Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący - sędzia

SA Jacek Michalski (sprawozdawca)

Sędziowie:

SA Wojciech Zaręba

SA Grażyna Jakubowska

Protokolanci:

st. sekretarz sądowy Anna Kijak

sekretarz sądowy Agnieszka Rejmak-Kozak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 307/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 września 2021 roku w sprawie IV K 386/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ prokurator i obrońca oskarżonego M. G.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

M. G.

Brak śladów linii papilarnych na rękojeści noża kuchennego oznaczonego jako przedmiot nr 5 oraz brak możliwości identyfikacji śladów linii papilarnych ujawnionych na brzeszczocie tego noża z uwagi na niewystarczającą liczbę cech szczególnych.

Opinia z badań daktyloskopijnych

k. 485-487

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Opinia z badań daktyloskopijnych k. 485-487

Opinia jasna, pełna i nie zawierająca wewnętrznych sprzeczności – Sąd Apelacyjny w Lublinie w pełni podzielił jej treść i wnioski.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja prokuratora

Zarzuty punkty 1-3 ( apelacja k – 412-414 )

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omawiając zarzuty zawarte w apelacji prokuratora Sąd Apelacyjny w Lublinie w pierwszej kolejności omówi łącznie zarzut obrazy przepisów postępowania zawarty w punkcie 1 apelacji i zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zawarty w punkcie 2 apelacji – wydaje się to uzasadnione tym, iż zarzuty te są ściśle ze sobą powiązane - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zdaniem skarżącej wynika z obrazy przepisów postępowania a w szczególności art. 7 k.p.k.

Ad 1 i 2/ Na wstępie , przed dokonaniem szczegółowej analizy treści powyższych zarzutów zawartych w apelacji prokuratora stwierdzić należy, iż kluczowym zagadnieniem rzutującym zarówno na kwalifikację prawną czynu oskarżonego M. G. a w związku z tym na wymiar orzeczonej wobec niego kary jest ustalenie z jakim zamiarem działał tenże oskarżony. Sąd Okręgowy w Lublinie dokonując ustaleń faktycznych , iż M. G. w trakcie wspólnego spożywania alkoholu z K. C. w pewnym momencie zaczął się wobec niego agresywnie zachowywać , oskarżać o współpracę z Policję a następnie chwycił nóż o długości ostrza 20 cm i wypowiadając słowa „zabije cię „ zadał mu cios w okolice klatki piersiowej po lewej stronie a następnie usiłował zadać mu cios tym nożem w okolice brzucha lecz wobec zasłonięcia się ręką przez pokrzywdzonego zranił go w nadgarstek a potem został odepchnięty przez pokrzywdzonego, który następnie uciekł z miejsca zdarzenia, uznał, iż oskarżony M. G. nie działał z zamiarem ( czy to bezpośrednim czy to ewentualnym) zabójstwa pokrzywdzonego a jedynie z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkich obrażeń ciała w rozumieniu art. 156§1 pkt. 2 k.k. ( miał świadomość spowodowania swoim postępowaniem takich obrażeń ciała pokrzywdzonego i godził się na nie - pisemne motywy zaskarżonego wyroku k – 392 - 392v). Autorka apelacji nie zgadzała się z tym ustaleniem kontestując go i stawiając tezę , że oskarżony działał z zamiarem co najmniej ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonego K. C. ( apelacja k – 412 - 414). Zarówno Sąd I instancji jak i skarżąca przytaczają na poparcie swych poglądów szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych w Lublinie , Warszawie , itd.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie do rekonstrukcji strony podmiotowej czynu ( a więc ustaleń w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony) konieczna jest kompleksowa analiza całokształtu okoliczności przedmiotowych i podmiotowych stanu faktycznego ( podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 lutego 2019 roku w sprawie II AKa 5/19 – LEX nr 2669326). Ocenia się więc wszystkie okoliczności sprawy z uwzględnieniem przesłanek natury przedmiotowej takich, jak charakter czynu, rodzaj użytego narzędzia, sposób działania sprawcy , godzenia w ważne dla życia organy, jak i natury podmiotowej takie jak osobowość oskarżonego , usposobienie, poziom umysłowy , reakcje emocjonalne, tło i powód zajścia, zachowania przed popełnieniem przestępstwa i po jego popełnieniu, stosunek do osoby pokrzywdzonej.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy z całą mocą stwierdzić należy , iż przesłanki natury przedmiotowej czynu oskarżonego M. G. wskazują bez żadnych wątpliwości, że działał on z zamiarem bezpośrednim zabójstwa pokrzywdzonego K. C.. Oskarżony M. G. bowiem zadał cios nożem o długości ostrza 20 cm pokrzywdzonemu w lewą stronę klatki piersiowej a następnie usiłował zadać tymże nożem cios w brzuch pokrzywdzonego. Biorąc te okoliczności stwierdzić należy , iż oskarżony M. G. jako osoba nie cierpiąca na żadne deficyty w zakresie poziomu umysłowego doskonale zdawał sobie sprawę , że okolice klatki piersiowej w szczególności jej lewa strona oraz brzuch to części ciała gdzie znajdują się istotne dla życia narządy człowieka ( serce, żołądek, wątroba , trzustka itd.) a skutkiem ich uszkodzenia jest śmierć. Twierdzenie to można uogólnić w ten sposób, że skutek takowy jest skutkiem zwykłym dla człowieka o przeciętnym rozwoju umysłowym. W tym zakresie Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości podziela tok rozumowania zawarty w apelacji prokuratora zaś krytycznie ocenia wywody przeciwne zawarte w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji w szczególności twierdzenie , iż zwykłym skutkiem tego rodzaju działania jest wywołanie jedynie obrażeń ciała. Tak więc sposób działania oskarżonego M. G. jednoznacznie wskazuje na zamiar zabójstwa pokrzywdzonej z jakim działał. Zwrócić uwagę należy, iż oskarżony M. G. działał z dużą konsekwencją i determinacją w swym zamiarze – nie zadowolił się jednym zadanym ciosem który dotarł do celu ( ugodzenie w klatkę piersiową pokrzywdzonego) lecz usiłował zadać kolejny cios tym razem w brzuch do czego nie doszło tylko dlatego, że pokrzywdzony K. C. zasłonił się ręką. Także dalsze zachowanie pokrzywdzonego K. C. świadczy o tym, iż obawiał się on dalszych ataków ze strony oskarżonego M. G. – po ucieczce z miejsca zdarzenia i dotarciu do sklepu spożywczego poprosił ekspedientkę o zamknięcie drzwi wejściowych bowiem obawiał się , że oskarżony tam przyjdzie i go zaatakuje.

