Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 216/11
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku M. J.
przeciwko Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z udziałem
zainteresowanego P. J.
o podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników ,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 9 stycznia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego […] z
dnia 12 kwietnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 12
kwietnia 2011 r. oddalił apelację odwołującego się od wyroku Sądu Okręgowego –
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 października 2010 r.,
oddalającego odwołanie M. J. od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego z dnia 8 czerwca 2010 r., stwierdzającej wobec zainteresowanego P.
J. ustanie od dnia 1 października 2005 r. ubezpieczenia społecznego rolników.
Odwołujący się M. J. wywiódł skargę kasacyjną od tego wyroku i opierając ją
na podstawie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie przepisów art. 5a i art.
37 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, a także
na podstawie naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 w związku z art.
391 k.p.c. oraz art. 378 § 1 k.p.c. i art. 382 k.p.c., wniósł o uchylenie zaskarżonego
2
wyroku, a także poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego oraz orzeczenie co
do istoty sprawy przez „uchylenie skarżonych decyzji” i zasądzenie od organu
rentowego na rzecz odwołującego się kosztów procesu, względnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów dotychczasowego postępowania.
W skardze kasacyjnej zawarty jest wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania
„wobec istnienia potrzeby wykładni budzącego poważne wątpliwości przepisu art.
5a ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tj.
Dz. U. z 2008 r., Nr 50, poz. 291 ze zm.) w zakresie obowiązku zgłoszenia do
KRUS wznowienia po zawieszeniu działalności przed 24.8.2005 r., gdyż od roku
1998 brak było takiego obowiązku, w 2004 r. powstał ustawowy obowiązek
zgłoszenia informacji (oświadczenia o kontynuowaniu ubezpieczenia po podjęciu
działalności, zaświadczenia z Urzędu Skarbowego o należnym podatku), a dopiero
po 24.08.2005 r. wyraźnie zdefiniowano, że wznowienie działalności jest
rozpoczęciem działalności”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W związku z tym
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że
zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie,
a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc
pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi
przez Sąd Najwyższy.
W ocenie Sądu Najwyższego wskazane przez skarżącego okoliczności nie
uzasadniają przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, albowiem istota
rozstrzyganej sprawy dotyczy prawidłowości stwierdzenia przez organ rentowy
ustania ubezpieczenia społecznego rolników w stosunku do zainteresowanego
3
Przemysława Jańczaka, co zależy nie tylko od kwestii obowiązku zgłoszenia KRUS
wznowienia działalności gospodarczej w stanie prawnym obowiązującym przed
24 sierpnia 2005 r., ale i od wypełnienia obowiązku nałożonego art. 5a ust. 5
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników
(w brzmieniu obowiązującym od 2 maja 2004 r.), zgodnie z którym do dnia
14 lutego każdego roku rolnik lub domownik prowadzący pozarolniczą działalność
gospodarczą lub współpracujący przy prowadzeniu tej działalności, podlegający
ubezpieczeniu, zobowiązany był po rozliczeniu roku podatkowego złożyć Kasie
zaświadczenie właściwego organu podatkowego o wysokości należnego podatku
za miniony rok. Z art. 5a ust. 7 ustawy wynikało bowiem wyraźnie, że
niezachowanie terminu, o którym mowa w ust. 5, o ile nadal prowadzona jest
pozarolnicza działalność gospodarcza, jest równoznaczne z zaistnieniem
okoliczności powodujących ustanie ubezpieczenia z końcem kwartału, w którym
rolnik lub domownik zobowiązany był złożyć zaświadczenie.
Według ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie, którymi Sąd
Najwyższy przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej jest związany (art. 39813
§ 2
k.p.c.), zainteresowany po wznowieniu działalności z dniem 1 sierpnia 2005 r., nie
złożył stosownego zaświadczenia do 14 lutego 2006 r. (ani w latach następnych, bo
dopiero 31 maja 2010 r. wpłynęło zaświadczenie Urzędu Skarbowego w G.
o zryczałtowanym podatku należnym za 2009 r. oraz zaświadczenie o wznowieniu
działalności gospodarczej), choć w piśmie KRUS z 25 czerwca 2004 r. został
prawidłowo pouczony o obowiązku terminowego zgłaszania w organie rentowym
wykonywania działalności gospodarczej opodatkowanej zgodnie z przepisami
o zryczałtowanym podatku dochodowym, przedkładania zaświadczeń o wysokości
należnego podatku oraz o skutkach niedochowania przewidzianych ustawą
terminów. Już tylko z tej przyczyny w stosunku do zainteresowanego ubezpieczenie
społeczne rolników ustało z dniem 1 października 2005 r. z mocy prawa,
niezależnie od tego, czy w obowiązującym wówczas stanie prawnym należało
zgłosić nie tylko rozpoczęcie, ale również wznowienie działalności gospodarczej.
W tym kontekście wyjaśnienie przedstawionego przez skarżącego problemu
nie miałoby żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w ustalonym stanie
faktycznym, a tym samym nie może stanowić on okoliczności uzasadniającej
4
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania (por. np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 26 września 2005 r., II PK 98/05, OSNP 2006 nr 15 – 16, poz.
243).
Skarżący nie zdołał zatem wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania jego
skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z mocy art. 3989
k.p.c., należało
postanowić jak w sentencji.