Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 205/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie wydany w dniu 09 grudnia 2022 roku w sprawie o sygn. akt II K 38/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. J.

Pokrzywdzony wziął udział w szarpaninie z innym uczestnikiem dyskoteki, gdzie sytuacja była dynamiczna, ale nie widać na nagraniu, aby otrzymał mocny cios w szczękę. Na odtworzonym nagraniu widać jak w pewnym momencie S. K. (1) upada na podłogę i siedzi przy znajdującym się na sali filarze. Na drugim nagraniu widać jak pokrzywdzony opuszcza lokal.

Nagranie z monitoringu znajdujące się na pendive

k-273v w zw. z k-53

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Odtworzone nagranie znajdujące się na pendrivie k-53

Dowód wiarygodny, nie kwestionowany przez żadną ze stron postępowania. Nagranie nie zawiera wyraźnego zapisu , z którego wynikałoby, że pokrzywdzony otrzymał mocny cios od innego uczestnika dyskoteki w szczękę z lewej strony, a także nie wynika z niego, że oskarżony zadał taki cios pokrzywdzonemu. Widać na nagraniu jak w pewnym momencie pokrzywdzony upada na podłogę i siedzi na niej przy filarze znajdującym się w lokalu. Pokrzywdzony opuścił lokal o własnych siłach.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut pierwszy (I) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego K. J. dotyczył obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

a) art.7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie przez sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w:

- odmowie wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do zarzuconego mu czynu i opisał przebieg zdarzenia w sposób odmienny od przebiegu ujawnionego przez pokrzywdzonego oraz świadków oskarżenia;

- pominięciu wyjaśnień oskarżonego w zakresie ustosunkowana się przez oskarżonego do treści dowodu z nagrania z monitoringu z miejsca zdarzenia , w sytuacji gdy dowód ten, wbrew uzasadnieniu sądu I instancji ujawnia przebieg zdarzenia w sposób odmienny od przedstawionego przez pokrzywdzonego oraz świadków oskarżenia;

- oparcie ustaleń na zeznaniach świadków oskarżenia, przy jednoczesnej odmowie wiary wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom świadków w osobach ochroniarzy P. S. (1) i R. S. (1), tylko dlatego, iż były sprzeczne z treścią zeznań świadków wskazanych w akcie oskarżenia , w sytuacji gdy ww. osoby w sposób spokojny i wiarygodny odtworzyły przebieg zdarzenia, w szczególności w ujęciu tak istotnych elementów jak:

1. opis poprzedzającej zdarzenie bojki, w której uczestniczył pokrzywdzony i otrzymywał ciosy od nieznanych sprawców,

2. opis przebiegu interwencji oskarżonego i upadku pokrzywdzonego wywołanego jego popchnięciem; a dodatkowo obserwowały zdarzenie nie będąc uwikłane w jego przebieg oraz nie będąc pod wpływem alkoholu;

- pominiecie dowodu z monitoringu z miejsca zdarzenia na tej podstawie, iż w ocenie sądu I instancji zawiera on zapis niewyraźny, w sytuacji, gdy dowód ten ujawnia iż bezpośrednio przed zdarzeniem opisanym w akcie oskarżenia pokrzywdzony uczestniczył w incydencie , w wyniku którego otrzymywał ciosy, a które nie mogło być wyłącznie szamotaniną, gdyż treść nagrania temu zaprzecza,

- oparcie ustaleń na niepełnym dowodzie z opinii sądowo- lekarskiej w sytuacji gdy treść tego dowodu wymaga uzupełnienia, w celu wykluczenia , iż skutek zdarzenia mógł zostać spowodowany w sposób inny niż ujawniony przez pokrzywdzonego.

b) art. 167 kpk , art. 170 §1 pkt.3 i 5 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony o uzupełnienie złożonej opinii sądowo- lekarskiej przez biegłego chirurga w sytuacji, gdy opinia ta wymagała uzupełnienia w celu wykluczenia iż skutek zdarzenia mógł zostać spowodowany w sposób inny niż ujawniony przez pokrzywdzonego,

c) art. 207 §1 kpk poprzez nie przeprowadzenie przez sąd I instancji, mimo wniosku obrony, dowodu z oględzin- odtworzenia zapisu z monitoringu, w sytuacji gdy dowód ten utrwala przebieg zdarzenia i wymagał odtworzenia z udziałem stron na rozprawie na zasadach bezpośredniości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut pierwszy (I) podniesiony w apelacji pisemnej przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Aby skutecznie podnosić zarzut naruszenia wynikającej z art. 7 kpk zasady swobodnej oceny dowodów należałoby wykazać, że ustalenia sądu meriti oraz ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie istotnego materiału dowodowego z punktu widzenia postawionego oskarżonemu zarzutu nie została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), a nadto nie była wynikiem rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk) oraz uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk) - zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., OSNKW 1991 r., nr 7-9, poz. 41 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., Prok i Pr. 1999 r., nr 2 poz.6). Sąd rejonowy zgromadził w sprawie cały materiał dowodowy i dokonał jego oceny. W przedmiotowej sprawie oprócz oskarżonego są dwie grupy bezpośrednich świadków zaistniałego zdarzenia, a mianowicie pracownicy ochrony (znajomi oskarżonego) R. S. (1) i P. S. (1) oraz pokrzywdzony S. K. (1) i osoby bawiące się razem z nim tej nocy na dyskotece w miejscowości G.. Sąd okręgowy odtworzył na rozprawie nagranie z monitoringu znajdujące się na pendrivie ( k-53) zawierające zapis zachowania pokrzywdzonego od momentu, gdy szybkim krokiem podszedł do grupy szarpiących się osób (w tym jego brata) i wziął udział w szarpaninie z obcym mężczyzną, aż do momentu, gdy na nagraniu widać jak przewrócił się na podłogę i siedział na niej przy znajdującym się filarze na sali. Wbrew stanowisku zawartemu w apelacji skarżącego nagranie z monitoringu nie potwierdza, że pokrzywdzony został uderzony w szczękę przez inną nieustaloną osobę. Widać jak pokrzywdzony przerwał taniec z dziewczyną odszedł szybkim krokiem do szarpiących się osób, po czym od razu włączył się w tą szamotaninę odpychając rękoma i łapiąc za ubranie obcego mężczyznę. Na nagraniu tym jest widoczny moment jak będący z pokrzywdzonym w zwarciu mężczyzna robi ruch prawą ręką w okolice twarzy pokrzywdzonego z lewej strony, ale nie jest to zadany cios, gdyż głowa S. K. (1) nie odskoczyła jak po uderzeniu. Trafnie zatem sąd I instancji ustalił, że doszło do szarpaniny. Sąd okręgowy potwierdza, że na odtworzonym nagraniu nie widać również, że to oskarżony uderzył pokrzywdzonego, gdyż filar znajdujący się w lokalu przeszkodził w zarejestrowaniu obrazu w momencie, gdy pokrzywdzony miał otrzymać cios w szczękę. Widać natomiast pokrzywdzonego jak nagle przewraca się na podłogę i znajduje się w pozycji siedzącej obok filaru. Z wyjaśnień oskarżonego wynika, że upadek S. K. (1) był spowodowany jego popchnięciem pokrzywdzonego podczas interwencji. Bezsporne jest zatem, że oskarżony miał kontakt fizyczny z pokrzywdzonym tuż przed jego upadkiem na podłogę. Sąd I instancji dokonał oceny zeznań bezpośrednich świadków tego zdarzenia ustalając, że to oskarżony zadał jedno uderzenie pięścią w twarz pokrzywdzonego podczas interwencji, które spowodowało, jego upadek na podłogę. Sąd I instancji dokonał oceny wyjaśnień oskarżonego i zeznań bezpośrednich świadków zaistniałego zdarzenia S. K. (1), C. K. A. M., K. G., M. C., M. P., S. M., P. S. (1), R. S. (1). Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił dlaczego odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadków P. S. (1) i R. S. (1) odnośnie podawanego przez nich przebiegu zaistniałego zdarzenia oraz dlaczego w tym zakresie dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego S. K. (1) oraz świadków C. K. A. M., K. G., M. C., M. P., S. M.. Przede wszystkim podnieść należy, że gdyby pokrzywdzony brał udział w bójce, podczas której otrzymywałby ciosy od nieznanych osób to zdarzenie takie musiałoby być widoczne na odtworzonym nagraniu, gdyż osoby zadające sobie ciosy są w sytuacji dynamicznej i szybko przemieszczają się na sali. Gdyby natomiast pokrzywdzony otrzymał tylko jeden cios (w wyniku, którego doznał podwójnego złamania żuchwy), to byłby to cios na tyle silny, że widać by było na odtworzonym nagraniu przynajmniej mocny ruch głowy pokrzywdzonego po zadanym ciosie, a takiej sytuacji nie widać na nagraniu. Tymczasem na odtworzonym nagraniu widać jak pokrzywdzony w pewnym momencie upadł i siedział na podłodze. Logiczne jest, że taki upadek następuje po otrzymanym silnym uderzeniu. Oskarżony w złożonych wyjaśnieniach przyznał się, że to na skutek jego odepchnięcia S. K. (1) przewrócił się. W tym miejscu podnieść należy, że wcześniej skoro oskarżony miał brać udział w bójce podczas, której ,,pięści latały na wysokości głowy " (wyjaśnienia oskarżonego k-221v), to zdziwienie budzi fakt, że nie upadł po zadanym przynajmniej jednym ciosie powodującym podwójne złamanie żuchwy, a na skutek odepchnięcia przez oskarżonego od razu przewrócił się i siedział na podłodze (co widać na nagraniu). Dalsze zeznania świadków (pracowników ochrony) P. S. (1) i R. S. (1) jednoznacznie wskazują, że ich relacja jest próbą obrony oskarżonego. Przede wszystkim świadkowie wiedząc, że pokrzywdzony w wyniku zaistniałego zdarzenia doznał obrażeń ciała w postaci urazu żuchwy przedstawili wersję wskazującą, że tego rodzaju obrażenia wystąpiły na skutek upadku nietrzeźwego S. K. (1) przed lokalem, gdzie znajdowała się budka z biletami. Pokrzywdzony miał wówczas upaść twarzą na murek kamienny, co potwierdzały ślady jego krwi na kamieniu i na kostce. Świadek R. S. (1) wskazał, że ten upadek jest widoczny na nagraniu z monitoringu (najpierw zeznał, że osobiście widział to nagranie, a następnie stwierdził, że któryś z kolegów mu o tym mówił), a P. S. (1) zeznał, że widział ten upadek na kamienie oraz ślady krwi, które sfotografował ( i nie przedstawił zdjęcia sądowi, do czego się zobowiązał). Zdaniem sądu okręgowego tego rodzaju wersję można wykluczyć. Za takim stanowiskiem sądu okręgowego przemawia fakt, że bezpośrednio po opuszczeniu lokalu znajomi pokrzywdzonego o zaistniałym zdarzeniu powiadomili Policję. Na miejscu zdarzenia brał udział w interwencji świadek Ł. Z., który zeznał, że C. K. od razu wskazał oskarżonego jako tego ochroniarza, który uderzył jego brata ręką w twarz. W tym czasie funkcjonariusz Policji rozmawiał także R. T. (szefem ochrony) i oskarżonym. Jest rzeczą oczywistą, że pracownicy ochrony wiedzieli, że na miejsce zdarzenia przyjechali funkcjonariusze Policji. Logiczne wydaje się, że wówczas świadek R. S. (2) powinien poinformować funkcjonariusza Policji, że widział jak nietrzeźwy pokrzywdzony upadł na kamienie i uszkodził sobie twarz, gdyż zostały ślady jego krwi na kamieniu i kostce chodnikowej. Niewątpliwie ślady te byłyby wówczas zabezpieczone procesowo. Tymczasem ta istotna informacja nie została przekazana Ł. Z. przez pracownika ochrony R. S. (2). Konsekwentne i spójne są natomiast zeznania świadków C. K., A. M., K. G., M. C., M. P., S. M., że widzieli jak oskarżony uderzył pięścią w twarz z lewej strony S. K. (1). Dokonana ocena tych zeznań przez sąd I instancji pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Podnieść także należy, że pokrzywdzony po zaistniałym zdarzeniu wymagał pomocy medycznej i znalazł się w dniu 17 października 2021 roku o godzinie 03:37 w Wojewódzkim Szpitalu im. (...) II w B. na (...) i do przeprowadzonego wywiadu podał, że doznał obrażeń ciała na skutek uderzenia przez ochroniarza i potraktowania gazem pieprzowym ( k-17). Trafnie zatem ustalił sąd I instancji, że stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia ciała spowodował oskarżony, a nie inny uczestnik tej zabawy i nie powstały w inny sposób ( upadku na kamień). W ocenie sądu okręgowego wbrew zarzutowi obrońcy oskarżonego pisemna opinia wydana przez powołanego przez sąd biegłego lekarza P. J. nie budzi wątpliwości. Przede wszystkim biegły zaznaczył w wydanej opinii , że u pokrzywdzonego po zaistniałym zdarzeniu podczas pobytu w szpitalu nie stwierdzono zewnętrznych obrażeń twarzoczaszki (brak wpisów w dokumentacji medycznej) i jest mało prawdopodobne by obrażenia stwierdzone u S. K. (1) powstały na skutek samoistnego upadku z własnej wysokości twarzą na kamienne podłoże nie pozostawiając widocznych obrażeń na skórze. Jednocześnie biegły potwierdził, że obrażenia ciała w postaci podwójnego złamania żuchwy - okolic lewego kąta stwierdzonych u S. K. (1) z wysokim stopniem prawdopodobieństwa mogły powstać w czasie i okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego. Opinia biegłego sądowego w ocenie sądu okręgowego jest rzetelna i nie budzi wątpliwości. Nie zachodziły zatem przesłanki z art. 201 kpk do uwzględnienia wniosku obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii pisemnej uzupełniającej wydanej przez biegłego lekarza sądowego z zakresu chirurgii. Oddalając ten wniosek dowodowy sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku i sąd okręgowy analogiczny wniosek zawarty w apelacji nie rozpoznawał, o czym poinformował przewodniczący obecne strony ( art. 368 § 2 kpk).

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro podnoszony w punkcie I apelacji zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść rozstrzygnięcia nie zasługiwał na uwzględnienie, to jednocześnie stwierdzić należy, że brak było postaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia K. J. od dokonania przypisanego mu czynu. Także nie zostały spełnione przesłanki z art. 66§1 kk do warunkowego umorzenia postępowania karnego, gdyż stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny. Biorąc pod uwagę treść art. 115§2 kk stwierdzić należy, że oskarżony popełnił przestępstwo z rozdziału XIX Kodeksu karnego przeciwko życiu i zdrowiu, naruszając czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres czasu powyżej dni siedmiu . Osoba będąca pracownikiem ochrony ( tzw. ,,bramkarzem") na imprezach masowych (dyskotece) posiada umiejętności z zakresu szeroko rozumianych sportów walki i jest bardziej przygotowana do skutecznego użycia siły fizycznej, niż przeciętny uczestnik takiej imprezy. Oskarżony będąc osobą posiadającą takie umiejętności celowo zadał pokrzywdzonemu jedno uderzenie pięścią w twarz i godził się na to, że taki cios może spowodować poważne obrażenia ciała u pokrzywdzonego. Ponadto jako pracownik ochrony zachował się nieprofesjonalnie, gdyż interweniując powinien obezwładnić pokrzywdzonego (odpowiednim chwytem obezwładniającym) i wyprowadzić go na zewnątrz sali. W tym czasie pozostali pracownicy ochrony opanowaliby sytuację na sali z innymi osobami biorącymi udział w szamotaninie. Nie doszło także w przedmiotowej sprawie do ugody między oskarżonym i pokrzywdzonym, która miałaby znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu.

3.2.

Zarzut drugi ( II) apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego K. J. dotyczył błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, a to poprzez:

a) błędne ustalenie, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu, w sytuacji gdy nie wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego,

b) błędne ustalenie, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem wywołanie skutku opisanego w akcie oskarżenia ,

c) błędne ustalenie, iż bezpośrednio przed zdarzeniem opisanym w zarzucie doszło do,, zamieszania na parkiecie tanecznym (..) z udziałem S. K. (1) i C. K. - szarpanina, w trakcie której S. K. (1) złapał adwersarza za ubranie i za brodę , po czym odepchnął go "(vide . uzasadnienie ,kolumna 1.4) w trakcie którego uczestnicy zajścia nie zadawali sobie uderzeń , a S. K. (1) nie odniósł obrażeń , co jest sprzeczne z treścią nagrania z monitoringu oraz zeznaniami świadków R. S. oraz P. S., a także wyjaśnieniami oskarżonego , które to dowody ujawniają , że pokrzywdzony S. K. (2) otrzymał wówczas co najmniej jeden cios w twarz;

d) błędne ustalenie , iż oskarżony wywołał u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała w postaci podwójnego złamania żuchwy, w sytuacji gdy bezpośrednio przed zdarzeniem pokrzywdzony otrzymał cios w twarz od innej nieustalonej osoby, a bezpośrednio po zdarzeniu przewrócił się na kamienne podłoże, co wyklucza związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy zachowaniem oskarżonego, a doznanymi przez pokrzywdzonego obrażeniami ciała, które nie były wynikiem działania oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut drugi (II) podniesiony w apelacji pisemnej przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwał na uwzględnienie. Rację ma sąd I instancji, że dołączone do akt nagranie z monitoringu nie jest wyraźne. Sąd okręgowy odtworzył nagranie znajdujące się na pendrivie w zakresie jakim wnosił obrońca oskarżonego i widać jak pokrzywdzony nagle podchodzi do szarpiących się osób i od razu włącza się w tą szamotaninę popychając i łapiąc za ubranie obcego mężczyznę. Odnośnie zarzutów zawartych w punktach IIa, IIc, IId aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia. Odnośnie zarzutu z punktu IIb podnieść należy, że przestępstwo określone w art. 157 § 1 lub 2 KK może być popełnione wyłącznie umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Dopuszczalne sięgnięcie do konstrukcji zamiaru ogólnego wymaga dokonania pewnej korekty, a mianowicie ustalenia, że sprawca chciał albo – przewidując możliwość – na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki (wówczas odpowiedzialność z art. 157 § 1 KK, ewentualnie § 3). Gdy zaś nie jest możliwa rekonstrukcja takiego stanu świadomości sprawcy, przewidywanie sprowadzenia "jakiegoś" skutku musi być ocenione jako zamiar sięgający skutków mniej intensywnych, a zatem decydujący o możliwości postawienia zarzutu z art. 157 § 2 KK, ewentualnie § 3 (do pewnego stopnia odmiennie A. Zoll, w: W. Wróbel, A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2017, art. 157, Nt 13). Osoba będąca pracownikiem ochrony ( tzw. ,,bramkarzem") na imprezach masowych (dyskotece) posiada umiejętności z zakresu szeroko rozumianych sportów walki i jest bardziej przygotowana do skutecznego użycia siły fizycznej, niż przeciętny uczestnik takiej imprezy. Oskarżony będąc osobą posiadającą takie umiejętności celowo zadał pokrzywdzonemu jedno uderzenie pięścią w twarz i godził się na to, że taki cios może spowodować poważne obrażenia ciała u pokrzywdzonego. Jednocześnie wybrał najbardziej niebezpieczny sposób obezwładnienia pokrzywdzonego, gdyż mógł stosując chwyty obezwładniające (bez wyprowadzenia ciosu) wyprowadzić pokrzywdzonego poza teren sali. Uderzenie pięścią (lub nogą-cios z technik karate) w twarz stwarza najbardziej realne ryzyko uszkodzeń ciała i każda osoba dorosła jest tego świadoma.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro podnoszony w punkcie II apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mającego wpływ na jego treść nie zasługiwał na uwzględnienie, to jednocześnie stwierdzić należy, że brak było postaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia K. J. od dokonania przypisanego mu czynu. Odnośnie wniosku alternatywnego o warunkowe umorzenie postępowania karnego aktualne są rozważania sądu okręgowego zawarte w punkcie 3.1 uzasadnienia

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd okręgowy utrzymał w mocy wyrok sądu meriti, który został zaskarżony na korzyść przez obrońcę oskarżonego K. J..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Skoro zarzuty podnoszone w apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego K. J. nie zasługiwały na uwzględnienie, a także brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku sądu I instancji z urzędu, należało zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 2 wyroku sądu okręgowego.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze sad okręgowy orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk. Sąd okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 złotych opłaty za drugą instancję i kwotę 20 złotych z tytułu zwrotu wydatków za postępowanie odwoławcze. Wysokość opłaty została ustalona na podstawie art. 3 ust 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U nr 49 poz. 223 z późn. zm.). Na wysokość wydatków zasądzonych od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa składa się kwota 20 złotych stanowiąca ryczałt za doręczenie wezwań.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego K. J.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Skarżone jest rozstrzygniecie dotyczące uznania sprawstwa oskarżonego.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana