtorak SO Jerzy Kozaczuk
Protokolant:	st. sekr. sąd. Marzena Głuchowska

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej- Małek

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 r.

sprawy P. T. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. i in.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońców

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 15 września 2016 r. sygn. akt VII K 469/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  z opisu czynu przypisanego P. T. (1) w punkcie
I. wyroku eliminuje punkty 62. i 97.,

2.  w punkcie VI. wyroku w miejsce słów „pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.” wprowadza słowa „pokrzywdzonych reprezentowanych przez Stowarzyszenie (...)
z siedzibą w W.”;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego P. T. (1)
720 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 163/16

UZASADNIENIE

P. T. (1) został oskarżony o to, że:

I. w okresie od 18 listopada 2005 r. do 18 marca 2006 r. w M., woj. (...), działając w warunkach czynu ciągłego nabył uzyskane za pomocą czynu zabronionego, ujawnione w dniu 18 marca 2006 r. niżej wymienione nielegalne kopie programów komputerowych:

1.  Program A. (...).0 wartości 170,00 zł na szkodę A. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

2.  Program (...) wartości 430,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

3.  Program (...) o wartości 285,00 zł na szkodę (...) S.A. reprezentowanego przez Kancelaria (...),

4.  Program W. (...) E. E. wartości 1900,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

5.  Program M. (...) P. wartości 1750,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

6.  Program M. (...) P. wartości 1750,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

7.  Program (...) wartości 190,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

8.  Program (...) wartości 1300,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

9.  Program C. (...) wartości 680,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

10.  Program (...) wartości 1300,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

11.  Program M. (...) P. wartości 1750,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

12.  Program (...)wartości 240,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

13.  Program (...) wartości 99,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

14.  Program A. (...).0 wartości 390,00 zł na szkodę A. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

15.  Program W. (...) wartości 1600,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

16.  Program A. (...).0 wartości 390,00 zł na szkodę A. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

17.  Program (...)wartości 410,00 zł na szkodę A. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

18.  Program W. (...) wartości 210,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

19.  Program (...) P. wartości 1300,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

20.  Program (...) wartości 190,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

21.  Program (...) wartości 190,00 zł na szkodę (...) Inc. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

22.  Program C. (...) wartości 720,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

23.  Program (...) wartości 1300,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

24.  Program M. (...) P. wartości 1750,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

25.  Program M. (...) P. wartości 1750,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

26.  Program (...) wartości 263,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

27.  Program (...) wartości 55,00 zł na szkodę E. (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

28.  Program (...)wartości 246,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

29.  Program B. A. W. 2 wartości 140,00 zł na szkodę L. S. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

30.  Program B. in A.: R. to H. 30 wartości 100,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

31.  Program (...) wartości 45,00 zł na szkodę I. (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

32.  Program (...)wartości 100,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

33.  Program (...) wartości 196,00 zł na szkodęS.reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

34.  Program (...) wartości 196,00 zł na szkodę S. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

35.  Program (...) wartości 200,00 zł na szkodę S.reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

36.  Program (...) wartości 99,00 zł na szkodę (...) Projekt reprezentowanego przez C. (...)

37.  Program (...) wartości 30,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

38.  Program C.: D. S. (...) wartości 99,00 zł na szkodę L. (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

39.  Program C.-S. wartości 99,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

40.  Program C.-S. wartości 99,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

41.  Program E. (...) wartości 278,00 zł na szkodę E. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

42.  Program E. wartości 15,00 zł na szkodę D. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

43.  Program E. wartości 50,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

44.  ProgramF.wartości 100,00 zł na szkodę C. reprezentowanego przez C.

45.  Program F. wartości 64,00 zł na szkodę W. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

46.  Program (...) 06 wartości 159,00 zł na szkodę E. reprezentowanego przez H. & H.,

47.  Program G. wartości 80,00 zł na szkodę C. reprezentowanego przez C.

48.  Program G. M. wartości 15,00 zł na szkodę S. P. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

49.  Program (...): S. A. wartości 260,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

50.  Program H.wartości 40,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

51.  Program I. wartości 59,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

52.  Program (...) wartości 263,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

53.  Program K. wartości 60,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

54.  Program L. I. wartości 59,00 zł na szkodę C.reprezentowanego przez C.

55.  Program M. wartości 140,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

56.  Program M. (...) wartości 945,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

57.  Program M. (...) P. wartości 1349,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

58.  Program M. K. 4 wartości 20,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

59.  Program (...) S. H. (...) wartości 36,00 zł na szkodę E.. reprezentowanego przez H. & H.,

60.  Program (...) S. (...) wartości 50,00 zł na szkodę E. reprezentowanego przez H. & H.,

61.  Program (...)wartości 80,00 zł na szkodę N. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

62.  Program (...) wartości 280,00 zł na szkodę N. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

63.  Program (...) wartości 280,00 zł na szkodę N. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

64.  Program (...) wartości 265,00 zł na szkodęN. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

65.  Program O. wartości 316,00 zł na szkodę O (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

66.  Program P. E. wartości 70,00 zł na szkodę S. E. S. B. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

67.  Program P. wartości 100,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

68.  Program (...)wartości 390,00 zł na szkodę A. (...) reprezentowanego przez Kancelaria Radców Prawnych (...)

69.  Program P. wartości 157,00 zł na szkodę C. (...). reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

70.  Program (...) wartości 139,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

71.  Program (...) wartości 86,00 zł na szkodę I. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

72.  Program (...)wartości 80,00 zł na szkodę L. reprezentowanego przez L.

73.  Program R. S.: L. wartości 100,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

74.  Program (...)wartości 89,00 zł na szkodę L. reprezentowanego przez L.

75.  Program (...)wartości 140,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez (...),

76.  Program S. wartości 70,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

77.  Program Słownik polsko-niemiecki, niemiecko-polski (...) wartości 99,00 zł na szkodę Y. (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

78.  Program (...) wartości 100,00 zł na szkodę C. reprezentowanego przez C.

79.  Program (...) wartości 479,00 zł na szkodę D. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

80.  Program T.wartości 130,00 zł na szkodę P. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

81.  Program T. wartości 99,00 zł na szkodę L. reprezentowanego przez L.

82.  Program (...) wartości 159,00 zł na szkodę E.reprezentowanego przez H. & H.,

83.  Program T. C. wartości 165,00 zł na szkodę (...) reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

84.  Program T. wartości 499,00 zł na szkodę N. I. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

85.  Program U. T. wartości 138,00 zł na szkodę L. reprezentowanego przez L.

86.  Program (...) wartości 140,00 zł na szkodę C. reprezentowanego przez C.

87.  Program (...) wartości 99,00 zł na szkodę C.reprezentowanego przez C.,

88.  Program W. I. wartości 70,00 zł na szkodę C. reprezentowanego przez C.

89.  Program Z. D. wartości 99,00 zł na szkodę P. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

90.  Program M. (...) P. wartości 1349,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

91.  Program (...) wartości 279,33 zł na szkodę N. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

92.  Program (...) wartości 112,80 zł na szkodę w. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

93.  Program (...)wartości 222,38 zł na szkodę S. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

94.  Program (...) wartości 119,00 zł na szkodę w. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

95.  Program (...) wartości 127,00 zł na szkodę C. reprezentowanego przez Stowarzyszenie (...),

96.  Program (...) wartości 128,88 zł na szkodę S. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

97.  Program M. (...) P. wartości 1349,00 zł na szkodę M. (...) reprezentowanego przez Kancelaria (...),

tj. o czyn z art. 293 § 1 kk w zw. z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

II. w okresie od 18 listopada 2005 roku do 18 marca 2006 roku w M., woj. (...) działając w warunkach czynu ciągłego przy pomocy programu (...) oraz serwera (...) rozpowszechniał bez wymaganych uprawnień niżej wymienione cudze utwory:

Wideogramy:

1.  C. (...)wartości 29,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

2.  C. S. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

3.  F. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

4.  I. V. / G.wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

5.  K. wartości 9,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

6.  M. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

7.  P.wartości 29,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

8.  R. wartości 9,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

9.  T. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

10.  (...) D. wartości 9,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

11.  T.wartości 9,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

12.  (...) wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

13.  U. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

14.  U. E. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

15.  W. P. wartości 9,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

16.  Z. wartości 19,90 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

17.  A.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

18.  B. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

19.  C. i Fabryka (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

20.  C.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

21.  C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

22.  E.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

23.  H. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

24.  (...) W. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

25.  (...) (36 odcinków) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

26.  M. R. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

27.  S. D. 2 wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

28.  13 D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

29.  2 F. (...) F. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

30.  28 D. L. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

31.  7 S. / 7 Sekund wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

32.  8 mm 2 wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

33.  A.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

34.  A. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

35.  A. F. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

36.  A. vs. Predator wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

37.  (...) Girls wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

38.  A. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

39.  (...) Company wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

40.  B. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

41.  (...) L. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

42.  (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

43.  B. 007 – Śmierć Nadejdzie Jutro wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

44.  (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

45.  C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

46.  C. U. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

47.  D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

48.  D. W. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

49.  D. F. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

50.  D. D. / P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

51.  E. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

52.  E.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

53.  F. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

54.  F. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

55.  F. F. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

56.  F.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

57.  F. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

58.  F. A. N. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

59.  G. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

60.  G. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

61.  G. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

62.  G.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

63.  G. W. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

64.  H. O. H. / B.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

65.  H. A. S. (1) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

66.  H. H. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

67.  I. A. / E. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

68.  I. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

69.  I.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

70.  I. D. / D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

71.  (...) B. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

72.  (...) S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

73.  K.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

74.  (...) / K. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

75.  L. B. / L. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

76.  (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

77.  M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

78.  M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

79.  N. T. / S.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

80.  N. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

81.  N. W. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

82.  N. / T. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

83.  P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

84.  P. / Telefon wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

85.  P. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

86.  R. T. / O. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

87.  R. /R.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

88.  (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

89.  S. Y. / S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

90.  S. (...) – A. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

91.  S. (...) – A.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

92.  S. (...) – M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

93.  S. (...) – R. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

94.  S. (...) – T. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

95.  S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

96.  (...) S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

97.  T.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

98.  (...) / M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

99.  (...) H. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp.z o.o.

100. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

101. (...) of E. G. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

102. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

103. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

104. (...) O.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

105. (...) P. o.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

106. (...) T.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

107. (...) (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

108. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

109. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

110. T. F. / T. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

111. T. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

112. (...) / P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

113. V.: (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

114. W. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

115. W. (...)wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

116. Y. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

117. L. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

118. M. (...) ( 14 odcinków) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

119. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

120. N. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

121. P. B. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

122. P. B. D. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

123. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

124. P.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

125. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

126. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

127. A. N. / C.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

128. B. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

129. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

130. E. D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

131. H. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

132. K. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

133. O. of S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

134. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

135. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

136. U. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

137. (...) / D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

138. A. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

139. A. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

140. A. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

141. B. / M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

142. B. M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

143. C. / U.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

144. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

145. C. / M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

146. D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

147. D. / W. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

148. D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

149. E. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

150. F./ P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

151. G. A. D. / G.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

152. I H. H. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

153. I. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

154. J.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

155. J. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

156. (...)wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

157. L. / (...)wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

158. Mr A. S. (2) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

159. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

160. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

161. S. / C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

162. S. A. / W.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

163. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

164. (...) / L. L. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

165. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

166. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

167. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

168. (...) L.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

169. U. / C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

170. U. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

171. V. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

172. W. / I. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

173. W.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

174. Z.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.

175. A. (...)wartości 80,00 zł na szkodę (...)

176. A. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

177. A. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

178. B. I. O.wartości 80,00 zł na szkodę (...)

179. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

180. (...) F. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

181. D. of (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

182. E. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

183. F. B. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

184. G. M. / Z. M. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

185. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

186. H. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

187. J. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

188. K. – U. U. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

189. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

190. K. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

191. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

192. N. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

193. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

194. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

195. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

196. (...) wartości 80,00 zł na szkodę (...)

197. (...) / M. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

198. (...) M. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

199. T.wartości 80,00 zł na szkodę (...)

200. W. D. M. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

201. Z. wartości 80,00 zł na szkodę (...)

202. A. H. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

203. A. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

204. C. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

205. D. W. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

206. D. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

207. D.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

208. L. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

209. P. G. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

210. P.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

211. P.wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

212. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

213. P. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

214. R. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

215. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

216. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

217. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

218. S. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

219. (...) M. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

220. W. N. wartości 80,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. S.K.A.

221. (...) wartości 1170,00 zł na szkodę (...)

Programy komputerowe:

222. M. (...) wartości 945,00 zł na szkodę Kancelaria Radców Prawnych(...)

223. M. (...) P. wartości 1349,00 zł na szkodę Kancelaria Radców Prawnych (...)

224. (...)wartości 390,00 zł na szkodę Kancelaria Radców Prawnych (...)

Fonogramy:

(...) plików muzycznych wartości 29.611,00 zł na szkodę (...).

tj. o czyn z art. 116 ust. 1 Ustawy z dnia 04 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zw. z art. 12 kk

Wyrokiem z dnia 15 września 2015 r., sygn. akt VII K 469/11, Sąd Rejonowy w Siedlcach:

I.  oskarżonego P. T. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanego
mu czynu opisanego w pkt I a/o i wyczerpującego dyspozycję art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 291
§ 1 k.k. w zw. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę
1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

II.  oskarżonego P. T. (1) uznał za winnego dokonania zarzucanego
mu czynu opisanego w pkt II a/o i wyczerpującego dyspozycję art. 116 ust. 1 Ustawy z dnia 04 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych w zw. z art. 12 kk i za czyn ten na podstawie art. 116 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczone w pkt I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności połączył i orzekł wobec oskarżonego karę łączną w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4
§ 1 k.k. wykonanie tak orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 5 lat;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego
do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego Związku (...) z siedzibą w W. kwoty 5.000 zł,

VI.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego
do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 5.000 zł,

VII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr:

- 01/226/06 pod poz. 1, 2,3, 4, 5,

- 02/227/06 pod poz. 6, 7,

- 03/228/06 pod poz. 8-15,

VIII.  na podstawie art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 04 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr:

- 04/229/06 pod poz. 16-17,

- 05/229/06 pod poz. 18,

- 06/231/06 pod poz. 19-21,

- 07/232/06 pod poz. 22,

- 08/233/06 pod poz. 23,

- 09/234/06 pod poz. 24,

- 10/235/06 pod poz. 25,

- 11/236/06 pod poz. 26-27,

- 12/237/06 pod poz. 28-31,

- 13/238/06 pod poz. 32-33,

- 14/239/06 pod poz. 34-35,

IX.  zwolnił oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od przedstawionego wyżej wyroku wywiedli oskarżony P. T. (1) oraz jego obrońcy.

Oskarżony P. T. (1) zanegował wyrok Sądu Rejonowego w całości, za­rzucając mu:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zapadłego orzeczenia, a to:

- art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie i oparciu rozstrzygnięcia jedynie na części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z pominięciem dokonania kompleksowej i wzajemnej oceny zeznań pokrzywdzonego, świadków przesłuchiwanych w sprawie, w kontekście oceny wiarygodności ich zeznań zło­żonych w toku postępowania przygotowawczego i sądowego w zakresie rzekomego udziału oskarżonego w przedmiotowym zdarzeniu, przy jednoczesnym pominięciu spójnych i logicznych wyjaśnień oskarżonego,

- art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy do jakich należy precyzyjne ustalenie działań jakie zostały podjęte przez podmioty zewnętrzne badające dyski twarde zabez­pieczone u oskarżonego pod kątem m.in. integralności dysków i uszkodzeń i mody­fikacji ich zawartości oraz niewyjaśnienie zasad działania programów: DC++ i innych ujawnionych w sprawie programów informatycznych oraz specyfiki ich działań
w kontekście zarzutów przypisywanych oskarżonemu,

- pominięcie dopuszczenia dowodu z opinii biegłych wobec rozbieżności jakie powstały w oparciu o istniejące w sprawie stanowiska biegłych, co skutkowało błęd­nym nadaniem jednej z opinii charakteru nadrzędnego i rozstrzygającego zagadnienia specjalistyczne,

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie zamieszczenia w uzasadnieniu wska­zania i omówienia wzajemnych relacji jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi dowodami obciążającymi, wskazania w jakiej części Sąd obdarza je wiarygodnością, w jakiej zaś nie i z jakiego czyni to powodu,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż dokonał on wyżej opisanych czynów,

III.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że czynności organów prowadzących postępowanie przygotowawcze są prawidłowe, w sytuacji gdy
o ich nieprawidłowości świadczy chociażby fakt zatrzymania innej osoby niż oskar­żonego, brak należytego zabezpieczenia i nadzoru nad dyskami twardymi należącymi do ówczesnego podejrzanego, co w konsekwencji doprowadziło do istotnych nieprawidłowości w ocenie materiału dowodowego sprawy,

IV.  naruszenie przepisów znowelizowanej ustawy proceduralnej (zmiana po lipcu 2015 r.) poprzez nie stosowanie wobec oskarżonego przepisów względniejszych.

Wobec podniesionych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Re­jo­nowego w Siedlcach i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I in­stancji, ewentualnie zaś o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. T. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Pierwszy z obrońców oskarżonego P. T. (1), zaskarżył wyrok Sądu
I instancji w całości, zarzucając mu:

I.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., naruszenie przepisów postępowania skutkujące bezwzględną przyczyną odwoławczą, a to przepisu art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 12 § 1 k.p.k. poprzez prowadzenie postępowania przeciwko P. T. (1) pomimo braku prawidłowo złożonego wniosku o ściganie pochodzącego od uprawnionego oskarżyciela, bo­wiem zalegające w aktach postępowania na k. 535 pełnomocnictwo ważnie udzie­lone adw. M. S. w swej treści nie zawiera umocowania do występowania w imieniu Związku (...) przed Policją (ograniczając zakres umocowania przed organami ścigania do jedynie proku­ratorów oraz organów straży granicznej i żandarmerii) w sytuacji, gdy wniosek
o ściganie złożony został wprost do Komendy Miejskiej Policji w B. (...) a w postępowaniu przez prokuratorem ani Sądem nie został nigdy sku­tecznie złożony,

II.  na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.:

a)  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia,
a to art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 194 § 1 k.p.k.
i art. 195 k.p.k. oraz art. 200 § 3 k.p.k. przez niezasadne zaniechanie przepro­wadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej, a w za­mian tego przez oparcie ustaleń faktycznych sprawy na stanowiącym „załącz­nik z opinią” dokumencie ujawnionym bez odczytywania, sporządzonym w części przez przedsiębiorstwo pod nazwą Biuro (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” a nie instytucję badawczą w rozumieniu art. 194 k.p.k. przy czym obserwacje w przedmiocie zawartości dysków za­bez­pieczonych u oskarżonego, poczynione przez osoby sporządzające doku­menty o nazwach „Opinia nr (...)oraz „Opinia nr (...)w składanych już później opiniach biegłych wprost stanowią pod­stawę wydawanych opinii, a osoby te ponadto w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wniosków, w prawidłowo już dopuszczonych opi­niach, wskazują również na charakter tych pierwotnie wytworzonych doku­mentów jako opinii biegłych w sytuacji, gdy wytworzenie przez te osoby dokumentów „Opinia nr (...) oraz „Opinia nr (...)” zawierających ich spostrzeżenia co do zawartości dysków zabezpieczonych
u oskarżonego wprost prowadzi do konkluzji, iż możliwym jest jedynie przesłuchanie osób je sporządzających w charakterze świadków, bowiem posiadły one wiedzę w przedmiocie czynu, a z mocy art. 196 § 2 k.p.k. ko­niecz­nym jest wywołanie w takiej sytuacji opinii innych biegłych, a w konse­kwencji poczynienie ustaleń faktycznych wymagających wiedzy specjalnej bez przeprowadzenia dowodów z opinii biegłego,

b)  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia,
a to art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego o wywołanie uzu­peł­niającej opinii biegłych w celu usunięcia szeregu precyzyjnie wska­zanych niejasności oraz niekompletności pisemnej opinii sporządzonej przez biegłych na potrzeby postępowania, skutkujące przyjęciem konkluzji nie­pełnej i niejasnej opinii specjalisty za podstawę rozstrzygnięć Sądu w ni­niejszej sprawie, w sytuacji gdy ze stanowiska judykatury wyraźnie wynika, iż w przypadku niejasności opinii dla strony postępowania, winno się stwo­rzyć warunki dla wyjaśnienia wątpliwości związanych z opinią poprzez prze­słu­chanie biegłego na rozprawie i umożliwienie zadawania mu pytań przez stronę, w sytuacji gdy skutek wniosków opinii uzupełniającej miałby wpływ na treść jej konkluzji w zakresie pochodzenia co najmniej 24 programów komputerowych, a tym samym istnienia przyjętego znamienia opisanego
w art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k., tj. pochodzenia z przestępstwa programów komputerowych,

c)  naruszenie przepisów postępowania skutkujące błędem ustaleń faktycznych,
a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. skutkujące błędem
w usta­leniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów przeprowadzonych w spra­wie, ich ocenie przy niedostatku prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przy jednoczesnym naruszeniu zasady obiektywizmu skutkujące całkowicie dowolnym przyjęciem, iż programy komputerowe, jakie miał nabyć oskarżony P. T. (1) zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego w sytuacji, gdy co do co najmniej 24 programów komputerowych jakie ujawniono na dysku (...) brak jest wiadomości o ich pochodzeniu z przestępstwa, a jedynie możliwość posiada­nia ich niezgodnie z warunkami licencji, co musi skutkować dekompletacją znamion przestępstwa w tym zakresie.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o uchy­lenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpo­znania przez Sąd I instancji.

Drugi z przedstawicieli procesowych oskarżonego P. T. (1), zaskar­żył wyrok Sądu Rejonowego w całości, zarzucając mu:

I.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 12 § 1 k.p.k. wobec prowadzenia postępowania mimo braku stosownego wniosku
o ściganie pochodzącego od uprawnionego oskarżyciela, co stanowi bez­względną przyczynę odwoławczą, z uwagi na brak prawidłowego umocowania ad­wo­kata M. S. do złożenia wniosku o ściganie w imieniu Związku (...) przed Komendą Miejską Policji w B.,

II.  naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy i skutku­jące błędem w ustaleniach faktycznych, a to:

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 5 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o wywołanie uzupełniającej opinii biegłych, gdy opinia ta była niespójna a obrońca wskazał zakres tej niespójności wskazując konkretne pytania do biegłych, a nadto, wobec braku odpowiedzi na postawione w piśmie z dnia 24.05.2013 r. pytania w szcze­gólności pytanie (...), co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych
i stwier­dzenia na ich podstawie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów,

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy, złożonego na piśmie z dnia 24.05.2013 r.
(k. 1112- 1114), w którym wnosił on o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka M. C., na okoliczności związane z umorzeniem części śledz­twa z uwagi na brak wniosku o ściganie przy jednoczesnym zawarciu ich w akcie oskarżenia oraz okoliczności związane ze zwrotem materiału dowodowego
w sprawie przez biegłego P. S. jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie jednoznacznie wskazuje, iż taka sytuacja miała miejsce, a M. C.był osobą prowadzącą postępowanie w K. B.,

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego zamieszczonego w piśmie z dnia 18.06.2013 r. w pkt 4, 5, 6 i stwierdzenie, iż okoliczności mające być badane przez Sąd nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, w sytuacji gdy z okoliczności sprawy jednoznacznie wynika, iż w pierwszej kolejności sporządzenie opinii powierzono biegłemu P. S., a nie było znane miejsce oraz wa­runki przechowywanie przez niego materiałów dowodowych, a zatem istniała uzasadniona wątpliwość co do braku ingerencji w rzeczony materiał dowodowy, a wątpliwości powyższe brane były pod uwagę w toku postępowania nawet przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze, co wynika wprost z mate­riału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie,

- naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, a to
art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 194 § 1 i art. 195 k.p.k.
oraz art. 200 § 3 k.p.k. przez niezasadne zaniechanie przeprowadzenia dowodu
z opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej, a w zamian tego przez oparcie ustaleń faktycznych sprawy na stanowiącym „załącznik z opinią” dokumencie ujawnionym bez odczytywania, sporządzonym w części przez przedsiębiorstwo pod nazwą „ Biuro (...) z ograniczoną odpowie­dzialnością”, a nie instytucję badawczą w rozumieniu art. 194 k.p.k., przy czym obserwacje w przedmiocie zawartości dysków zabezpieczonych u oskarżonego, poczynione przez osoby sporządzające dokumenty o nazwach „Opinia nr (...) oraz „Opinia nr (...)” w składanych już później opiniach biegłych wprost stanowią podstawę wydawanych opinii, a osoby te po­nadto w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wniosków, w prawi­dłowo już dopuszczonych opiniach, wskazują również na charakter tych pier­wotnie wytworzonych dokumentów jako opinii biegłych, w sytuacji, gdy w wy­two­rzenie przez te osoby dokumentów „Opinia nr (...)” oraz „Opinia nr (...)” zawierających ich spostrzeżenia co do zawartości dysków zabezpieczonych u oskarżonego wprost prowadzi do konkluzji, iż możliwym jest jedynie przesłuchanie osób je sporządzających w charakterze świadków, bowiem posiadły one wiedzę w przedmiocie czynu, a z mocy art. 196 § 2 k.p.k. koniecz­nym jest wywołanie w takiej sytuacji opinii innych biegłych, a w konsekwencji poczynienie ustaleń faktycznych wymagających wiedzy specjalnej bez przepro­wadzenia dowodów z opinii biegłego,

- naruszenie przepisów postępowania skutkujące błędem w ustaleniach faktycz­nych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a to art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów uprzednio dopuszczonych w sprawie,
tj. w pkt 2 i 3 wniosków dowodowych obrońcy zawartych w piśmie z dnia
24 maja 2013 r. (k. 1112), co doprowadziło do błędnego uznania, iż oskarżony dopuścił się czynów mu zarzucanych,

- naruszenie przepisów postępowania skutkujące błędem ustaleń faktycznych,
a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. skutkujące błędem w usta­leniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegającą na do­wol­nej, a nie swobodnej ocenie dowodów przeprowadzonych w sprawie, ich ocenie przy niedostatku prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświad­czenia życiowego przy jednoczesnym naruszeniu zasady obiektywizmu skut­kujące całkowicie dowolnym przyjęciem, iż programy komputerowe, jakie miał nabyć oskarżony P. T. (1) zostały uzyskane za pomocą czynu zabro­nionego w sytuacji, gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu jasno wynika, że ich część nie mogła być posiadana niezgodnie
z warunkami licencji, co nie jest równoznaczne z pochodzeniem z przestępstwa
i winno skutkować zmianę w zakresie znamion tego przestępstwa,

- art. 2 § 1 pkt 1 i 3 k.p.k. i art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. przez dowolną,
a nie swobodną ocenę dowodów przeprowadzonych w toku postępowania, a to po­przez uznanie za wiarygodne zeznań świadków w sytuacji, gdy zeznania te są ze sobą sprzeczne,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż w niniejszej sprawie udostępnienie usługi (...) ++ oraz usługi (...) jest równoznaczne z udostępnianiem utworów chronionych prawem autor­skim, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż oskar­żony udostępniał jedynie przestrzeń na swoim serwerze, nie miał możliwości kontroli umieszczonych na nim plików, umowa między świadczącym usługi internetowe a zamawiającym jednoznacznie wskazuje, że oskarżony zabrania korzystania z udostępnianej przestrzeni w sposób sprzeczny z prawem,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a to przez uznanie, iż udostępnianie przestrzeni na dysku serwera jest równo­znaczne z udostępnianiem i nabyciem utworów pochodzących z przestępstwa
w sytuacji, gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, by oskar­żony faktycznie nabył utwory chronione prawem.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o uchylenie za­skar­żonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I in­stancji.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońcy oskarżonego poparli wniesione przez siebie apelacje, wzajemnie przyłączyli się do apelacji wniesionych przez siebie
i oskar­żonego. Oskarżony poparł swą apelację i wniósł o uniewinnienie, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, przyłączył się do apelacji wniesionych przez obrońców.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje okazały się o tyle zasadne, że doprowadziły do zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie wskazanym w wyroku Sądu Okręgowego.

W wyprzedzeniu zasadniczej części rozważań zaakcentować należy, iż treścio­wa zbieżność argumentacji podniesionej przez każdego ze skarżących nakazała łączne ustosunkowanie się do tez wywiedzionych przez nich środków odwoławczych.

Przede wszystkim nie mają racji apelujący obrońcy, o ile wywodzą, że w związ­ku z treścią pełnomocnictwa przedłożonego przez adwokata M. S.
w spra­wie zaistniała bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.
w zw. z art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. Nie negując, iż literalne brzmienie rzeczonego upoważnienia nie wskazuje na uprawnienie wyżej wymienionego do występowania przed Policją (k. 535) podkreślić trzeba, że wyprowadzanie z tejże okoliczności prze­konania o braku wniosku o ściganie pochodzącego od Związku (...) z siedzibą w W. stanowi efekt przyjęcia błędnej perspektywy. Zważyć bowiem należy, iż prowadzenie śledztwa, które doprowadziło do wniesienia aktu oskarżenia przeciwko P. T. (1), zostało powierzone Komendzie Miejskiej Policji w B. w drodze zarządzenia prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radzyniu Podlaskim z dnia 28 czerwca 2010 r. (k. 402). Historia unormowania art. 311 § 1 k.p.k., w myśl którego, począwszy od dnia 12 lipca 2007 r. ( vide art. 10 ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw- Dz. U. z 2007 r.,
Nr 64, poz. 432), śledztwo prowadzi prokurator, wskazuje przy tym, iż ustawodawca aktualnie opiera się na rozwiązaniu polegającym na tym, że śledztwo prowadzi jedynie ten organ procesowy ( vide M. Kurowski, Komentarz do art. 311 Kodeksu postę­powania karnego, [w:] D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I, WK 2015, teza 2.) Okoliczność, iż przed wzmiankowaną datą śledztwo prowadziła Policja, jeżeli nie prowadził go prokurator ( art. 311 § 1 k.p.k. w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 10 stycznia 2003 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego, ustawy – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego, ustawy
o świadku koronnym oraz ustawy o ochronie informacji niejawnych- Dz. U. z 2003 r., Nr 111, poz. 1061) sprawia przy tym, że brak jest podstaw dla tezy, w myśl której prokuratorskie zarządzenie o powierzeniu prowadzenia śledztwa Policji powoduje,
iż dane postępowanie przygotowawcze traci przymiot postępowania prowa­dzonego przez prokuratora. Za słusznością takiego stanowiska przemawia dodatkowo fakt,
że instytucja powierzenia śledztwa jest ograniczona przedmiotowo przez regulację
art. 311 § 3 k.p.k., wskazującą na konkretne czynności niewątpliwie związane z pro­wa­dzeniem postępowania przygotowawczego. W efekcie całokształtu powyższego stwier­dzić trzeba, że skoro do złożenia wniosku o ściganie przez adw. M. S. w imieniu Związku (...) z siedzibą w W. doszło po dniu 12 lipca 2007 r., to wniosek ten został złożony w postępowaniu prowadzonym przez prokuratora, a zatem w ramach pełnomocnictwa udzielonego wyżej wymienionemu.

Przystępując do wywodów poświęconych zarzutom należącym do kategorii względnych przyczyn odwoławczych, w pierwszej kolejności odnotować trzeba,
iż niezrozumiałym było wskazanie przez apelującego podsądnego na naruszenie prze­pisów znowelizowanej ustawy proceduralnej, tj. na naruszenie przepisów Kodeksu postępowania karnego w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 27 września 2013 r.
o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 z późn. zm., dalej: ustawa) poprzez niezastosowanie przepisów względniejszych dla oskarżonego. Zaznaczyć w tym miejscu wystarczy, że zagad­nienia intertemporalne na gruncie przepisów proceduralnych nie podlegają unor­mowaniu art. 4 § 1 k.k., a zatem zasadzie działania ustawy względniejszej, lecz każdorazowo są regulowane w drodze przepisów przejściowych. W sprawie niniejszej przepisami tymi są przepisy art. 36 ustawy.

Przystępując do właściwej części rozważań podkreślić trzeba, iż w powszechnej praktyce sądów ugruntowany jest pogląd, że przekonanie sądu orzekającego o wiary­godności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wystarczająco i logicznie, z uwzględnieniem wiedzy
i doświadczenia życiowego umotywowane w uzasadnieniu wyroku ( vide m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 listopada 2013 r., II AKa 118/13, LEX nr 1409140, postanowienie Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 2015 r., II KK 89/15, LEX nr 1682543). W rezultacie powyższego Sąd Okręgowy w pierw­szej kolejności usto­sun­kował się do tych zarzutów apelacji, które zakwe­stionowały wartość i kompletność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Bez zajęcia sta­nowi­ska w tejże materii nie sposób bowiem prowadzić jakichkolwiek rozważań w przed­miocie prawi­dłowości pierwszoinstancyjnego wartościowania rzeczonego materiału.

Przechodząc bezpośrednio na grunt niniejszej sprawy, skonstatować należy,
iż wysuwanie przez apelującego oskarżonego zarzutu nieprawidłowości czynności dowodowych podjętych na etapie postępowania przygotowawczego, a w efekcie for­mu­łowanie tezy o bezwartościowości pozyskanych dzięki nim środków dowodowych, ma charakter zupełnie arbitralny. Sam odwołujący się zaniechał rzeczowego uargu­mentowania stanowiska przeciwstawnego. Za takowe nie może w szczególności uchodzić lakoniczne powołanie się na fakt obecności osób trzecich w trakcie prze­szukania pomieszczeń mieszkalnych P. T. (1), czy też na fakt zatrzymania innej osoby. Tezy takiej treści nie dają żadnych podstaw dla sformułowania racjonalnego wniosku o możliwości wywarcia przez zaszłości tego rodzaju jakiego­kolwiek wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia.

W przekonaniu Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji dochował spoczywającego na nim obowiązku wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (art. 366
§ 1 k.p.k.).

Inaczej niż chcą tego apelujący obrońcy, w postępowaniu pierwszo­instan­cyjnym doszło do wywołania opinii instytucji specjalistycznej z zakresu informatyki śledczej, zaś dokumenty o numerach (...) oraz (...) słusznie obdarzono walorem ekspertyzy w rozumieniu art. 193 k.p.k. Zaakcentować w tym miej­scu trzeba, że instytucja specjalistyczna to instytucja niebędąca instytucją nau­kową, ale specjalizująca się w określonych badaniach z zakresu wiedzy specjalnej, niezbędnej w danym postępowaniu karnym, funkcjonująca bądź to w ramach innego podmiotu (w tym naukowego lub nawet organu ścigania), ale z określonym wyodręb­nie­niem organizacyjnym i technicznym, bądź jako podmiot samodzielny, ale w obu wypadkach wyposażony jednak w odpowiednią aparaturę badawczą ze stosownymi certyfikatami i zatrudniający personel z należytymi kwalifikacjami w danych dziedzi­nach, bez względu jednak na charakter jego zatrudnienia, jak i formę prawną samej instytucji. Na chwilę obecną brak jest zarazem jakichkolwiek podstaw, aby zakładać, że instytucja specjalistyczna musi być instytucją prawa publicznego, skoro już w ra­mach instytucji naukowych działają niepubliczne uczelnie, a instytucja specjalistyczna może funkcjonować, czy być powołana np. przez stowarzyszenie lub fundację, a nie tylko działać w ramach innej instytucji prawa publicznego, w tym państwowej ( podob­nie: T. H. Grzegorczyk, Komentarz do art. 193 Kodeksu postępowania karnego, [w:] T.H. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Tom I. Artykuły 1-467, LEX 2014, teza 11.). W związku z powyższym Biuru Ekspertyz Sądowych Spółce z ograniczoną od­po­wiedzialnością w Lublinie ( dalej: BES) nie sposób odmawiać statusu instytucji spe­cjali­stycznej z racji samego tylko faktu funkcjonowania w ramach spółki prawa han­dlo­wego. Zważyć przy tym trzeba, że nawet apelujący nie kwestionują specja­lizacji BES w prowadzeniu badań z zakresu informatyki śledczej, ani też dyspo­nowania przez rzeczoną Spółkę niezbędną aparaturą badawczą i personelem ze sto­sow­nymi kwalifikacjami. Negowaniem takowych kwalifikacji po stronie osób, które przygotowały opinie o numerach (...) oraz (...) nie jest
w szczególności powoływanie się na fakt, iż nie figurowały one na listach biegłych sądowych. Sąd może bowiem według swego uznania powoływać w charakterze biegłych bądź to osoby wpisane na listę biegłych sądowych, bądź też inne osoby spoza tej listy, jeżeli mają one odpowiednie kwalifikacje zawodowo- specjalistyczne w danej dziedzinie, o którą w sprawie chodzi, przy czym nie ma zastrzeżeń co do ich bez­stronności. Zgodnie z utrwalonym w judykaturze stanowiskiem, nie ma żadnej różnicy w traktowaniu i ocenie opinii biegłego złożonej przez biegłego sądowego lub przez innego biegłego powołanego w określonej sprawie przez organ procesowy ( vide wyrok Sądu Najwyższego z 5 lutego 1974 r., III KR 371/73, LEX nr 18790). Zaakcentować przy tym należy, że z treści art. 194 pkt 1 k.p.k. nie płynie wymóg imiennego wskazania biegłych, którzy powinny wziąć udział w przeprowadzeniu eks­pertyzy
w ramach instytucji specjalistycznej, lecz jedynie obowiązek wskazania, w razie potrzeby, specjalności i kwalifikacji tychże osób. Jeżeli organ procesowy, a zatem w sprawie niniejszej prokurator Prokuratury Rejonowej w Radzyniu Podlaskim (k. 377- 380), nie wskazał specjalności i kwali­fikacji osób, które powinny uczestniczyć w opi­nio­waniu, to wyznaczenie ich pod kątem przedmiotu i zakresu eks­pertyzy wskazanej w postanowieniu należy do kierownika danej jednostki ( podobnie: postanowienie Sądu Najwyższego z 23 sierpnia 2007 r., IV KK 222/07, LEX nr 450505). W efekcie całokształtu powyższego okoliczność, iż do opinio­wania nie powołano w sposób indywidualny, nie figurujących na liście biegłych sądo­wych, inż. A. S. (1), mgr. R. O. i mgr. inż. T. S. nie świadczy o braku po stronie tychże osób statusu biegłych ad hoc. W związku z tym bezprzedmiotowym jest od­woływanie się do tych wywodów apelu­jących, w których postulują oni przesłuchanie wyżej wymienionych w charakterze świadków i w oparciu o takie założenie wskazują na konieczność uwzględnienia regulacji art. 196 § 1 in fine k.p.k. Stanowisko takiej treści dys­kredytuje zarazem ten fragment toku rozumowania skarżących, w którym negują oni wartość dowodową kolejno wywołanych ekspertyz wspomnianych biegłych z powoła­niem się na fakt, iż nawią­zują one do treści opinii o numerach (...)oraz (...) Niezrozumiałą jest przy tym ta część wywodów apelujących, w której wyrażają oni swe przekonanie o braku bezstronności wymie­nionych biegłych wskazując na odwoływanie się przez tychże w opiniach uzupełniających do spostrzeżeń i wniosków wyrażonych już w ekspertyzach pierwotnych. Powodu osła­biającego zaufanie do bezstronności biegłego nie może stanowić tylko fakt sformułowania przezeń konkretnych zapatrywań w opinii pierwotnej, skoro sam ustawodawca w art. 201 k.p.k. dopuszcza możliwość ponow­nego powołania tych samych biegłych, jeżeli opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej spra­wie.

Wbrew wywodom obrońców, pozyskane w sprawie ekspertyzy z zakresu infor­matyki śledczej, nie tylko mają charakter zupełny, lecz również wolne są od nieja­sności, które nakazywałyby wywołanie opinii uzupełniających. Inaczej niż zakłada jeden z przedstawicieli procesowych P. T. (1), sama tylko niejasność ekspertyzy dla strony postępowania nie obliguje Sądu do wezwania biegłego na roz­prawę celem złożenia przezeń uzupełniającej opinii ustnej. W judykaturze utrwalone jest, że jeśli dowód z opinii biegłych jest przekonujący i zrozumiały dla sądu, który
to stanowisko odpowiednio uzasadnił, to fakt, iż dowód ten nie jest przekonujący dla strony, nie może stwarzać podstawy do ponownego powoływania biegłych lub zasię­gania opinii nowych biegłych ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego Krakowie z 7 maja 2015 r., II AKa 64/15, LEX nr 1711424). Przepisy Kodeksu postępowania karnego nie przewidywały i nie przewidują generalnego prawa strony do każdorazowego przesłuchania biegłego po złożeniu przez niego opinii. Może ona zasadnie żądać takiego przesłuchania jedynie w tych wypadkach, w jakich sąd może także z urzędu zarządzić przesłuchanie biegłego mimo złożonej przez niego ekspertyzy. To zatem strona przedstawiająca wniosek o wezwanie eksperta w celu jego przesłuchania powinna wykazać, w jakim zakresie złożona na piśmie opinia jest niepełna lub nieja­sna, czy wewnętrznie sprzeczna, albo na czym polega jej sprzeczność z inną opinią wydaną w tej sprawie, a więc uprawdopodobnić zaistnienie sytuacji wskazanych
w art. 201 k.p.k. ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z 7 lipca 2006 r., III KK 456/05, LEX nr 197189). W przekonaniu Sądu Odwoławczego, w sprawie P. T. (1) do uprawdopodobnienia takowego nie doszło. Inaczej niż stara się wywieść jeden z przedstawicieli procesowych wyżej wymienionego, o tezie przeciwstawnej
nie może świadczyć treść pytań zawartych w piśmie procesowym z dnia 4 września 2015 r. (k. 1227- 1228). Sąd Rejonowy słusznie skonstatował na tym polu, że wy­wołane w sprawie ekspertyzy w sposób obszerny odpowiadają na stawiane pytania, zaś wskazany wniosek w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania
(k. 1229v). W uzasadnieniu powyższego podkreślić trzeba, że skarżący mylą się, o ile zakładają, iż opinie uzupełniające nie udzielają odpowiedzi na pytanie o przyczyny niejednolitości pliku(...) W opinii nr (...) biegły A. S. (4) podał wprost, że niejednolitość wskazanego pliku zaczyna się od adresu 0x08030000 i może wynikać ze zrzutu pamięci systemu do pliku logu, błędów konfiguracji lub celowego dopisania/nadpisania danych do pliku (k. 1179, s. 19). Fakt, że odpowiedzi na przedmiotowe pytanie nie byli w stanie udzielić biegli R. O.
i T. S. ( odpowiednio: opinia nr (...)- k. 1186, s. 8, opinia
nr (...)- k. 1197, s. 11) nie dezawuuje wartości informacji przeka­zanych przez wcześniej wymienionego biegłego. Zaakcentować w tym kontekście trzeba,
że stanowisko tego biegłego de facto ogranicza możliwość kwestionowania wiary­godności danych zawartych w pliku (...) do sytuacji celowego ich dopisania/nadpisania. W lokalnych realiach sprawy P. T. (1) okoliczność taka jawi się natomiast jako wysoce nieprawdopodobna. W świetle zasad doświad­czenia życiowego niebywałą byłaby sytuacja w której niezidentyfikowana osoba przed zabezpieczeniem sprzętu komputerowego uzyskuje do niego nieauto­ryzowany dostęp, a następnie edytuje ciąg danych pliku (...) celem bezpodstawnego obciążenia P. T. (1). W związku z tym za wiarygodne muszą być uznane
te dane, które odnoszą się do numeru IP komputera, przy pomocy którego użytkownik korzystał z protokołu (...), nicku, którym się posługiwał, a także daty i czasu poleceń usługi (...) przezeń wydanych (pobranie pliku, zapisanie pliku itp.) oraz nazw pliku lub katalogu z tymi poleceniami związanych (opinia nr (...)Załącznik nr 1 i 2, k. 351). W nawiązaniu do wywodów przedstawicieli procesowych oskarżonego, podkreślić przy tym trzeba, że opinie o numerach (...) ( odpowiednio k. 1186, s. 8- 9 i k. 1197, s. 11) udzielają odpowiedzi na pytanie
o programy, przy wykorzystaniu których dokonano analizy i łączenia danych za­wartych w pliku /(...) z danymi zawartymi w dowodzie rzeczowym nr 7, tj. jed­nostce centralnej komputera nr (...) zabezpieczonej podczas prze­szukania pomieszczeń ser­werowni, wskazując na programy (...) . Wywołane w sprawie ekspertyzy w sposób wyczerpujący wskazały na przy­jęte przez biegłych kryteria legalności oprogramowania, a tym samym udzieliły kon­klu­dentnej odpo­wiedzi na formułowane w piśmie procesowym z dnia 4 września
2015 r. pytania w zakresie różnych możliwości związanych z posługiwaniem się klu­czem licencyjnym oraz relewantności tychże możliwości. Wobec okoliczności,
iż z zabezpieczonej ulotki reklamowej wynika, że klienci przedsiębiorstwa (...) mieli możność korzystania z „ usługi (...) z kilkuset(...) danych usługi (...) ((...)) z dostępem do 1000 GB danych z najnow­szymi filmami, grami i muzyką” (k. 58v), zupełnie chybionym jest podnoszenie konieczności uzyskania odpowiedzi na pytania w przedmiocie tego, czy portal, który służył do rejestracji użytkowników zawierał regulamin korzystania z usługi i jaka była jego treść, czy oskarżony jako administrator serwera miał realną możliwość ustalenia bez konieczności pobrania i zainstalowania programu, czy konkretny plik jest programem legalnym, czy możliwym było przełamanie zabezpieczeń i skorzystanie
z usługi przez osoby nieuprawnione, a także czy można wykluczyć, że dwa różne komputery w ramach tej samej sieci korzystały w różnych okresach czasu z tego samego numeru IP. Treść przytoczonej ulotki dowodzi wprost, że P. T. (1) nie tylko zdawał sobie sprawę z charakteru danych udostępnianych dzięki usłudze (...), lecz również z dostępu do nich uczynił jeden z atutów swojej oferty dostępu do sieci Internet. Jeden z obrońców myli się także o tyle, o ile formułuje tezę, w myśl której logi systemowe są po jakimś czasie nadpi­sy­wane/kasowane, w efekcie czego konkretne pliki mogą być bezpodstawnie przypisane oskarżonemu, a także tezę zakładającą, iż do zamieszczenia pliku mogły doprowadzić osoby logujące się
w sposób anonimowy. Z opinii nr (...) wynika, że pochodzenie ujawnionych danych znajdujących się na dowodzie rzeczowym nr 6, tj. na jednej z jednostek centralnych komputera zabezpieczonych podczas przeszukania pomieszczeń serwerowni, ustalono w zakresie, który umożli­wiały informacje za­war­te w logach usługi (...) (serwera proftpd), które zapisywał serwer, co wy­nika­ło z jego konfi­guracji. Czynności tej dokonano na podstawie analizy tych lo­gów (k. 1179, s. 20).
Na fakt powiązania wspomnianych logów z konkretnymi plikami wska­zuje również opinia nr (...), w której podkreśla się, że pochodzenie źródłowe danych ujawnionych na dowodzie rzeczowym nr 6 ustalono wykorzystując logi usługi (...)
w powiązaniu z aktualną zawartością odpowiednich katalogów. Przy­kła­dowo, jeśli
z logu wynikało, iż użytkownik X wysłał do usługi (...) plik Y i plik ten faktycznie znajdował się na serwerze, łączono te dwa fakty w całość (k. 1186, s. 9- 10). Opinia
nr (...) wskazuje zarazem dodatkowo, że dane z logów, które nie zostały potwierdzone, czyli takie, dla których nie znaleziono odpowiadających im plików, nie zostały wzięte pod uwagę w całościowej analizie i opisie danych (k. 1197, s. 12). Reasumując całokształt powyższego skonstatować trzeba, iż rozbieżności po­mię­dzy zawartością danych z logów i zabezpieczonymi plikami w opracowaniu bie­głych wykluczały przypisywanie konkretnych plików P. T. (1).

Zamy­kając rozważania w przedmiocie wywołanych w sprawie ekspertyz z za­kre­su informatyki śledczej podkreślić trzeba, że apelujący obrońcy mylą się także
o tyle, o ile podważa ich konkluzje w zakresie pochodzenia co najmniej 24 programów komputerowych, z którymi nie powiązano plików typu crack, czy też publicznie znanego klucza. Także w odniesieniu do rzeczonych programów biegli zaznaczyli bowiem, że wszystkie aplikacje komercyjne, na które nie zostały przedstawione dokumenty, licencje bądź nośniki (w zależności od postanowień licencyjnych danego produktu) potwierdzające legalność oprogramowania należy uznać za nabyte nielegal­nie ( opinia nr (...)- Załącznik nr 1 i 2- k. 359, opinia nr (...)- Załącznik nr 1 i 2- k. 428, opinia nr (...) s. 21- k. 1179, opinia nr (...) s. 12- k. 1186, opinia nr (...) s. 13- k. 1197). Wbrew zapatrywaniom apelujących, fakt, iż oskarżony nie okazał licencji na ujawnione
w toku ekspertyzy programy sprawia, że zabezpieczone pliki nie mogą zostać uznane za kopie bezpieczeństwa. Oryginały programów powinny być okazywane przez posia­dacza kopii i w zasadzie przechowywane w tym samym miejscu, co kopia. W sytuacji, gdy oskarżony nie ujawnił stosownych licencji, to prowadzi to do wniosku, że kopie
te nie mogą zostać uznane za legalne. Wskazać w tym miejscu należy, że z uwagi
na powyższe nie jest obowiązkiem Sądu poszukiwanie rzekomych oryginalnych progra­mów ( podobnie: wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z 29 października 2013 r., II Ka 478/13, LEX nr 1722467).

Nie sposób podzielić także tych wywodów jednego z przedstawicieli pro­cesowych P. T. (1), w których neguje on słuszność oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosku o przesłuchanie w charakterze świadka M. C. na oko­licz­ności związane z umorzeniem części śledztwa z uwagi na brak wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej (art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k.). Fakt wydania przez prokuratora Prokuratury Rejonowej w Radzyniu Podlaskim postanowienia z dnia
29 lipca 2010 r. o umorzeniu śledztwa w części w odniesieniu do P. T. (1) (k. 582- 583), nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowie­dzialności karnej tegoż, albowiem akt oskarżenia nie objął tych części składowych czynu z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) w zw.
z art. 12 k.k., które stały się przedmiotem wzmian­kowanego posta­nowienia. Wbrew sugestiom apelującego, objęcie zarzutem z punk­tu I. aktu oskarżenia programów komputerowych, do których odnosiło się wskazane postanowienie nie uchybiło natomiast treści art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k., albowiem występek z art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. ścigany jest z urzędu i w związku z tym nie sposób mówić o braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawionej. Niezależnie od powyższego podkreślić trzeba, że dowody do­puszcza się w celu udowodnienia konkretnych okoliczno­ści, a nie w celu sprawdzenia hipotezy wnioskodawcy, czy ewentualnie nie okażą się one przydatne w postę­powaniu. Oddalony wniosek dowodowy o przesłu­chanie w charakterze świadka M. C. w istocie stanowił taką właśnie mglistą hipotezę, nie­prze­konującą o rzeczywistym istnieniu wartościowego dowodu ( vide wyrok Sądu Ape­la­cyj­nego w Warszawie z 21 lutego 2014 r., II AKa 3/14, LEX
nr 1448637). Charakter wzmiankowanej, mglistej, hipotezy miały także tezy dowo­dowe zawarte w punktach 5. i 6. pisma procesowego obrońcy z dnia 18 czerwca
2013 r. (k. 1136). W nawiązaniu do pierwszej z nich, tj. do założenia o potencjalnym przekazywaniu świadkom nie tylko zgromadzonych w postępowaniu przygoto­wawczym informacji mogą­cych sugerować treść odpowiedzi na zadawane pytania, lecz również informacji w przedmiocie procedowania w stosunku do innych uczest­ników tegoż postępowania, przypomnieć należy, że nawet powoływanie się przez prze­słu­chującego na dowody winy nie stanowi przyczyny wyłączającej swobodę wy­po­wiedzi osoby przesłuchi­wanej ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie
z 3 grudnia 2014 r., II AKa 192/14, LEX nr 1602929). Zważyć równocześnie trzeba, że nie można zaliczyć do warunków wyłączających swobodę wypowiedzi nawet pew­nych zachowań, które wprawdzie mogą wpłynąć na proces motywacyjny osoby prze­słu­chiwanej, np. mogą przyczynić się do przyznania się do popełnienia konkretnych czynów, lecz nie odbierają jej możliwości wyboru treści składanych relacji ( podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 18 września 2014 r., II AKa 130/14, LEX
nr 1527087). Wobec skonstruowania listy pokrzywdzonych producentów i autorów
w oparciu o treść opinii biegłych w tym zakresie, niezrozumiałym było natomiast akcentowanie przez przedstawiciela procesowego P. T. (1) konieczności ustalenia metody identyfikacji tychże przyjmowanej przez organy ścigania przed wywołaniem wzmiankowanych ekspertyz. W tym stanie rzeczy przedmiotowe wnioski dowodowe słusznie zostały oddalone przez Sąd Rejonowy (k. 1160v), jednakże podstawę takiego rozstrzygnięcia winien stanowić art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., a zatem przyjęcie, że w sposób oczywisty zmierzają one do przedłużenia postępowania.

Zupełnie nieuprawnionym jest podnoszenie przez jednego z apelujących,
iż w postępowaniu pierwszoinstancyjnym doszło do mającego wpływ na treść orze­czenia naruszenia przepisów postępowania, a to art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie przepro­wadzenia dowodów uprzednio dopuszczonych w sprawie, tj. dowodów wska­zanych w pkt. 2. i 3. pisma procesowego obrońcy z dnia 24 maja 2013 r. (k. 1112). Inaczej niż chce tego skarżący, do wskazanego zaniechania nie doszło. Sąd I instancji, dążąc do pozyskania informacji w zakresie tożsamości osób uczestniczących w czyn­nościach przeszukania lokali usługobiorców międzyrzecNET, w szczególności zaś
w przedmiocie tego, czy w czynnościach tych uczestniczyli funkcjonariusze Policji, czy też inne przybrane osoby, a także jakie czynności osoby te wykonywały w trybie art. 205 § 3 k.p.k., jak również informacji w przedmiocie czynności dokonywanych przez biegłego P. S. w konkretnym przedziale czasowym oraz sposobu ujawnienia tychże czynności w sprawie, zwrócił się do Komendy Miejskiej Policji
w B. (k. 1140). Wskazana jednostka organizacyjna Policji udzieliła odpowiedzi na przedmiotowe zapytania (k. 1142, 1146), zaś pierwsza z tych odpowiedzi została zaprezentowana w toku rozprawy głównej w dniu 25 lipca 2014 r. (k. 1160).

Na uwzględ­nienie nie zasługiwały także, aczkolwiek z innej przyczyny niż przyjęta przez Sąd Rejonowy, te wnioski dowo­dowe obrońcy, w których dążył on do czynienia dodatkowych ustaleń w przed­miocie okoliczności związanych ze zwrotem przez biegłego P. S. mate­riału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Z protokołów sprawdzenia dowodów rzeczowych zwróconych przez wyżej wymie­nionego biegłego wynika, że ich wygląd zewnętrzny odpowiadał opisowi zawartemu w wykazie dowodów rzeczowych (k. 360- 364). Z opinii nr (...)
i (...) wynika natomiast, że ostatnia aktywność zarejestrowana przez system plików (...) na dyskach dowodu rzeczowego nr 6, tj. jednostki centralnej komputera z czterema dyskami twardymi zabezpieczonej podczas przeszukania pomieszczeń serwerowni, miała miejsce 18 marca 2006 r. o godz. 09:34:56,
co odpowiada czasowi wskazanemu w metryczce z zabezpieczenia tego dowodu rzeczowego, a tym samym dowodzi, że do zmian danych nie dochodziło w okresie
od zabezpieczenia do analizy ( odpowiednio: k. 1179, s. 7, k. 1197, s. 9). Opinia nr (...) wskazuje przy tym, że badania zostały prze­prowadzone w taki sposób, aby nie doprowadzić do modyfikacji materiału dowo­dowego w najmniejszym nawet stopniu (s. 7- k. 1186). Wobec takich twierdzeń biegłych nie tylko nie sposób wywodzić, że metody przechowywania dowodów rzeczowych przez biegłego P. S. mogły wywrzeć wpływ na treść danych zawartych w zabezpieczonych dowodach rzeczowych, lecz również nie sposób formułować tezy o możność ingerencji w dowód rzeczowy nr 6 poza badaniami biegłych. Z tych względów chybionym był także ten zarzut podniesiony w apelacji oskarżonego, w którym powołuje się on na zaniechanie wyjaśnienia możliwości modyfikacji danych
po zabezpieczeniu sprzętu kompu­terowego.

Z tych wszystkich względów Sąd Odwoławczy doszedł do przekonania, że ma­teriał dowodowy w postępowaniu pierwszoinstancyjnym został zgromadzony w spo­sób kompletny. Stanowisko takiej treści umożliwiło poddanie analizie tych zarzutów apelacji, które zakwestionowały prawidłowość wartościowania tegoż materiału.
Na wstępie rozważań poświęconych tejże materii zaznaczyć trzeba, że zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może się ograniczać jedynie
do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych,
a niewia­ry­godności innych źródeł, czy środków dowodowych; powinien wskazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy spo­sób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 września 2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). Lektura wniesionych środków odwoławczych dowodzi, że przytoczone wymogi
w prze­ważającej mierze nie zostały zachowane.

Wbrew wywodom jednego z obrońców, zeznania większości świadków prze­słu­chanych w sprawie P. T. (1) wolne są od sprzeczności, które uzasad­niałyby ich dys­kredytację. Sam skarżący nie jest w stanie wykazać, aby było inaczej. Gdy przeana­lizować argumentację zawartą w uzasadnieniu apelacji, to oczywiste staje się, iż obrońca tego rodzaju sprzeczności dopatruje się przede wszystkim w relacjach poświęconych zagadnieniu tożsamości osoby, która instalowała program (...) Nie negując faktu, iż rozbieżności w zakresie osoby bezpośredniego instalatora rzeczywiście wystąpiły ( por. m.in. zeznania M. Ż.- k. 226v, 669v, 702, 1020, K. S.- k. 1038, czy też K. K. (3)- k. 685v, 1041), zważyć trzeba, że w przeważającej mierze miały one charakter rozbieżności zewnętrznych. Brak jest przy tym jakichkolwiek podstaw dla tezy o każdorazowym dokonywaniu instalacji przez tą samą osobę. Sąd I instancji w zasadzie słusznie zaakcentował w tym kontekście, że P. T. (1) bądź to dokonywał instalacji samodzielnie, bądź też zlecał rzeczoną czynność K. M.
(k. 1251v). Posługując się tokiem rozumowania opartym na rzeczonych rozbieżno­ściach nie sposób zatem podważać pierwszo­instancyjnego wartościowania relacji świadków. Apelujący obrońca myli się zarazem o tyle, o ile sugeruje, że brak jest jakichkolwiek podstaw dla przyjmowania, iż P. T. (1) osobiście dokonywał instalacji programu (...) Zaak­centować w tym miejscu wystarczy, że z relacji M. Ż. (k. 226v, 669v, 701, 1020) i M. K. (1) (k. 244v, 1038v) wynika,
iż to właśnie oskarżony zamieścił rzeczony program w ich komputerach osobistych. Poczynione uwagi nie znajdują natomiast przełożenia na wartościowanie zeznań K. K. (3) i E. K.. Przedstawicielowi procesowemu oskarżonego nie sposób bowiem odmówić racji jeżeli wskazuje, iż z twierdzeń pierwszego
z wymienionych wynika, że bracia K. samodzielnie zainstalowali program (...)
a P. T. (1) wskazał im jedynie na możliwości w tym zakresie (k. 685v, 1041), zaś z relacji drugiego, że to podsądny dokonał instalacji (k. 682, 1040). Mimo, iż nie można zakładać, że K. K. (3) bezpodstawnie obciążał sam siebie,
to jednak okoliczność ta nie może mieć jakiegokolwiek wpływu na rozstrzygnięcie
o przedmiocie procesu. Pamiętać bowiem trzeba, że czynność sprawcza występku
z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm., dalej: u.p.a.), tj. „rozpowszechnianie”, winna być definiowana jest zachowanie polegające na czynieniu określonych utworów powszechnie dostępnymi przez kolportaż, użyczenie, powie­lanie, kopiowanie i innego rodzaju udostępnienie ich treści szerszemu i bliżej nieokreślonemu kręgowi osób ( podobnie: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego
1987 r., WR 28/87, LEX nr 20241). W określeniu tym kryje się już intencja sprawcy, którą jest uczynienie utworu po­wszech­nie znanym i w tym celu udostępnienie go innym osobom ( vide Z. Ćwiąkalski, Komentarz do art. 116 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, [w:] J. Barta (red.), R. Markiewicz (red.), Prawo autorskie
i prawa pokrewne. Komentarz, wyd. V, LEX 2011, teza 9.). Przenosząc powyższe na realia sprawy P. T. (1), skonstatować trzeba, że zagadnienie związków oskarżonego z insta­lowaniem programu (...) jest istotne o tyle, o ile wskazuje
na jego intencje w odniesieniu do udostępniania użytkownikom sieci (...) konkretnych plików. Innymi słowy, dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu istotnym jest to, czy podsądny obejmował swym zamiarem korzystanie przez tych użytkowników ze wskazanego programu komputerowego. Zagadnienie to zostało poddane analizie w tej części wywodu, która została poświęcona zarzutom opartym na kon­strukcji błędu w ustaleniach faktycznych.

Na inne nieprawidłowości w pierwszoinstancyjnym wartościowaniu zgroma­dzonych w sprawie środków dowodowych apelujący de facto już nie wskazują. Nieprawidłowości pozwalających na podważenie rezultatów tejże oceny nie odszukał także Sąd Odwoławczy, badając w tym zakresie także lakonicznie podniesiony przez oskarżonego zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Zatem ocena materiału dowodowego poczyniona przez Sąd Rejonowy nie nosi cech dowolności. Nie zmienia tego wielokrotne akcentowanie przez odwołujących się, iż P. T. (1) konse­kwentnie nie przyznawał się do winy.

Nie sposób zgodzić się z apelującymi, o ile podnoszą oni, że w sprawie P. T. (1) doszło do pojawienia się szeregu błędów w ustaleniach faktycznych przybierających postać błędu dowolności. Wbrew zapatrywaniom apelujących, okoliczności przywołane w zrekonstruowanym przez Sąd Rejonowy stanie faktycz­nym znajdują oparcie w zgromadzonych dowodach. Charakter argumentacji podnie­sionej przez skarżących w tym zakresie sprawił zarazem, że koniecznym było jedno­czesne poczynienie pewnych uwag o charakterze materialnoprawnym.

W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, iż zgromadzone środki dowodowe dają podstawy do przyjęcia, że P. T. (1) nabył uzyskane za pomocą czynu zabronionego nielegalne kopie programów komputerowych. Podkreślić w tym miejscu trzeba, że przez nabycie programu komputerowego, o którym mowa w art. 293 § 1 k.k. w zw. z art. 291 § 1 k.k. rozumieć należy uzyskanie przez sprawcę władztwa nad tym programem od osoby bezprawnie nim władającej, za jej zgodą. Nie ma przy tym znaczenia, czy nabycie jest odpłatne, czy też nie ( vide M. Kulik, Komentarz do
art. 291 Kodeksu karnego, [w:] M. Mozgawa (red.), Kodeks karny. Komentarz, WK 2015, teza 4. ). Skoro z wywołanych w sprawie opinii biegłych z zakresu informatyki śled­czej wynika, że programy objęte punktami 1.- 61. oraz 63.- 96. opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I. wyroku Sądu Rejonowego nie miały legalnego pochodzenia z przyczyn wzmiankowanych już wyżej ( opinia nr (...)Załącznik nr 1 i 2, k. 316- 322, opinia nr (...)- Załącznik nr 1 i 2, k. 348- 350, opinia nr (...) Załącznik nr 1 i 2, k. 427- 429) i programy te zostały ujawnione w oparciu o dowody rzeczowe zabezpieczone w trakcie przeszukania pomieszczeń mieszkalnych oskarżonego, a także w trakcie przeszukania pomieszczeń zarządzanej przezeń serwerowni (w tym ostatnim zakresie pochodzenie konkretnych programów zostało ustalone w oparciu o dane zawarte w pliku /(...)) to uznawać trzeba, że wyżej wymieniony nabył uzyskane
za pomocą czynu zabronionego nielegalne kopie programów komputerowych, albowiem niewątpliwie przejawiał nad nimi władztwo. Podkreślić w tym miejscu zarazem należy, iż w materii katalogów nielegalnych programów komputerowych prezentowanych w opinii nr (...) pojawiła się sprzecz­ność. W myśl „Tabeli 8. Lista zakwestionowanych programów” do wspo­mnianego zbioru zaliczać trzeba program W. I. , wymieniony w poz. 52 ( Załącznik nr 1 i 2- k. 350), podczas gdy program ten nie figuruje w „Tabeli 12. Szacunkowa wartość oprogramowania” ( Załącznik nr 1 i 2- k. 360- 364). Zbliżona sytuacja zaistniała
w odniesieniu do programu komputerowego, o którym mowa w pkt. 97. opisu czynu przypisanego P. T. (1) w punkcie I. wyroku. W opinii
nr (...) („Tabela 9. Zakwestionowane oprogramowanie” i „Tabela 10 Producenci, reprezentanci producentów, wartość zakwestionowanego oprogra­mowania- Załącznik nr 1 i 2- k. 427- 429) jest bowiem mowa tylko o jednej kopii programu M. (...) P., podczas gdy opis wspomnianego czynu przypisanego mówi o tym programie także w pkt. 90, a zatem dwukrotnie.
W tym stanie rzeczy ko­niecz­nym było doko­nanie zmiany zanegowanego wyroku przez wyeliminowanie punktów 62. i 97. z opisu czynu przypisanego P. T. (1) w punkcie I. tegoż wyroku.

Apelujący obrońca P. T. (1) ma natomiast rację o tyle, o ile podnosi, że w pisemnym uzasadnieniu zanegowanego wyroku nie powinna znaleźć się konstatacja, iż „[…] oskarżony nabył za pomocą czynu zabronionego następujące programy komputerowe […]” (k. 1244v). Oczywistym jest, że przytoczone sformułowanie winno nawiązywać do nabycia programów komputerowych uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, nie zaś do nabycia tychże programów za pomocą czynu zabronionego. Wskazana rozbieżność pomiędzy stanem zaistniałym, a stanem pożądanym ma wyłącznie charakter nieścisłości stylistycznej i jako taka nie może zostać uznana za wywierającą jakikolwiek wpływ na tok rozumowania Sądu Rejonowego, a w efekcie na wyrok z dnia 15 września 2015 r., sygn. akt VII K 469/11.

Wbrew zapatrywaniom skarżących, do błędu w ustaleniach faktycznych nie doszło w zakresie przyjęcia, że P. T. (1) rozpowszechniał, w rozumieniu
art. 116 ust. 1 u.p.a., konkretne utwory i programy komputerowe. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że skoro przywoływane wyżej opinie biegłych, także w odniesieniu
do tych utworów i programów komputerowych, ustalają, iż zostały one ujawnione
w oparciu o dowody rzeczowe zabezpieczone w trakcie przeszukania pomieszczeń zarządzanej przez oskarżonego serwerowni, to przyjmować trzeba, iż to właśnie on udostępniał je użytkownikom sieci (...). Występowania po stronie P. T. (1) takiej właśnie intencji dowodzi przy tym okoliczność, iż nie tylko osobiście instalował on program (...) lecz również powierzał wykonanie tej czynności K. M., bądź też udzielał pomocy w tym zakresie.
Z obiektywnych dowodów z dokumentów w postaci opinii nr (...)
(k. 1179, s. 20), opinii nr (...) (k. 1186 , s. 9), czy też opinii nr (...) (k. 1197, s. 12) wynika równocześnie, że zarówno program (...)jak również wykorzystywany serwer (...), służą do wymiany plików za pośred­nictwem Internetu. Zauważyć w tym kontekście równocześnie należy, że P. T. (1), jako wieloletni użytkownik komputera i Internetu, doskonale orientował się co do przeznaczenia programu (...)albowiem nie tylko zarządzał siecią (...), lecz również musiał sobie zdawać sprawę z treści ulotek propagujących korzystanie z tejże sieci.

Całościowa kontrola zanegowanego orzeczenia nakazała zmianę jego punktu VI. przez wprowadzenie w miejsce słów „pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. siedzibą w W.” słów „pokrzywdzonych reprezentowanych przez Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W.”. Podkreślić w tym miejscu wystarczy, że osoby działające w imieniu (...) Sp. z o.o. były jedynie pełnomocnikami reprezentującymi Stowarzyszenie (...) (k. 23- 24).

Z tych wszystkich przyczyn w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie doszło do naruszenia zasady obiektywizmu, zaś wywiedzione apelacje okazały się zasadne jedynie o tyle, o ile doprowadziły do wskazanych wyżej zmian zaskarżonego wyroku. Nietrafność postawionych w nich zarzutów uniemożliwiła natomiast uwzględnienie któregokolwiek ze sformułowanych przez skarżących wniosków.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy zważył tak stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, jak i okoliczności stricte osobiste sprawcy. Orzeczona kara odpowiada więc dyrektywom art. 53 § 1 i 2 k.k. i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji tak szczególnej, jak i ogólnej. Kwestia prawidłowości wymiaru kary nie wymaga dalszej argumentacji, a to z tego powodu, że w środkach odwoławczych nie postawiono zarzutu opartego na art. 438 pkt 4 k.p.k.

Z tych wszystkich przyczyn i przy braku przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.

Na podstawie art. 636 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Sąd Okręgowy zasądził
na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego P. T. (1) 720 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Na wskazaną sumę złożyło się:

- 700 zł tytułem opłaty (art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych- tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223),

- 20 zł tytułem wydatków (art. 618 § 1 pkt 1 k.pk. w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym- tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 663).