Także analiza przesłanek natury podmiotowej prowadzi do podobnych wniosków. Zważyć bowiem należy, iż oskarżony M. G. nie działał bez powodu – zarzucił on pokrzywdzonemu , że jest z Policji i chce „wyciągać” od niego informacje. Oczywiście , że fakt ten nie był prawdziwy i obiektywnie nie jest to powód do dokonania takiego czynu, lecz zważyć należy , iż oskarżony działał pod wpływem alkoholu i emocji. Także bezsporne wydaje się , że czyn ten nie był wcześniej przez oskarżonego M. G. zaplanowany , jego zamiar powstał nagle , w trakcie spożywania alkoholu pod wpływem emocji co jednak wcale nie świadczy o tym, że oskarżony ten nie działał z zamiarem bezpośrednim zabójstwa pokrzywdzonego. W tej sytuacji chybiony jest argument Sądu Okręgowego w Lublinie, iż o braku podstaw do przyjęcia zamiaru zabójstwa pokrzywdzonego przez oskarżonego świadczy fakt, iż wcześniej w okresie poprzedzającym zdarzenie oskarżony M. G. nie podejmował działań, która świadczyłyby o jego zamiarze zabójstwa pokrzywdzonego. Zgodzić się należy natomiast z poglądem zaprezentowanym przez Sąd I instancji, iż wypowiedzenie w trakcie różnych zdarzeń słów „ zabije cię” nie może być okolicznością decydującą w ocenie czy mamy do czynienia z zamiarem zabójstwa . Takie zwerbalizowanie zdarza się bardzo rzadko i dlatego nie jest okolicznością decydującą w tym zakresie ( podobnie Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 27 maja 2021 roku w sprawie II AKa 22/21 – LEX nr 3196736). Fakt takowy należy oceniać w połączeniu z całościową oceną zachowania sprawcy. I tak, np. samo powiedzenie „ zabije cię” przy braku jakichkolwiek działań w tym kierunku na pewno nie może przesądzać o ustaleniu działania z zamiarem zabójstwa sprawcy. Lecz w sprawie niniejszej mamy do czynienia z inną sytuacją – oskarżony M. G. wypowiadając słowa " zabije cię" podjął wobec pokrzywdzonego K. C. konkretne działania - ciosy nożem w okolice ważnych dla życia narządów – co oceniane łącznie świadczy zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie , że zamiar jego działania był taki , jak go zwerbalizował. Nie sposób się zgodzić w tej sytuacji z twierdzeniem zawartym w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ( k – 392) , iż zwrot „zabije cię” w tym przypadku winien być rozumiany szeroko jako wyrażenie zamiaru uszkodzenia ciała - popartym stosownym orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie – zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie aczkolwiek można sobie teoretycznie wyobrazić prawidłowość takowego rozumowania to nijak ma się ono do konkretnych okoliczności przedmiotowych i podmiotowych tegoż zdarzenia

Na marginesie zauważyć należy, iż zachowanie oskarżonego M. G. po dokonaniu czynu jest kolejną przesłanką do twierdzenia o jego zamiarze zabójstwa pokrzywdzonego. Otóż po dokonaniu tego czynu i ucieczce pokrzywdzonego K. C. , wiedząc, że ugodził go nożem nie podjął on żadnych czynności w celu udzielenia mu pomocy czy też wezwania pomocy, pogotowia ratunkowego, itp. Przecież gdy zamiarem jego działania było li tylko spowodowanie u pokrzywdzonego uszkodzeń ciało to oskarżony ochłonowszy po zdarzeniu miał możliwości by podjąć działania w celu udzielenie mu jakiejkolwiek pomocy , poszukania go, itd.

Wydaje się także , iż w ocenie zamiaru z jakim działał oskarżony M. G. Sąd I instancji nadał nadmierną wagę zeznaniom pokrzywdzonego K. C. a w szczególności jego ocenom działań oskarżonego. Zważyć bowiem należy, iż twierdzenie , że zamiarem oskarżonego nie było jego zabójstwo są to jego subiektywne odczucia z perspektywy czasu po zdarzeniu gdy tymczasem zachowanie pokrzywdzonego tuż po zdarzeniu – ucieczka z miejsca zdarzenia , ukrycie się w sklepie , prośba o zamknięcie drzwi świadczy o tym , że wówczas jego odczucia co do zamiaru oskarżonego M. G. wobec jego osoby były diametralnie inne.

Jeszcze raz więc należy stwierdzić – zgodzić się należy, iż działanie oskarżonego M. G. było działaniem nie planowanym, nagłym, pod wpływem emocji i wypitego alkoholu lecz to w żadnym razie nie wyklucza , biorąc pod uwagę okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu, że działał on w zamiarze bezpośrednim zabójstwa K. C..

Reasumując : zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie zasadny jest zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 7 k.p.k. przez Sąd I instancji przy dokonaniu analizy materiału dowodowego w sprawie niniejszej ( zarzut zawarty w punkcie 1 apelacji) jak również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony M. G. ( zarzut zawarty w punkcie 2 apelacji).

Ad 3/ wobec zmiany przez Sąd Apelacyjny w Lublinie opisu czynu przypisanego oskarżonemu M. G. , zmiany jego kwalifikacji oraz wymierzenia zań kary ( omówienie we dalszej części uzasadnienia) zarzut ten jest nieaktualny.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie orzeczenia reformatoryjnego uznającego , że oskarżony M. G. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary 12 lat pozbawienia wolności, orzeczenia o częściowym zadośćuczynieniu na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 3000 złotych,

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie wobec M. G. za przypisane mu przestępstwo z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 156§1 pkt. 2 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. kary 6 lat pozbawienia wolności i nawiązki na rzecz pokrzywdzonego na podstawie art. 46§2 k.k. w wysokości 3 000 złotych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ocena wniosków apelacyjnych wynika z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego w kontekście postawionych orzeczeniu Sądu I instancji zarzutów w środku zaskarżenia (częściowo wcześniejsza częściowo dalsza część uzasadnienia).

