Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Kinga Koperska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 maja 2014 r., 29 lipca 2014 r., 17 września 2014 r., 6 listopada 2014 r. i 3 grudnia 2014 r. sprawy, przeciwko B. P. s. E. i A. z domu K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

W dniu 16 maja 2013r. około godziny 20:00 w W. przy ulicy (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszowi Policji, upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania informacji co do tożsamości własnej jak również odmówił okazania dokumentu tożsamości nr (...), który posiadał przy sobie,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw

Orzeka

1)  Obwinionego B. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 65 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. L. kwotę 216 ( dwieście szesnaście złotych ) powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu.

3)  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 3222/13

UZASADNIENIE

B. P. został obwiniony o to, że w dniu 16 maja 2013r. około godziny 20:00 w W. przy ulicy (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszowi Policji, upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania informacji co do tożsamości własnej jak również odmówił okazania dokumentu tożsamości nr (...), który posiadał przy sobie,

tj. o wykroczenie z art. 65 § 2 kw

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2013 r. około godziny 20:00 funkcjonariusze Policji M. K. i E. G. pełniąc służbę patrolową radiowozem oznakowanym udali się na ulicę (...), gdzie według informacji uzyskanej drogą radiową od oficera dyżurnego Komendy Rejonowej Policji W. (...)na podwórku miał przebywać poszukiwany mężczyzna B. P.. Na miejscu interwencji zastali oni trzech mężczyzn siedzących na ławce. Podejmując czynności służbowe policjanci podali swoje stopnie służbowe, dane personalne oraz informacje o jednostce Policji. Podali oni także podstawę prawną podjętej interwencji oraz faktyczny powód legitymowania. Jeden z mężczyzn, którym okazał się być poszukiwany B. P., oświadczył, iż nie posiada przy sobie dokumentu tożsamości, wskazując jednocześnie, iż gdyby miał go przy sobie, to i tak by go nie wydał. Mężczyzna ten nie chciał podać również swoich danych osobowych. Pozostali mężczyźni zostali sprawdzeni w bazie policyjnej. Pomimo kilkukrotnie podawanych przez policjantów konsekwencji prawnych takiego działania, B. P. nie zmienił swojego stanowiska. Z uwagi na powyższe został on przewieziony do Komendy Rejonowej Policji W. (...)celem ustalenia i potwierdzenia jego danych osobowych. W wyniku przeprowadzonej kontroli osobistej okazało się, iż B. P. posiadał w prawej, tylnej kieszeni spodni portfel, w którym znajdował się jego dowód osobisty. Został on sprawdzony w bazie policyjnej. Okazało się, iż nie jest poszukiwany. Został on poinformowany, iż z uwagi na jego zachowanie zostanie sporządzony wniosek do Sądu Rejonowego, w związku z odmową podania swoich danych osobowych oraz okazania dokumentu na wezwanie Policji. Mężczyzna odmówił złożenia podpisu na sporządzonym wezwaniu do stawiennictwa w Komendzie Rejonowej Policji W. (...) celem przesłuchania za czyn z art. 65 § 2 kw. Następnie zgniótł on powyższe wezwanie i wrzucił do kosza. Po przeprowadzonych czynnościach został on zwolniony do domu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego B. P. /k. 37/, zeznań świadka M. K. /k. 53-54, 5/, częściowych zeznań świadka S. K. /k. 54/, zeznań świadka E. G. /k. 54-55/, a także notatek urzędowych /k. 1, 8/, protokołu kontroli osobistej /k. 2-3/ oraz pism /k. 43, 57/.

Obwiniony B. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż w maju 2013 r. przebywał w miejscu zamieszkania córki. Gdy siedział przed domem na ławce z sąsiadem S. K. i W., podjechał radiowóz, z którego wyszedł mężczyzna w czarnym mundurze. Obwiniony nie widział na jego ubraniu napisu (...). Mężczyzna ten również nie przedstawił się i nie podał żadnych innych danych na temat swojej osoby. Zażądał od obwinionego okazania dowodu osobistego. Z uwagi na to, iż obwiniony nie wiedział kim jest ten człowiek – przypuszczał jedynie, iż może być policjantem, odmówił okazania dowodu osobistego. Uznał bowiem, iż policjant powinien był się przedstawić, w związku z czym nie miał on prawa żądać od niego dowodu osobistego. Gdy obwiniony zapytał się go o cel jego żądania, nie usłyszał żadnej konkretnej odpowiedzi. W trakcie zdarzenia mężczyzna ten zmusił obwinionego, aby wsiadł do radiowozu. Następnie przewieziono go na Komisariat Policji przy ul. (...). Policjant nie wytłumaczył mu celu podjętych działań. Na Komisariacie Policji przeprowadzona została rewizja, w wyniku której ujawniono, iż obwiniony posiada przy sobie dowód osobisty. W wyniku tych działań obwiniony źle się poczuł. Z uwagi na powyższe zażądał on wezwania na miejsce karetki pogotowia. Mimo to odmówiono jego prośbie i nakazano mu opuścić teren Komisariatu. Obwiniony z uwagi na brak siły nie zastosował się do nakazu i sam wezwał karetkę pogotowia. Z Komisariatu Policji został on przewieziony do szpitala.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazywał na niewłaściwe jego zdaniem zachowanie funkcjonariuszy Policji. Oświadczył on bowiem, iż siedząc na ławce wraz z dwoma mężczyznami, nie zachowywali się oni głośno, nie spożywali alkoholu oraz nie palili papierosów. Policjant podszedł do nich bez żadnej przyczyny. Nadto do mieszkania obwinionego, na żądanie policjanta, który go wylegitymował, przybył patrol Policji. Policjanci ci mieli za zadanie ustalić czy obwiniony w tym miejscu rzeczywiście przebywa. B. P. złożył skargę na wskazane działanie policji. /k. 37 wyjaśnienia obwinionego B. P. /

B. P. ma 59 lat. Z zawodu jest mechanikiem. Nie posiada dochodu, pozostaje na utrzymaniu instytucji charytatywnych. Jest rozwiedziony, posiada na swoim utrzymaniu córkę. Był karany za przestępstwo w 2008 r. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 36 wyjaśnienia obwinionego B. P. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę B. P. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań funkcjonariuszy Policji M. K. i E. G., którzy w dniu zdarzenia brali udział w interwencji z udziałem obwinionego. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, protokołu kontroli osobistej oraz pism.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego B. P., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził swoją obecność na miejscu zdarzenia oraz potwierdził, iż odmówił wówczas okazania dokumentu tożsamości interweniującemu policjantowi. Jako wiarygodną należało uznać również tą część jego wyjaśnień, w której podał on informacje dotyczące przewiezienia go w wyniku przeprowadzonej wobec niego interwencji radiowozem policyjnym na teren Komisariatu Policji przy ul. (...) oraz przeprowadzonej na terenie Komisariatu rewizji osobistej, w trakcie której ujawniono, iż obwiniony posiadał przy sobie dowód osobisty. Wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie są zgodne z zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy Policji oraz dowodami z dokumentów. Twierdzenia obwinionego w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami funkcjonariuszy Policji.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął również pod uwagę zeznania złożone przez funkcjonariuszy Policji M. K. /k. 53-54, 5/ i E. G. /k. 54-55/, które to zeznania były logiczne, rzeczowe i spójne. Zeznania powołanych świadków dotyczyły przeprowadzonych w dniu zdarzenia czynności służbowych z udziałem obwinionego. W złożonych zeznaniach świadkowie ci podali szczegółowo przyczyny podjętej wobec obwinionego interwencji oraz podjęte czynności mające na celu uzyskanie danych personalnych oraz dokumentu tożsamości B. P., którego pomimo posiadania przy sobie obwiniony nie chciał wydać na wyraźne żądanie funkcjonariusza Policji.

Świadek M. K. podkreślił przy tym, iż podejmując czynności służbowe policjanci podali swoje stopnie służbowe, dane personalne oraz informacje o jednostce Policji. Podali oni także podstawę prawną podjętej interwencji oraz faktyczny powód legitymowania.

W złożonych zeznaniach oboje policjanci wskazywali jednocześnie na aroganckie zachowanie obwinionego, który zachowywał się wobec interweniujących policjantów lekceważąco i pogardliwie. Obwiniony przebywając na terenie Komendy Rejonowej Policji W. (...) m. in. zgniótł i wyrzucił do kosza wezwanie na przesłuchanie. Świadek E. G. podała przy tym, iż w czasie interwencji czuła od obwinionego silną woń alkoholu.

Oceniając zeznania M. K. i E. G. wskazać należy, iż świadkowie ci są funkcjonariuszami Policji, a co za tym idzie, osobami zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadkowie ci, w celu doprowadzenia do ukarania niewinnej osoby, fałszywie oskarżyli B. P. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił.

Zeznania powołanych świadków są również zgodne z załączoną do akt sprawy notatką urzędową /k. 1/ sporządzoną po przeprowadzonej interwencji, której treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby jej odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Analizując pozostałe osobowe źródła dowodowe Sąd Rejonowy dał jedynie częściowo wiarę zeznaniom świadka S. K., który wraz z obwinionym w dniu zdarzenia został wylegitymowany przez funkcjonariuszy Policji. Za wiarygodną należało ocenić jedynie tą część jego zeznań, w której potwierdził on, iż obwiniony faktycznie nie udzielił policjantom, którzy ubrani byli w mundury, swojego dowodu tożsamości, wskazując, iż przyczyną takiego zachowania obwinionego był jego upór.

Jednocześnie Sąd odmówił wiarygodności pozostałych zeznań tego świadka. Świadek ten utrzymywał bowiem, iż policjanci podejmując czynności służbowe nie przedstawili się oraz nie podali przyczyn podjętej interwencji. Powyższa przedstawiona przez świadka wersja przebiegu zdarzenia w ocenie Sądu jest nieprzekonywująca i niemiarodajna. Nie znalazła ona swojego potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami przesłuchanego w sprawie funkcjonariusza Policji M. K., któremu Sąd dał w pełni wiarę.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 8/, protokołu kontroli osobistej /k. 2-3/ oraz pism /k. 43, 57/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu B. P. zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 65 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. tożsamości własnej. Czynu tego można się dopuścić tylko przez zaniechanie. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości daje policjantom przepis art. 15 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

W analizowanej sprawie obowiązek podjęcia przez policjantów działania wynikał bezpośrednio z art. 14 ust. 1 w/w Ustawy. Policjanci udali się na miejsce zdarzenia na żądanie oficera dyżurnego, z uwagi na to, iż w miejscu tym przebywać miał poszukiwany mężczyzna – B. P.. Była to bezpośrednia przyczyna podjętej przez nich interwencji. Obwiniony mimo obowiązku, nie wydał im swojego dowodu tożsamości. Dowód tożsamości (dowód osobisty) jest dokumentem dotyczącym okoliczności wymienionych w art. 65 § 1 kw, tj. tożsamości, obywatelstwa, do którego bezpośrednio odnosi się art. 65 § 2 kw.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że obwiniony B. P. dopuścił się wykroczenia określonego w art. 65 § 2 kw w sposób umyślny, działając z zamiarem bezpośrednim. Został on bowiem pouczony przez interweniujących policjantów o obowiązku okazania dokumentu tożsamości. Miał on zatem świadomość istnienia tej powinności. Jednakże mimo tego w sposób celowy nie okazał go wezwany przez funkcjonariuszy policji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że B. P. w dniu 16 maja 2013r. około godziny 20:00 w W. przy ulicy (...) wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszowi Policji, upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania informacji co do tożsamości własnej jak również odmówił okazania dokumentu tożsamości nr (...), który posiadał przy sobie. Swoim zachowaniem wypełnił on znamiona wykroczenia określonego w art. 65 § 2 kw.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 65 § 2 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2, § 16 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.