Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 263/11
POSTANOWIENIE
Dnia 3 lutego 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z wniosku K. J.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanej L. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością o
przeniesienie odpowiedzialności na członka zarządu,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 3 lutego 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego […] z
dnia 21 kwietnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 21 kwietnia 2011 r. uwzględnił apelację
pozwanego organu rentowego i zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji i oddalił
odwołanie skarżącego K. J. od decyzji pozwanego z 24 listopada 2006 r.,
stwierdzającej, iż skarżący jako członek zarządu spółki z o.o. L. jest odpowiedzialny
za składki na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, fundusz pracy i fundusz
gwarantowanych świadczeń pracowniczych, nieopłacone przez tę spółkę w
poszczególnych okresach (miesiącach) 2001 r. i 2002 r. Rozstrzygnięcie oparto na
przepisach art. 116 i art. 118 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
w związku z art. 31 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych.
2
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na
podstawę przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., ze względu na:
a. potrzebę wykładni art. 118 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa, budzącego poważne wątpliwości, a niezależnie wywołującego
rozbieżności w orzecznictwie sądów, w tym rozbieżności w orzecznictwie
sądów powszechnych i administracyjnych. Poważne wątpliwości dotyczą
tego, czy pojęcie „wydanie decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej”, użyte
w tym przepisie, obejmuje samo wydanie decyzji przez organ rentowy, czy
też – poza wydaniem decyzji – obejmuje również doręczenie decyzji przed
upływem okresu 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym
powstała zaległość składkowa;
b. potrzebę wykładni przepisu art. 116 § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa w części stanowiącej, iż „odpowiadają solidarnie
całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, bowiem budzi poważne
wątpliwości, a niezależnie również rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wskazana we wniosku o przyjęcie skargi podstawa nie spełnia się jako
przesłanka przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
Wbrew twierdzeniem skarżącego nie można już mówić o rozbieżności w
orzecznictwie i braku utrwalonej wykładni art. 118 § 1 Ordynacji podatkowej.
Wniosek nie uwzględnia ostatniego orzecznictwa Sądu Najwyższego, które jedynie
potwierdza wskazane w nim poprzednie wyroki tego Sądu (z 7 kwietnia 2010 r.,
I UK 340/09; z 16 listopada 2009 r., II UK 111/09; z 4 sierpnia 2009 r., I UK 85/09),
przyjmujące, że określone w tym przepisie przedawnienie wiąże się tylko z
wydaniem a nie z doręczeniem decyzji. Sąd Najwyższy również w ostatnich
wyrokach stwierdza, że pojęcie wydania decyzji, określonej w art. 118 § 1 nie
oznacza jej doręczenia (wyroki z 22 listopada 2010 r., III UK 27/10, LEX nr 786815;
z 16 marca 2011 r., I UK 330/10, LEX nr 848138). Orzecznictwo Sądu Najwyższego
jest więc w tym zakresie utrwalone i wniosek nie przedstawia jurydycznej
argumentacji, która by podważała przyjętą wykładnię lub prowadziła do innej
wykładni. Sąd Najwyższy nie sprawuje nadzoru judykacyjnego nad Sądami
3
Administracyjnymi, niemniej jednak ostatnie orzecznictwo tych Sądów również
potwierdza jednolity – a więc nie inny niż w Sądzie Najwyższym – kierunek
wykładni art. 118 § 1 (zob. wyroki NSA z 3 marca 2011, I FSK 350/10, POP
2011/5/450 i z 16 kwietnia 2010 r., I FSK 484/09, LEX nr 594005; WSA w Gorzowie
Wielkopolskim z 18 listopada 2010 r., I SA/Go 588/10, LEX nr 748540/10; WSA w
Warszawie z 16 grudnia 2009 r., VIII SA/Wa 286/09, LEX nr 558258).
Nie wymaga również wykładni przepis art. 116 Ordynacji podatkowej w
zakresie wskazanym we wniosku, gdyż nie jest uprawniona teza (zapatrywanie), że
organ rentowy może prowadzić postępowanie tylko wobec wybranych członków
zarządu. Wszak wniosek sam zauważa uchwałę siedmiu sędziów NSA z 9 marca
2009 r., I FPS 4/08, stwierdzającą, że przepis art. 116 § 1 nakłada obowiązek na
organ podatkowy prowadzenia postępowania w przedmiocie odpowiedzialności za
zaległości podatkowe spółki z o.o. wobec wszystkich osób mogących ponosić taką
odpowiedzialność. Innego stanowiska nie zajmuje Sąd Najwyższy, bowiem w
uchwale siedmiu sędziów z 15 października 2009 r., I UZP 3/09 (OSNP 2011 nr 1-
2, poz. 13), potwierdził, że decyzja o odpowiedzialności za składki na podstawie
tego przepisu powinna być wydana wobec wszystkich członków zarządu z
ograniczoną odpowiedzialnością. Nie zachodzi więc rozbieżność orzecznictwa
(zob. również wyroki Sądu Najwyższego z 15 lipca 2011 r., I UK 325/10, LEX nr
949020; z 2 czerwca 2010 r., I UK 250/08). Wniosek poprzestając na niezasadnym
twierdzeniu o rozbieżności orzecznictwa nie przedstawia argumentacji, która mimo
tych uchwał wskazywałaby na potrzebę wykładni przepisu albo na odejście od
dotychczasowej wykładni powiększonego składu Sądu Najwyższego.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 3989
§ 2 k.p.c.

II UK 263/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia