Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku C. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania C. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 sierpnia 2013 r. sygn.(...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy C. M. prawo do emerytury z dniem 1 lipca 2013 roku.

Sygn. akt V U 1380/13

UZASADNIENIE

Wnioskodawca C. M. w dniu 4 lipca 2013 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 20 sierpnia 2013 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, podnosząc w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca nie udowodnił wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy odmówił wnioskodawcy zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresu od 2 marca 1981 roku do 29 listopada 1986 roku w Przedsiębiorstwie (...)w P. na stanowisku operatora koparki.

W odwołaniu wniesionym od powyższej decyzji w dniu 18 września 2013 r. C. M. wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do emerytury, podnosząc iż w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. w okresie od 2 marca1981 r. do 29 listopada 1986 r. pracował w szczególnych warunkach jako operator koparki.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podnosząc, że z załączonych do akt sprawy dokumentów wynikają rozbieżności co do stanowiska pracy zajmowanego przez wnioskodawcę, a świadectwo pracy w szczególnych warunkach z dnia 06.09.1994 r., nie zostało wystawione przez macierzysty zakład pracy, lecz przez Urząd Miasta w P.

Organ rentowy wskazał również, że ww. świadectwo pracy w szczególnych warunkach potwierdza okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)w P. w okresie od 2.03.1981 r. do 29.11.1986 r. w charakterze maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych, na stanowisku kierowca - pomocnik operatora koparki, które nie jest wymienione w wykazach A i B stanowiących załącznik do ww. rozporządzenia, a nadto w aktach sprawy znajduje się świadectwo pracy z 27.11.1986 r. potwierdzające zatrudnienie wnioskodawcy na stanowiskach: mechanik samochodowy-pomocnik operatora, kierowca oraz kserokopie kart wynagrodzeń z 1981 r. i 1982 r. wskazujące na stanowisko operator.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

C. M. urodził się w dniu (...) Jest uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznanej okresowo do 30 czerwca2016 r. W dniu 04 lipca 2013 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3akta ZUS)

Wnioskodawca na datę 1 stycznia 1999r. legitymował się okresem ubezpieczenia w łącznym wymiarze 29 lat, 5 miesięcy i 14 dni ( 28 lat, 9 miesięcy i 15 dni okresów składkowych oraz 7 miesięcy i 29 dni okresów nieskładkowych), w tym stażem pracy w szczególnych warunkach wynoszącym 12 lat 7 miesięcy i 16 dni.

(dowód: decyzja z 10 maja 2013r. – k . 120 akt ZUS)

Do stażu pracy w szczególnych warunkach organ rentowy zaliczył wnioskodawcy następujące okresy zatrudnienia:

- od 01.03.1971 r. do 26.10.1972 r., od 05.11.1974 r. do 14.02.1978r. - w Zakładach (...) S.A. w T. na stanowisku ślusarz remontowy;

- od 15.02.1978 r. do 31.05.1979 r. - w Zakładach (...) S.A. w T. na stanowisku monter maszyn i urządzeń;

- od 02.01.1989 r. do 14.09.1992 r. - w (...) Sp. z o.o. w W., (...) T. na stanowisku operator ładowarki MPS;

- od 15.09.1992 r. do 30.06.1995 r. - w Przedsiębiorstwie (...) Sp.c, (...) T.(z wyłączeniem zasiłków chorobowych: 16.07.1993 r. - 31.07.1993 r., 06.11.1993 r. - 11.11.1993 r., 25.07.1994 r. 07.08.1994 r., 25.03.1995 r. - 28.03.1995 r.) na stanowisku operator ładowarki MPS.

(okoliczność bezsporna – odpowiedź na odwołanie – k. 4-6 akt)

W spornym okresie od 2 marca 1981 r. do 29 listopada 1986 r. wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w P.

Przedsiębiorstwo (...)w P. świadczyło usługi budowlane ( komunalne i wodno-kanalizacyjne).

( dowód: świadectwo pracy k.7)

W okresie od dnia 2 marca 1981 roku do kwietnia 1983 roku wnioskodawca pracował jako pomocnik operatora koparki, a od maja 1983r. do 1 stycznia 1984r. jako mechanik w warsztacie.

( dowód: zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 7 lutego 2014r. od minuty 00:01:53 do minuty 00:06: 52, umowa o pracę z dnia 2 marca 1981r. – k. 12 akt osobowych, , karta obiegowa zmiany – k. 14 akt osobowych, charakterystyka kandydata do pracy z 2.03.1981r. – k. 16 akt osobowych, angaż z 21.03.1981r. – k. 22 akt osobowych, podanie z 13.04.1983r. – k. 27 akt osobowych, angaż z 1.08.1983r. – k. 28)

W dniu 16 grudnia 1983r. wnioskodawca nabył uprawnienia maszynisty ciężkich maszyn budowlanych i drogowych do kierowania koparką jednonaczyniową wielkości do 0,8 m ³, klasa trzecia .

( dowód: uprawnienia ciężkich maszyn budowlanych i drogowych (...) k.40 akt osobowych, zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 7 litego 2014r. od minuty 00:01:53 do minuty 00:06: 52)

Od dnia 2 stycznia 1984 roku C. M. zostały powierzone obowiązki operatora koparki, które wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy już do końca swojego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. tj. do 29 listopada 1986 roku. Wnioskodawca obsługiwał w w/w okresie koparkę gąsienicową jednonaczyniową marki N. o masie powyżej 36 ton, którą pracował przy wykopach pod rurociągi i kanalizację. Wnioskodawca jako operator koparki pracował m.in. przy wykopach na sztucznym zbiorniku wodnym B. w P.

( dowód : zeznania wnioskodawcy – protokół rozprawy z dnia 7 lutego 2014r. od minuty 00:01:53 do minuty 00:06: 52 –k.23 akt, zeznania świadka G. J. – protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 00:05:05-00:09:51 – k. 16 akt, zeznania świadka R. N. protokół rozprawy z dnia 16 grudnia 2013r. od minuty 00:09:51-00:13:38 – k. 16 akt, umowa o pracę z dnia 2 marca 1983 roku angaż z dnia 2 stycznia 1984 roku k.29 w aktach osobowych)

W dniu 6 września 1994r. Urząd Miejski w P. wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, w którym potwierdził, że C. M. będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) w P. od dnia 2 marca 1981r. do dnia 29 listopada 1986r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych na stanowisku kierowca –pomocnik operatora koparki wymienione w wykazie A Dział V poz.3 będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 6 września 1994r.)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca dysponował wprawdzie świadectwem pracy w warunkach szczególnych za okres zatrudnienia w Przedsiębiorstwie(...)w P. od 2 marca 1981 r. do 29 listopada 1986 r. Prawdziwość tego dokumentu została jednak zakwestionowana przez organ rentowy z uwagi na fakt, iż świadectwo nie zostało wystawione przez macierzysty zakład pracy, a nadto z uwagi na wskazanie, iż skarżący pracował na stanowisku kierowcy –pomocnika operatora, które to stanowiska nie odpowiadają wymienionej w tym świadectwie pracy w szczególnych warunkach maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych.

W takiej sytuacji to na skarżącym, jako na osobie wywodzącej skutki prawne z dokumentu prywatnego, jakim jest świadectwo pracy, spoczywał ciężar wykazania jego prawdziwości wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w Przedsiębiorstwie (...)w P. Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy oraz na zeznaniach świadków G. J. i R. N.. Świadkowie w spornym okresie pracowali razem z wnioskodawcą. G. J. był wówczas kierowcą samochodu ciężarowego, a R. N. mechanikiem samochodowym.

Dokonując oceny zeznań świadków Sąd odmówił im wiary jedynie w tej części, w której zeznali, że wnioskodawca od samego początku zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)w P. pracował w charakterze operatora koparki N.. Ich zeznania są bowiem sprzeczne nie tylko z dokumentami zgromadzonymi w aktach osobowych skarżącego, ale także z zeznaniami samego wnioskodawcy. Z dokumentów w postaci podania o pracę, umowy o pracę z dnia 2 marca 1981r. oraz angaży z lat 1981-1983 wynika, że w początkowym okresie wnioskodawca pracował nie jako operator koparki, a li tylko jako pomocnik takiego operatora. Wynikało to z tego, że wnioskodawca dopiero w grudniu 1983r. nabył uprawnienia maszynisty ciężkich maszyn budowlanych i drogowych. Nie mając kwalifikacji do obsługiwania ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych w okresie wcześniejszym wnioskodawca mógł być li tylko pomocnikiem operatora tych maszyn, tak jak to wynika z dokumentów. Z akt osobowych wynika ponadto, że przez okres od połowy kwietnia 1983r. wnioskodawca pracował w warsztacie jako mechanik, do czasu nabycia uprawnień operatora, czyli do 1 stycznia 1984r. Na podaniu wnioskodawcy z 13 kwietnia 1983r. znajduje się bowiem wzmianka o przeniesieniu go do pracy do T. na warsztat do czasu uzyskania uprawnień operatora (k. 27 akt osobowych). Kolejne angaże z dnia 1 sierpnia 1983r. oraz 2 stycznia 1984 potwierdzają fakt pracy wnioskodawcy w warsztacie w charakterze mechanika (k. 28 i 29 akt osobowych). Jednocześnie z angażu z dnia 2 stycznia 1984r. wynika, że z tym dniem powierzono wnioskodawcy obowiązki kierowcy. Biorąc pod uwagę, że w grudniu 1983r. wnioskodawca nabył uprawnienia maszynisty ciężkich maszyn budowlanych i drogowych, a w warsztacie jako mechanik miał pracować li tylko do czasu uzyskania tychże uprawnień, Sąd przyjął że od dnia 2 stycznia 1984r. do wnioskodawca pracował jako maszynista ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Należy podkreślić, że to nie nazwa stanowiska pracy decyduje o szczególnych warunkach pracy , ale faktycznie wykonywane obowiązki. A te jak wynika z zeznań świadków oraz wnioskodawcy od nabycia przez niego uprawnień do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych polegały tylko i wyłącznie na kierowaniu koparką gąsienicowąN.. Być może właśnie z uwagi na fakt kierowania tą koparką stanowisko wnioskodawcy w aktach osobowych wskazano jako kierowca. Ponadto w innym późniejszym dokumencie tj. na kacie obiegowej zmiany z 24 listopada 1986r. (k. 35 akt osobowych) stanowisko wnioskodawcy jest już określane jako operator, mimo że w wydanym w dniu 27 listopada 1986r. świadectwie pracy jako ostatnio zajmowane stanowisko przez wnioskodawcę jest wskazane stanowisko kierowcy (k. 37 akt osobowych). Z tych dokumentów jednoznacznie wynika, że pracodawca używał zamiennego nazewnictwa do określenia stanowiska zajmowanego przez skarżącego, nazywając je raz kierowcą, a raz operatorem. Pomimo różnego nazewnictwa zajmowanego stanowiska wnioskodawca od 2 stycznia 1984r., aż do końca zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)w P., czyli do dnia 29 listopada 1986r. cały czas miał takie same stałe obowiązki pracownicze polegające na kierowaniu i obsłudze koparki gąsienicowej N. (o masie 36 ton). Potwierdzili to w sposób nie budzący wątpliwości świadkowie: G. J. oraz R. N., pracujący razem z wnioskodawcą w spornym okresie. Zeznania świadków korespondują z zeznaniami wnioskodawcy, który przedstawił warunki, miejsce i rodzaj wykonywanej pracy Wnioskodawca obsługując koparkę robił wykopy pod rury kanalizacyjne i wodno-kanalizacyjne. Przedsiębiorstwo zatrudniające wnioskodawcę było firmą budowlaną zajmującą się budownictwem komunalnym oraz robotami wodociągowo-kanalizacyjnymi, świadczyło w tym zakresie usługi budowlane, komunalne i wodno-kanalizacyjne na rzecz innych firm.

Koparka gąsienicowa N. o masie całkowitej 36 ton mieści się niewątpliwie w definicji ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Praca maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych jest zaliczona do prac w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział V poz. 3. Wskazać należy, iż w Zarządzeniu Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej nr 19 z dnia 31 marca 1986 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w dziale V w poz. 3 pkt A1 wymieniono stanowisko maszynisty koparek i ładowarek jednonaczyniowych i wielonaczyniowych.

Można ewentualnie zastanawiać się także, czy pracy wnioskodawcy nie należałoby również zakwalifikować jako pracy kierowcy pojazdu gąsienicowego. Koparka była bowiem pojazdem gąsienicowym, którym wnioskodawca musiał także poruszać się po drogach celem dotarcia na plac budowy. To również tłumaczyłoby nazwanie jego stanowiska pracy w jednym z angaży jako kierowcy. Praca kierowców pojazdów gąsienicowych jest także pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział. VIII poz. 3.

W sytuacji wnioskodawcy nic to jednak nie zmienia, gdyż każdy rodzaj wykonywanej przez niego pracy w spornym okresie od 2 stycznia 1984r. do 29 listopada 1986r., czy to jako kierowcy pojazdu gąsienicowego (koparki), czy też maszynisty ciężkiej maszyny budowlanej lub drogowej (koparki), był pracą w szczególnych warunkach. Pracę tę wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, co pozwala mu cały okres od dnia 2 stycznia 1984r. do dnia 29 listopada 1986r zaliczyć do szczególnego stażu pracy ( 2 lata, 10 miesięcy i 27 dni).

Po doliczeniu tego okresu ( 2 lata, 10 miesięcy i 27 dni) do stażu w szczególnych warunkach uznanego przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji w wymiarze 12 lat 7 miesięcy i 16 dni, wnioskodawca legitymuje się ponad 15-letnim stażem w szczególnych warunkach.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił wszystkie wymagane przepisami rozporządzenia warunki do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, to jest ukończył 60 lat, jego łączny okres zatrudnienia składkowy i nieskładkowy wyniósł ponad 25 lat, ma ponad 15 letni staż pracy w szczególnych warunkach, należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przyznał skarżącemu emeryturę z pierwszym dniem miesiąca, w którym złożył on wniosek emerytalny, tj. z dniem 1 lipca 2013r. (art. 129 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Z tym bowiem dniem skarżący spełnił ostatni warunek, od którego zależało jego prawo do emerytury.

Dlatego też Sąd Okręgowy uznając wniesione odwołanie za zasadne na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.