Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale prokuratora Agnieszki Tylutki-Cioban

po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2017 r.

sprawy Ł. C.

oskarżonego z art.177§2kk

na skutek apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 5 września 2016 r. sygn. akt II K 161/16

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że na podstawie art. 42§1 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonego Ł. C. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B na okres 1 (jeden) roku;

II.  w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 450 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 699/16

UZASADNIENIE

Ł. C. został oskarżony o to, że: w dniu 20 czerwca 2015r. w S., woj. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym wskazane w art. 3 ust. 1, art. 5 ust. 1, art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012.1137 z późn. zm.) w ten sposób, że prowadząc samochód osobowy m-ki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności na skrzyżowaniu ulic (...), wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie ustąpił pierwszeństwa rowerzyście J. Ł. jadącemu wzdłuż ul. (...) w kierunku ul. (...), nieumyślnie doprowadzając do zderzenia obu pojazdów, w następstwie którego J. Ł. doznał obrażeń ciała w postaci złamania czaszki, obfitego krwawienia do przestrzeni podpajęczynówkowej i stłuczenia tkanki mózgowej, złamania żeber I-VIII w lewej linii pachowej tylnej i żeber I-X w lewej linii łopatkowej, złamania kości kulszowej lewej, przezpanewkowego złamania kości biodrowej lewej, złamania lewej gałęzi kości łonowej lewej, skutkujących w dniu 10 lipca 2015r. w (...) Szpitalu Wojewódzkim w S. jego zgonem,

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk.

Po rozpoznaniu przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 5 września 2016r. orzekł:

I.  oskarżonego Ł. C. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 177 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk w brzmieniu ustalonym w tekście pierwotnym kodeksu karnego (Dz. U. 1997.88.553) w zw. z art. 4 § 1 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu ustalonym w tekście pierwotnym kodeksu karnego w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata;

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk w brzmieniu nadanym Ustawą z dnia 5 listopada 2009r. o zmianie ustawy kodeks karny, ustawy kodeks postępowania karnego, ustawy kodeks karny skarbowy oraz niektórych ustaw (Dz. U. 2009.206.1589) w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając na podstawie art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki na kwotę 25 złotych;

IV.  zasądził od oskarżonego Ł. C. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 430 złotych tytułem opłat oraz kwotę 3226,75 złotych tytułem zwrotu wydatków postępowania.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł prokurator i obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i środkach karnych na niekorzyść oskarżonego. W tym zakresie orzeczeniu temu oskarżyciel publiczny zarzucił niesłuszne niezastosowanie wobec Ł. C. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B na okres 1 roku, podczas gdy z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez oskarżonego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Podnosząc powyższe prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem Ł. C. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat B. na okres 1 roku.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1.  mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 167, 170 § 1 pkt 2 i 5 oraz art. 201 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego H. T. oraz biegłego z zakresu medycyny sądowej A. T. na okoliczności wskazane w pisemnym wniosku dowodowym obrońcy z dnia 20 czerwca 2016r. – wskutek błędnej oceny, iż dotychczasowa pisemna opinia w/w biegłych jest jasna i pełna, w rozumieniu art. 201 kpk, zaś wnioskowany dowód jest nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy i jest powołany ewidentnie dla zwłoki – co w konsekwencji doprowadziło do pozbawienia prawa do obrony i skutkowało poczynieniem ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o niepełnowartościowy dowód w sprawie,

- art. 167, 170 § 1 pkt 2 i 5 oraz art. 201 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka – właściciela Klubu (...) w S. przy ul. (...) – na okoliczność sposobu funkcjonowania rejestratora dokonującego zapisu nagrań z monitoringu zamontowanego przed wejściem do Klubu (...) w dniu 20 czerwca 2015r. (w szczególności ustalenia, czy w dniu 20 czerwca 2015r. czas zapisu monitoringu na rejestratorze był przestawiony i pokazywał czas o kilkadziesiąt minut wcześniej od rzeczywistego),

- art. 2 § 2, 4, 7 i 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez nienależyte rozważenie i ocenienie treści zapisu nagrania z monitoringu zainstalowanego przy wejściu do Klubu (...) w S. oraz zeznań świadków I. Ł. i M. S. w zestawieniu z treścią protokołu oględzin roweru kierowanego przez pokrzywdzonego k. 5-6v – co w konsekwencji doprowadziło do bezpodstawnego obdarzenia wiarygodnością zeznań w/w świadków (co do rozpoznania przez nich na nagraniu z monitoringu roweru kierowanego przez pokrzywdzonego) oraz poczynienia dowolnego, błędnego i sprzecznego z zebranym materiałem dowodowym sprawy ustalenia, iż rower zarejestrowany na monitoringu jest rowerem kierowanym przez pokrzywdzonego J. Ł.,

- bezpodstawne odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego nieprzyznającego się do winy - w sytuacji, gdy wyjaśnienia te znajdowały potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym sprawy, w szczególności w zeznaniach świadka W. K.,

- art. 424 § 1 pkt 2 kpk poprzez nienależyte wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia polegające na zaniechaniu ustosunkowania się do wszystkich okoliczności faktycznych i aspektów prawnych związanych z możnością przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art. 177 § 2 kk – co w konsekwencji doprowadziło do niemożności dokonania kontroli merytorycznej poprawności rozumowania Sądu w tym zakresie;

2. mogący mieć wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia poprzez dowolne i oparte jedynie na części materiału dowodowego, niezgodne z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania przyjęcie, iż bezpośrednio przed zderzeniem się roweru kierowanego przez pokrzywdzonego z samochodem osobowym kierowanym przez oskarżonego:

- rower kierowany przez pokrzywdzonego jechał po jezdni ulicy (...) w S., nie zaś po chodniku,

- oskarżony nie zachował należytej ostrożności na skrzyżowaniu ulic (...), wyjeżdżając z drogi podporządkowanej wskutek nienależytej obserwacji drogi nie zauważył nadjeżdżającego z prawej strony rowerzysty J. Ł. i nie ustąpił mu pierwszeństwa przejazdu, doprowadzając do zderzenia się obu pojazdów,

- pokrzywdzony rowerzysta nie naruszył żadnych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nie przyczynił się do zaistnienia wypadku; - co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 177 § 2 kk – podczas, gdy należyta ocena i rozważenie całokształtu zebranego materiału dowodowego prowadzą do wniosku przeciwnego.

Wskazując na powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł swoją apelację i wnioski w niej zawarte oraz wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora.

Prokurator poparł swoją apelację i wniosek w niej zawarty, wnosząc o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna, przez co wniosek w niej zawarty zasługiwał na uwzględnienie przez Sąd Odwoławczy. Powyższe uznanie skutkowało skorygowaniem wyroku w zakresie zaskarżonym przez oskarżyciela publicznego, zaś apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do drugiego zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych wskazać należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia ( wyrok SN z 5.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975, nr 2, poz. 28). Ze szczegółowej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy oceniając tenże materiał dowodowy, wynika, iż Sąd Rejonowy w Siedlcach nie popełnił błędu, jaki zarzuca skarżący w swojej apelacji. W ocenie Sądu Okręgowego, twierdzenia podnoszone przez obrońcę oskarżonego w apelacji nie znajdują potwierdzenia w aktach sprawy, a stanowią tylko polemikę z oceną dowodów poczynioną przez Sąd orzekający. W sprawie niniejszej argumenty zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji są bardziej przekonywujące od tych zawartych w apelacji skarżącego wyrok obrońcy oskarżonego. Wskazać także należy, iż Sąd Rejonowy, dokonując oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie, sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku spotkało się w tym zakresie z całkowitą aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd I instancji wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonego.

Nie ma również wątpliwości co do tego, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd I instancji wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów je zaakceptował. Wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i przekonywająco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego nie noszą cech błędu.

Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, który uznając winę oskarżonego oparł w głównej mierze się na wnioskach opinii biegłych: tj. biegłego z zakresu wypadków drogowych, ruchu drogowego oraz kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych H. T. i biegłego lekarza medycyny sądowej A. T. oraz dokumentacji dotyczącej wypadku, w tym na protokole oględzin miejsca wypadku drogowego wraz ze szkicem miejsca wypadku, protokołach oględzin roweru i samochodu, protokole badania stanu trzeźwości, opinii z badań chemicznych na zawartość alkoholu we krwi, a ponadto na zeznaniach świadków I. Ł., M. S. i L. Z., a także częściowo na podstawie zeznań W. K.. Szczątkowe wyjaśnienia oskarżonego w postaci zanegowania swojej winy w zakresie zarzucanego mu czynu, który odmówił składania wyjaśnień, nie posiadały żadnej wartości dowodowej w zderzeniu w innymi dowodami zgromadzonymi w niniejszej sprawie, w tym głównie z tymi wymienionymi powyżej. Z dowodów tych bezpośrednio wynika, iż oskarżony wyjeżdżając z podporządkowanej ulicy (...) zamierzał przejechać na wprost ulicę (...) w kierunku ulicy (...). Nie zachowując należytej ostrożności przy pokonywaniu skrzyżowania, nie zauważył jadącego prawidłowo ulicą (...) w kierunku ulicy (...) rowerzysty i nie ustąpił mu pierwszeństwa, w wyniku czego doszło do zderzenia samochodu oskarżonego z rowerem pokrzywdzonego. Jak słusznie w tym względzie podnosi Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, kluczowym dla bytu niniejszej sprawy było ustalenie stopnia przyczynienia się poszczególnych stron zdarzenia do jego zaistnienia. W tym zakresie decydującym dowodem stała się opinia biegłych H. T. i lekarza A. T., z wniosków której wynika jednoznacznie, iż zdarzenie z dnia 20 czerwca 2015r. spowodował oskarżony, gdyż niestosując się do zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym doprowadził do zderzenia z prawidłowo poruszającym się drogą z pierwszeństwem przejazdu rowerzystą, który w wyniku obrażeń doznanych w trakcie tego zdarzenia po kilkunastu dniach zmarł w szpitalu. Biegli ci potwierdzili także, iż tuż przed zderzeniem J. Ł. poruszał się jezdnią ul. (...), a nie chodnikiem - co nieudolnie próbuje przeforsować apelujący w pisemnym środku zaskarżenia. Teza ta zyskała oparcie także w zeznaniach żony pokrzywdzonego, która potwierdziła, iż jej mąż nigdy nie jeździł chodnikiem. Nadto pokrzywdzony jest widoczny na zdjęciu z zapisu monitoringu dostarczonym z salonu (...) w S. przy ul. (...) (k. 31), gdzie o godzinie 14:08:46 widoczny jest jako rowerzysta jadący jezdnią ul. (...). Na zdjęciu tym rozpoznany został przez żonę. Podkreślenia nadto w tym miejscu wymaga, iż na w/w zdjęciu widnieje nierzeczywista dla zdarzenia godzina, o czym poinformował w swoich zeznaniach pracownik (...), a które to zeznania Sąd I instancji słusznie uznał za wiarygodne. Nie było bowiem żadnych racjonalnych powodów, aby je podważać. Świadek ten – osoba obca dla oskarżonego i pokrzywdzonego - nie miał żadnego interesu w tym, aby w tej wskazanej kwestii kłamać. Zbędnym zatem było wywoływanie nowych dowodów potwierdzających już udowodniony fakt dotyczący rzeczywistej godziny zdarzenia, co czyni zarzut apelującego chybionym w tym zakresie. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż to pokrzywdzony został zarejestrowany przez kamerę zainstalowaną przed wejściem do w/w klubu, a niezgodność rzeczywistego czasu zdarzenia z czasem widocznym na nagraniu monitoringu została wyjaśniona. Wskazać w tym miejscu należy, iż dowód ma zmierzać do wykrycia lub oceny właściwego dowodu. Nie może być tym samym przeprowadzany niejako „na wszelki wypadek”, dla sprawdzenia, czy za jego pomocą da się wysnuć kolejną wersję zdarzenia ( post. SN- Izba Karna z 11.05.2016r., V KK 73/156). Skoro Sąd Rejonowy przyjął fakt niezgodności czasu z monitoringu z rzeczywistym czasem zdarzenia, mnożenie w tym zakresie dodatkowych dowodów było zbędne.

Reasumując zaś rozważania dotyczące wywołanej opinii biegłych stwierdzić należy, iż jej wnioski zasadnie posłużyły Sądowi Rejonowemu jako podstawa przyjętego w niniejszej sprawie stanu faktycznego. Są one poza tym zgodne z zakceptowanym, wskazanym wyżej materiałem dowodowym. Sąd I instancji nie znajdując postaw do kwestionowania rzetelności i fachowości tej opinii, nie znalazł także uzasadnionych powodów, aby ją do jej uzupełniać, chociażby poprzez wydanie przez biegłych dodatkowej ustnej opinii, o co wnioskował apelujący obrońca oskarżonego. Odnośnie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii ustnej biegłych H. T. i lekarza A. T., który w toku rozprawy apelacyjnej został oddalony, to podkreślić należy, że na podstawie art. 170§1 pkt 2 i 5 kpk Sąd II instancji uznał bowiem, że złożone wnioski dowodowe nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy i zmierzają do przedłużenia postepowania. Sąd Odwoławczy w całości podzielił argumentację Sądu Rejonowego w Siedlcach dotyczącą oddalenia pierwszego ze złożonych wniosków dowodowych zawartą w postanowieniu wydanym na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2016 roku (k. 55), uznając, iż pisemna opinia wskazanych biegłych jest pełna i jasna, zaś postawione w pisemnym wniosku dowodowym przez obrońcę oskarżonego pytania są nieistotne dla prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie, natomiast zgłoszony w apelacji wniosek o przesłuchanie świadka nie ma znaczenia z tego względu, iż na tę okoliczność przesłuchany został w sprawie pracownik Klubu (...) w S. M. S., który wyjaśnił rozbieżności dotyczące godziny zabezpieczenia nagrania z dnia 20 czerwca 2015 roku z monitoringu zamontowanego przed wejściem do tegoż Klubu. W ocenie Sądu Okręgowego zgłoszone dowody w sposób ewidentny zmierzają do przedłużenia postępowania w niniejszej sprawie. Podniesienia jedynie w tym zakresie wymaga to, iż okoliczność, że opinia biegłych nie jest przekonująca dla stron nie oznacza jeszcze, że konieczne jest dopuszczenie kolejnej opinii, skoro dotychczasowa opinia jest pełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił ( post. SN – Izba Karna z 12.02.2016r., III KK 29/16). Fakt, że dowody z opinii dostarczonych w sprawie przez biegłych nie są przekonujące dla strony procesowej, jak ma miejsce w niniejszej sprawie, nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 kpk. Zwłaszcza zaś nie może stać się podstawą do stosowania tego przepisu procesowego okoliczność, że skarżący, wdając się samodzielnie w spekulacje myślowe natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wnioski natury ściśle fachowej - i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy brakuje stronie wiadomości specjalnych - są błędne ( wyrok SA we Wrocławiu z 28.08.2014r., II AKa 222/14).

Ze względu na powyższe za bezzasadny uznać także należy zarzut dotyczący bezpodstawnego, według apelującego, odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego jako znajdujących potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy, a w szczególności w zeznaniach świadka W. K.. W pierwszej kolejności w tym zakresie podniesienia wymaga to, iż wyjaśnienia oskarżonego, nieprzyznającego się do winy, są szczątkowe, gdyż skorzystał on z prawa do odmowy składania wyjaśnień, trudno zatem dokonywać ich oceny w zderzeniu z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Nie ulega jednak wątpliwości, że niesłusznym w tym względzie pozostaje rzekoma wartość dowodowa zeznań świadka W. K., będącej pasażerką samochodu oskarżonego, jako dowodu potwierdzającego wersję ferowaną przez oskarżonego. Z jej depozycji wynika, iż w momencie zderzenia nie obserwowała drogi i otoczenia samochodu, gdyż pisała sms-a na swoim telefonie komórkowym. Twierdzenie świadka, że oskarżony wjeżdżając na ul. (...) nie zauważył nadjeżdżającego od strony Skweru (...) rowerzysty, uznać należy tylko za jej przypuszczenie. Świadek brała bezpośredni udział w zdarzeniu, jednakże skupiając swoją uwagę na korzystaniu z telefonu komórkowego, nie była w stanie zarejestrować ruchu pojazdu oskarżonego, jak i sposobu poruszania się rowerzysty, zatem jej zeznania choć w przeważającej części wiarygodne, nie mogą podważać dowodów, które stały się podstawą ustalonego prawidłowo w sprawie stanu faktycznego. W tej sytuacji brak jest podstaw do uznania za skarżącym, iż Sąd zeznaniom W. K. nie nadał właściwej rangi. Reasumując stwierdzić należy, że Sąd ocenił prawidłowo i we wzajemnym powiązaniu zgromadzone w sprawie dowody a dokonana ocena pozwala na niewątpliwe ustalenie, iż to oskarżony spowodował wypadek drogowy, będący przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie, naruszając swoim zachowaniem, prawidłowo opisanym w zarzucie, dyspozycję ar. 177 §2 kk.

Jak już wyżej wskazano, Sąd Okręgowy w Siedlcach uznał za zasadną apelację prokuratora i uwzględnił wniosek w niej zawarty, co skutkowało skorygowaniem zaskarżonego wyroku o rozstrzygnięcie w zakresie orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B na okres 1 roku. Sąd Rejonowy nie uwzględnił wniosku prokuratora odnośnie orzeczenia wobec oskarżonego przedmiotowego środka karnego przyjmując, iż przypisanego mu czynu dopuścił się w sposób nieumyślny i nie był dotychczas karany, nadto specyfika tego skrzyżowania budzi poważne trudności co do możliwości jego pokonania. Sąd Odwoławczy, tak jak oskarżyciel publiczny nie zaakceptował tego stanowiska i argumentacji za nim przemawiającej. Sąd I instancji wyrokując w niniejszej sprawie w niewystarczającym stopniu uwzględnił wszystkie dyrektywy sądowego wymiaru kary zawarte w kodeksie karnym (m.in. w art. 53 kk w zw. z art. 56 kk), w wyniku czego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie został orzeczony. Należy bowiem stwierdzić, że zgodnie z zawartymi w tych przepisach regulacjami Sąd wymierzając nie tylko karę, ale i środek karny winien mieć na względzie między innymi to, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, winien uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu, brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Pod uwagę winien brać także rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa. Analiza wskazanych elementów, poczyniona przez pryzmat niniejszej sprawy, prowadzi do wyniku negatywnego dla oskarżonego. Pomimo takich przesłanek, jak niekaralność oskarżonego i jego nieumyślność stwierdzić należy, iż przypisany mu czyn cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Nadto nie należy zapominać o tragicznych następstwach tego występku w postaci śmierci człowieka. Wskazane wyżej okoliczności, zdaniem Sądu Okręgowego, wskazują także na to, iż zasadnym jest wyłączenie oskarżonego na rok z ruchu drogowego, a powyższe może być zrealizowane poprzez orzeczenie na ten okres wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B. Tak orzeczony środek karny uwzględnia cele, jakie powinien spełniać, w szczególności uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dowodząc braku bezkarności dla tego typu zachowań. Wymierzony w ten sposób środek zapobiegawczy jest współmierny do stopnia zawinienia oskarżonego, wystarczający do tego, by podziałał na niego powstrzymująco i uświadomił mu nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za naruszenie porządku prawnego. Spełni również swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej, co do poszanowania prawa i kształtowania pozytywnych postaw.

W pozostałej części wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 5 września 2016r. został utrzymany w mocy.

Biorąc pod uwagę, że w wyniku uwzględnienia apelacji prokuratora wyrok został zmieniony na niekorzyść oskarżonego, zgodnie z zasadą z art. 635 kpk w zw. z art. 627 kpk, Ł. C. został obciążony kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

Z tych względów i z mocy art. 437 § 1 i 2 kpk i art. 456 kpk, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.