Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie zaocznej dnia 29 sierpnia 2017 r. sprawy przeciwko:

M. O., synowi Z. i A. z domu G., urodz. (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 11 listopada 2016 roku o godzinie 20.00 w R. ulica (...) woj. (...), kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), przekroczył dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym o 52 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

I.  obwinionego M. O. uznaje za winnego zarzucanego mu wykroczenia i za to na podstawie art. 92a kw i art. 24 §1 i §2 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 1.000 (jeden tysiąc) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (stu) złotych oraz opłatą w kwocie 100 (stu) złotych.

UZASADNIENIE

Obwiniony M. O. w dniu w dniu 11 listopada 2016 roku jechał samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) trasą (...)w kierunku miejscowości R..

Około godziny 20:00, po minięciu znaku „teren zabudowany”, na ulicy (...) w R., obwiniony kierując w/wym. samochodem poruszał się z prędkością 102 km/h.

W związku z przekroczeniem prędkości wymieniony zatrzymany został do kontroli drogowej przez funkcjonariusza KPP S. M. G., który tego dnia prowadził statyczną kontrolę ruchu drogowego i dokonywał pomiaru prędkości pojazdów laserowym miernikiem prędkości (...)nr. (...). Punkt z którego dokonano kontroli prędkości pojazdu znajdował się w odległości około 180 metrów od tablicy oznaczającej wjazd na teren zabudowany. W związku z przekroczeniem prędkości o ponad 50 km/h funkcjonariusz zatrzymał prawo jazdy obwinionego.

dowody : częściowo wyjaśnienia obwinionego M. O. k. 14, 33-33v, zeznania świadka M. G. k. 38v, notatka urzędowa k. 1, informacja o zatrzymaniu prawa jazdy k.6.

Obwiniony M. O. nie przyznał się do winy. Wyjaśnił, że w dniu 11 listopada 2016 r. został zatrzymany przez patrol Policji w odległości 170 metrów za znakiem wyznaczającym teren zabudowany w miejscowości R. pod zarzutem przekroczenia dopuszczalnej prędkości o 52 km/h. Obwiniony nie wykluczył, iż w dniu zdarzenia zbyt wolno zmniejszał prędkość w reakcji na widok znaku wyznaczającego teren zabudowany, jednakże, w jego ocenie, prędkość kierowanego przezeń pojazdu była znacznie niższa niż ta jaką mu się zarzuca, na co wskazuje fakt, iż zdołał bezpiecznie wyhamować w związku z sygnalizacją zatrzymującego funkcjonariusza. Ponadto, zdaniem obwinionego, urządzenie pomiarowe (...)nie jest w 100% wiarygodne a dokładność pomiarów wg. producenta waha się w przedziale „+/- 2km/h”. (wyjaśnienia obwinionego k. 14, 33-33v)

Sąd zważył, co następuje :

Materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwolił na ustalenie, że obwiniony M. O. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Wyjaśnieniom obwinionego, poza częścią, w której potwierdził, że w dniu 11 listopada 2016 r. w miejscowości R. zatrzymany został do kontroli w związku z przekroczeniem prędkości, Sąd nie dał wiary, uznając je za wykrętne, stanowiące jedynie wyraz przyjętej przez niego linii obrony.

Wyjaśnieniom obwinionego przeczą zeznania świadka M. G. (k. 38v), funkcjonariusza Policji, który zatrzymał go do kontroli drogowej. Co prawda świadek z uwagi na upływ czasu i wielość podobnych kontroli, w których brał udział nie pamiętał jej szczegółów, jednakże potwierdził zapisy notatki urzędowej (k.1), dokumentu wskazującego gdzie, kiedy, z jakiego powodu i wobec kogo przeprowadzono kontrolę drogową. Z dokutemu tego wynika między innymi, że zatrzymanie obwinionego miało miejsce w związku z przekroczeniem prędkości w terenie zabudowanym oraz że obwiniony odmówił przyjęcia mandatu. Świadek wskazał, że takie dokumenty sporządza zawsze na bieżąco po kontroli Nadto świadek zeznał, iż punkt gdzie dokonywał kontroli znajduje się w odległości około 180 metrów od tablicy oznaczającej wjazd na obszar zabudowany, co zbieżne jest z wyjaśnieniami obwinionego M. O. w tym zakresie. W ocenie Sądu powyższe zeznania świadka zasługują na wiarę. Sąd nie doszukał się w zeznaniach świadka racjonalnych powodów, dla których miałby zeznawać celowo na niekorzyść obwinionego, pogarszając jego sytuację procesową.

Laserowy miernik prędkości (...), którym posługiwał się funkcjonariusz Policji w dniu kontroli, posiadał aktualna legalizację, co wynika z treści notatki urzędowej (k. 1), zaś z ustalonych w sprawie okoliczności wynika, że pomiar prędkości został wykonany ze stosunkowo niedużej odległości, dlatego brak jest podstaw, aby przyjąć, że wynik pomiaru prędkości samochodu kierowanego przez obwinionego nie jest wiarygodny.

Ostatecznie Sąd przyjął, że obwiniony M. O. w dniu 11 listopada 2016 roku o godzinie 20.00 w R. ulica (...), kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), przekroczył dopuszczalną prędkość w terenie zabudowanym o 52 km/h.

Zachowaniem swym obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a k.w.

Wymierzając karę Sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynu i wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego (art. 33 §1 k.w.). Jako okoliczności wpływającą na zaostrzenie wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę umyślne popełnienie przypisanego obwinionemu wykroczenia oraz znaczne przekroczenie dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt, że naruszenie przez obwinionego zakazu miało miejsce tuż po minięciu przez niego znaku „teren zabudowany”, a nie w centrum miejscowości, gdzie zagrożenie stworzone poruszaniem się z duża prędkością byłoby większe.

Biorąc powyższe rozważania pod uwagę oraz brak informacji o złej sytuacji materialnej obwinionego Sąd na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 24 §1 i §3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 1000 złotych.

O kosztach postępowania orzeczono jak w punkcie II wyroku, obciążając nimi w całości obwinionego, przyjmując, że nie znajduje się on w trudnej sytuacji materialnej oraz że powinien ponieść koszty postępowania, którego wszczęcie swym czynem spowodował.