Wobec uwzględnienia wniosku głównego w zakresie zmiany opisu czynu oskarżonego i jego kwalifikacji nie ma potrzeby odnoszenia się do wniosku ewentualnego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy M. G.

Zarzuty punkty I pkt. 1-3 i II ( k – 407-408)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. G. jest całkowicie bezzasadna a w tej sytuacji uwzględnienie jej wniosków o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji czy też wydanie orzeczenia reformatoryjnego i uniewinnienie tego oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu nie było możliwe.

Odnosząc się do postawionych w punkcie I podpunkt 1-2 apelacji obrońcy oskarżonego M. G. zarzutów obrazy prawa procesowego, a mianowicie art. 7 k.p.k , art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k.., zauważyć należy, iż są one całkowicie nietrafne. Stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, Sąd Okręgowy w Lublinie orzekając w niniejszej sprawie procedował prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy w Lublinie poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Nie mają racji skarżący, gdy zarzuca Sądowi I instancji naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego M. G., a pominięcie dowodów dla niego korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego G. niekorzystne, jak i te przemawiające na jego korzyść.

Nie można zgodzić się z autorem apelacji, która twierdzi, iż Sąd Okręgowy w Lublinie w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści 410 k.p.k., a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie dowodów, a zaprezentowana przez tenże Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Sąd Okręgowy w Lublinie omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonego M. G. w zakresie popełnionego przezeń czynu oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował jego popełnienie. Sprawstwo M. G. wynika w głównej mierze z zeznań pokrzywdzonego K. C. , zeznań świadka S. F. oraz opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej a ocena tych dowodów dokonana przez Sąd I instancji zyskała aprobatę sądu odwoławczego. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.

Przechodząc do szczegółów zarzutów zawartych w punkcie I podpunkty 1 -2 apelacji obrońcy oskarżonego M. G. zważyć należy co następuje :

- Sąd I instancji dokonał szczegółowej analizy wyjaśnień oskarżonego M. G. ( zarzut zawarty w punkcie I podpunkt 1) i w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym wyjaśnił dlaczego nie dał im wiary w szczególności w części , w której oskarżony twierdził , że to pokrzywdzony K. C. pierwszy go zaatakował a on się bronił ( uzasadnienie k – 391v);

- Sąd Okręgowy w Lublinie także w sposób szczegółowy dokonał analizy zeznań pokrzywdzonego K. C. ( zarzut zawarty w punkcie I podpunkt 2) i w sposób logiczny , racjonalny i spójny uzasadnił dlaczego dał wiarę jego zeznaniom , w których obciąża on oskarżonego M. G.. Jego zeznania znajdują potwierdzenie w opinii biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej ( k – 353-359). Wnioski Sądu I instancji z tejże analizy zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia są pełne i wyczerpujące ( uzasadnienie k – 391) – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podziela.

- Sąd Okręgowy w Lublinie także w sposób szczegółowy dokonał analizy pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie w postaci zeznań świadka S. F. oraz opinii lekarskich. Wywody Sądu I instancji zawarte w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia dotyczące tych dowodów są pełne i wyczerpujące i ich powtarzanie w treści niniejszego uzasadnienia jest całkowicie zbędne – Sąd Apelacyjny w Lublinie w całości je podziela.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w punkcie I podpunkt 3 apelacji, tj. naruszenia art. 170 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k .wskazać należy, że okazał się on zasadny. Rzeczywiście bowiem obrońca oskarżonego złożył na rozprawie w dniu 4 marca 2021 roku wniosek o dopuszczenie dowodu z badania daktyloskopijnego odcisków znajdujących się na nożu – narzędziu popełnienia przestępstwa ( k – 240). Sąd I instancji odroczył rozpoznanie tego wniosku do czasu przesłuchania pokrzywdzonego ( k – 240) a następnie nie podjął dalszych decyzji w sprawie tego wniosku ( okoliczność bezsporna). Taki sposób procedowania jest oczywiście wadliwy.

Nadmienić należy, iż wniosek takowy oskarżony składał w postępowaniu przygotowawczym i jakkolwiek postanowieniem z dnia 1 grudnia 2020 roku został on uwzględniony to finalnie dowód ten nie został przeprowadzony ( pismo k – 455).

Powyższy zarzut, jakkolwiek słuszny, zdezaktualizował się jednak na etapie postępowania odwoławczego. Zauważyć bowiem należy, że postanowieniem z dnia 27 stycznia 2022 r. ( k. 458) Sąd Apelacyjny w Lublinie postanowił dopuścić dowód z opinii daktyloskopijnej Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej w L. ( k – 458) i opinia ta została sporządzona ( k – 485-486) i ujawniona na rozprawie w dniu 5 maja 3022 roku stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. W tej sytuacji należy uznać, iż przedmiotowe uchybienie jakkolwiek zaistniało , nie miało wpływu na treść wyroku bowiem sąd odwoławczy konwalidował postępowanie w zakresie tego dsowodu.

Ocena merytoryczna tego dowodu została przeprowadzona we wcześniejszej części uzasadnienia.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji czy też uniewinnienie M. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych przez Sąd Apelacyjny w Lublinie brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków o uchylenie zaskarżonego wyroku czy też o uniewinnienie M. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu ( wcześniejsza część uzasadnienia).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny w Lublinie utrzymał w mocy rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Lublinie w części niezmienionej, tj. odnośnie orzeczenia przepadku i orzeczonej nawiązki.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Orzeczenie Sądu Okręgowego w Lublinie jest w tym przedmiocie prawidłowe i nie wymaga żadnej korekty. Wniosek oskarżyciela publicznego o wymierzenie na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie 3 000 złotych– zresztą praktycznie nieuzasadniony – nie jest zasadny.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w Lublinie zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że M. G. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 13 października 2020 roku w B. woj. (...) działając w zamiarze bezpośrednim usiłował dokonać zabójstwa K. C. w ten sposób , że wypowiadając do niego słowa , że go zabije zadał mu cios nożem o długości ostrza 20,5 cm w klatkę piersiową po stronie lewej a następnie usiłował zadać mu cios nożem w okolice brzucha lecz z uwagi na zasłonięcie tej okolicy ciała przez pokrzywdzonego ręką ugodził go w nadgarstek czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci : rany cięto-kłute okolicy podobojczykowej lewej niepenetrującej poza warstwę mięśniową oraz rany kłutej boczno-zewnętrznej strony nadgarstka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności jego organizmu na okres trwający nie dłużej niż 7 dni, tj. czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zbiegu z art. 157§.2 k.k. w związku z art.. 11§2 k.k. i za ten czyn na mocy wyżej wymienionych przepisów, przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 14§1 k.k. w związku z art. 148§1 k.k. w związku z art. 11§3 k.k. skazał go na karę 9 lat pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany w opisach czynu i kwalifikacji prawnej czynu były inne ustalenia faktyczne Sądu Apelacyjnego w Lublinie dotyczące ustalenia , iż oskarżony w dniu 13 października 2020 roku w B. woj. (...) działając w zamiarze bezpośrednim usiłował dokonać zabójstwa K. C. w ten sposób , że wypowiadając do niego słowa , że go zabije zadał mu cios nożem o długości ostrza 20,5 cm w klatkę piersiową po stronie lewej a następnie usiłował zadać mu cios nożem w okolice brzucha lecz z uwagi na zasłonięcie tej okolicy ciała przez pokrzywdzonego ręką ugodził go w nadgarstek czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia w postaci : rany cięto-kłute okolicy podobojczykowej lewej niepenetrującej poza warstwę mięśniową oraz rany kłutej boczno-zewnętrznej strony nadgarstka lewego, które to obrażenia naruszyły czynności jego organizmu na okres trwający nie dłużej niż 7 dni, tj. czynu z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 148§1 k.k. w zbiegu z art. 157§.2 k.k. w związku z art.. 11§2 k.k. ( wcześniejsza część uzasadnienia). W tej sytuacji zaszła konieczność wymierzenia na nowo kary oskarżonemu na podstawie innych przepisów , tj. art. 14§1 k.k. w związku z art. 148§1 k.k. w związku z art. 11§3 k.k – biorąc powyższe przepisy za podstawę wymiaru kary Sąd Apelacyjny w Lublinie wymierzył M. G. karę 9 ( dziewięciu) lat pozbawienia wolności.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd Apelacyjny w Lublinie miał na uwadze przedmiotowe i podmiotowe przesłanki jej wymiaru zawarte w art. 53 §1 i 2 k.k. W szczególności miał na uwadze stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopień winy, skutki jego czynu oraz warunki osobiste oskarżonego M. G. w tym jego uprzednią dotychczasową karalność.

Przede wszystkim zwrócić uwagę należy na duży stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego – działał on bowiem w zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego a więc mierzył w najwyższe podlegające ochrony dobro. Działaniem swym spowodował skutki w postaci obrażeń ciała pokrzywdzonego. Działał on w sposób brutalny z relatywnie nie istniejącego powodu. Oczywiście , że jego czyn nie był czynem zaplanowanym, działał on w zamiarze nagłym – to ostatnie Sąd Apelacyjny w Lublinie wziął pod uwagę przy wymiarze kary dla oskarżonego jako okoliczność łagodzącą - bowiem bezsporne jest, iż jeżeli czyn jest popełniony z wyższym stopniem premedytacji, uprzednio staranie zaplanowany tym surowsza winna być zań kara. Także jako okoliczność łagodzącą Sąd Apelacyjny w Lublinie wziął pod uwagę przeproszenie pokrzywdzonego K. C. przez oskarżonego M. G. i pojednania się z nim. Natomiast trudno jako okoliczność łagodzącą zaliczyć tak jak Sąd Okręgowy w Lublinie, szybki powrót do zdrowia pokrzywdzonego gdyż ten fakt był całkowicie niezależny od woli i postępowania oskarżonego. Jako okoliczności obciążające natomiast wzięto pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego , jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa a w szczególności nie podjęcie nawet próby udzielenia jakiejkolwiek pomocy pokrzywdzonemu

Biorąc te wszystkie okoliczności pod uwagę Sąd Apelacyjny w Lublinie wymierzył oskarżonemu karę 9 lat pozbawienia wolności czyli w wysokości zbliżonej do dolnego progu zagrożenia ustawowego. Kara ta spełni swą rolę wychowawczą dla oskarżonego, dla którego będzie dostateczną karę powodującą, iż nie naruszy on więcej porządku prawnego. Spełni też ona swe cele w zakresie prewencji ogólnej odstraszając wszelkich potencjalnych sprawców tego rodzaju czynów od ich popełnienia a także spełni swą funkcję w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie tak ukształtowana kara nie jest ani rażąco surowa ani rażąco łagodna.

Przypomnieć w tym miejscu należy , że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas , gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić , że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd , a karą jaką przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych winna być wymierzona ( wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254\73 – OSNPG 3-4\1974 poz. 51 , wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198\94 – OSN Prok. i Pr. 6\1995 poz.18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary , ale o różnicę zasadniczą , która powodowałaby , iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną , z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Z żadną tego rodzaju sytuacją nie mamy do czynienia w sprawie niniejszej.

Oczywiście brak jest także podstaw do zastosowania wobec oskarżonego M. G. instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zgodnie z art. 63§1 k.k. zaliczenie na poczet orzeczonej wobec M. G. kary pozbawienia wolności również okresu jego tymczasowego aresztowania od dnia 21 września 2021 roku do dnia 18 maja 2022 roku.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił M. G. od opłaty za obie instancje i zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków za postepowanie odwoławcze uznając , iż ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację rodzinną i majątkową.

7.  PODPIS

Grażyna Jakubowska Jacek Michalski Wojciech Zaręba

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie oskarżonego M. G. za winnego czynu przypisanego mu w punkcie I wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uznanie oskarżonego M. G. za winnego czynu przypisanego mu w punkcie I wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana