Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 482/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 września 2022r.

sygn. akt XVIII Ko 56/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel subsydiarny

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

w postępowaniu odwoławczym nie prowadzono postępowania dowodowego

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

w postępowaniu odwoławczym nie prowadzono postępowania dowodowego

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---

---

---

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

---

---

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Prokurator w apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzecze­nia i mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym przyjęciu, że rozmiar doznanej przez M. Z. krzy­wdy spowodowanej niesłusznym pozbawieniem go wolności na podstawie decyzji o internowaniu w okresie od dnia 13 gru­dnia 1981r. do dnia 30 października 1982r. uzasadnia zasą­dzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 250.000,00 zł, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, że kwota ustalonego zadośćuczynienia jest rekompensatą nadmiernie wygórowaną. Skarżący w konk­luzji wniósł o zmianę punktu I. zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia do kwoty 100.000,00 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem uporządkowania na wstępie należało wskazać, że wyrok Sądu Okrę­gowego został zaskarżony wyłącznie w zakresie dotyczącym wysokości za­dośćuczynienia. Żadna ze stron nie kwestionowała orzeczenia w części, w któ­rej oddalono wniosek o przyznanie odszkodowania. Wnioskodawca nie zaskar­żył też tego fragmentu wyroku, w którym w części (co do kwoty 50.000,00 zł) oddalono wniosek o zadośćuczynienie.

Również w ramach zagadnień wstępnych: postępowanie przed Sądem I ins­tancji toczyło się bez udziału jakiegokolwiek organu reprezentującego Skarb Państwa. Tymczasem aktualnie już nie budzi wątpliwości, że po nowelizacji ko­deksu postępowania karnego dokonanej Ustawą z dnia 19 lipca 2019r. o zmia­nie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 roku, poz. 1694) stroną postępowania o odszkodowanie / zadość­uczynienie jest również Skarb Państwa. Reguła ta dotyczy nie tylko postępo­wań uregulowanych wprost w Rozdziale 58. kodeksu postępowania karnego, ale – poprzez odesłanie zawarte w art. 8 ust. 3 Ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 roku, poz. 1693) – również dochodzenia roszczeń z tej ustawy, w tym z tytułu wydania decyzji o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981r. w Polsce stanu wojennego. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2022r. (I KA 2/ 22, OSNK 2022/10/36, Lex nr 3416414). Tożsame stanowisko prezentowane jest w piśmiennictwie (np. D. Świecki [w:] D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego. Komen­tarz aktualizowany, Lex/el.2023, teza 17 do art. 554 kpk).

Wnioskodawca swoje roszczenie odszkodowawcze wywodzi z faktu wydania oraz późniejszego wykonania decyzji nr 99 z dnia 12 grudnia 1981r. Decyzję wydał Komendant Stołeczny Milicji Obywatelskiej. W myśl przepisów obowią­zujących w stanie wojennym sądy nie były w jakikolwiek sposób zaangażo­wane w proces wydawania decyzji o internowaniu, ani też nie brały udziału w późniejszej kontroli ich zasadności (np. na skutek zażalenia – na decyzję przysługiwała skarga do Ministra Spraw Wewnętrznych, por. art. 43 ust. 4 Dekretu z dnia 12 grudnia 1981r. o stanie wojennym /Dz. U. Nr 29, poz. 154/).

Ustawa lutowa nie wymaga, by zgłoszenie żądania przyznania odszkodowania / zadośćuczynienia za szkodę / krzywdę wynikłą z wykonania lub wydania ta­kiej decyzji musiało być poprzedzone stwierdzeniem jej nieważności (jak ma to miejsce w przypadku orzeczeń objętych zakresem art. 1). Decyzje o interno­waniu były wydawane przez komendantów wojewódzkich Milicji Obywatelskiej (art. 43 ust. 1 Dekretu). Uznać wypada, że opisana sytuacja jest najbardziej zbliżona do przypadku zatrzymania (art. 554 ust. 2b pkt 3) kpk), które nie było poddane kontroli sądowej (art. 43 ust. 3 zdanie pierwsze Dekretu o stanie wo­jennym stanowił: Decyzję o internowaniu doręcza się internowanemu osobiście w momencie zatrzymania przez funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej). Zatem organem, który dokonał zatrzymania był Komendant Stołeczny Milicji Obywa­telskiej, zaś obecnie za jego następcę prawnego należy uznawać Komendanta Stołecznego Policji (por. art. 146 i n. Ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji /tekst jednolity: Dz. U. z 2023 roku, poz. 171 ze zm./).

Brak udziału organu reprezentującego Skarb Państwa w postępowaniu przed sądem I instancji konwalidowano w postępowaniu odwoławczym zawiadamia­jąc Komendanta Stołecznego Policji o zawisłym postępowaniu oraz rozprawie odwoławczej. Organ ten zajął stanowisko (k. 101-103) w przedmiocie zasad­ności żądania, niemniej nie domagał się uchylenia wyroku z powodu pominię­cia reprezentacji Skarbu Państwa. Wywód pełnomocnika Komendanta zasad­niczo pokrywał się z argumentacją Prokuratora, że kwota zadośćuczynienie po­winna być odpowiednia, ale szedł nawet dalej skupiając się na fakultatywności przyznania zadośćuczynienia. Jakkolwiek rzeczywiście znikomość ujemnych następstw naruszenia dóbr osobistych może być podstawą oddalenia powódz­twa o zadośćuczynienie, to nie sposób uznać, że kilkumiesięczne bezprawne pozbawienie wolności wnioskodawcy było zdarzeniem banalnym. Zresztą na­wet Sąd Najwyższy i Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w judykatach przywołanych w piśmie z dnia 20 marca 2023r. zwracały uwagę na konieczność uwzględnie­nia rodzaju naruszonego dobra. Wolność osobista w hierarchii dóbr prawnie chronionych plasuje się bardzo wysoko. Dlatego nie sposób przyjąć, że jej poz­bawienie zaistniałe w dodatku na skutek bezprawnego działania organów pań­stwa nie zasługuje na pieniężną rekompensatę.

Prokurator apelację oparł na zarzucie błędu w ustaleniach faktycznych. Błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd do­wolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określo­nych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnio­nych itd. (T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Kraków 2003, teza 9 do art. 438 kpk).

Zdaniem Sądu odwoławczego ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy w pełni odpowiada kryteriom oceny dowodów określonym w art. 7 kpk i korzys­ta z ochrony tego przepisu. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się też błędu w usta­leniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia (w którejkolwiek jego odmianie).

Zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie lub tymczasowe are­sztowania stanowi odszkodowanie za szkodę niematerialną wynikającą z ne­gatywnych przeżyć psychicznych. Ich źródłem jest fakt pozbawienia wolności, ale również to, że dana osoba na skutek zatrzymania (i ewentualnego później­szego tymczasowego aresztowania) utraciła dobre imię. Przy ustalaniu wyso­kości zadośćuczynienia za krzywdę należy brać pod uwagę wszystkie ustalone w sprawie okoliczności rzutujące na określenie rozmiaru krzywdy osoby poz­bawionej wolności, w tym zwłaszcza okres izolowania od społeczeństwa, który w miarę rozciągania się w czasie wzmaga doznanie krzywdy. Należy brać rów­nież pod uwagę status społeczny i zawodowy wnioskodawcy. Zadośćuczynie­nie powinno być odpowiednie. Suma odpowiednia to taka, która co najmniej równoważy przeżycia związane z niesłusznym tymczasowym aresztowaniem (wyrok SA w Warszawie z dnia 10.09.2014r., II AKa 189/14, Lex nr 1527242).

Przywołane kryteria aktualne również są w przypadkach internowanych, w mo­że wręcz należy im przydać podwójne znaczenie przy ocenie kwoty, jaka po­winna zostać uznana za adekwatną dla zrekompensowania krzywdy. Osoba niesłusznie skazana na karę pozbawienia wolności zna jej wymiar i perspek­tywę czasową, kiedy odzyska wolność. Osoba tymczasowo aresztowana wie, na jaki okres zastosowano tymczasowe aresztowanie i jeżeli nawet może ono być przedłużone, to ma możliwość poddania tych decyzji kontroli w postępowa­niu zażaleniowym. Kodeks postępowania karnego z 1969 roku decyzję o zas­tosowaniu / przedłużeniu tymczasowego aresztowania powierzał prokuratoro­wi, ale na jego postanowienie służyło zażalenie do sądu (por. np. art. 210-212 i art. 222 tego kodeksu). Osoba internowana nie wiedziała, na jak długo trafi do miejsca odosobnienia i – jak wyżej wspomniano – nie było procedury pozwala­jącej na poddanie decyzji o internowaniu kontroli sądowej, a skuteczność skar­gi do Ministra Spraw Wewnętrznych z oczywistych względów ograniczona. Art. 42 ust. 1 Dekretu stanowił, iż internowanie może nastąpić na czas obowiązy­wania stanu wojennego, a ten – dnia 13 grudnia 1981r. – został wprowadzony na czas nieoznaczony. Nadto postępowanie w sprawie o internowanie mogło być prowadzone bez udziału osoby, której dotyczy (art. 43 ust. 2 Dekretu), zaś w praktyce tak było prowadzone.

Niesłuszne skazanie lub niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie po­woduje krzywdę, ale jest wynikiem działania organów państwa mających za­kotwiczenie w przepisach prawa, tylko nieprawidłowo zastosowanego. Tymcza­sem decyzja o internowaniu została wydana na podstawie przepisów prawa, które już nawet według ówczesnych standardów były niezgodne z ustawą za­sadniczą i wiążącym Polską Rzeczpospolitą Ludową prawem międzynarodo­wym (por. wyrok TK z dnia 16.03.2011r., K 35/08, OTK-A 2011/2/10). Dodatko­wo decyzja została wydana na podstawie aktu prawnego, który nie został ogło­szony, ponieważ jak notoryjnie wiadomo Dekret promulgowano w Dzienniku Ustaw dopiero dnia 14 grudnia 1981r.

Przywołane wyżej okoliczności prowadzić muszą do wniosku, że sytuację wnio­skodawcy jako osoby internowanej należy oceniać odmiennie od przypadków osób, które we współczesnych nam czasach są niesłusznie pozbawione wol­ności (podobnie, jak i osób pozbawianych wolności w latach stalinizmu).

W tej sytuacji niezasadna była argumentacja Prokuratora, że przyznane wnios­kodawcy zadośćuczynienie jest wygórowane, ponieważ okres odosobnienia trwał niecałe 11 miesięcy, a M. Z. był pozbawiony wolności w warun­kach typowych dla każdego innego osadzonego (bez różnicy nawet, czy z po­wodów politycznej szykany, czy na skutek wyroku sądowego); miał możliwość utrzymywania kontaktu ze światem zewnętrznym i widzeń; nie doznał przemo­cy ze strony współosadzonych lub funkcjonariuszy. Jednak Prokurator przywo­łując te argumenty zdaje się nie dostrzegać, że warunki w jednostkach peniten­cjarnych 40 lat temu znacząco odbiegały in minus od standardów obecnych, zaś wnioskodawca ponad 8 miesięcy odosobnienia spędził w Areszcie Śled­czym W.-B., a dopiero w drugiej połowie sierpnia 1982 roku trafił do ośrodka w S., w którym rygory – co obiektywnie przyznaje w zez­naniach i wspomnieniach zaliczonych do materiału dowodowego (k. 36 i n.) były łagodniejsze. Początkowe prymitywne warunki bytowe i higieniczne w war­szawskim areszcie uległy z czasem tylko niewielkiej poprawie – niskiego stan­dardu wyżywienia nie były w stanie zrekompensować paczki od rodziny, doz­wolone z ograniczoną częstotliwością (pomoc byłą nieograniczona tylko do końca grudnia 1981 roku). Owszem wnioskodawca nie doznał przemocy fizycz­nej ze strony funkcjonariuszy, ale przypadki takie zdarzały się, toteż musiały oddziaływać na jego psychikę budząc obawę, że również może zostać pobity. Ze wspomnień wynika natomiast, że na internowanych starano się wywierać presję psychiczną celem wymuszenia zmiany stosunku do ówczesnej władzy.

Prokurator starał się przekonać, że przyznanie zadośćuczynienia w wysokości ponad 22.700,00 zł za każdy miesiąc internowania nie było słuszne, ponieważ okoliczności indywidualne wskazane przez Sąd meriti nie były tak doniosłe oraz nie powodowały dla wnioskodawcy nieodwracalnych skutków. Zatem kwo­ta ta nie mogła zostać uznana za odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 2 kc, gdy się weźmie pod uwagę średnią stopę życiową społeczeństwa, którą Proku­rator odnosi do kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw. Oczywiście niezmiennie aktualne jest stanowisko, że zadość­uczynienie jako forma rekompensaty za krzywdy moralne i fizyczne powinno być mierzone ich dolegliwością, a jednocześnie z uwzględnieniem aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa (np. wyrok SA w War­szawie z dnia 19.10.2022r., II AKa 474/21, Lex nr 474/21). Jednak – wbrew te­mu, co starał się wykazać skarżący formułując zarzut błędu w ustaleniach fak­tycznych – sąd I instancji dostrzegając, że zadośćuczynienie nie powinno być źródłem wzbogacenia wziął pod uwagę wszystkie istotne kryteria konieczne dla ustalenia źródła krzywdy i nadał im właściwe znaczenie. Skarżący tymczasem zdaje się bagatelizować okres bezprawnego pozbawienia wolności, jego pod­stawę (a de facto brak podstawy), brak wiedzy, ile odosobnienie będzie trwało oraz warunki, w których wnioskodawca zmuszony był przebywać. Skarżący wskazał wysokość zadośćuczynienia przyznanego niejako za każdy miesiąc i w ten sposób starał się wykazać jego wygórowanie. Ale przecież nie można zgodzić się z poglądem, że przy ustalaniu zadośćuczynienia za niesłuszne pozbawienie wolności ustala się jakąś stawkę dzienną, mnożąc ją przez czas pozbawienia wolności, gdyż sugeruje to, iż krzywda, jaką wyrządza się pozba­wionemu wolności, jest swoistym iloczynem krzywd odnoszonych odrębnie każdego dnia pozbawienia wolności. W istocie bowiem krzywda ta wzrasta w miarę przedłużania się czasu niesłusznego pozbawienia wolności, a przy tym musi być indywidualizowana. Końcowo wypada dodać, że sfera decyzji co do wysokości zadośćuczynienia cechuje się znacznym zakresem swobodnej oce­ny sądu, a luz decyzyjny w tym zakresie wynika z niematerialnego charakteru krzywdy, wieloaspektowości okoliczności, które należy wziąć pod uwagę. Stąd zarzut niewłaściwego ustalenia kwoty zadośćuczynienia może być skuteczny, gdy orzeczenie w sposób oczywisty narusza zasady ustalenia wysokości tego świadczenia. O rażącym naruszeniu prawa można zaś twierdzić w tych przy­padkach, kiedy zasądzona kwota odbiega od rozmiaru poniesionej krzywdy w sposób rażący, jaskrawy, niedający się wprost pogodzić z poczuciem spra­wiedliwości (w tym postanowienie SN z dnia 20.10.2022r., IV KK 371/22, Lex nr 35158670). W sprawie niniejszej taki przypadek nie miał miejsca.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I. poprzez ob­niżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia do kwo­ty 100.000,00 zł

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek apelacji okazał się niezasadny z tych samych przyczyn, dla których stwierdzono niezasadność zarzutu apelacyjnego

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie zawarte w punkcie I. zaskarżonego wyroku o przyzna­niu zadośćuczynienie w kwocie 250.000,00 zł

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzut apelacji nie miał takiej mocy, by mógł doprowadzić do zmiany wyroku w zaskarżonej części w sposób postulowany przez skarżącego

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------

Zwięźle o powodach zmiany

------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------

4.1.

☐ art. 454 § 1 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-------------

-------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 13 Ustawy lutowej.

Wnioskodawca w postępowaniu odwoławczym był reprezentowany przez pełnomocnika, ale nie złożono wniosku o zwrot wydatków poniesio­nych z tytułu tej reprezentacji.

7.  PODPISY

Przemysław Filipkowski

Sławomir Machnio Piotr Maksymowicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

punkt 1. wyroku Sądu Okręgowego dot. przyznania zadośćuczynienia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

Uchylenie

☒

zmiana