Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 177/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. VIII K 76/18 z dnia 26.09.2019 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

x obrońcy osk. D. K. (1) i J. K. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1/

Obrońcy osk. J. K. (1) pkt I a-b obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, art. 8 § 1 kpk, art. 193 § 1 kpk i art. 192 § 2 kpk poprzez niesamodzielną, dowolną i wybiórczą, nieuwzględniającą całokształtu okoliczności ocenę zeznań świadków a/ B. B. (2) – gdy świadek ten wskutek upojenia alkoholowego był nieprzytomny /spał/ i nie był w stanie odtworzyć przebiegu zdarzenia, b/ V. D. – gdy z nagrań monitoringu i zeznań P. W. (1) wynika, że stosunki pomiędzy J. K. a innymi osobami w hostelu były poprawne.

Obrońcy osk. D. K. (1) pkt I 1-2 obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów przy nie wzięciu pod rozwagę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, co skutkowało: 1/ niesłusznym uznaniem za wiarygodne zeznań świadka B. B. (2) – gdy świadek ten zmieniał wersję wydarzeń, jego zeznania zawierają liczne sprzeczności i luki, pozostawał uzależniony od narkotyków z nadużywaniem alkoholu, po przebytym urazie głowy; 2/ niesłusznym uznaniem za niewiarygodne wyjaśnień D. K. i J. K. – gdy wyjaśnienia oskarżonych były zbieżne, spójne i konsekwentne oraz znajdowały potwierdzenie w innych dowodach.

☐ zasadny

x częściowo zasadny co do J. K.

x niezasadny co do D. K.

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzuty obrońców obu oskarżonych dotyczące wadliwej oceny dowodów są zbieżne, a zatem celowe jest ich łączne rozważenie.

b/ Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku /tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022/. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego D. K. (1) oraz częściowo oskarżonego J. K. (1) co do dokonania przez niego rozboju a nadto właściwie ocenił ujawnione dowody, mając na uwadze treść art. 7 kpk, a ocena ta wymagała korekty jedynie odnośnie przypisania J. K. współudziału w zabójstwie. Oparł się przy tym na całości przedstawionego mu materiału dowodowego oraz wobec tego odnośnie poczynionych ustaleń nie naruszył art. 410 kpk /za wyjątkiem przypisania J. K. współudziału w zabójstwie/, ponieważ uchybienie normie zawartej w przepisie art. 410 k.p.k. może nastąpić jedynie w wypadku nieuwzględnienia przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a nie poprzez nieuwzględnienie czegoś, co potencjalnie dopiero mogłoby zostać na tej rozprawie ujawnione /tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2014 r. sygn. III KK 396/13, lex nr 1451526/. Dotyczy to zaś tylko istotnych kwestii. Natomiast art. 4 kpk ustanawia ogólną dyrektywę nakazującą badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego – a więc przepis ten nie może samodzielnie stanowić podstawy zarzutu apelacyjnego i należy go powiązać z naruszeniem konkretnych regulacji czy uprawnień.

c/ Nie doszło do obrazy art. 4, art. 7 ani art. 410 kpk czy innych przepisów, która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego D. K. (1), zaś co do oskarżonego J. K. (1) doszło do naruszenia art. 7 i art. 410 kpk jedynie w zakresie ustalenia jego współudziału w zabójstwie. Skarżący nie wykazali uchybień, które miałyby wpływ na treść wydanego wyroku, za wyjątkiem wskazanego naruszenia w/w przepisów. Zatem wnioski obrońców o uniewinnienie oskarżonych są w oczywisty sposób bezzasadne.

