Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Gdańsk, dnia 28 października 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Beata Young

Protokolant: Magdalena Paplińska

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2016r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa S. R.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w G.

o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

I.  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w G. na rzecz powoda S. R. tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy kwotę 1115, 07 zł ( jeden tysiąc sto piętnaście złotych siedem groszy)

II.  nadaje rygor natychmiastowej wykonalności rozstrzygnięciu zawartemu w punkcie I

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz pełnomocnika powoda z urzędu radcy prawnego E. S. kwotę 166, 05 zł / sto sześćdziesiąt sześć złotych 05/100/ tytułem kosztów reprezentacji powoda z urzędu z uwzględnieniem podatku VAT.

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Sp. z o.o. w G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1970,20 zł ( jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt złotych dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu wydatków oraz 56 zł ( pięćdziesiąt sześć złotych ) tytułem opłaty od pozwu od obowiązku uiszczenia której powód był zwolniony z ustawy .

Sygn. Akt VI P 389/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 maja 2015r. powód S. R. wniósł odwołanie od rozwiązania umowy o pracę , wskazując , że jest na zasiłku rehabilitacyjnym. Powód wniósł o przywrócenie do pracy.

Na rozprawie w dniu 14 10 2015r. powód wniósł o ekwiwalent za 46 dni urlopu wypoczynkowego w kwocie około 2000 zł .

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, iż powodowi nie należał się ekwiwalent za 46 dni nie wykorzystanego urlopu. Powód podejmując pracę u pozwanej nie przedłożył świadectwa ukończenia szkoły zawodowej, , której ukończenie deklarował w kwestionariuszu osobowym , zaś złożone przez niego świadectwa pracy wykazywały okres zatrudnienia wynoszący 8 lat i 97 dni , a zatem krótszy niż 10 lat. W związku tym powodowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze etatu przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 20 dni. Nadto powodowi przysługiwał również dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni ,określony art. 19 ust.1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych , powód jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. W związku z niewykazaniem przez powoda z uwagi na brak stosownego świadectwa pracy , iż przed podjęciem pracy u pozwanej był zatrudniony w 2014r. u innego pracodawcy , zgodnie z art. 155 ¹ § 2 ¹ k.p. w zw. z art. 155 ¹ § 1 pkt 23 lit. A k.p. przysługiwał mu urlop proporcjonalny z a10 miesięcy zatrudnienia u ;pozwanej / od marca do grudnia 2014r./ wynoszący 25 dni.

Również w 2015r. powodowi przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 20 dni ( ponieważ w dniu 1 stycznia 2015r. jego udokumentowany staż pracy był nadal krótszy niż 10 lat ) oraz dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni – razem 30 dni . Stosunek pracy między powodem a pozwanym ustał w dniu 26 05 2015r. , a zatem zgodnie z art. 155 ¹ § 1 k.p. S. R. przysługiwał urlop proporcjonalnym za 5 miesięcy zatrudnienia u pozwanej , zaokrąglony w górę stosownie do art. 155 3 § 1 k.p. wyniósł on 13 dni .

Powód wykorzystał z przysługującego mu za 2014r. urlopu wypoczynkowego 5 dni / 40 godzin/. W konsekwencji zostało mu za rok 2014 20 dni urlopu wypoczynkowego / 160 godzin/.

W konsekwencji powód nie wykorzystał do dnia rozwiązania z nim stosunku pracy przysługującego mu urlopu wypoczynkowego i dodatkowego urlopu wypoczynkowego w łącznym wymiarze 33 dni , co odpowiada 264 godzinom . Za ten czas wypłacono mu w dniu 9 czerwca 2015r. należny ekwiwalent w całości.

Mimo tytułu przelewu z dnia 9 czerwca 2015r. „ wynagrodzenie za maj2015r.” kwota figurująca na jego potwierdzeniu obejmowała całość ekwiwalentu należnego powodowi.

W konsekwencji roszczenie powoda o zapłatę ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy zostało zaspokojone w całości i nie istnieje.

Odpowiedź na pozew k. 36-38

W piśmie procesowym z dnia 16 grudnia 2015r. pełnomocnik powoda z urzędu wskazał, iż podtrzymuje rozszerzone powództwo w zakresie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy przysługujący powodowi w roku 2014 i 2015 , w przypadku uwzględnienia powództwa i orzeczenia o niezgodnym z prawem rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 par 1 pkt 1 lit. B kodeksu pracy , zmienia żądanie pozwu i wnosi o zasądzenie odszkodowania .

Pełnomocnik powoda wniósł również o zobowiązanie pozwanej do dokonania ponownego wyliczenia przysługującego powodowi ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku 2014 i 2015 w oparciu o stawkę godzinową uwzględniającą kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz liczbę roboczogodzin do przepracowania w miesiącu nabycia prawa do ekwiwalentu ewentualnie powołanie biegłego z zakresu kadr i płac dla dokonania takiego wyliczenia.

W uzasadnieniu powód wskazał na nieważność wysokości wynagrodzenia ustalonego w umowie o prace z dnia 28 marca 2014r. oraz z dnia 31 maja 2015r. na poziomie 5 zł brutto za roboczogodzinę jako naruszające przepisy ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę . Stosownie do treści art. 6 cytowanej ustawy wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia ustalonego w trybie art. 2 i 4 z zastrzeżeniem ust.2 Stawka godzinowa powinna więc odpowiadać iloczynowi wysokości minimalnego wynagrodzenia i liczby godzin pracy przypadającą do przepracowania przez pracownika w danym miesiącu w ramach pełnego wymiaru czasu pracy. W ocenie powoda pozwany naruszył także przepis art. 7 ust.1 cytowanej ustawy , zgodnie z którym to jeżeli w danym miesiącu , z uwagi na terminy wypłat niektórych składników wynagrodzenia lub rozkład czasu pracy , wynagrodzenie pracownika , obliczone zgodnie z art. 6 ust.4 jest niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia , następuje uzupełnienie wynagrodzenia do tej wysokości w postaci wyrównania. Przepis ten wyraźnie wskazuje , w jakich okolicznościach pracownikowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy przysługuje wyrównanie do kwoty minimalnego wynagrodzenia . Brak jest tam zapisu , iż wyrównanie przysługuje , gdy stawka godzinowa określona jest na takim poziomie przy którym w żadnym wypadku nie osiągnie się minimalnego wynagrodzenia, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie . Dodatkowo wskazać należy , iż wypłacane powodowi wyrównanie nie miało charakteru incydentalnego – tak należy rozumieć instytucję wyrównania z art. 7 cyt. Ustawy – ale było regułą.

Pismo procesowe powoda z dnia 16 grudnia 2015 k. 56-57

W odpowiedzi na pismo strony powodowej strona pozwana w piśmie z dnia 13 stycznia 2016r. wniosła o oddalenie zmienionego powództwa pismem strony powodowej z dnia 16 grudnia 2015r.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała na treść art. 7 ust.3 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu , art. 6 ust 4 i 5 ustawy wskazując, iż wykładnia językowa przepisów art. 6 ust. 4 i 5 prowadzi do wniosku , że wysokości minimalnego wynagrodzenia nie można utożsamiać z wysokością wynagrodzenia zasadniczego pracownika , tak jak to czyni błędnie strona powodowa . Trzeba przy tym zauważyć , iż pozwany realizuje spoczywający na niej obowiązek wypłacania pracownikom przewidzianego w art. 7 ust 1 wyrównania . Przyjęty przez pozwaną regulamin wynagradzania wprost wskazuje na obowiązek uzupełniania przez pracodawcę wynagrodzenia pracownika do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę §5 ust.2 i 3 regulaminu . Nadto w trakcie kontroli u pozwanej Państwowej Inspekcji Pracy w lutym i październiku 2013r. nie stwierdzono uchybień. Twierdzenie strony powodowej o rzekomej nieważności wysokości wynagrodzenia ustalonego w umowie z dnia 28 marca 2014r. oraz z dnia 31 maja 2014r. jest zatem w ocenie pozwanego całkowicie bezpodstawne. A zatem nie jest zasadne ponowne wyliczenie wysokości już wypłaconego ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy przy uwzględnieniu kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę i liczby przypadających roboczogodzin do przepracowania w miesiącu, w którym nabył prawo do ekwiwalentu w oparciu o § 15 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 stycznia 1997r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego , ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Z treści § 14 w zw. z § 6 pkt 7a rozporządzenia wprost wynika bowiem , iż kwoty wyrównania do wynagrodzenia za pracę do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę wyłącza się przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy .

Nadto pozwany wskazał, iż w przypadku powoda mając na uwadze , iż powód był zatrudniony przez pozwaną od dnia 28 marca 2014r. , od 16 sierpnia 2014r. był niezdolny do pracy z powodu choroby i otrzymywał zasiłek chorobowy przez maksymalny przewidziany prawem okres , następnie zaś świadczenie rehabilitacyjne , trudno tu mówić o wypłacaniu powodowi wyrównania wynagrodzenia za pracę jako regule.

Pozwany podał , że strona powodowa w piśmie z dnia 16 grudnia 2015r. w żaden sposób nie zaprzeczyła , iż pozwana spółka dokonała w dniu 9 czerwca 2015r. wypłaty na rzecz powoda kwoty tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy , zakwestionowana została jedynie wysokość tego świadczenia .

Mając na uwadze powyższe pozwany wskazał, ze ekwiwalent został poprawnie obliczony i wypłacony powodowi w związku z czym żądanie wypłaty tego świadczenia pozbawione jest w ocenie pozwanego jakichkolwiek podstaw.

Pismo procesowe pozwanego z dnia 13 stycznia 2016r. k. 64- 68

Na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016r. powód cofnął pozew w zakresie żądania za wadliwe rozwiązanie umowy o pracę , a podtrzymał jedynie w zakresie żądania ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy k. 85

Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2016r. postępowanie w sprawie w zakresie żądania odszkodowania za wadliwe rozwiązanie umowy o pracę zostało umorzone.

Postanowienie k. 87

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2014r. strony postępowania zawarły umowę o pracę na okres próbny od dnia 28 marca 2014r. do dnia 31 maja 2014r., na podstawie której powód został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy jako pracownik dozoru z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 27 08 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych . Z tego tytułu do 10 dnia każdego miesiąca miał on otrzymywać wynagrodzenie zasadnicze, ustalone jako iloczyn stawki pracy godzinowej (5 zł brutto) oraz ilości przepracowanych godzin. W umowie zawarto postanowienie , iż pracodawca może według swego uznania przyznać pracownikowi premię uznaniową.

Następnie strony postępowania zawarły umowę o pracę na czas określony od dnia 1 czerwca 2014r. do dnia 30 kwietnia 2016r. Na jej podstawie powód został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika dozoru z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 27 08 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych . Wynagrodzenie zasadnicze powoda kształtowało się w taki sam sposób, jak wyżej opisany , ustalone jako iloczyn stawki pracy godzinowej (5 zł brutto) oraz ilości przepracowanych godzin. W umowie zawarto postanowienie , iż pracodawca może według swego uznania przyznać pracownikowi premię uznaniową.

Dowód: umowa o pracę – akta osobowe – część B – k.4, ; k. 17

Powód jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym .

Dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności akta osobowe – część A – k.5;

Dobowa norma czasu pracy powoda wynosiła maksymalnie 24 godziny , tygodniowa natomiast przeciętnie 40 godzin , praca jest świadczona w równoważnym systemie czasu pracy , zgodnie z harmonogramem, pora nocna przypada na godziny między 23 00 a 7 00 .

Dowód : informacja o warunkach zatrudnienia dla pracownika k. 18 cz b , k. 10 cz b

W okresie od 24 05 2014r. do 31 05 2014r. powód korzystał z urlopu wypoczynkowego – 40 godzin- 5 dni.

Dowód : ewidencja urlopów k. 41

Od dnia 16 08 2014r. powód był nieobecny w pracy z powodu choroby aż do końca zatrudnienia .

Bezsporne – świadectwo pracy powoda

W okresie od 14 02 2015r. do 14 05 2015r. oraz od 15 05 2015r. do 11 10 2015r. powód pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

Dowód : decyzja ZUS Oddział w G. z dnia 23 03 2015r. k. 4, orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 16 03 2015r. k. 5

Pismem z dnia 22 maja 2015r. pozwany (...) sp. z o.o. w G. rozwiązał z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia zawartą w dniu 28 03 2014r. z powodu niezdolności powoda do pracy wskutek choroby i tym samym wyczerpania okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku z tytułu choroby oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Umowa o pracę powoda rozwiązała się z dniem 26 05 2015r.

Dowód : pismo o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 22 05 2015r. k. 20 cz b akt osobowych

Na chwilę ustania zatrudnienia powodowi przysługiwał ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 264 godzi tj. 33 dni.

Niesporne - lista płatnicza k. 42

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu czerwcu 2014r. wynosił 156 godzin – 8 dni , powód przepracował 156 godzin , w tym 56 godzin w porze nocnej .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu lipcu 2014r. wynosił 135 godzin – 8 dni , powód przepracował 135 godzin , w tym 64 godziny w porze nocnej .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu sierpniu 2014r. wynosił 152 godziny – 9 dni , powód przepracował 40 godziny – 2 dni , w tym 16 godzin w porze nocnej .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu wrześniu 2014r. wynosił 136 godzin – 8 dni , powód nie pracował z uwagi na zwolnienie lekarskie .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu październiku 2014r . wynosił 152 godziny – 9 dni , powód nie pracował z uwagi na zwolnienie lekarskie .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu listopadzie 2014r. wynosił 144 godziny – 9 dni , powód nie pracował z uwagi na zwolnienie lekarskie .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu grudniu 2014r. wynosił 135 godzin – 9 dni , powód nie pracował z uwagi na zwolnienie lekarskie .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu styczniu 2015r. wynosił 150 godzin – 10 dni , powód nie pracował z uwagi na zwolnienie lekarskie .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu lutym 2015r. wynosił 135 godzin – 9 dni , powód nie pracował z uwagi na zwolnienie lekarskie i świadczenie rehabilitacyjne.

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu marcu 2015r. wynosił 135 godzin – 9 dni , powód nie pracował z uwagi na niezdolność do pracy z powodu choroby .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu kwietniu 2015r. wynosił 150 godzin – 10 dni , powód nie pracował z uwagi na niezdolność do pracy z powodu choroby .

Normatywny czas pracy powoda w miesiącu maju 2015r. wynosił 120 godzin – 8 dni , powód nie pracował z uwagi na niezdolność do pracy z powodu choroby .

Dowód: ewidencja czasu pracy 128 -139 ;

W dniu 9 06 2015r. strona pozwana przelała na rachunek bakowy powoda kwotę 1228, 96 zł, jako tytuł transakcji wskazała wynagrodzenie za maj 2015r.

Niesporne – dowód przelewu kopia k. 45

Zgodnie z treścią §6 ust. 2 Regulaminu wynagradzania obowiązującego w (...) Sp. z o.o., pracownikom ochrony i monitoringu przysługuje miesięczne wynagrodzenie zasadnicze, ustalane w stawce godzinowej. Jego wysokość jest zależna od treści umowy o pracę oraz ilości godzin przepracowanych w danym miesiącu, przy czym w sytuacji, gdyby liczba tych godzin nie pozwalała na wypłacenie wynagrodzenia za pracę w jego minimalnej ustawowej wysokości, wynagrodzenie to uzupełnia się do wysokości wynagrodzenia minimalnego (§5 ust 2 i 3). Wedle §8 tego regulaminu , pracownikowi wykonującemu pracę w porze nocnej za każdą przepracowaną w tej porze godzinę przysługuje dodatek w wysokości 20% stawki godzinowej wynikającej z minimalnego wynagrodzenia za pracę, przy czym pora nocna obejmuje pracę w godzinach od 21:00 do 7:00. Pracownikowi ochrony i monitoringu przysługuje nadto ekwiwalent za pranie i konserwację odzieży roboczej w wysokości min. 10 zł miesięcznie (§9 ust. 1). Za czas spowodowanej chorobą niezdolności do pracy pracownika, który ukończył 50. rok życia, trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu (§10 ust. 1 lit. a). Pracodawca jest również uprawniony do przyznawania pracownikowi premii uznaniowej (§ 14).

regulamin wynagradzania – k. 82-84;

Pozwany przedstawił zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia powoda S. R. liczonego jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i wskazał kwotę 976, 19 zł jako średnią z podstawy do wyliczenia wynagrodzenia urlopowego i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy z ostatnich 3 miesięcy na mocy rozporządzenia poprzedzających miesiąc ustania stosunku pracy. – z pominięciem składników wynagrodzenia określonych w § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997r. , w tym kwoty wyrównania do minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz z pominięciem ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej .

Dowód : zaświadczenie pracodawcy k. 39 -40

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości Sąd ustalił, iż wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy ustalona dla powoda przy uwzględnieniu założenia , iż jeżeli w okresie zatrudnienia powoda w danym miesiącu kalendarzowym iloczyn nominalnego czasu pracy i stawki godzinowej wynagrodzenia wynikającej z umowy o pracę zawartej przez powoda jest wartością niższą aniżeli wynikająca z ustawy z dnia 10 10 2002r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę / tj. przy przepracowaniu nominalnego czasu pracy nie było możliwe wypracowanie wynagrodzenia w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę/ to zamiast wynagrodzenia faktycznie wypłaconego powodowi należy przyjąć wysokość wynagrodzenia wynikającego z ustawy z dnia 10 10 2002r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę – na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r.w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop.(Dz. U. z dnia 9 stycznia 1997 r.) , rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2012 r.w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 r.(Dz. U. z dnia 17 września 2012 r.) ,rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r.w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2012 r.(Dz. U. z dnia 14 września 2011 r.) , rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r.w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r.(Dz. U. z dnia 13 września 2013 r.) ,

W oparciu o wskazane założenia biegły sądowy ustalił , iż ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosi 2598, 68 zł, ekwiwalent wypłacony przez pracodawcę to – 1483, 68 zł, zaś kwota, o którą ekwiwalent winien być uzupełniony – 1115, 07 zł.

Dowód: postanowienie z dnia 18 marca 2016r. k. 143 , opinia biegłego z zakresu księgowości – k. 148 -173;, listy płac k. 91-126

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody w postaci dokumentów prywatnych oraz opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości.

Oceny dokumentów prywatnych, wśród których kluczowe znaczenie miały umowy o pracę, świadectwa pracy powoda, ewidencja czasu jego pracy, listy płac , ewidencja urlopów , zaświadczenie o wysokości wynagrodzenia powoda liczonego jak ekwiwalent za urlop Sąd dokonał przez pryzmat treści art. 245 kpc. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, dokumenty prywatne stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenia w nich zawarte.

Sąd zważył, iż zaświadczenie pozwanego o wysokości wynagrodzenia powoda liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy z formalnego punktu widzenia przygotowane zostało przez pozwanego na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. /Dz U z 1997r. Nr 2 poz. 14/ , niemniej jednak nie stanowi ono podstawy wyliczenia powodowi ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy z uwagi na niezgodne z przepisami ustawy z dnia 10 10 2002r. o wynagrodzeniu minimalnym ( Dz U z 2002r. Nr 200 , poz. 1679 ze zmian. ) ukształtowanie wynagrodzenia powoda w umowie o pracę .

Dokumenty urzędowe w postaci protokołu kontroli przeprowadzonej przez Państwową Inspekcję Pracy nie dotyczyły okresu spornego ani powoda , nie miały zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnośnie zaś opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości, Sąd włączył ją w poczet materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie, albowiem była ona jasna, logiczna , sporządzona zgodnie z tezą dowodową , a przy tym wyczerpująca. Została sporządzona w sposób bezstronny przez osobę o niekwestionowanej wiedzy i doświadczeniu w zakresie księgowości, a zatem w pełni zasługiwała na uznanie za autentyczną i stanowiącą pełnowartościowy dowód dla potrzeb niniejszej sprawy.

Strony nie kwestionowały treści opinii i wyliczeń matematycznych biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 152 §1 kodeksu pracy pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego urlopu wypoczynkowego, którego wymiar w przypadku pracownika będącego zatrudnionym przez okres krótszy niż 10 lat -20 dni ; dla pracowników zatrudnionych co najmniej 10 lat, wynosi 26 dni (art. 154 §1 kodeksu pracy).

Przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( Dz. U. 2011.127.721 j.t. )stanowi, iż osobie zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności przysługuje dodatkowy urlop wypoczynkowy w wymiarze 10 dni roboczych w roku kalendarzowym. Prawo do pierwszego urlopu dodatkowego osoba ta nabywa po przepracowaniu jednego roku po dniu zaliczenia jej do jednego z tych stopni niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 171 §1 kodeksu pracy w razie niewykorzystania przysługującego urlopu wypoczynkowego w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. Sposób jego wyliczenia określa Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. 1997.2.14 z późn. zm.).

Niesporne pomiędzy stronami było , iż na podstawie wyżej powołanych przepisów powodowi na dzień rozwiązania stosunku pracy przysługiwał ekwiwalent pieniężny za 33 dni urlopu wypoczynkowego , sporna była natomiast wysokość tego ekwiwalentu , strona pozwana wskazała , iż wypłaciła ekwiwalent w wysokości zgodnej z przepisami Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. 1997.2.14 z późn. zm.). tj. z wyłączeniem kwoty wyrównania do wynagrodzenia za pracę do wysokości minimalnego wynagrodzenia / § 14 w zw. z §6 pkt 7 a rozporządzenia , natomiast strona powodowa wskazała na nieważność wysokości wynagrodzenia ustalonego w umowie o prace z dnia 28 marca 2014r. oraz z dnia 31 maja 2015r. na poziomie 5 zł brutto za roboczogodzinę jako naruszające przepisy ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, stawka godzinowa w ocenie strony powodowej powinna odpowiadać iloczynowi wysokości minimalnego wynagrodzenia i liczby godzin pracy przypadających do przepracowania przez pracownika w danym miesiącu w ramach pełnego wymiaru czasu pracy, art. 7 ust.1 ustawy wyraźnie wskazuje , w jakich okolicznościach pracownikowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy przysługuje wyrównanie do kwoty minimalnego wynagrodzenia . Brak jest tam zapisu , iż wyrównanie przysługuje , gdy stawka godzinowa określona jest na takim poziomie przy którym w żadnym wypadku nie osiągnie się minimalnego wynagrodzenia, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie .

W wersji prezentowanej przez stronę powodową wyliczenia należnego powodowi ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy dokonał biegły z zakresu księgowości.

Wedle treści art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości wynagrodzenia minimalnego ustalanego corocznie w ramach negocjacji Rady Dialogu Społecznego, które w roku 2014 wynosiło 1680 zł, zaś w roku 2015 – 1750 zł. Do obliczenia wysokości wynagrodzenia pracownika przyjmuje się przysługujące pracownikowi składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy, zaliczone według zasad statystyki zatrudnienia i wynagrodzeń określonych przez Główny Urząd Statystyczny do wynagrodzeń osobowych, z zastrzeżeniem, iż nie podlegają uwzględnieniu: nagroda jubileuszowa, odprawa pieniężna przysługująca w związku z przejściem na emeryturę bądź rentę oraz wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych (art. 6 ust. 4 ustawy).

Jeżeli w danym miesiącu, z uwagi na terminy wypłat niektórych składników wynagrodzenia lub rozkład czasu pracy, wynagrodzenie pracownika, obliczone zgodnie z wskazanymi wyżej zasadami, jest niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia, następuje uzupełnienie wynagrodzenia do tej wysokości w postaci wyrównania, które wypłaca się za okres każdego miesiąca łącznie z wypłatą wynagrodzenia (art. 7 ust. 1 i 2 ustawy). Pracownikom wynagradzanym na podstawie godzinowych stawek wynagrodzenia wyrównanie wypłaca się za każdą godzinę pracy (art. 7 ust. 3 ustawy).

Art. 18 §1 kodeksu pracy stanowi natomiast, iż postanowienia umów o pracę nie mogą być mniej korzystne dla pracownika, aniżeli przepisy prawa pracy. Postanowienia takie są z mocy prawa nieważne, zaś w ich miejsce stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy (§2).

W myśl przepisu art. 58 §1 kodeksu cywilnego czynność prawna, która ma na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. O skutku tym stanowi zaś wspomniany wyżej art. 18 §1 kodeksu pracy. Jednakże, jeśli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność ta – co do zasady – pozostaje w mocy co do pozostałych części./ w zw. z art. 300 kodeksu pracy/

Sąd zważył na tle poczynionych ustaleń faktycznych, iż postanowienie zawarte w §6 umowy o pracę powoda z dnia 31 05 2014r. i § 5 umowy o pracę z dnia 28 03 2014r. , zgodnie z którym powodowi przysługiwać miało wynagrodzenie w stawce godzinowej w wysokości 5 zł brutto, kształtuje jego sytuację w sposób mniej korzystny, aniżeli wynikałoby to z treści przepisów o wynagrodzeniu minimalnym ( art. 6 ust 1 w zw. z art. 7 ust 1 ustawy ).

Jak wynika z kart ewidencji czasu pracy powoda normatywny czas pracy powoda w okresie obowiązywania umowy z dnia 31 05 2014r. wynosił od 135 do 156 godzin pracy , a zatem niemożliwym było wypracowanie przez powoda wynagrodzenia minimalnego obowiązującego w latach 2014 i 2015r. , wynoszącego 1680 zł w roku 2014 i 1750 zł w roku 2015r. przy przepracowaniu przez powoda całości normatywnego czasu pracy

Przy przepracowaniu przez powoda normatywnego czasu pracy – 156 godzin powód osiągnąłby jedynie miesięczne wynagrodzenie w wysokości 780 zł , a więc poniżej ½ minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w roku 2014., a zatem roku zawarcia umowy o pracę, w roku 2015 wynagrodzenie minimalne było wyższe , pozwany nie podjął jednak żadnych czynności w celu zmiany umowy o prace powoda w celu podniesienia wynagrodzenia powoda do wysokości minimalnego wynagrodzenia .

Dodać przy tym należy , iż powód poza wynagrodzeniem godzinowym oraz dodatkiem za prace w porze nocnej nie otrzymywał innych składników wynagrodzenia. Nie otrzymywał premii , nie otrzymywał też nagród .

Tym samym uznać należy , iż pozwany pracodawca zdając sobie sprawę z faktu , iż przy przepracowaniu nominalnego czasu pracy nie jest możliwe wypracowanie przez pracownika minimalnego wynagrodzenia działał w celu obejścia prawa - przepisów art./. 6 ust.1 w zw. z art. 7 ust. 1 w zw. z art. 2 i 4 wskazanej ustawy z dnia 10 10 2002r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę powoł. Powyżej /. Takie działanie pracodawcy dawało mu wymierne oszczędności wobec konieczności wypłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy , w szczególności jeżeli chodzi o pracowników korzystających z dodatkowych urlopów wypoczynkowych z mocy art. 19 ust.1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych , na marginesie dodać też należy , iż z uwagi na liczbę zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych są to korzyści niebagatelne .

Sąd zważył, iż intencją ustawodawcy, który wprowadził regulację zawartą w treści art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 10 2002r. o wynagrodzeniu minimalnym było zapewnienie pracownikom , którym z racji rozkładu czasu pracy i przysługujący czas wolny czy też rozliczenie pracy w godzinach nadliczbowych z uwagi na przyjęte dłuższe niż miesięczne okresy rozliczeniowe , jak i terminy wypłaty innych składników wynagrodzenia, głównie chodzi o premie premii / np. kwartalne / wynagrodzenia miesięcznego , które kształtowałoby się poniżej wynagrodzenia minimalnego , przyznanie minimalnej kwoty miesięcznej w postaci wynagrodzenia gwarantowanego co do wysokości przez przepisy prawa. Tymczasem strona pozwana poprzez ustalenie stawki wynagrodzenia godzinowego na poziomie 5 zł brutto z góry poczyniła założenie niezgodne z mechanizmem określonym w art. 7 ust. 1 ustawy o wynagrodzeniu minimalnym, albowiem przyjęła a priori , że pracownik dozoru i ochrony przy wypracowaniu nominalnego czasu pracy miesięcznie nigdy nie osiąga poziomu wynagrodzenia minimalnego i wobec braku innych składników wynagrodzenia , które można by do wynagrodzenia takiego doliczyć , tak , aby osiągnąć wynagrodzenie minimalne , poza dodatkiem w porze nocnej , co i tak jest kwestią dyskusyjną i niejednoznaczną , konieczne jest wyrównanie do wynagrodzenia minimalnego w każdym miesiącu pracy pracownika dozoru i ochrony .

Działanie takie uznać należy w ocenie Sądu za obejście przepisu art. 7 ust.1 ustawy z dnia 10 10 2002r. o wynagrodzeniu minimalnym , wobec czego postanowienia § 5 umowy o pracę z dnia 28 03 2014r. i § 6 umowy o prace z dnia 31 05 2014r. umowy o pracę zawartej przez strony uznać należy za nieważne z mocy art. 18 § 2 kodeksu pracy , zaś w ich miejsce należy zastosować przepisy art. 6 ust1. , ust.4 i ust 5 w zw. z art. 2 ust. 5 i art. 4 ustawy z dnia 10 10 2002r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy w postaci rozporządzeń Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. / Dz.U.2013.1074 / Od dnia 1 stycznia 2014 r. ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 1.680 zł. oraz z dnia z dnia 11 września 2014 r.w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015 r. /Dz.U.2014.1220/ Od dnia 1 stycznia 2015 r. ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 1750 zł.

Dopiero przy tak ustalonym wynagrodzeniu powoda stosownie do treści art. 18 § 2 kodeksu pracy , można było dokonać wyliczenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy powoda za 33 dni , czego dokonał biegły sądowy z zakresu księgowości , wyliczeń biegłego strony nie kwestionowały .

Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji na mocy art. 171 §1 kodeksu pracy w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r.w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop.(Dz. U. z dnia 9 stycznia 1997 r.) i wyżej powołanymi przepisami jak w punkcie I wyroku .

W punkcie II wyroku Sąd nadał rozstrzygnięciu zawartemu w punkcie I wyroku rygor natychmiastowej wykonalności, albowiem orzeczenie to miało charakter obligatoryjny zgodnie z art. 477 ² §1 kpc. Przepis ten stanowi, iż zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, Sąd z urzędu nadaje rygor natychmiastowej wykonalności wyrokowi w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Kwota zasądzonego na rzecz powoda ekwiwalentu z tytułu niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego nie przekracza przy tym wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę, które ustalono na poziomie wynagrodzenia minimalnego.

Odnośnie zaś rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania, Sąd orzekł w pkt III wyroku na podstawie art. 98 §1 kpc w zw. z art. 108 §1 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Jako że stroną przegrywającą niniejszy proces jest pozwany, to na nim spoczywa obowiązek pokrycia kosztów związanych z niniejszym postępowaniem. Na koszt ten składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda z urzędu w wysokości stawki minimalnej z uwzględnieniem podatku VAT.

W przedmiocie nieuiszczonych kosztów sądowych Sąd orzekający rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 w związku z art. 96 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r. poz. 1025) nakazując ściągnięcie od pozwanego kwoty 56 zł na rzecz Skarbu Państwa opłaty od wartości zasądzonego ekwiwalentu , od której uiszczenia powód była zwolniony z mocy prawa, o wydatkach na opinie biegłego orzeczono na mocy art. 97 wskazanej ustawy obciążają one przegrywającego pracodawcę .