Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017r.

Sąd Rejonowy w Świnoujściu II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Sądu Rejonowego Kamilla Gajewska

Protokolant: Dorota Bocian

przy udziale oskarżyciela – G. R. z (...)Skarbowego
w S.

po rozpoznaniu w dniach 19 września 2017r. i 21 grudnia 2017r. sprawy:

1.  M. W. , s. P. i M. z d. K., ur. (...)
w W.,

oskarżonego o to, że:

I.  w okresie od dnia 1.09.2013r. do dnia 15.10.2013r., jako Prezes Zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...), wbrew przepisom Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, urządzał gry o wygrane pieniężne na 2 automatach tj. automat (...) i automat (...) H. (...), w lokalu
Pub S. M. L. (1) zlokalizowanym pod adresem (...)-(...) Ś. ul. (...),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

2.  M. L. (2) z d. W. , c. R. i M. z d. B., ur. (...) w R.,

oskarżonych o to, że:

II.  w okresie od dnia 1.09.2013r. do dnia 15.10.2013r. w lokalu Pub S. M. L. (1) zlokalizowanym pod adresem (...)-(...) Ś. ul. (...),
wbrew przepisom Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, prowadziła gry
o wygrane pieniężne na 2 automatach tj. automat (...) i automat (...) H. (...),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s.

I.  oskarżonych M. W. i M. K. L. uznaje
za winnych popełnienia zarzucanych im czynów odpowiednio w pkt. I. i pkt II.,
z tym dodatkowym ustaleniem, że czynu dokonali wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy
z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych tj. przestępstw skarbowych z art.
107 § 1 k.k.s. i za to na podstawie tego przepisu wymierza im kary grzywny: M. W. 100 (sto) stawek dziennych po 120 zł (sto dwadzieścia 00/100 złotych) każda stawka, M. K. L. 40 (czterdzieści) stawek dziennych po 100 zł
(sto 00/100) złotych każda,

II.  na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wykazanych na karcie 62 akt tj.:

- automatu A. o nr (...),

- automatu A. o nr H. (...),

- kluczy okrągłych o nr.: (...) (2 szt.), (...), (...), (...), (...), (...) z napisem (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) (2 sztuki), (...) (2 sztuki),

- umowy dzierżawy powierzchni z dnia 20.03.2013r. oraz listy aktualizacji urządzeń umowy dzierżawy powierzchni z dnia 20.03.2013r. – pozostawiając te dowody w aktach sprawy,

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w częściach
ich dotyczących i wymierza im opłaty w wysokości: M. W. 1200 zł, a M. K. L. 400 zł.

II K 381/15

UZASADNIENIE

M. L. (1) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej pod nazwą (...) M. L. (1) w dniu 20.03.2013r. w Ś. zawarła z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., której Prezesem był M. W. umowę dzierżawy powierzchni w ramach, której udostępniła na terenie baru 3 m ² w celu wstawienia automatu do gry (...). Umowę zawarto na czas nieokreślony. W dniu 15.10.2013r. w Pubie została przeprowadzona kontrola i funkcjonariusze z Urzędu Celnego w S. ujawnili dwa automaty (...) i (...) H. (...). Wcześniej w dniu 02.07.2013r. także w barze tym zatrzymano automaty do gier.

M. L. (1) w związku z prowadzoną działalnością nie posiadała zezwolenia ani koncesji na urządzanie lub prowadzenie gry na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Takiego zezwolenia nie posiadał ówczesny Prezes spółki H. F. M. W..

Automaty do gier ujawnione w lokalu M. L. (1) serwisował P. M., zatrudniony przez P. J.. On też automaty te do lokalu dowiózł. Firmy (...) miały wewnętrzne porozumienie i współpracowały, a ramach tej współpracy P. M. będąc pracownikiem Małej Gastronomi dowoził czy też serwisował automaty do gier. W momencie wstawienia automatu udzielał on instrukcji odnośnie obsługi automatu właścicielowi lokalu – tu M. L.. W przypadku zacięcia się w automacie monet także właściciel lokalu informował go o awarii, gdy automat nie posiadał pieniędzy do wypłat to właściciele lokalu – tu M. L. (1) mieli o tym informować P. M.. P. M. okazał M. L. jakiś dokument w języku czeskim dotyczący samego automatu – urządzenia. Nie okazał zezwolenia od władz polskich, a M. L. (1) tego nie żądała.

W wyniku przeprowadzonego eksperymentu procesowego funkcjonariusze stwierdzili, że przedmiotowe automaty spełnia warunki przewidziane w art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych – umożliwiały uzyskanie wygranych i miało to charakter losowy. Potwierdziła to również opinia biegłego powołanego w sprawie.

Dowód:

- protokół z kontroli k. 1-3 akt,

- protokół z czynności odtworzenia możliwości przeprowadzenia gry k. 4-6 akt,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 11 - 15 akt,

- umowa dzierżawy powierzchni k. 16 akt

- pokwitowanie k. 17 akt,

- protokół oględzin rzeczy k. 21-23 akt,

- lista aktualizacji urządzeń do umowy dzierżawy k. 25 akt,

- zeznania świadka C. S. k. 36 akt,

- protokół zatrzymania rzeczy k. 41-44 akt,

- pokwitowanie 46 akt,

- wypis z KRS k. 97-99 akt,

- opinia biegłego sądowego k. 107-118 akt,

- wydruk CEiIo DG dot. Pubu S. k. 144-145 akt,

- informacja o lokalu od M. L. (1) k. 150 akt,

- kopie z akt RKS 421000 - (...)-8/13 dot. zatrzymania od M. L. (1) automatów w dniu 02.07.2013r. k. 152-160 akt,

- pismo z Firmy Gastronomicznej (...) z załącznikami k. 183 -185 akt,

- częściowo wyjaśnienia M. W. k. 141-142,498-500 akt

- częściowo wyjaśnienia M. L. (1) k.165- 167, 540-541, akt,

- zeznania P. M. k. 175-177, 562-565 akt,

M. W. ma 44 lata. Jest kawalerem, ma średnie wykształcenie z zawodu jest mechanikiem samochodowym, jest Prezesem w firmie (...), osiąga dochody około 10.000 zł miesięcznie. jest ojcem jednego dziecka. Jest zdrowy psychicznie i fizycznie. Był wielokrotnie karany za przestępstwo z 107 § 1 k.k.s. Nie był leczony odwykowo ani psychiatrycznie.

Oskarżony M. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu tj. tego, że w okresie od dnia 1.09.2013r. do dnia 15.10.2013r., jako Prezes Zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...), wbrew przepisom Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, urządzał gry o wygrane pieniężne na 2 automatach tj. automat (...) i automat (...) H. (...), w lokalu Pub S. M. L. (1) zlokalizowanym pod adresem (...)-(...) Ś. ul. (...), tj. do przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. Oskarżony w niniejszym postępowaniu nie przyznał się do winy i odmówił składania wyjaśnień, zawnioskował o uznanie jego wyjaśnień złożonych w innym postępowaniu jako wyjaśnień złożonych w postępowaniu IIK 381/15. Z tych wyjaśnień zaś wynika, że w jego ocenie z uwagi także na stanowisko przedstawiane przez władze Polski automaty mógł wstawiać do lokali. Nadto z wyjaśnień tych wynika, że na przestrzeni lat były różne orzeczenia sądów, że ona utrzymywały go w przekonaniu o prawnym jego działaniu.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 165- 167, 464-468 akt,

- dane o karalności k. 464-468 akt

Oskarżona M. L. (1) ma 29 lat. Jest mężatką, nie posiada nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie średnie, nie ma wyuczonego zawodu. Uzyskuje miesięcznie dochody około 3.000 zł. M. L. (1) nie była dotąd karana sądownie. Nie była leczona odwykowo ani psychiatrycznie.

Oskarżona M. L. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu tj. tego, że w okresie od dnia 1.09.2013r. do dnia 15.10.2013r. w lokalu Pub S. M. L. (1) zlokalizowanym pod adresem (...)-(...) Ś. ul. (...), wbrew przepisom Ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, prowadziła gry o wygrane pieniężne na 2 automatach tj. automat (...) i automat (...) H. (...), tj. do przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. W postępowaniu przygotowawczym odmówiła składania wyjaśnień i nie odpowiadała na pytania przesłuchującego. Zaś w postępowaniu sądowym M. L. (1) wyjaśniła, że prowadziła działalność przy ul. (...) w Ś., że wynajęłam miejsce pod następne automaty, że przyjechał pan M., który zaproponował wstawienie maszyn do lokalu. Dodała, że pytała czy automaty są legalne, a że M. odpowiedział, że tak, że, są wstawione w całej Polsce, nawet na stacjach benzynowych oraz, że okazał dokument, z którego wynika, że faktycznie maszyny mogą być wstawiane do lokali, choć nie zostawił tego dokumentu. Oskarżona wyjaśniła, że po pierwszym zatrzymaniu automatu, w lipcu M. powiedział, że służba celna nielegalnie zatrzymała automat, że nie jest to pierwszy raz i, że automaty są odzyskiwane po wygranych sprawach od służby celnej. Wyjaśniła ona, że pierwsze zatrzymanie maszyny było w lipcu, że potem były wstawione maszyny we wrześniu oraz, że wówczas znowu został jej okazany dokument, że one są legalne i na podstawie tego dokumentu pozwoliła wstawić drugi raz te maszyny, że niestety nie była świadoma tego, że maszyny mogą być nielegalne, że gdybym to wiedziała, na pewno nie zgodziłabym się na wstawienie maszyn do lokalu.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonej k. 165- 167, 540-541 akt,

- dane o karalności k. 459 akt,

Tu wskazać trzeba, że choć oskarżeni nie przyznali się do winy to nie wynika, że kwestionują oni sam fakt wstawienia automatów do gry do lokalu prowadzonego przez M. L., a nie zgadzają się z oceną prawną zachowania. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych w zakresie informacji dotyczących ich osoby związanych z wykształceniem, pracą, wynagrodzeniem, stanem zdrowia.

Jak już wyżej wskazano co do zasady okoliczności faktyczne związane z samą umową dzierżawy, wstawieniem automatów opisanych w stanie faktycznym do lokalu usługowego prowadzonego przez M. L., udostępnienia ich klientom tego lokalu w dniu wskazanym w zarzucie, nie były w sprawie sporne, zaś istotą sprawy jest ocena, oparta nie tylko na tych dowodach, ale przede wszystkim na opinii biegłego, czy owe automaty spełniały kryteria, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych, a co za tym idzie, czy urządzanie na nich gier polegające na ich wstawieniu do ww. lokalu usługowego nie będącego kasynem, pomimo braku koncesji i udostępnieniu ich klientom, wyczerpywało znamiona występku z art. 107 § 1 k.k.s. w związku z odpowiednimi przepisami ustawy o grach hazardowych.

Ustalenia faktyczne oparte zostały w większości dowodach z dokumentów w postaci protokołów kontroli, zatrzymania rzeczy i oględzin. Jak wynika z powyższych dokumentów ww. automaty do gry zabezpieczone w dniu 15.10.2013r. w trakcie kontroli w lokalu usługowym były sprawne i zdatne do gry, jak też były podłączone do sieci elektrycznej.

Sąd w pełni dał wiarę wymienionym wyżej dokumentom, albowiem sporządzone zostały przez uprawnione do tego osoby w przewidzianej przepisami formie, a żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i wiarygodności zawartych w nich faktów.

Za wiarygodne uznano również pozostałe, nie wymienione wcześniej, dowody z dokumentów, albowiem nie budziły one wątpliwości natury faktycznej bądź prawnej zaś żadna ze stron nie kwestionowała ich treści.

Wiarygodnymi okazały się także zeznania świadka C. S. (k. 36-37 akt). Jego relacja jest rzeczowa i konsekwentna. Znajduje wsparcie w dowodach z dokumentów. Świadek opisał zdarzenie tj. dzień, w którym dokonano zatrzymania automatów i zdał z tego relację. Wskazał także na wcześniejsze sprzed miesiąca zatrzymanie w tym samym lokalu.

W postępowaniu nadto przesłuchano w charakterze świadka P. M. (k. 175-177, 562-565 ). Z zeznania tego świadka wynika, że pracował on dla P. J., a ten dla H. F., że uzupełniał automaty w pieniądze, także gdy zabrakło w nich pieniędzy na wypłatę, że też serwisował je, że automaty nigdy nie stały w kasynach gry, a w małych lokalach gastronomicznych, że wszystkie czynności wykonywał osobiście, zaś wyjątkowo dowoził automaty. Świadek podał, że po wstawieniu automatu zajmował się ich uruchomieniem, tłumaczył zasady działania automatu właścicielom lokalu tj., że trzeba wrzucić pieniądze, gdzie wybrać grę i jak ją uruchomić, że zostawiał numer telefonu do kontaktu w razie awarii i braku piątek w automacie. Świadek podał, że pieniądze z automatu on wybierał, że pieniądze do automatu dostawał od S. A.. Nadto świadek podał, że o tym, że ma jechać do Ś. do lokalu Bar (...) dowiedział się od P. J., że tam pojechał i przedstawił warunki współpracy z firmą (...), że to on przywiózł umowę, że pieniądze z automatów z tego lokalu on wybierał i przekazywał A., że kiedy brakował pieniędzy na wypłaty to on musiał przyjechać i dokonać wypłaty. Nadto na rozprawie dodał, że raczej każdy przeciętny człowiek wiedział jak na automatach grać, że okazywał właścicielce lokalu certyfikat do automatu, gdy pieniądze były zacięte lub zablokowane to właściciel lokalu potem je od niego otrzymywał, że dostawał zwrot. Świadek zeznał, że albo zostawił pieniądze na takie sytuacje albo gdy przyjeżdżał to oddawał właścicielowi, który je wcześniej klientowi oddał. Świadek zeznał też, że zapewniał Panią L., że automaty są legalne, że sądy w Polsce oddają zatrzymane przez służby automaty, że sam je do firmy przywoził.

Zdaniem Sądu zeznania tego świadka są wiarygodne. Świadek logicznie tłumaczył w jaki sposób obsługiwał automaty, jaka była jego rola. Świadek pamiętał bar oskarżonej, jeśli czegoś nie pamiętał to tak zeznawał, po odczytaniu mu zeznań je podtrzymał. Jego zeznania są zgodne z wyjaśnieniami oskarżonej, ale tez i logiczne, bo skoro świadek nie mieszkał w Ś., automaty były wstawione w całym kraju, to musiał ktoś informować go o awarii i musiał ktoś oddawać pieniądze zacięte w automacie. Logicznym jest, że to właściciel lokalu taką funkcję pełnił. W ocenie Sądu nie nasunęły się żadne wątpliwości co do wiarygodności zeznań tego świadka.

Jak już wyżej wspomniano istotą sprawy było nie tyle ustalenie stanu faktycznego, który w sprawie był niesporny, ile jego ocena w kontekście unormowań prawnych regulujących zasady urządzania gier na automatach, a przede wszystkim odpowiedź na pytanie, czy urządzanie przez M. W. w lokalu usługowym M. L. (1) w Ś. przy ul. (...) gier na 2 automatach - (...) i (...) H. (...), od dnia 1.09.2013r. do dnia 15.10.2013r., o wygrane pieniężne podlegało przepisom ustawy o grach hazardowych, a jeśli tak, to czy odbywały się one zgodnie z przepisami tej ustawy, gdyż ich organizowanie wbrew jej przepisom podlega penalizacji w art. 107 § 1 k.k.s. Także koniecznym było ustalenie czy oskarżeni mogli uznawać, że działania ich są legalne w kontekście unormowań prawnych.

Zgodnie z art. 107 § 1 k.k.s. odpowiedzialności karnej skarbowej podlega ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości.

Podstawowym dowodem na jakim należało oprzeć ustalenia Sądu co do charakteru automatów do gry zabezpieczonych w sprawie, poza omówionymi już wyżej dowodami z dokumentów, były wyniki sprawozdania z badań i zawarte w nich opinie, złożone do akt przez oskarżyciela. Opiniujący po zapoznaniu się z urządzeniami, stwierdził, że rozgrywane na badanych automatach gry mają charakter gier losowych. Sąd nie dostrzegł takich okoliczności, które nakazywałyby odrzucić wskazane wnioskowanie, tym bardziej że znalazło ono wsparcie w przeprowadzonym przed wydaniem opinii eksperymencie przez funkcjonariusz z Urzędu Celnego. W oparciu zarówno o wspomniane dowody z dokumentów, zeznania świadków, opinie Sąd doszedł do przekonania, iż gra na automacie zabezpieczonym w lokalu Pub S. prowadzonym przez M. L. podlegać winna przepisom ustawy o grach hazardowych. Niewątpliwie gry na tych automatach mają charakter losowy. W grze brak było elementów zręcznościowych, bowiem wynik gry w żadnej mierze nie zależał od zręczności gracza. Podczas gry osoba grająca miała jedynie wpływ na wielkość kwoty którą zasiliła automat, wybór gry, moment rozpoczęcia gry i moment jej zakończenia. Wynik gry nie jest uzależniony od zręczności osoby grającej. Automaty te są zatem urządzeniami elektronicznymi oferującymi osobie grającej wygrane pieniężne według tabeli wygranych oferowanych przez nich gier lub wygrane rzeczowe w postaci możliwości przedłużenia gry lub rozpoczęcia nowej gry poprzez wykorzystanie wygranych punktów bez zasilenia automatu w nowe środki finansowe. Co jednak kluczowe losowość wyniku gier nie jest uzależniona od zręczności osoby grającej.

Reasumując powyższe wskazać należy, że skoro gracz nie mógł przewidzieć wyniku gry, który zależał od oprogramowania automatu, a nie od zręczności gracza, był niepewny, to w ocenie Sądu gra na przedmiotowych automatach miała charakter losowy, a co za tym idzie, skoro była prowadzona w celach komercyjnych to stosownie do treści przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych podlegała ona zasadom w ustawie tej określonym. Ustawa ta zaś w sposób jednoznaczny wskazuje, że gra na takim automacie jest dopuszczalna jedynie na podstawie koncesji lub zezwolenia, zaś lokal Pub S. nie był kasynem, a prowadzący go ani też M. W. nie posiadali wymaganej koncesji ani zezwolenia na powodzenie gier na automatach. Stąd zaś urządzanie gier na ww. automatach wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. w związku z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Do znamion ustawowych deliktu skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 ustawy o grach hazardowych, według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Pierwszą z tych zasad wyraża bezpośrednio przepis art. 5 ust. 1 cytowanej ustawy – jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo. Kolejne przepisy art. 6, 7 i n., w szczególności rozdział 2 regulują dalsze zasady. Dotyczą one różnych kwestii, m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Wedle treści przepisu z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Przepis z art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi zaś, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy.

Problem, czy ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zawierała przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i czy powinny być one notyfikowane Komisji Europejskiej, był przedmiotem rozważań zarówno sądów powszechnych, jak i sądów administracyjnych oraz wreszcie Sądu Najwyższego. ETS w wyroku z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15, wydał orzeczenie w trybie prejudycjalnym. W sentencji tego wyroku Trybunał stwierdził, że artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. W wyroku tym stwierdzono, że to art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych zastrzega urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach wyłącznie dla kasyn gry. Przepis ten został zgłoszony Komisji jako „przepis techniczny” ze względu na fakt, że Trybunał już orzekł, po pierwsze, iż przepisy krajowe, które zastrzegają organizację niektórych gier losowych wyłącznie dla kasyn, stanowią „przepisy techniczne” w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 w zakresie, w jakim mogą mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów użytkowanych w tym kontekście i, po drugie, że zakaz użytkowania pewnych produktów poza kasynami może mieć istotny wpływ na sprzedaż tych produktów poprzez zmniejszenie liczby kanałów użytkowania (zob. podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2015 r., B. Hungary i in., C‑98/14, EU:C:2015:386, pkt 98, 99). Dalej zaś, że nie można przyjąć tezy Komisji, zgodnie z którą istnieje ścisły związek między dwoma analizowanymi przepisami krajowymi, co z kolei prowadzi do tego, że niemożliwe jest pominięcie art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w kontekście art. 6 ust. 1 tej ustawy. Jak bowiem stwierdza rzecznik generalny w pkt 38–44 swojej opinii, art. 6 ust. 1 tej ustawy i jej art. 14 ust. 1 pełnią różną funkcję i mają różny zakres zastosowania. Element opisowy znajdujący się w art. 6 ust. 1 tej ustawy, który służy wskazaniu analizowanej w niniejszej sprawie koncesji jako koncesji „na prowadzenie kasyna”, nie zmienia tego wniosku. Stąd zasadne jest stwierdzić, że nie należy uznać art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych za „inne wymagania” w rozumieniu art. 1 pkt 4 dyrektywy 98/34, ponieważ zezwolenie wymagane przez ten przepis krajowy na urządzanie gier hazardowych stanowi warunek nałożony względem prowadzenia działalności w zakresie organizowania takich gier w odróżnieniu od art. 14 ust. 1 tej ustawy, który ustanawia warunki względem danych produktów, zakazując ich użytkowania poza kasynami gry. Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przepisy krajowe, które ograniczają się do ustanowienia warunków zakładania przedsiębiorstw lub świadczenia usług przez przedsiębiorstwa, jak na przykład przepisy poddające wykonywanie jakiejś działalności zawodowej uprzedniemu uzyskaniu zezwolenia, nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., I., C‑336/14, EU:C:2016:72, pkt 76 i przytoczone tam orzecznictwo).

Nie jest zatem zasadny zarzut, iż brak notyfikacji art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych uniemożliwia zrekonstruowanie normy wskazującej, iż urządzanie gier na automatach jest dozwolone jedynie w kasynie gry na podstawie udzielonej koncesji. Ostateczne wsparcie takiego wnioskowania stanowi także uchwała siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że czynność sprawcza została w art. 107 § 1 k.k.s. określona jako „urządzanie” lub „prowadzenie” określonych w tym przepisie gier lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Sąd podziela przy tym pogląd, że zakres pojęcia „urządza” jest szerszy od „prowadzi”, albowiem pod pojęciem „urządzania” należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast „prowadzenie” gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze (tak Kotowski, Kurzępa, Komentarz, 2007, s. 450). Za reprezentowanym tu poglądem wydaje się przemawiać treść przepisów aktualnej ustawy o grach hazardowych, która rozróżnia „prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów” (np. art. 1, 3, 6) oraz „bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej” (art. 24 ust. 1 pkt 2). Określenie „prowadzi” zawarte w treści art. 107 § 1 k.k.s. oznacza właśnie bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej. „Urządzanie gry lub zakładu” obejmuje zaś czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 323). Chodzi zasadniczo o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu. W tym ujęciu „urządzić” grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Działanie oskarżonego kwalifikować zatem należało jako urządzanie gier na wskazanym automacie.

Zaś odnośnie M. L. (1), której rola była już następcza, a w ocenie Sądu nie sprowadzała się li tylko do wydzierżawienia fragmentu powierzchni – znamię czasownikowe realizowało się w pojęciu prowadzi. Prowadzi oznacza właśnie bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej. M. W. nie był w lokalu M. L. (1), nie obsługiwał automatów. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, co do tego, że jej działanie było li tylko biernym wydzierżawieniem „kawałka” powierzchni. To M. L. (1) musiała doglądać automatu, oczywistym jest, że automat musiał być dozorowany, bo jeśli nie to kontakt telefoniczny z serwisantem nie byłby potrzebny. Duże wygrane z automatów wymagały przyjazdu P. M., a tego musiał ktoś zawiadomić, a M. L. (1) była właścicielem lokalu. Jej udział był znikomy, ale bez niego nie możliwe byłyby wypłaty większych wygranych czy też zawiadamianie o awarii, wypłacenie zablokowanej w automacie kwoty, czy poinformowanie jak na automacie grać, bo z pewnością nie każdy to wiedział. Dodać też trzeba, że z zeznań tego świadka wynika, że on uruchamiał automaty ale też tłumaczył zasady działania automatu, udzielał instrukcji gdzie wrzucić pieniądze, jak wybrać grę, i jak ją uruchomić właścicielowi lokalu. Skoro tak to takie instrukcje musiała otrzymać M. L. (1), a jeśli tak to z jakiegoś powodu była instruowana. Gdyby jej rola polegała tylko na wydzierżawieniu powierzchni to do tego instrukcja obsługi nie byłaby potrzeba. Tu też wskazać trzeba, że powołanie się przez M. L. na to, że nie miała świadomości co do nielegalności działania automatów jest przyjętą linią obrony, która ostać się w tej sprawie nie może, a to dlatego, że na miesiąc wcześniej automaty w tym lokalu zostały zatrzymane. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom M. L. (1) co do tego, że była przekonana, że automaty są legalne bo „jakieś” dokumenty pokazywał jej P. M. (w języku czeskim), albowiem wcześniej automaty zatrzymali u niej funkcjonariusze. Trudno jest przyjąć, że to P. M. był dla niej bardziej wiarygodny niż urzędnicy. Przyjąć by taka linie obrony za wiarygodną można gdyby M. L. (1) wydzierżawiła komuś lokal, dała do niego klucze i nic z pomieszczeniem nie miała wspólnego. Przecież automaty działały we wnętrzu pubu, a gdyby nie klienci M. L. (1), klienci pubu – nikt na automatach by nie grał, to pub „przyciągał” graczy.

Mając na względzie powyższe ustalenia fatyczne oraz przedstawione rozważania prawne sąd uznał M. W. i M. L. winnych zarzucanych im czynów.

Sąd dokonał modyfikacji opisu czynu konkretyzując który przepisu ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych został czynem oskarżonego naruszony.

Przypisany oskarżonemu M. W. czyn miał charakter zawiniony w ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn oskarżonego był bezprawny, a stopień społecznej szkodliwości był znacznie wyższy niż znikomy. M. W. nie może powoływać się na to, że automaty były przez sądy zwracane, bo w tym samym czasie były też automaty zatrzymywane, a zażalenia firmy nie były skuteczne. A skoro tak to brak jest podstaw na powoływanie się tylko na korzystne rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów z tym dodatkowym ustaleniem, że czynu dokonali wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych tj. przestępstw skarbowych z art.107 § 1 k.k.s. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył im kary grzywny: M. W. 100 (sto) stawek dziennych po 120 zł (sto dwadzieścia 00/100 złotych) każda stawka, M. K. L. 40 (czterdzieści) stawek dziennych po 100 zł (sto 00/100) złotych każda. Wymiar kary odzwierciedla to, że to M. W. prowadził na szeroką skale gry na nielegalnych automatach, a więc jego kara winna być surowsza, zaś wysokość stawki dziennej Sąd dostosował do wysokości zarobków i możliwości zarobkowych oskarżonych. Zdaniem Sądu takie kary spełnią swoje cele prewencji i indywidualnej i ogólnej. Kary te winny zapewnić to, że oskarżeni więcej takich czynów nie popełnią, że czyny te będą dla nich nieopłacalne. Przy wymiarze kary Sąd brał pod uwagę dotychczasową niekaralność M. L. (1) i karalność za czyny z art. 107§ 1 k.k.s. M. W..

Wskazać należy, że okres przestępczej działalności nie był długi a jednocześnie używano do tego dwóch automatów. W przekonaniu Sądu wymierzona na podstawie art. 107 § 1 k.k.s. oskarżonym grzywna odpowiada przede wszystkim stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości przypisanych im czynów.

Na podstawie art. 30 § 5 k.k.s. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wykazanych na karcie 62 akt tj.: automatu A. o nr (...), automatu A. o nr H. (...), kluczy okrągłych o nr.: (...) (2 szt.), (...), (...), (...), (...), (...) z napisem (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) (2 sztuki), (...) (2 sztuki), umowy dzierżawy powierzchni z dnia 20.03.2013r. oraz listy aktualizacji urządzeń umowy dzierżawy powierzchni z dnia 20.03.2013r. – pozostawiając te dowody w aktach sprawy.

Sąd zasądził od oskarżonych koszty postępowania w częściach ich dotyczących i wymierzył im opłaty - M. W. 1200 zł, a M. K. L. 400 zł.