d/ Skarżący zgodnie starają się podważyć ocenę zeznań naocznego i kluczowego świadka B. B. (2). W tym zakresie podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że najbardziej wartościowe są zeznania tego świadka z dnia 28.12.2016 r., czyli złożone krótko /2 dni/ po zdarzeniu, kiedy już ochłonął i był w stanie przedstawić przebieg wydarzeń. Zostały one nadto potwierdzone na rozprawie a pewne odmienności nie uniemożliwiły poczynienia ustaleń. B. B. jednoznacznie i szczegółowo podał, że oskarżeni J. K. i D. K. wraz z nim i pokrzywdzonym I. pili wódkę w pokoju. Kiedy pokrzywdzony wyszedł do łazienki, to J. K. powiedział, że zna kod (...) do jego karty bankowej i chce ukraść kartę, aby wypłacić pieniądze. Oskarżeni w tym celu przeszukali kurtkę pokrzywdzonego, ale nic nie znaleźli. Po powrocie pokrzywdzonego oskarżeni domagali się od niego, żeby kupił alkohol. Kiedy odmówił, to J. K. uderzył go pięścią w twarz i zażądał wydania karty, szamotali się. Wstał D. K. i pociągnął od tyłu za ubranie pokrzywdzonego, który się przewrócił na łóżko. D. K. wyciągnął nóż i ugodził nim 2-3 razy pokrzywdzonego, który próbował bronić się rękoma. Po tych ciosach obaj oskarżeni przeszukali pokrzywdzonego i zabrali mu portfel z kartą /k.201/. B. B. jasno wytłumaczył, że początkowo policjantom mówił, iż tego nie widział, ale po wytrzeźwieniu zrozumiał, że nie tędy droga i musi powiedzieć prawdę /k.202/. Wobec tego na początku świadek nie zamierzał obciążać sprawców, którzy byli jego kolegami, i zrozumiałe jest, dlaczego po przyjeździe funkcjonariuszy nie opisał zdarzenia tylko twierdził, że wtedy spał. Nie przeczą temu wskazywane przez obrońcę J. K. zeznania świadków A. P., V. D. i K. I., którym B. B. w hotelu mówił, że spał i nie wie, kto zabił ofiarę. Relacje te niewątpliwie są wiarygodne, ale w tym czasie świadek prezentował taką właśnie postawę i nie zamierzał nikomu wskazywać na sprawstwo D. K. i J. K.. Podobnie należy ocenić wypowiedzi świadka do P. W., któremu mógł nie przedstawić całej prawdy chociażby z uwagi na niechęć do ujawnienia obciążenia oskarżonych. Nie można uznać, że – jak twierdzi obrońca - świadek po zwolnieniu przez Policję „był już bezpieczny”, skoro to funkcjonariusze Policji zapewniają bezpieczeństwo a na wolności pozostawali oskarżeni. Wobec tego nie można przyjąć – jak postulują obrońcy -, że B. B. spał i nic nie widział co do przebiegu zdarzenia. Nie ma zaś większego znaczenia, że nagrania monitoringu i zeznania P. W. (1) nie wskazują na negatywne stosunki pomiędzy J. K. a innymi osobami w hostelu, skoro nie przedstawiają one całości zachowań oskarżonego a V. D. jasno wskazał, że oskarżeni i pokrzywdzony stale pili i się bili, a kiedy zwrócił oskarżonemu uwagę, to ten chciał się z nim bić. Nie przeczą poczynionym ustaleniom zeznania B. B. wskazywane w apelacji obrońcy J. K., gdyż wyrywanie z kontekstu fragmentów wypowiedzi nie może odnieść zamierzonego przez skarżącą skutku.

W tej kwestii sensowna jest ocena Sądu Okręgowego, który oparł się przy tym na rzetelnej i przekonującej opinii biegłej psycholog L. C.. Sąd, tak jak i biegła, miał wiedzę o uzależnieniu świadka od środków psychoaktywnych oraz urazie głowy i jego leczeniu. Biegła wskazała, że B. B. w czasie i po zdarzeniu znajdował się pod wpływem nie tylko upojenia alkoholowego, ale i silnego stresu – bezpośrednia reakcja stresowa trwa do 24 h. Zatem jego wypowiedzi w tym czasie nie były całkowicie logiczne i nie są miarodajne w porównaniu do złożonych na spokojnie zeznań. Nie doszło tu do obrazy art. 8 § 1 kpk, art. 193 § 1 kpk i art. 192 § 2 kpk przez Sąd, który niewątpliwie dokonał samodzielnej i własnej oceny dowodów, o czym przekonuje treść uzasadnienia wyroku. Przy tym biegła nie mogła zastąpić Sądu w ocenie wartości dowodowej zeznań, a oceniała je w aspekcie wiarygodności psychologicznej i jakiekolwiek wypowiedzi biegłej co do wartości dowodowej należy pominąć. Nadto na rozprawie świadek potwierdził swoje zeznania ze śledztwa i powtórzył, że widział przebieg wydarzeń. Nieodebranie połączenia telefonicznego o godz. 18.44 nie ma znaczenia i nie świadczy o niespostrzeżeniu zajścia. Kwestia późniejszej histerycznej reakcji świadka – krzyki, płacz, brak logicznego kontaktu - po powtórnym opuszczeniu pokoju po godz. 20.00 /wcześniej udał się do toalety/ przemawia za przyjęciem, że uświadomił sobie wówczas zgon I. Y. oraz możliwość zainteresowania organów ścigania jego osobą. Wskazuje to, że B. B. wcześniej nie analizował bliżej zachowania oskarżonych i nie zastanawiał się, czy pokrzywdzony tylko śpi mimo zajścia ze sprawcami, czy też stało się coś więcej. Nie oznacza to jednak, że nie był w stanie odtworzyć krytycznego zachowania oskarżonych i go w ogóle nie zaobserwował. Zauważyć trzeba, że jeśliby relacja B. B. została wymyślona, gdyż był pijany i spał – a taki wniosek wyprowadzają obrońcy - to niezrozumiałe jest, skąd wiedział on, że to nie J. K. używał noża, a miał go D. K. /oskarżony ten przyznał przecież, że doszło do starcia między nim a ofiarą, która miała nadziać się na trzymany przez siebie nóż, a J. K. wyjaśnił, że D. K. stał z nożem i powiedział, iż zabił I. Y./. W czasie składania zeznań przez świadka 28.12.2016 r. oskarżeni nie zostali ujęci i nie była znana ich wersja wydarzeń, a więc organy ścigania nie mogły w żaden inny sposób ustalić przebiegu wydarzeń, a w tym tego, kto trzymał nóż. Oznacza to, że świadek jednak zarejestrował zajście i zachowania jego uczestników. Nie przeczy temu fakt, że świadek nie rozpoznał okazywanego noża. Nie deprecjonują zeznań B. B. uboczne kwestie, jak często oskarżeni pili alkohol, kiedy poznali pokrzywdzonego /wedle P. W. było to przecież 14-15.12.2016 r./ czy ujawnienie w bluzie pokrzywdzonego 10 zł, których sprawcy najwidoczniej nie szukali i nie znaleźli. Brak śladów DNA sprawców na ubraniu pokrzywdzonego nie wyklucza, że oskarżeni jej dotykali, gdyż takie ślady nie zawsze pozostają na takim materiale.

Wedle B. B., jak D. K. uderzał nożem, to J. K. nie był zaskoczony i wyglądało, że oskarżeni w całości działali razem i chcieli tak zrobić /k.203/. Z jego relacji jasno wypływa, że wcześniej już oskarżeni chcieli ukraść kartę I. a jak się nie uda, to zabrać ją przy użyciu siły /k.202/, a zatem planowali dokonanie rozboju na pokrzywdzonym. Nie ma znaczenia, który ze sprawców zabrał portfel pokrzywdzonego /według relacji B. B. na rozprawie zrobił to D. K. a pierwotnie podawał, że zabrali go obaj oskarżeni/, skoro w tym zakresie działali w ramach uzgodnionego wspólnego planu, który razem realizowali.

e/ Podzielić trzeba stanowisko Sądu Okręgowego, że wyjaśnienia oskarżonych nie są w całości przekonujące i stanowią przyjęte linie obrony. Natomiast wiarygodne jest pierwotne przyznanie się D. K. do zarzucanego czynu i spowodowania 2 ugodzeń nożem /k.436/ z tym, że opis zdarzenia został celowo zniekształcony i pomija część obrażeń ofiary. Nie jest wiarygodne, że to I. Y. groził pozbawieniem życia, ruszył w stronę D. K. i miał nóż, na który nadział się w trakcie szamotaniny z D. K. – przeczą temu jednoznacznie zeznania B. B. oraz ilość i rodzaj obrażeń pokrzywdzonego. Nie można uznać, aby D. K. odpierał bezprawny bezpośredni zamach ze strony I. Y. - oskarżony bezspornie nie działał w warunkach obrony koniecznej ani nawet z przekroczeniem jej granic /nie ma zastosowania art. 25 kk/. Wbrew stanowisku obrońcy, przeczą temu nadto oględziny i otwarcie zwłok oraz rzetelna opinia biegłego W. S. z zakresu medycyny sądowej, który stwierdził u pokrzywdzonego m.in. rany kłute na lewej i prawej ręce o wyglądzie obrażeń typowo obronnych, których powstanie pomija D. K.. Dodatkowo trudno przyjąć za prawdziwe wyjaśnienia, aby I. Y. nadział się 2-krotnie nadbrzuszem na trzymany przez siebie nóż oraz dodatkowo tak głęboko zranił w obie ręce. Za sprzeczne z logiką uznać należy wyjaśnienia, że pokrzywdzony dobrowolnie dał mu kartę do bankomatu – wedle oskarżonego I. Y. nie przekazał przecież numeru (...) a bez jego podania można zapłacić tylko niewielką kwotę, nadto D. K. miał potem spalić kartę. Nie przekonuje także, że podczas zajścia B. B. i J. K. spali a oskarżeni uciekli z powodu obawy przed zemstą innych Ukraińców. Gdyby oskarżeni obawiali się rzeczywiście zemsty, to bez problemu od razu mogli udać się na Policję, która udzieliłaby im właściwej ochrony – a tego nie zrobili, tylko wyjechali za granicę do Danii uciekając przed grożącą im odpowiedzialnością karną. D. K. przyznał też, że po opuszczeniu budynku wyrzucił nóż. Niewiarygodne są również wyjaśnienia J. K., że obudził go D. K. i powiedział, iż zabił I., gdyż przeczą temu nie tylko zeznania B. B., ale także wspólna ucieczka oskarżonego z D. K. i wspólne dokonanie zakupów za pomocą karty ofiary. Natomiast zeznania T. K. przedstawiają to, co mówili mu sprawcy wiedzący, że ma on kontakt z Policją, a nadto jest on ojcem J. K. - a więc zeznania te nie wpływają na przeprowadzoną ocenę ich wyjaśnień.

f/ Słuszna jest ocena Sądu I instancji, że analiza dowodów świadczy o wspólnym i przemyślanym popełnieniu przez D. K. i J. K. rozboju na pokrzywdzonym I. Y., przy czym obaj użyli względem niego siły fizycznej. Przyjąć także należy, że J. K. zaakceptował w sposób dorozumiany i zgodził się ogólnie na posługiwanie się nożem przez D. K. w ramach rozboju, gdyż następnie oskarżeni przeszukali pokrzywdzonego i zabrali mu portfel z kartą, a po wspólnej ucieczce z miejsca zajścia za jej pomocą dokonali zakupów. Niewątpliwie widział on nóż, którym zadano co najmniej 4 ciosy. Natomiast istotne wątpliwości budzi przypisanie J. K. współudziału w zabójstwie i w tej części nie można odmówić racji obrońcy – brak jest dowodów, które bezspornie wskazywałyby, iż oskarżony chciał lub godził się na skutek w postaci śmierci ofiary czy też w ogóle obejmował zgon swoją zgodą i świadomością, zanim do niego doszło. Podobnie należy ocenić kwestię spowodowania obrażeń ciała za pomocą noża – dowody nie świadczą, że J. K. chciał lub godził się na to. Zdanie B. B., że jak D. K. uderzał nożem, to J. K. „nie był zaskoczony i wyglądało, że oskarżeni w całości działali razem i chcieli tak zrobić” – niewątpliwie dotyczy wspólnego dokonania rozboju przez sprawców za pomocą noża, ale nie jest miarodajne odnośnie pozbawienia życia, które przecież nie było konieczne ani nieuniknione dla osiągnięcia przez oskarżonych zaplanowanego celu, którym było uzyskanie środków finansowych na alkohol czy inne potrzeby. W celu dokonania rozboju mogło wystarczyć przecież np. zagrożenie użyciem noża. Nie można wykluczyć, iż zachowanie D. K. w postaci zadawania ciosów nożem stanowiło eksces wobec wspólnych zamiarów sprawców i J. K. wcześniej ani tego nie przewidywał, ani się na to nie godził /art. 5 § 2 kpk/. D. K. mógł nagle i niespodziewanie dla J. K. zaatakować ofiarę nożem z uwagi na jej opór przed wydaniem karty. Uwzględnić trzeba też znaczne spożycie alkoholu przez sprawców. J. K. nie miał zaś żadnego interesu w zabójstwie ani zranieniu pokrzywdzonego. Natomiast mimo to nie zaprotestował w trakcie ani po takim zachowaniu D. K., dalej kontynuował popełnianie rozboju, a więc los ofiary był mu w istocie obojętny i oddalił się wraz z D. K., przy czym obaj oskarżeni nie udzielili I. Y. potrzebnej przecież pomocy. Wyjaśnienia co do tego, że uznali, iż pokrzywdzony już nie żyje - wskazują na świadomość co do rozmiarów i śmiertelnego charakteru obrażeń. Akceptacja przez J. K. użycia przemocy, posłużenia się nożem i zabrania karty pokrzywdzonego nie jest równoznaczna z utożsamieniem się z jego zabójstwem. J. K. nie podjął żadnych czynności w celu pozbawienia życia czy zranienia ofiary, nie stosował już przemocy po jej ugodzeniu nożem przez D. K. i jego udział w tym nie był niezbędny ani istotny. Zachował się obojętnie, co nie oznacza chęci pozbawienia życia czy spowodowania obrażeń ani zgody na to. Zgodzić się trzeba z poglądem, że świadomość karygodności zadawania uderzeń nożem i bierność co do tego nie jest równoznaczna ze współsprawstwem co do zabójstwa, które oznacza coś więcej. Brak jest powiązania pomiędzy zadawaniem ciosów nożem i wywołanym przez to skutkiem a własnym czynem J. K.. Nie wykluczono przecież, że oskarżony potraktował atak nożem jako czyn wyłącznie D. K. i w żaden sposób nie uznał powstałych skutków dla życia i zdrowia za własne działanie. Sam zastosował zaś wcześniej siłę fizyczną względem I. Y. i w tym zakresie /oraz kradzieży karty płatniczej po obezwładnieniu ofiary za pomocą noża/ niewątpliwie obaj sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu a ich zachowania się dopełniały. Zatem możliwe jest przypisanie J. K. jedynie odpowiedzialności za czyn z art. 280 § 2 kk, przy jego akceptacji posłużenia się nożem do obezwładnienia pokrzywdzonego.

Lp.

Zarzut

2/

Obrońcy osk. J. K. (1) pkt II błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że:

- pomiędzy J. K. a D. K. istniało przestępcze porozumienie obejmujące pozbawienie życia I. Y.,

- J. K. miał zamiar pozbawić życia pokrzywdzonego,

- pomiędzy J. K. a D. K. istniało przestępcze porozumienie obejmujące posłużenie się przez D. K. nożem lub innym niebezpiecznym narzędziem, jeżeli pokrzywdzony nie będzie chciał dobrowolnie oddać karty płatniczej,

- J. K. nie był zaskoczony użyciem nożna przez D. K. i cały czas działał z nim wspólnie oraz pozostawał w kontakcie,

- J. K. wspólnie z D. K. po śmierci pokrzywdzonego razem przeszukali jego odzież w celu zabrania karty bankomatowej,

- zachowanie J. K. stanowiło element konieczny całokształtu przestępczej działalności obu sprawców, albowiem gdyby nie współdziałał z D. K. do zabójstwa by nie doszło.

☐ zasadny

x częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Zarzut dotyczący błędnych ustaleń w sprawie odnośnie zachowania J. K. jest błędnie sformułowany, gdyż w rzeczywistości chodzi tu o zarzut wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, który jest pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Wobec tego odesłać należy do rozważań w pkt 1 dotyczących obrazy przepisów postępowania.

b/ Powtórzyć można, że stosownie do przeprowadzonej analizy dowodów rację ma obrońca co do błędnego przyjęcia, iż: pomiędzy J. K. a D. K. istniało przestępcze porozumienie obejmujące pozbawienie życia I. Y., J. K. miał zamiar pozbawić życia pokrzywdzonego i cały czas działał wspólnie z D. K., zachowanie J. K. stanowiło element konieczny całokształtu przestępczej działalności obu sprawców, albowiem gdyby nie współdziałał z D. K. to do zabójstwa by nie doszło - gdyż w zakresie spowodowania obrażeń i zabójstwa D. K. działał samodzielnie.

c/ Natomiast ocena dowodów wskazuje, że pomiędzy J. K. a D. K. w czasie zdarzenia zaistniało w sposób dorozumiany przestępcze porozumienie obejmujące posłużenie się przez D. K. nożem w celu zmuszenia pokrzywdzonego do oddania karty płatniczej, ponieważ J. K. zaakceptował to posłużenie się nożem. Z wiarygodnych zeznań B. B. wypływa, że J. K. nie był zaskoczony użyciem noża przez D. K. oraz pozostawał z nim w kontakcie, jak też J. K. wspólnie z D. K. po ugodzeniu nożem pokrzywdzonego przeszukali jego odzież w celu zabrania karty płatniczej. Następnie obaj oskarżeni oddalili się i korzystali z w/w karty. Brak jest podstaw do przyjęcia, że zgon nastąpił natychmiast po ugodzeniu nożem, a więc ofiara była przeszukiwana w czasie, kiedy mogła jeszcze żyć, a tylko nie dawała wyraźnych oznak życia.

Wniosek

Obrońca osk. J. K. (1) wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej w pkt 1-2 nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. K. od zarzucanego czynu.

Lp.

Zarzut

3/

Obrońcy osk. D. K. (1) pkt II błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że:

- D. K. nie działał w warunkach obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 1 kk odpierając bezpośredni, bezprawny zamach za swoje życie przeprowadzony przez I. Y. (1), gdy materiał dowodowy dostarcza przesłanek, że tak było,

- obaj oskarżeni działali w celu osiągniecia korzyści majątkowej tj. chcieli okraść I. Y. (1) i planowali to już przed dniem zdarzenia, co doprowadziło do niewłaściwej kwalifikacji czynu oskarżonego jako zabójstwa w związku z rozbojem, ale również błędnego przyjęcia, że D. K. działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., gdy tak nie było.

☐zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ W istocie zarzut dotyczący nieustalenia że D. K. działał w warunkach obrony koniecznej w rozumieniu art. 25 § 1 kk odpierając bezpośredni, bezprawny zamach na swoje życie przeprowadzony przez I. Y. (1) – został błędnie sformułowany, gdyż chodzi tu o zarzut wadliwej oceny dowodów tj. naruszenia przepisów postępowania, który jest pierwotny w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Taki zarzut jest oczywiście niezasadny w świetle prawidłowej analizy materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Okręgowy i należy tu odesłać do rozważań z pkt 1.

b/ Podobnie chybiony jest zarzut co do przyjęcia, że obaj oskarżeni działali w celu osiągniecia korzyści majątkowej tj. chcieli okraść I. Y. (1) i planowali to już przed dniem zdarzenia. Także ten zarzut został błędnie sformułowany, gdyż chodzi tu o wadliwą /zdaniem obrońcy/ ocenę dowodów, która jest pierwotna w stosunku do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Analiza dowodów i ustalenia poczynione przez Sąd I instancji w tej kwestii są właściwe i skarżący ich skutecznie nie podważył, co wypływa z rozważań z pkt 1. Bez wątpienia oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu w celu osiągniecia korzyści majątkowej.

c/ Zauważyć trzeba, że Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął że D. K. działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Odwołał się przy tym do skazania za podobne czyny umyślne z uwagi na działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej m.in. wyrokiem sygn. VIII K 390/11 Sądu Rejonowego w Toruniu z 24.05.2011 r. za czyny z art. 279 § 1 k.k. i art. 278 § 1 k.k. oraz odbycie kary pozbawienia wolności w okresie 19.10.2011 r. – 17.01.2013 r. /k. 1502-1503/. Także z innych skazań wynika, że oskarżony działał w warunkach art. 64 § 1 k.k. – np. wyrok sygn. II K 564/08 Sądu Rejonowego w Toruniu z 13.03.2009 r. za czyn z art. 279 § 1 k.k. i odbycie kary pozbawienia wolności w okresach 10.04.2009 r. – 17.05.2010 r. i 07.02.2014 r. – 31.03.2014 r. /k. 1413/ czy wyrok sygn. VIII K 81/02 Sądu Rejonowego w Toruniu z 16.04.2004 r. za czyn z art. 158 § 1 k.k. przeciwko zdrowiu /podobny do przestępstwa z art. 148 kk/, objęty wyrokiem łącznym sygn. II K 111/09, i odbycie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności m.in. w okresie 17.01.2013 r. – 07.02.2014 r. /k.1491-92/.

Lp.

Zarzut

4/

Obrońcy osk. D. K. (1) pkt II rażącej niewspółmierności wymierzonej kary wobec oskarżonego, gdy:

- dobrowolne oddanie się w ręce Policji jest okolicznością łagodzącą i powinno skutkować złagodzeniem kary,

- oskarżony wykazał skruchę, żal i wyrzuty sumienia już przed oddaniem się w ręce Policji, a przez to oddanie się zamanifestował gotowość zmierzenia się z konsekwencjami swojego zachowania, współpracował z organami ścigania, na rozprawie przed Sądem I instancji wyraził szczerą skruchę, żal i wolę przeproszenia rodziny pokrzywdzonego, co stanowi istotną okoliczność łagodzącą i powinno skutkować złagodzeniem kary,

- oddalenie się z miejsca zdarzenia przez oskarżonego z J. K. było próbą uniknięcia bardzo prawdopodobnej zemsty ze strony rodaków pokrzywdzonego, a zatem było usprawiedliwione okolicznościami i nie może być traktowane jako okoliczność wyłącznie wpływająca na zaostrzenie kary,

- zaniechanie pomocy pokrzywdzonemu na miejscu wynikało z przeświadczenia D. K., że pokrzywdzony zmarł natychmiast po zdarzeniu, a zatem nie było szans na udzielenie pomocy pokrzywdzonemu, więc powyższe nie może być traktowane jako okoliczność skutkująca zwiększeniem kary,

- w przypadku przyjęcia winy oskarżonego orzeczona kara nie może być niższa niż 12 lat pozbawienia wolności, co jest okresem bardzo długim i jednocześnie wystarczającym dla celów kary, spodziewać się należy, że w tak długim okresie cele wychowawcze kary zostaną osiągnięte, bowiem istnieją podstawy do stwierdzenia, że oskarżony już zrozumiał pełen wymiar tragedii, do której doszło z jego udziałem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

a/ Stosownie do brzmienia art. 438 pkt 4 kpk Sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w przypadku stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że powstałaby znaczna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, którą należałoby orzec w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary. Nie każda różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować /tak np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.02.2009 r. II KK 132/05, LEX nr 725034/. Nie chodzi tu o wszelkie możliwe różnice co do wymiaru kary, lecz wyłącznie o tak istotne, że powodowałyby uznanie orzeczonej kary za niesprawiedliwą.

b/ Apelacja nie zawiera żadnych argumentów, które prowadziłyby do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności względem D. K.. Kara jest adekwatna do najwyższej wagi i wielkiej szkodliwości społecznej przypisanego czynu, wielkiego stopnia winy sprawcy i rodzaju jego działań. Uwzględnia to częściowe przyznanie się oskarżonego D. K. do niektórych okoliczności oraz jego dotychczasowy tryb życia, a w tym uprzednią karalność i działanie w warunkach recydywy. Dobrowolne oddanie się w ręce Policji jest pewną okolicznością łagodzącą, ale nie skutkuje dalszym złagodzeniem kary, która nie została przecież wymierzona w maksymalnej wysokości – możliwe było orzeczenie kary dożywotniego pozbawienia wolności. Nie można przyjąć, aby oskarżony wykazał rzeczywistą skruchę, żal i wyrzuty sumienia już przed oddaniem się w ręce Policji, a przez to oddanie się zamanifestował gotowość zmierzenia się z konsekwencjami swojego zachowania, współpracował z organami ścigania, na rozprawie przed Sądem I instancji wyraził szczerą skruchę, żal i wolę przeproszenia rodziny pokrzywdzonego – jego postawa świadczy przecież, że neguje swoją winę i dąży do uniknięcia lub złagodzenia grożącej odpowiedzialności, przerzucając winę i odpowiedzialność za zajście na pokrzywdzonego. Brak jest tu rzeczywistej skruchy i współpracy z organami ścigania, a powrót do Polski i oddanie się w ręce Policji były wymuszone sytuacją oskarżonych /brakiem środków na życie za granicą i współpracą z Policją ojca J. K., którego pomocy oczekiwali/ - więc nie może to przemawiać za dalszym złagodzeniem orzeczonej kary. Podobnie ucieczka z miejsca zdarzenia za granicę nie była usprawiedliwiona, nie stanowi okoliczności łagodzącej i została prawidłowo oceniona przez Sąd I instancji. Właściwe także Sąd orzekający odniósł się do zaniechania pomocy pokrzywdzonemu na miejscu zdarzenia i nie usprawiedliwia D. K. jego zdanie, że pokrzywdzony zmarł natychmiast, a zatem nie było szans na udzielenie mu pomocy. Minimalna przewidziana przez ustawodawcę kara 12 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. nie może zostać uznana za odpowiednią i wystarczającą dla osiągnięcia celów kary wobec tak zdemoralizowanego i niepoprawnego sprawcy. Brak jest podstaw do uznania, że w takim okresie cele wychowawcze kary zostaną osiągnięte i że oskarżony już zrozumiał pełen wymiar tragedii, którą spowodował. Obrońca nie wskazał okoliczności, które należałoby dodatkowo uwzględnić przy wymiarze kary - nie jest ona nadmiernie surowa a jej ukształtowanie czyni zadość potrzebom prewencji indywidualnej i generalnej oraz odpowiada dyrektywom zamieszczonym w art. 53 § 1 i 2 kk. Całokształt okoliczności sprawy przekonuje, że tylko kara o charakterze eliminacyjnym tj. 25 lat bezwzględnego pozbawienia wolności jest właściwa i celowa, a w konsekwencji sprawiedliwa. Brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia wymiaru sankcji karnej.

Wniosek

Obrońca osk. D. K. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1/ uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu,

2/ ewentualnie o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

x niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle analizy zarzutów apelacji przeprowadzonej wyżej w pkt 1, 3 i 4 wnioski obrońcy o zmianę zaskarżonego wyroku nie są zasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt III - utrzymano w mocy wyrok w pozostałej zaskarżonej części w stosunku do oskarżonych J. K. (1) i D. K. (1) tj. pkt I-V sentencji wyroku co do winy, kwalifikacji prawnej czynu i wymierzonej kary, zaliczenia tymczasowego aresztowania i dowodów rzeczowych w całości co do D. K. i częściowo co do J. K..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w części 3 – tj. niepodważenie analizy dowodów i pozostałych okoliczności przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy w całości co do D. K. i częściowo co do J. K. w zakresie rozboju z art. 280 § 2 kk.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt I zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego J. K. (1) w ten sposób, że w ramach czynu zarzucanego mu i przypisanego w punkcie 1 uznano za winnego tego, że w dniu 26 grudnia 2016 r. w pokoju nr (...) hostelu położonego przy ul. (...) w W., działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1), w zamiarze popełnienia rozboju na I. Y. (1), użyli przemocy, w tym J. K. (1) uderzył pokrzywdzonego w twarz i szarpał się z nim żądając od niego oddania karty płatniczej wydanej mu przez (...) Bank (...) SA w W. do rachunku nr (...), po czym D. K. (1) złapał pokrzywdzonego od tyłu za odzież, przewrócił na łóżko i wyciągnął nóż, którym działając samodzielnie czterokrotnie ugodził I. Y. (1) – w tym dwukrotnie w nadbrzusze w okolicy linii pośrodkowej ciała – powodując ciężki wstrząs krwotoczny, do rozwinięcia którego doszło w następstwie doznanych ran kłutych nadbrzusza z uszkodzeniem dużych naczyń żylnych połączonych z krwotokiem, pogłębionym dodatkowo skutkami dwóch ran w obrębie lewego ramienia i prawego ramienia – co w następstwie doprowadziło do zgonu I. Y. (1), po czym J. K. (1) i D. K. (1) przeszukali odzież pokrzywdzonego, skąd zabrali w celu przywłaszczenia na jego szkodę w/w kartę płatniczą, aby następnie użyć jej do nabycia napojów alkoholowych i papierosów, tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. wymierzono oskarżonemu mu karę 10 lat pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Odnośnie czynu zarzucanego i przypisanego w pkt 1 wyeliminowano współudział J. K. (1) w zabójstwie I. Y. (1) i uznano go za winnego przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. oraz wymierzono mu za to znacznie niższą karę pozbawienia wolności w wysokości 10 lat pozbawienia wolności – zgodnie z analizą z pkt 1 i 2 zarzutów apelacyjnych obrońcy Sąd Okręgowy nieprawidłowo przypisał oskarżonemu współudział w zabójstwie i zastosował art. 148 § 2 pkt 2 kk, ponieważ udowodniono mu tylko udział w kwalifikowanym rozboju z art. 280 § 2 k.k. Wobec tego należało obniżyć karę, aby nie była nadmiernie surowa oraz odpowiadała niezbyt dużemu upływowi czasu od tego przestępstwa, wysokiemu stopniowi jego społecznej szkodliwości i wysokiemu stopniowi winy sprawcy, jak też dotychczasowemu trybowi życia oskarżonego, przy czym inne skazania zapadły po dacie przedmiotowego czynu.

2.

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt II zmieniono zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego D. K. (1) w ten sposób, że w opisie czynu zarzucanego mu i przypisanego w punkcie 1 przyjęto, że działał wspólnie i w porozumieniu z J. K. (1) w zamiarze popełnienia rozboju na I. Y. (1) a samodzielnie w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego.

Zwięźle o powodach zmiany

Odnośnie czynu zarzucanego i przypisanego w punkcie 1 przyjęto, że D. K. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z J. K. (1) w zamiarze popełnienia rozboju na I. Y. (1) a samodzielnie w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego – zgodnie z analizą z pkt 1, 2 i 3 zarzutów obrońców oskarżonych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu J. K. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10.03.2017 r. godz. 19.05 do dnia 31.03.2021 r.

V.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. i adw. K. R. - Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 885,60 zł brutto każda, w tym VAT, tytułem udziału obrońców z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Brak było podstaw do zwiększenia wynagrodzenia, które odpowiada charakterowi sprawy i potrzebnemu nakładowi pracy obrońców.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI.

Z uwagi na brak dochodów i złą sytuację majątkową oskarżonych D. K. i J. K. oraz długotrwałe pozbawienie wolności, na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolniono ich od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys

Anna Zdziarska Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. J. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-V wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca osk. D. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkty I-V wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

x na korzyść

☐ na niekorzyść

x w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

x

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

x

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

x

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

x

zmiana