Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 26/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 października 2020 roku w sprawie II K 467/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza art. 60 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie wobec oskarżonego podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego i okoliczności sprawy wynikało, iż zostały spełnione przesłanki uzasadniające zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, tj. postawa sprawcy, który przyznał się do zarzucanego czynu, wyraził skruchę oraz szkoda została naprawiona w stosunku do pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, w odniesieniu do zarzutu sprecyzowanego w apelacji obrońcy oskarżonego, przypomnieć należy, że uchybienie takie może polegać na błędnej subsumcji określonego zachowania pod przepis prawa, na zastosowaniu określonego przepisu prawa, pomimo że ustawa nie pozwala na jego zastosowanie lub na niezastosowaniu określonego przepisu prawa, gdy ustawa nakazuje jego zastosowanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.04.1977 r., I KR 65/77, OSNPG 1977, Nr 10, poz. 90). Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego w sytuacji, kiedy strona kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne domagając się zastosowania określonego przepisu prawa materialnego do – konkurencyjnej wobec przyjętej przez Sąd – forsowanej wersji zdarzenia. Nie dochodzi do naruszenia prawa materialnego także wówczas, gdy ustawa stwarza organowi postępowania tylko możliwość zastosowania określonego przepisu. A zatem, o obrazie prawa materialnego można mówić jedynie wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sąd wadliwie zastosował normę prawną lub bezzasadnie jej nie zastosował (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.07.1974 r., V KR 212/74, opubl. OSNKW 1974, Nr 12, poz. 233; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 09.01.2002 r., V KKN 319/99, Legalis). Orzeczenie musi być oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15.02.2007 r., IV KK 234/06, Legalis). Zarzut obrazy prawa materialnego może powstać tylko na bazie niekwestionowanych ustaleń. Innymi słowy, musi mieć zakotwiczenie w niespornych ustaleniach faktycznych. Zwalczanie ustaleń nie stwarza punktu zaczepienia dla zarzutu obrazy prawa materialnego, dla którego bazą (punktem wyjścia) są ustalenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.01.2007 r., V KK 177/06, Legalis).

W tym kontekście zważyć należy, iż obrazą prawa materialnego będzie między innymi niezastosowanie instytucji materialnoprawnych dotyczących środków reakcji karnej o charakterze obligatoryjnym, np. nadzwyczajnego złagodzenia lub obostrzenia kary, czy obligatoryjnego orzeczenia o dozorze ( D. Świecki, w: Świecki, KPK. Komentarz, t. 2, 2017, s. 150). Przy czym - poza konkretnymi, wynikającymi z przepisów ustawy przypadkami oraz możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary młodocianemu - ustawodawca przyznał sądowi uprawnienie do nadzwyczajnego złagodzenia kary również w szczególnie uzasadnionych przypadkach. W przepisie art. 60 § 2 k.k. zaś wskazano przykładowe zachowania, które mogą zostać w ten sposób zakwalifikowane. Jest to jednak katalog otwarty, pozwalający na przytoczenie, w jakiego rodzaju przypadkach należy upatrywać uzasadnienia dla nadzwyczajnego złagodzenia kary. Ich istotą jest natomiast to, że w przypadku ich wystąpienia, biorąc pod uwagę stopień bezprawności zachowania sprawcy, nawet najniższa kara, wymierzona na podstawie ustawowego zagrożenia, byłaby niewspółmiernie surowa. Jak słusznie wskazuje się, przypadek mogący mieć wpływ na nadzwyczajny wymiar kary nie może być wyłącznie uzasadniony (gdyż wówczas zastosowanie znajdują wobec niego standardowe dyrektywy wymiaru kary), lecz musi charakteryzować się elementami wyjątkowości zaistniałej sytuacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28.03.2018 r., II AKa 34/18, Legalis; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2019 r., V KK 125/18, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 19.09.2012 r., II AKa 249/12, Legalis). Do elementów takich zalicza się nietypowość samego zdarzenia lub takie cechy sprawcy, które będą charakteryzowały go w sposób wyjątkowo pozytywny – zwłaszcza wskazując przemiany w jego postawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.03.2019 r., V KK 125/18, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 10.10.2019 r., II AKa 162/19, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 16.09.2010 r., II AKa 130/10, Legalis).

Z ugruntowanej linii orzeczniczej wynika, że sąd jest zobowiązany do zbadania całokształtu ujawnionych okoliczności – zarówno obciążających, jak i łagodzących, charakteryzujących czyn i samego sprawcę. Rezultat takiego bilansu musi bezdyskusyjnie prowadzić do wniosku, że w danej sprawie występuje przewaga okoliczności, które przemawiają na korzyść oskarżonego (np. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 13.9.2018 r., II AKa 210/18, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11.9.2014 r., II AKa 291/14, Legalis; por. także: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 16.7.2019 r., II AKa 109/19, Legalis). Sąd podejmując decyzję o nadzwyczajnym złagodzeniu kary w dalszym ciągu jest bowiem związany dyrektywami wymiaru kary, o których mowa w przepisie art. 53 KK (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 12.4.2018 r., II AKa 6/18, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 15.4.2014 r., II AKa 21/14, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 13.11.2013 r., II AKa 334/13, Legalis; por. również: J. Raglewski , Stosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, s. 49 i n.).

W razie zaistnienia takiej sytuacji, jeżeli sąd orzeknie karę w ramach ustawowego zagrożenia, możliwe jest podniesienie zarzutu niewspółmierności kary. Norma zawarta w przepisie art. 60 § 2 k.k. nie ma wszak charakteru bezwzględnie wiążącego, lecz stanowi wyłącznie fakultatywne uprawnienie sądu. Błędem będzie natomiast postawienie zarzutu obrazy prawa materialnego (tak też w Komentarzu do Kodeksu postępowania karnego red. A. Grześkowiak, K. Wiak, wyd. BECK wyd. 7, 2021).

W aspekcie powyższego, Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać obrazy przepisu prawa materialnego w zakresie przewidzianym w zarzucie.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju tj. grzywny lub kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.2.

Obraza art. 4 i art. 410 k.p.k. poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, a szczególnie tych, które przemawiały na korzyść oskarżonego tj. wyjaśnień oskarżonego co do okoliczności popełnienia przez niego czynu zabronionego, przyznania się do winy, wyrażeniu skruchy oraz ujawnienia motywacji do popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne okazały się zarzuty naruszenia art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Jednocześnie ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu spotkały się z pełną akceptacją Sądu Okręgowego. Analiza wszystkich okoliczności niniejszej sprawy wskazuje, że można przyjąć, iż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego był znaczny. Bowiem oskarżony swoim zachowaniem naruszył podstawowe dobra chronione przez przepisy prawa, a mianowicie życie i zdrowie innej osoby (której groził użyciem przemocy, a także kierował w jej stronę pistolet pneumatyczny). Decyzję o popełnieniu przestępstwa podjął świadomie, zdając sobie sprawę z możliwych konsekwencji swojego czynu (ale zapewne licząc uniknięcia odpowiedzialności karnej), a nadto, znamienne jest, że przedmiot, który posłużył mu do zastraszenia pokrzywdzonego oskarżony miał przy sobie ukryty pod odzieżą - co świadczy o planowym i celowym działaniu, a nie zachowaniu przypadkowym, spowodowanym impulsem.

W aspekcie powyższego, twierdzenia skarżącego sprowadzające się do sugerowania, jakoby Sąd meriti nie rozważył w sposób należyty okoliczności przedmiotowej sprawy, nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd meriti prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i słusznie uznał, że adekwatną reakcją karną, będzie wymierzenie wobec oskarżonego kary 2 lat pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym. W przekonaniu Sądu Okręgowego, wyłącznie takie właśnie rozstrzygnięcie, będzie adekwatne w celu uświadomienia oskarżonemu naganności postępowania, jak również stanowić będzie dla niego właściwą nauczkę i przestrogę na przyszłość. Sąd Rejonowy słusznie wskazał, iż brak okoliczności przemawiających za uwzględnieniem wniosku obrońcy oskarżonego o nadzwyczajne złagodzenie kary. W realiach niniejszej sprawy niewątpliwym bowiem jest, iż oskarżony, swym postępowaniem, polegającym na dokonaniu zaboru papierosów (których w istocie wartość nie była duża) grożąc pokrzywdzonemu użyciem przemocy - pokazując mu przedmiot przypominający broń znajdujący się pod kurtką, a następnie wyciągając pistolet pneumatyczny i kierując go prosto w twarz pokrzywdzonego ze słowami "chcesz dostać kulkę za papierosy" - postąpił w sposób wyjątkowo nikczemny i brutalny. Oceniając czyn oskarżonego kategorycznie trzeba stwierdzić, że cechuje go wysoki stopień społecznej szkodliwości, a tym samym, przestępstwo jego nie zasługuje na łagodniejsze traktowanie. Faktem też jest, iż w stadium przygotowawczym postępowania oskarżony przyznał się do stawianego mu zarzutu, złożył wyjaśnienia odnośnie okoliczności przedmiotowego zdarzenia i zwerbalizował skruchę z powodu popełnionego czynu. Tym niemniej, w ocenie sądu odwoławczego, nie jest to wystarczającym argumentem przemawiającym za zastosowaniem w stosunku do oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary. W przypadku oskarżonego należy mieć na względzie takie okoliczności jak fakt, iż oskarżony bez żadnego powodu, po to tylko, aby dokonać zaboru paczki papierosów (bynajmniej nie towaru pierwszej potrzeby), wykorzystując schowany pod odzieżą pistolet zagroził pokrzywdzonemu, który próbował uniemożliwić mu dokonanie kradzieży. Jednakowoż w tym miejscu, zaznaczyć należy, iż oskarżony twierdził, jakoby był wówczas pod wpływem alkoholu (spożywał wcześniej piwo), a nadto, że był w trudnej sytuacji związanej z utratą pracy w związku z sytuacją epidemiologiczną. Przy czym, do takiego postąpienia nie zmusiła go żadna wyjątkowa sytuacja (co byłoby widoczne np. przy zaborze produktów spożywczych z powodu głodu). W kontekście powyższego, eksponowanie skruchy i żalu oskarżonego, owszem ma znaczenie, ale nie decydujące. W kontekście powyższych wniosków oraz mając na uwadze całokształt okoliczności związanych z naruszeniem przez oskarżonego porządku prawnego, a także fakt, iż w istocie rzeczy wina i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, są znaczne, trafnie Sąd Rejonowy uznał, że brak podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do A. K..

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju tj. grzywny lub kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

3.3.

Rażąca surowość orzeczonej kary w stosunku do postawy oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym oraz jurysdykcyjnym gdzie oskarżony złożył wyczerpujące zeznania w zakresie zarzucanego mu czynu, przyznał się do zarzucanego mu czynu, wyraził skruchę oraz dokładnie opisał okoliczności popełnienia przestępstwa oraz przyczyny popełnienia przez niego przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności stwierdzić należy, iż jest on chybiony. Zdaniem sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego T. W. i słusznie uznał, że adekwatną reakcją karną będzie kara w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności.

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

Zdaniem Sądu odwoławczego sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa oraz jego właściwości i warunki osobiste, a nade wszystko okoliczności przestępstwa - wskazane w punkcie 3.2 - pozwalają przypuszczać, że kara w formie i rozmiarze ustalonym przez Sąd merytoryczny zapewni, iż oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie wejdzie ponownie w konflikt z prawem. Podkreślić należy, iż w ocenie sądu odwoławczego, występek oskarżonego zasługuje na potępienie i dyskwalifikuje możliwość zastosowania względem niego dobrodziejstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Mając na uwadze okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu (w tym czas i miejsce, sposób działania sprawcy), oraz w aspekcie faktu, iż oskarżony był uprzednio, dwukrotnie karany (za przestępstwo usiłowania kradzieży z włamaniem oraz prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości i wówczas sąd dał oskarżonemu szansę wymierzając kary wolnościowe) uzasadnione jest twierdzenie, iż wyłącznie kara bezwzględna na poziomie 2 lat będzie karą sprawiedliwą. W ocenie sądu odwoławczego czyn popełniony przez oskarżonego nie miał w jego życiu charakteru incydentalnego, widoczne jest występujące nieposzanowanie porządku prawnego i zasad współżycia społecznego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju tj. grzywny lub kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich rozstrzygnięć zawartych w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w zakresie czynów inkryminowanych oskarżonemu w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były nie tylko dowody obciążające oskarżonego, ale i dowody przeciwne, ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądził od oskarżonego A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 tytułem opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków (to jest tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń) związanych z postępowaniem odwoławczym. Bowiem oskarżony jest młodym człowiekiem i przy wykazaniu minimum dobrej woli oraz chęci będzie w stanie uiścić należności na rzecz Skarbu Państwa (tym bardziej, że istnieje możliwość uregulowania kosztów sądowych w formie ratalnej). Zatem obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości finansowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 października 2020 roku w sprawie II K 467/20.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana