Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 91/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

P. G. (1)

art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2

N. K. (1)

art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 5 czerwca 2020 roku E. M. (1) udała się na ulicę (...) w Ł. do A. S. w celu zakupienia papierosów. Podczas gdy E. M. (1) oraz A. S. przebywały na podwórku, przybyli na nie także N. K. (1) oraz P. G. (1). E. M. (1) nie znała wcześniej ani P. G. (1) ani N. K. (1). Przedmiotem rozmowy stała się możliwość wynajęcia pokoju w mieszkaniu przez E. M. (1) na rzecz N. K. (1) i P. G. (1). N. K. (1) i P. G. (1) udali się wraz z E. M. (1) do jej mieszkania w celu obejrzenia pokoju, po drodze robiąc zakupy spożywcze. Po przybyciu do mieszkania N. K. (1) oraz P. G. (1) zgodzili się na zaproponowaną przez E. M. (1) kwotę wynajmu pokoju i wyrazili chęć zawarcia umowy.

zeznania świadka A. S.

270v

zeznania świadka L. P.

706v

zeznania świadka E. M. (1)

130-131, 718-719

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (1)

143,680v- 681

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

151, 680

W godzinach popołudniowych w dniu 5 czerwca 2020 roku do mieszkania E. M. (1), w którym znajdowali się także N. K. (1) oraz P. G. (1) przyszła znajoma E. L. P.. Na stole stała wówczas napoczęta butelka wódki. Obecni w mieszkaniu kontynuowali spożywanie alkoholu. Przedmiotem ich rozmów był m.in. wynajem pokoju w mieszkaniu E. M. (1) przez N. K. (1) oraz P. G. (1).

W trakcie spotkania E. M. (1) wraz z N. K. (1) oraz P. G. (1) zamówili pizzę z P. (...). Po przyjeździe na miejsce dostawcy pizzy, około godziny 19.34 E. M. (1) wręczyła P. G. (1) oraz N. K. (1) swoją kartę bankomatową w celu uiszczenia rachunku, a N. K. (1) zapisała na ręku (...) do tejże karty. N. K. (1) wraz z P. G. (1) wyszli przed budynek, gdzie czekał na nich dostawca pizzy. Transakcja przy pomocy karty należącej do E. M. (1) została odrzucona, wobec czego płatności dokonali gotówką. Następnie L. P., z inicjatywy E. M. (1), opuściła mieszkanie.

zeznania świadka L. P.

485v-486, 706v-707

zeznania świadka E. M. (1)

131, 132v-133

zeznania świadka S. G.

18v-19v, 698v-699

protokół okazania wizerunku

41-42

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

151, 153, 680-680v

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (1)

143-144, 681

protokół oględzin mieszkania

8-12

opinia kryminalistyczna z zakresu genetyki sądowej

362-391

Po opuszczeniu mieszkania przez L. P., P. G. (1) udał się do łazienki, podczas gdy E. M. (1) wraz z N. K. (1) pozostały w dużym pokoju. Po wyjściu mężczyzny z łazienki E. M. (1) wstała w celu wzięcia kartki do spisania umowy najmu, odwracając się tyłem do przebywających w mieszkaniu N. K. (1) i P. G. (2). Wówczas P. G. (1) dźgnął nożem w plecy E. M. (1), a następnie popchnął ją na łóżko, instruując N. K. (1), by przyłożyła poduszkę do twarzy E. M. (1) i uniemożliwiła jej oddychanie. P. G. (1) podjął próbę dźgnięcia E. M. (1) w szyję, lecz kobieta obroniła się przed ciosem lewą ręką. Następnie P. G. (1) zadawał E. M. (1) ciosy w twarz, jednocześnie zwracając się do N. K. (2), iż nie może „dobić” E. M. (1) i polecił N. K. (1) przyłożenie poduszki do twarzy ofiary. P. G. (1) posługiwał się nożem należącym do wyposażenia kuchni E. M. (1), trzymając go ostrzem w dół, zadając ciosy z wysokości swojej głowy. Następnie P. G. (1) przejechał parę razy po szyi E. M. (1), zwracając się do N. K. (1) ze słowami „zabijemy cygankę”. N. K. (1) zaczęła pośpieszać P. G. (1) i stojąc za głową ofiary, przytrzymała poduszkę na twarzy E. M. (1), która mogła jednakże częściowo oddychać, a także uderzała w jej głowę pięścią. P. G. (1) wskazał, aby zaciągnąć E. M. (1) do łazienki i tam „poćwiartować”. N. K. (1) odparła jednak, że kobieta nie żyje. N. K. (1) i P. G. (1) ściągnęli E. M. (1) z łóżka na podłogę, a następnie P. G. (1) pochylił się nad kobietą i przystawił ucho do jej nosa. Wówczas E. M. (1) wstrzymała oddech. P. G. (1) podniósł się i stwierdził, że E. M. (1) nie żyje.

Następnie P. G. (1) i N. K. (1) przeszukali mieszkanie E. M. (1). P. G. (1) wskazał, aby szukali złota i pieniędzy. P. G. (1) i N. K. (1) zabrali w celu przewłaszczenia z mieszkania E. M. (1) dwa klucze do tegoż mieszkania z brelokiem w postaci bursztynu w kształcie serca o wartości 30 złotych, telefon komórkowy marki A. model (...) o wartości 110 złotych, (...) marki E. model DP 4320 seria (...) o wartości 55 złotych, dekoder (...) model URZ (...) seria (...) o wartości 95 złotych, dekoder (...) S. (...) seria (...) o wartości 95 złotych, dwie karty płatnicze wydane na dane E. M. (1) oraz pieniądze w kwocie 500. Wychodząc z mieszkania zamknęli je od zewnętrz na klucz.

W czasie przeszukiwania mieszkania przez P. G. (1) i N. K. (1) E. M. (1) pozostawała na podłodze, nie ruszała się, nie otwierała oczu. Następnie E. M. (1) straciła przytomność.

zeznania świadka E. M. (1)

131-133v, 718-720

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (1)

143-145, 598-599, 681-681v

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

152, 591 680-680v

zeznania świadka M. W.

5v-6, 683-683v

zeznania świadka B. K.

263v,

protokół oględzin mieszkania, płyta z dokumentacją fotograficzną oględzin

8-12

257

protokół oględzin N. K. (1)

50-52

protokół przeszukania P. G. (1)

58-60

protokół oględzin P. G. (1)

69-70

protokół pobrania materiału porównawczego od P. G. (1)

71

protokół oględzin N. K. (1)

75-76

protokół pobrania materiału porównawczego od N. K. (1)

77-78

materiał daktyloskopijny

253

opinia kryminalistyczna z zakresu genetyki sądowej

opinia z zakresu badań biologicznych

362-391, 414-442

814-825

opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości

471-473

N. K. (1) oraz P. G. (1) znajdowali się pod wpływem alkoholu.

zeznania świadka M. M.

47v-48

zeznania świadka S. G.

19, 698v

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

153, 720, 680

W dniu 5 czerwca 2020 roku około godziny 23:58 N. K. (1) oraz P. G. (1) znajdowali się na ulicy (...) w Ł. na wysokości numeru 49, gdzie podjęli próbę przetransportowania się taksówką pod numer 160/170 na tej samej ulicy. Z uwagi na zachowanie N. K. (1), która siedziała na schodach, oparta o mur budynku, taksówkarz odmówił wykonania usługi, powołując się na pozostawanie kobiety pod wpływem alkoholu.

W tym samym czasie z numeru zarejestrowanego na P. G. (1) wykonano o godzinie 23.58 dwa połączenia na numer alarmowy 112.

zeznania świadka M. M.

47v-48

dane retencyjne

220-225, 300-313, 454-459

Pismo Zarządu Lokali Miejskich

392

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

182

W dniu 6 czerwca 2021 roku, około godziny 10.00, E. M. (1) obudziła się, doczołgała się do drzwi, w które „waliła” i krzyczała, nie mogąc ich otworzyć, z uwagi na brak kluczy. Sąsiad E. P. I., usłyszał pukanie w drzwi dochodzące z jej mieszkania. E. M. (1) poleciła P. I. wezwanie pogotowia, wskazując, iż ma podcięte gardło, a nadto nie może sama otworzyć drzwi, bowiem nie ma klucza. Na prośbę sąsiada P. I. pokazała się w zamkniętym oknie, a wówczas zauważył on odniesione obrażenia w postaci podrapań na twarzy oraz szarpanej rany na szyi. P. I. wezwał na miejsce pogotowie oraz policję. Wejście do mieszkania odbyło się w sposób siłowy poprzez użycie sprzętu burzącego. E. M. (1) pozostawała w kontakcie słowo-logicznym, jednakże była zdenerwowana i wypowiadała się w sposób chaotyczny. E. M. (1) wyszła z mieszkania o własnych siłach, a następnie została przewieziona do szpitala (...) w Ł..

zeznania świadka P. I.

22v-23v, 699-699v

zeznania świadka E. M. (1)

132

zeznania świadka M. W.

5v-6, 683-683v

zeznania świadka B. K.

263v, 701

zeznania świadka D. R.

272v,707v-708

informacja ze zdarzenia

266-267

N. K. (1) oraz P. G. (1) w dniu 6 czerwca 2020 roku udali się na ul. (...), gdzie sprzedali A. Ś. odtwarzacz DVD marki E. oraz dwa dekodery, pierwszy marki C., drugi marki (...), pochodzące z kradzieży z mieszkania E. M. (1), za kwotę 50 złotych.

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (1)

144

protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych

180-182

W dniu 6 czerwca 2020 roku o godzinie 12.50 funkcjonariusze policji dokonali zatrzymania N. K. (1) oraz P. G. (1) na ulicy (...) w Ł.. N. K. (1) znajdowała się w stanie nietrzeźwości z wynikiem 1,66 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. P. G. (1) był natomiast trzeźwy.

N. K. (1) miała wówczas przy sobie kartę do bankomatu wystawioną na dane E. M. (1), zaś P. G. (1) dysponował telefonem komórkowym marki A. o numerze (...) wraz z kartą O. o numerze (...), kartą bankomatową Banku (...) na dane E. M. (1), kluczami w liczbie dwóch sztuk, jeden z napisem „baodean”, drugi z napisem „cezar” wraz z sznurkiem z przywieszką w kształcie serca, a także trzema nożami. W mieszkaniu zajmowanym przez N. K. (1) ujawniono ponadto kartę sim sieci (...) o numerze (...) należącą do E. M. (1).

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (1)

144

protokół oględzin N. K. (1)

50-52

protokół zatrzymania N. K. (1)

61

protokół zatrzymania P. G. (1)

56

protokół przeszukania P. G. (1)

58-60

protokół badania stanu trzeźwości N. K. (1)

65

protokół badania stanu trzeźwości P. G. (1)

83

protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych

62-64

dokumentacja fotograficzna

336, 338-357

opinia kryminalistyczna z zakresu genetyki sądowej

414-442

E. M. (1) doznała ran kłutych o długości około 10 centymetrów na lewej stronie szyi, w okolicy przytchawicznej oraz nieco poniżej na przedniej powierzchni szyi na prawo od linii pośrodkowej ciała, a także na klatce piersiowej w okolicy przymostkowej prawej i w linii pachowej tylnej po stronie lewej z wytworzeniem odmy podskórnej i uszkodzeniem lewego mięśnia mostkowo-obojczykowo-sutkowego. Rany kłute miały głębokość do kilku centymetrów. Nadto E. M. (1) doznała ran ciętych w obrębie głowy w okolicy prawego kącika ust oraz poniżej lewego ucha, ran ciętych przedramion i nadgarstka lewego oraz sińców w obrębie kończyn dolnych. Stwierdzono także cztery powierzchniowe rany cięte na przedniej powierzchni szyi i w okolicy naramiennej prawej. Pokrzywdzona miała stłuczenia w obrębie głowy. Ryzyko wykrwawienia było niskie.

Rany kłute i cięte mogły powstać od działania narzędziem ostrym, kończystym, posiadającym krawędź sieczną – na przykład od noża, zaś stłuczenie i sińce mogły powstać od działania narzędziem lub od przedmiotu twardego, tępego, tępokrawędzistego – na przykład od pięści lub od upadku i od uderzenia się od tego typu przedmiotu.

Obrażenia pod postacią ran kłutych i ciętych spowodowały naruszenie narządu ciała inne niż określone w art. 156 k.k. trwające dłużej niż 7 dni, natomiast stłuczenie głowy i sińce w obrębie kończyn dolnych spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni. Stwierdzone obrażenia nie spowodowały bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Charakter narzędzia jakie zostało użyte, liczba i głębokość ran, okolica, w którą zadawane były ciosy tj. szyja, gdzie naczynia krwionośne są chronione jedynie przez relatywnie cienką warstwę tkanek miękkich oraz klatka piersiowa, gdzie znajdują się istotne z punktu widzenia życia organy wewnętrzne uzasadniają twierdzenie, iż gdyby do uderzenia doszło pod innym kątem, mogłoby przynieść znacznie poważniejsze następstwa niż stwierdzone, w tym nawet doprowadzić do zgonu, a ryzyko wystąpienia takiego skutku w okolicznościach przedmiotowej sprawy należało uznać za wysokie. Gdyby zostało uszkodzone znaczące duże naczynie krwionośne, to wówczas niezaopatrzenie takiego naczynia doprowadziłoby do zgonu. Od uszkodzenia tętnicy szyjnej pokrzywdzonej dzieliły narzędzie milimetry, a sama tętnica była u pokrzywdzonej odsłonięta. W przypadku głębszej penetracji narzędzia w obrębie klatki piersiowej istniało niebezpieczeństwo powstania odmy opłucnowej, uszkodzenia tętnicy podżebrowej, a w przypadku dalszego wnikania narzędzia także uszkodzenia płuc czy serca. Z uwagi na narzędzie, którym posługiwał się sprawca w postaci noża, siła jego użycia do spowodowania obrażeń nie musiała być znaczna i nie musiała być jako taka odbierana przez napastnika.

E. M. (1) została przyjęta do szpitala w stanie ogólnym dobrym, była przytomna, pozostawała w kontakcie słowno-logicznym. W badaniach laboratoryjnych krwi stwierdzono jedynie niewielkiego stopnia niedokrwistość, a ciśnienie tętnicze krwi było nieco podwyższone. Po wykonanym zabiegu operacyjnym bronchoskopii, rewizji ran ciętych i kłutych szyi i klatki piersiowej oraz drenażu R. tkanek miękkich szyi, stan E. M. (2) oceniono jako dobry i wydano zalecenie wypisania do domu. Nie stwierdzono uszkodzenia tętnic szyjnych.

dokumentacja fotograficzna

34-36

opinia sądowo-lekarska

124-126, 721-724

dokumentacja medyczna

258

E. M. (2) przebywa aktualnie w L. wraz z córką, gdzie pozostaje pod opieką lekarza, przyjmuje leki. W wyniku opisanego wyżej zdarzenia na ciele kobiety pozostały ślady. E. M. (2) doświadcza jednak nie tylko cierpień fizycznych, ale także psychicznych w postaci lęków odczuwanych w nocy.

zeznania świadka E. M. (1)

719-720

P. G. (1) ma 31 lat, jest kawalerem, posiada córkę przebywającą w rodzinie zastępczej, uzyskał wykształcenie zawodowe z zakresu ślusarstwa, przed osadzeniem pracował jako pracownik budowlany z wynagrodzeniem opiewającym na kwotę około 300 złotych tygodniowo, nie posiada majątku. P. G. (1) był uprzednio leczony psychiatrycznie i neurologicznie.

W miejscu pobytu P. G. (1) wielokrotnie dochodziło do skarg i interwencji. W zajmowanym przez niego i N. K. (1) mieszkaniu odbywały się libacje alkoholowe, dochodziło do zakłócania porządku prawnego, miały miejsce bójki, awantury i wyzwiska.

dane osobowe

167, 679v

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

495

U P. G. (1) stwierdzono niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim, posiada organiczne zaburzenia (...). Jego sprawność procesów poznawczych tj. uwagi, spostrzegania, rejestracji i odtwarzania informacji pozostaje obniżona w stopniu lekkim. Stwierdzono u P. G. (1) neurotyczne zaburzenia osobowości, które wskazują na znacząco obniżone przystosowanie do otoczenia i sytuacji społecznych. Nie ujawniły się jednak psychotyczne zaburzenia osobowości jak również skłonność do izolacji od otoczenia. P. G. (1) wykazuje zaburzenia osobowości w postaci osobowości dyssocjalnej, ze znaczne obniżonym wglądem, krytycyzmem i refleksyjnością w zakresie własnej osoby, postępowania, jego przyczyn i skutków, z zaburzeniami sfery emocjonalno-popędowej, słabo zinternalizowanym systemem norm społecznych. W dzieciństwie P. G. (1) leczony był w szpitalu im. J. B. w Ł. z rozpoznaniem hiperkinetycznego zaburzenia zachowania i upośledzenia umysłowego lekkiego, a w życiu dorosłym w PZP przy spółdzielni (...) w K.. P. G. (1) pochodzi z rodziny dysfunkcyjnej, wychowywany był w rodzinie zastępczej, zaś naukę odbywał w szkole specjalnej. Z uwagi na pojawienie się w jego życiu przestępczości już w wieku młodzieńczym, przebywał w zakładzie poprawczym.

Podczas badania oskarżonego nie ujawniły się objawy wytwórcze ani treści urojeniowe.

P. G. (1) posiada uzależnienie mieszane, jest uzależniony od substancji psychoaktywnych, w tym alkoholu i dopalaczy.

P. G. (1) nie jest chory psychicznie. W czasie dokonywania zarzucanego czynu P. G. (1) znajdował się w stanie zwykłej nietrzeźwości alkoholowej. Stwierdzane u niego upośledzenie umysłowe lekkie, zaburzenia osobowości, a także cechy organicznego uszkodzenia (...) w odniesieniu do postawionego zarzutu nie znosiły ani nie ograniczyły w stopniu znacznym jego zdolności rozpoznania znaczenia czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego P. G. (1) był zdolny do udziału w czynnościach procesowych, jak również do prowadzenia samodzielnej obrony przed sądem w sposób rozsądny.

opinia sądowo-psychologiczna dotycząca P. G. (1)

326-332, 521-522, 747v-748

pismo ze (...) Zespołu (...) w Ł. im. J. B.

542

opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca P. G. (1)

562-563v, 749v-750v

P. G. (1) był uprzednio karany. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 1 kwietnia 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 195/13 skazano P. G. (1) na karę 3 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. Wyrok ten został następnie objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 listopada 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 174/15, na mocy którego wymierzono skazanemu karę łączną w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności. Karę tę odbył poprzez zaliczenie okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 3 października 2014 roku do 1 kwietnia 2019 r., z zaliczeniem okresów od 14 grudnia 2012 roku do 21 grudnia 2012 roku oraz od 26 marca 2013 roku do 19 września 2013 roku.

karta karna (dane o karalności)

234-235, 690-691

odpisy wyroków

402-403, 465

N. K. (1) ma 31 lat, jest panną, nie posiada nikogo na utrzymaniu, uzyskała wykształcenie podstawowe, nie posiada zawodu, przed osadzeniem pracowała jako pomoc domowa z wynagrodzeniem opiewającym na kwotę około 1.200 złotych miesięcznie. N. K. (1) była uprzednio leczona odwykowo.

W miejscu pobytu N. K. (1) wielokrotnie dochodziło do skarg i interwencji. W zajmowanym przez nią mieszkaniu odbywały się libacje alkoholowe, dochodziło do zakłócenia porządku prawnego, miały miejsce bójki, awantury i wyzwiska.

dane osobowe

679v-680

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

496

N. K. (1) funkcjonuje na poziomie niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim, choć ukończyła ogólnodostępną szkołę podstawową oraz gimnazjum, co świadczy o tym, że jego obniżenie miało charakter wtórny. W badaniu klinicznym stwierdzono poziom funkcjonowania intelektualnego na poziomie niższym niż przeciętny. N. K. (1) posiada organiczne zaburzenia (...), choć sprawność procesów poznawczych, uwagi, spostrzegania, rejestracji i odtwarzania informacji zachodzi bez istotnego obniżenia. U oskarżonej nie stwierdzono neurotycznych ani psychotycznych zaburzeń osobowości, nie ujawniły się skłonności do izolacji od otoczenia. N. K. (1) posiada jednak zaburzenia , które w zachowaniu mogą skutkować reakcjami nagłymi, gwałtownymi, nacechowanymi emocjonalnie, przy utrzymującym się znacznie podwyższonym napięciu emocjonalnym, nieadekwatnym do siły bodźca, przy znacznie obniżonej kontroli ekspresji emocji. N. K. (1) cierpi na zaburzenia osobowości – posiada osobowość dyssocjalną, ze znacznie obniżonym wglądem, krytycyzmem i refleksyjnością w zakresie własnej osoby, postępowania, jego przyczyn i skutków, ze znacznym stopniem zaburzeń sfery emocjonalno-popędowej. Cechują ją słabo zinternalizowany system norm społecznych.

Podczas badania oskarżonej nie ujawniły się objawy wytwórcze ani treści urojeniowe.

U N. K. (1) stwierdzono uzależnienie od alkoholu, zaś terapie odwykowa nie została przez nią ukończona.

N. K. (1) nie jest chora psychicznie. W czasie dokonywania zarzucanego czynu N. K. (1) znajdowała się w stanie zwykłej nietrzeźwości alkoholowej. Występujące u oskarżonej zaburzenia osobowości, cechy organicznego uszkodzenia (...) w odniesieniu do postawionego zarzutu nie znosiły ani nie ograniczyły w stopniu znacznym jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu jak i pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego N. K. (1) była zdolna do udziału w czynnościach procesowych, jak również do prowadzenia samodzielnej obrony przed sądem w sposób rozsądny.

opinia sądowo-psychologiczna dotycząca N. K. (1)

530-536,748-749

opinia sądowo-psychiatryczny dotycząca N. K. (1)

564-565v, 749v-750v

N. K. (1) była uprzednio karana, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu oraz przeciwko wolności.

karta karna (dane o karalności)

231-232, 693-695

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania świadka E. M. (1)

W przeważającej części Sąd uznał zeznania pokrzywdzonej E. M. (1) za wiarygodne. Pokrzywdzona w sposób logiczny i szczegółowy opisała przebieg zdarzeń z dnia 5 i 6 czerwca 2020 roku. Przy ocenie zeznań pokrzywdzonej Sąd miał na uwadze dynamiczny przebieg zdarzenia oraz szok, jakiego niewątpliwie doznała pokrzywdzona na skutek ataku na jej życie i zdrowie. Jednocześnie zauważyć należy, iż rozbieżności, jakie pojawiają się w treści jej depozycjach na różnych etapach niniejszego postępowania wynikają z upływu czasu, z którym wiąże się zatarcie w pamięci szczegółów dotyczących sekwencji zdarzeń. Istota jego przebiegu pozostaje jednak tożsama we wszystkich wypowiedziach pokrzywdzonej. Dlatego też Sąd, przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy, oparł się głównie na treści zeznań pokrzywdzonej złożonych na etapie postępowania przygotowawczego.

Za wiarygodnością jej relacji w krytycznym momencie będącym przedmiotem niniejszego postępowania przemawia także fakt, iż opisywane przez nią sytuacje mające miejsce przed jak i po krytycznym zdarzeniu, w których brały udział także osoby trzecie, pozostają co do istoty tożsame z opisami przedstawionymi przez te osoby, występującymi w niniejszym postępowaniu w roli świadków tj. A. S., L. P. i P. I.. I tak, zeznania pokrzywdzonej korespondują z depozycjami A. S. w zakresie nawiązania pierwszego kontaktu między pokrzywdzoną a oskarżonymi, przy czym bez znaczenia dla istoty postępowania pozostaje kwestia tego, kto zainicjował rozmowę w przedmiocie wynajęcia mieszkania przez oskarżonych. Za zbieżne należy również ocenić zeznania pokrzywdzonej i P. I. oraz L. P., z tym zastrzeżeniem, że Sąd nie dał wiary pokrzywdzonej E. M. (1) w zakresie, w jakim wskazała, iż to L. P. przyniosła i zabrała ze sobą alkohol, a także jako jedyna uczestniczka spotkania go konsumowała, bowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego, który Sąd uznał za wiarygodny tj. zeznań świadka L. P., wyjaśnień oskarżonych, zeznań świadków S. G. i M. M., a także protokołu oględzin mieszkania wynika, że alkohol był spożywany także przez pokrzywdzoną oraz oskarżonych, którzy byli następnie widziani w stanie wskazującym na jego spożycie, a w mieszkaniu E. M. (1) znaleziono szklaną butelkę po wódce. Depozycje pokrzywdzonej w tym zakresie mogą świadczyć jednak o chęci zaprezentowania swojej osoby z jak najlepszej strony i ukrycia faktu spożywania alkoholu, co stanowi zwykle wstydliwy aspekt życia. Obraz E. M. (1), jako osoby urządzającej libacje alkoholowe w swym mieszkaniu, wyłania się jednak z zeznań świadków będących jej sąsiadami.

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (1) – w części

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej jednie w zakresie, w jakim jej dyspozycje znajdują odzwierciedlenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Choć oskarżona formalnie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, to w treści swoich wyjaśnień zaprzecza kluczowym kwestiom wskazanym w zarzucie, umniejszając swoją rolę w zdarzeniu, a odpowiedzialnością za skutki działań podjętych wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym, obciążyła P. G. (1). Nie mniej jednak jej próba oczyszczenia się z przedstawionych jej zarzutów dostarczyła informacje na temat zachowania P. G. (1) w okresie wskazanym w zarzucie. N. K. (1) potwierdzała bowiem, że oskarżony posługiwał się nożem wziętym przez niego z kuchni, którym dźgnął E. M. (1), a następnie przeciął jej szyję. Nadto, z jej depozycji wynika, że zarówno ona jak i oskarżony w chwili popełnienia czynu znajdowali się pod wpływem alkoholu. W świetle protokołu przeszukania pomieszczeń mieszkalnych A. Ś. oraz wyjaśnień oskarżonej, nie budziły wątpliwości Sądu depozycje N. K. (1) także w zakresie sprzedaży rzeczy ukradzionych z mieszkania E. M. (1), mimo, że oskarżona przyznała się do zaboru przez siebie jedynie karty płatniczej i powzięcia ogólnego zamiaru wraz z oskarżonym co do okradzenia E. M. (1).

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1)

- w części

Sąd oparł się na wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1) jedynie w takim zakresie, w jakim jego depozycje korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, który Sąd uznał za wiarygodny. Nie budziły wątpliwości Sądu depozycje oskarżonego co do okoliczności poznania E. M. (1) w dniu 5 czerwca 2020 roku, a także fakt spożywania alkoholu przez uczestników spotkania w mieszkaniu pokrzywdzonej. Znamienne jest również wskazanie, iż P. G. (1) przyznał się do zaatakowania E. M. (1) nożem w okolice rąk, tułowia i szyi, negując jednak istnienie po jego stronie zamiaru zabójstwa pokrzywdzonej. Jego depozycje pozwoliły także na przypisanie oskarżonej N. K. (1) zachowania w postaci przyduszania pokrzywdzonej poduszką i uderzania jej pięściami po twarzy, co koresponduje z zeznaniami E. M. (1), a w toku postępowania było konsekwentnie negowane przez oskarżoną. Nie budziło wątpliwości Sądu także przyznanie się przez oskarżonego do zamiaru dokonania kradzieży rzeczy z mieszkania E. M. (1), podjętego jeszcze przed rozpoczęciem ataku na zdrowie i życie kobiety.

zeznania świadka A. S.

Sąd przyznał zeznaniom świadka walor wiarygodności w zakresie, w jakim wskazała na zdarzenie mające miejsce w jej obecności, które polegało na nawiązaniu kontaktu między E. M. (1) a N. K. (1) i P. G. (1) w sprawie wynajęcia pokoju w mieszkaniu E. M. (1) oraz oddaleniu się przez te osoby do tegoż mieszkania w celu jego obejrzenia przez zainteresowanych najmem. Jej depozycje co do istoty korespondują z zeznaniami pokrzywdzonej E. M. (1), a także wyjaśnieniami N. K. (1) i P. G. (1), przy czym bez znaczenia dla przedmiotu niniejszego postępowania pozostawała kwestia tego, kto zainicjował rozmowę w zakresie najmu mieszkania.

zeznania świadka L. P.

Zeznania świadka są jasne, logiczne i konsekwentne. Świadek była obecna w mieszkaniu bezpośrednio przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Jej relacja co do okoliczności spotkania E. M. (1) z N. K. (1) i P. G. (1) w mieszkaniu co do istoty koresponduje z zeznaniami pokrzywdzonej E. M. (1), a także wyjaśnieniami N. K. (1) i P. G. (1). Treść jej zeznań pozwoliła ustalić, iż wszyscy uczestnicy spotkania spożywali alkohol przed krytycznym zdarzeniem.

zeznania świadka S. G.

Zeznaniom świadka należało przyznać przymiot jasnych, konsekwentnych, pozbawionych sprzeczności. Jego relacja ze spotkania z N. K. (1) oraz P. G. (1) w ramach wykonywanej przez niego pracy jest wiarygodna, znajduje potwierdzenie w zeznaniach E. M. (1), L. P. oraz wyjaśnieniach oskarżonych. Spostrzeżenia poczynione przez świadka pozwoliły ustalić, iż tego wieczoru N. K. (1) znajdowała się pod widocznym wpływem alkoholu.

zeznania świadka M. M.

Zeznania świadka Sąd uznał za wiarygodne. Świadek miał kontakt z P. G. (1) oraz N. K. (1) w nocy z 5 na 6 czerwca 2020 roku, po tym, jak opuścili mieszkanie E. M. (1), o czym świadczy numer telefonu, z jakiego kontaktowali się ze świadkiem, który tej nocy świadczył usługi taksówkarza, a także lokalizacja wskazana przez świadka oraz miejsce docelowe, do którego chcieli udać się widziani przez niego kobieta i mężczyzna. Spostrzeżenia świadka co do zachowania N. K. (1) pozwoliły ustalić, iż kobieta spożywała uprzednio alkohol. Jednocześnie podkreślić należy, iż nie budzi wątpliwości Sądu okoliczność, że świadek w toku postępowania nie rozpoznał oskarżonych, mając na uwadze porę dnia, krótki okres, podczas którego widział oskarżonych oraz charakter wykonywanej przez niego pracy, która wiąże się z licznymi kontaktami z nieznanymi mu osobami w ramach kursów, których – według zeznań świadka – odbywa co najmniej 20-30 w ciągu weekendu. Zrozumiałym jest zatem, że upływ czasu spowodował, iż świadek na etapie postępowania sądowego nie pamiętał już zdarzenia, o którym wypowiadał się na etapie postępowania przygotowawczego.

zeznania świadka P. I.

Zeznania świadka należało ocenić jako jasne, konsekwentne, pozbawione wewnętrznej sprzeczności. Jego depozycje korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonej E. M. (1) w zakresie zdarzeń mających miejsce po przebudzeniu się przez pokrzywdzoną w dniu 6 czerwca 2020 roku do wezwania policji i pogotowia. Jednocześnie świadek nie miał wiedzy na temat uprzedniego zdarzenia krytycznego.

zeznania świadka M. W.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka będącym funkcjonariuszem policji, który w dniu 6 czerwca 2020 roku pełnił służbę i znalazł się na miejscu zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Jego depozycje stanowią relację z podjętych czynności, wypowiedzi pokrzywdzonej E. M. (1), obecnego na miejscu świadka P. I. oraz obserwacji stanu, w jakim znajdowało się mieszkanie pokrzywdzonej. Jako osoba niezainteresowana wynikiem postępowania, Sąd nie miał podstaw do kwestionowania jego zeznań, choć treść wypowiedzi, które – wedle świadka – miała zostać wyartykułowana przez pokrzywdzoną, różni się co do okoliczności pobocznych z wersją zdarzenia przedstawioną przez E. M. (1) w toku niniejszego postępowania. Pierwszą niezgodność można zauważyć już w opisie tego, jak doszło do pierwszego kontaktu między pokrzywdzoną a oskarżonymi. Według depozycji świadka, pokrzywdzona miała wskazać, iż oskarżeni zjawili się w jej mieszkaniu samodzielnie, powołując się na osobę A. S., w celu wynajęcia pokoju. Powyższe nie koresponduje jednak z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z wyjaśnieniami oskarżonych oraz zeznaniami świadka A. S., z których wynika, że oskarżeni przybyli do mieszkania pokrzywdzonej w jej towarzystwie. Nie mniej jednak okoliczność dźgania pokrzywdzonej nożem przez mężczyznę, bicia jej głowy pięściami przez kobietę, fakt plądrowania mieszkania przez przybyszów, udawania przez pokrzywdzoną nieprzytomnej pozostaje tożsama z późniejszymi wypowiedziami E. M. (1). W tym miejscu należy jednak zauważyć, iż powyższe nieścisłości oraz pominięcia niektórych faktów tj. przykładanie poduszki do twarzy pokrzywdzonej, mogą wynikać z okoliczności, w jakich doszło do przekazania relacji o zdarzeniach świadkowi przez pokrzywdzoną E. M. (1). Jak bowiem wskazał świadek, pokrzywdzona wypowiadała się w sposób chaotyczny, będąc w stanie zdenerwowania, przy większości pytań wskazywała, iż nie jest w stanie przypomnieć sobie okoliczności, które miały miejsce, co należy uznać za normalną konsekwencję sytuacji, w jakiej się znalazła. Powyższe zaś może świadczyć o tym, iż ta chaotyczna relacja mogła zostać nieprecyzyjnie zrozumiana przez wypytującego ją funkcjonariusza policji, co skutkowało przeinaczeniem niektórych elementów stanu faktycznego sprawy i niedopowiedzeniami. Nie budzi wątpliwości Sądu także okoliczność, iż świadek w toku postępowania sądowego nie podał szczegółów dotyczących tejże interwencji, bowiem charakter wykonywanej przez niego pracy usprawiedliwia zatarcie się w pamięci konkretnych zdarzeń, które powielają się w trakcie wykonywanej służby.

zeznania świadka B. K.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka, który razem ze świadkiem M. W. odbywał interwencję w mieszkaniu pokrzywdzonej w dniu 6 czerwca 2020 roku. Jego depozycje pozostają tożsame co do istoty z relacją M. W., z tym zastrzeżeniem, iż to M. W. rozmawiał z pokrzywdzoną, a także zeznaniami sąsiada P. I.. Świadek wskazał również jakie przedmioty, wedle oświadczenia pokrzywdzonej, zostały ukradzione z jej mieszkania przez sprawców, co koresponduje z jej późniejszymi zeznaniami w sprawie.

zeznania świadka D. R.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka - funkcjonariusza straży pożarnej, w zakresie, w jakim opisał swą interwencję podjętą w dniu 6 czerwca 2020 roku w mieszaniu E. M. (2). Świadek ograniczył się przy tym do opisu podjętych przez straż pożarną czynności, wskazując, iż wyjaśnieniami okoliczności zdarzenia zajmują się inne służby.

informacja ze zdarzenia

Sporządzona przez świadka D. R., w ramach czynności służbowych, informacja ze zdarzenia mającego miejsce w dniu 6 czerwca 2020 roku koresponduje z jego depozycjami, a okoliczności w niej wskazane nie pozostają w relacji sprzeczności z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

protokół oględzin mieszkania,

płyta z dokumentacją fotograficzną oględzin

Dowody te dokumentują miejsce zdarzenia oraz ukazują skutki, jakie odniosło działanie oskarżonych w postaci pozostawienia ogólnego nieporządku w mieszkaniu pokrzywdzonej, na skutek jego plądrowania. Pozwoliły także ustalić, jakim narzędziem posługiwał się P. G. (1), a także ukazują rozmieszczenie licznych plam krwawych pozostawionych przez pokrzywdzoną. Zawarty w protokole opis pozostawionych na stole naczyń oraz opakowanie po pizzy i butelka po alkoholu potwierdza wersję zdarzeń prezentowaną przez oskarżonych oraz świadka L. P. o spożywaniu przez uczestników spotkania alkoholu. Zdaniem Sądu dokument ten nie budził jakichkolwiek wątpliwości, nie był też kwestionowany przez strony. Dokumentacja fotograficzna oględzin koresponduje zaś z treścią protokołu.

dokumentacja fotograficzna

Załączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna przedstawia obrażenia, jakie odniosła pokrzywdzona w związku ze zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Jej autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu.

protokół okazania wizerunku

Dowód ten dokumentuje czynność procesową w postaci okazania tablic poglądowych świadkowi S. G., który miał kontakt z osobami, które w okresie wskazanym w zarzucie odbierały pizzę spod bloku E. M. (1). Rozpoznanie przez świadka osoby N. K. (1), w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym wyjaśnień samych oskarżonych, którzy nie zaprzeczali, iż byli obecni w mieszkaniu E. M. (1) w nocy z 5 na 6 czerwca 2020 roku, nie budzi wątpliwości Sądu.

protokół przeszukania N. K. (1)

Autentyczność dokumentu nie budzi wątpliwości Sądu, a okoliczności w nim wskazane tj. fakt posiadania przy sobie przez N. K. (1) karty do bankomatu wystawionej na dane E. M. (1), nie były kwestionowane przez strony postępowania.

protokół przeszukania P. G. (1)

Autentyczność dokumentu nie budzi wątpliwości Sądu, a okoliczności w nim wskazane tj. fakt posiadania przy sobie przez P. G. (1) rzeczy należących do E. M. (1), nie były kwestionowane przez strony postępowania.

protokoły zatrzymania P. G. (1) i N. K. (1)

Dowody dokumentują okoliczności zatrzymania P. G. (2) oraz N. K. (1) przez funkcjonariuszy policji po zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Nie ujawniły się żadne okoliczności poddające w wątpliwość ich autentyczność.

protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych

Protokół dokumentuje okoliczność znalezienia w mieszkaniu zajmowanym przez N. K. (1) karty SIM należącej do pokrzywdzonej E. M. (1). Okoliczność ta nie była w toku postępowania kwestionowana przez strony, a autentyczność dokumentu nie budzi wątpliwości Sądu.

protokół badania stanu trzeźwości N. K. (1) i P. G. (1)

Dokumenty te pozwoliły ustalić, iż w momencie zatrzymania N. K. (1) przez funkcjonariuszy Policji w dniu 6 czerwca 2020 roku o godzinie 23.07 znajdowała się w stanie nietrzeźwości, zaś P. G. (1) o godzinie 22.50 był trzeźwy. Ich autentyczność nie była kwestionowana w toku niniejszego postępowania.

protokół oględzin P. G. (1), protokół pobrania materiału porównawczego od P. G. (1)

Autentyczność dokumentów nie budzi wątpliwości Sądu. Okoliczności w nich wskazane nie były także kwestionowane przez strony postępowania. Protokoły zawierają opis ubrań, które miał na sobie P. G. (2) w momencie zatrzymania przez funkcjonariuszy policji, a także jego wyglądu i informacje o pobranych próbkach i wymazach celem ich kryminalistycznego zbadania.

protokół oględzin N. K. (1), protokół pobrania materiału porównawczego od N. K. (1)

Autentyczność dokumentów nie budzi wątpliwości Sądu. Okoliczności w nich wskazane nie były także kwestionowane przez strony postępowania. Protokoły zawierają opis ubrań, które miała na sobie N. K. (1) w momencie zatrzymania przez funkcjonariuszy policji, a także jej wyglądu i informacje o pobranych próbkach i wymazach celem ich kryminalistycznego zbadania.

opinia sądowo-lekarska ( pisemna i ustna)

Z dowodu tego wynikają rodzaj oraz charakter obrażeń ciała doznanych przez pokrzywdzoną E. M. (1) w wyniku przedmiotowego zdarzenia, ich kwalifikacja, a także ocena niebezpieczeństwa, jakie niosło za sobą stwierdzone działanie sprawców. W ocenie Sądu opinia ta jest pełna, jasna i rzeczowa. Sporządzona została przez uprawnioną do tego osobę i oparta na starannej analizie dokumentacji medycznej pokrzywdzonej. Dlatego też zasługiwała na uwzględnienie. Sąd miał także na uwadze logiczną i przekonującą argumentację, jaką biegły zaprezentował na poparcie swych stanowisk w toku postępowania sądowego w ramach opinii uzupełniającej. Opinie biegłego dostarczyły Sądowi niezbędnych wiadomości specjalnych do wyrokowania w niniejszej sprawie. Podkreślić należy, iż opinia biegłego co do braku podstaw do przyjęcia, iż na skutek zdarzenia doszło do uszkodzenia struktur mogących trwale wpłynąć na mowę, sposób wypowiadania się i artykulację pokrzywdzonej, doprowadziła do pominięcia takowej konsekwencji czynu wskazanej przez E. M. (1).

protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych

W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby wskazać, iż dokument ten nie odpowiada prawdzie. Jego treść koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonych w zakresie przedmiotów, jakie zostały przez nich ukradzione z mieszkania E. M. (1) oraz potwierdza fakt ich sprzedania A. Ś..

dane retencyjne

Załączone do akt sprawy dane, uzyskane od podmiotów uprawnionych, pozwoliły poczynić ustalenia faktyczne w zakresie zachowania N. K. (1) oraz P. G. (1) po wyjściu z mieszkania E. M. (1). Analiza połączeń wykonanych z numeru należącego do P. G. (1) potwierdziła okoliczności wskazane przez świadka M. M., iż oskarżeni podjęli próbę przetransportowania się taksówką, a nadto pozwoliła ustalić, iż w tym samym czasie wykonano dwa połączenia na numer alarmowy 112.

dokumentacja medyczna

Załączona do akt sprawy dokumentacja medyczna sporządzona w szpitalu (...) w Ł., do którego trafiła E. M. (1) w związku ze zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania nie budzi wątpliwości Sądu, nie była także kwestionowana przez strony. Dokumentacja stanowiła podstawę do wydania opinii sądowo-lekarskiej w niniejszej sprawie.

opinie sądowo-psychologiczne oraz opinie sądowo-psychiatryczne dotyczące N. K. (1) i P. G. (1)

Sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinie sądowo-psychologiczne oraz sądowo-psychiatryczne dotyczące P. G. (1) oraz N. K. (1) posiadają przymiot pełnych, jasnych i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Dlatego też stały się podstawą ustaleń faktycznych w zakresie stanu zdrowia psychicznego oskarżonych i ich poczytalności. Podkreślić należy, iż strony nie wniosły zastrzeżeń co do ich treści.

pismo ze (...) Zespołu (...) w Ł. im. J. B.

Dokument ten umożliwił poczynienie ustaleń faktycznych w przedmiocie historii leczenia P. G. (1). Został on wystawiony przez uprawniony do tego podmiot, a okoliczności w nim wskazane nie stały się przedmiotem sprzeciwu którejkolwiek ze stron.

dokumentacja fotograficzna

Znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna utrwaliła wygląd N. K. (1) oraz P. G. (1) w momencie ich zatrzymania, w tym znajdującą się na nich odzież. Nie ujawniły się żadne okoliczności mogące świadczyć o tym, iż jest on nierzetelna.

opinie kryminalistyczne z zakresu genetyki sądowej

Pierwsza ze sporządzonych w niniejszej sprawie opinii odpowiedziała na pytanie, czy na przedmiotach zabezpieczonych podczas oględzin mieszkania pokrzywdzonej E. M. (1) znajdowały się ślady DNA, których identyfikacja pozwoliłaby na weryfikację wersji zdarzeń przedstawionych w toku niniejszego postępowania. Badania z zakresu genetyki sądowej pozwoliły ustalić, iż na rękojeści noża zabezpieczonego w mieszkaniu pokrzywdzonej znajdowała się mieszanina DNA pochodząca od co najmniej trzech osób, przy czym oznaczono w niej wszystkie cechy DNA zgodne z tymi, które występują w profilu DNA P. G. (1) oraz cechy DNA zgodne w zakresie oznaczonych układów z tymi, które występują w profilu N. K. (1). Dowód ten potwierdza zatem prawdziwość tezy, iż narzędzie to znajdowało się w rękach P. G. (1), a kontakt z nim miała także N. K. (1). Obecność oskarżonych w mieszkaniu pokrzywdzonej została dodatkowo dowiedziona występowaniem ich DNA w próbkach pobranych z kubka oraz niedopałków papierosów znajdujących się w lokalu E. M. (1).

Analiza elementów odzieży, jakie mieli na sobie N. K. (1) oraz P. G. (2) w momencie ich zatrzymania w dniu 6 czerwca 2020 roku pod względem obecności krwi ludzkiej, dodatkowo uwiarygadnia opis zdarzeń, który wyłania się z depozycji pokrzywdzonej, a także oskarżonych, w z zakresie, w jakim Sąd uznał je za wiarygodne. Obecność DNA E. M. (1) na bluzie dresowej, koszulce oskarżonego potwierdza, iż P. G. (1) brał udział w napaści na pokrzywdzoną. Zaś wskazanie, iż na bluzie N. K. (1) stwierdzono mieszaninę DNA, w której oznaczono cechy DNA zgodne z tymi, które występują w profilu DNA E. M. (1), dodatkowo przemawia za zasadnością odmowy wiary wersji zdarzeń prezentowanych w toku postępowania przez oskarżoną N. K. (1), iż nie brała czynnego udziału w ataku na pokrzywdzoną. Przeprowadzona w tym zakresie analiza nie wklucza, że pozostałymi osobami w tej mieszaninie mogą być E. M. (1) i P. G. (1).

Wykonanie badań biologicznych zabezpieczonych rzeczy ( poszewki, kołdra, narzuta) potwierdziło również m.in. obecność oskarżonej na miejscu zdarzenia. W próbkach pobranych do badań z narzuty łóżka pokrzywdzonej stwierdzono mieszaninę DNA pochodzącą od co najmniej trzech osób, oznaczono profil DNA jako zgodny z profilem DNA E. M. (1) oraz jako zgodny z profilem DNA oskarżonej N. K. (1).

Wskazane opinie spełniają kryteria jasnych, pełnych oraz pozbawionych sprzeczności. Ich treść nie była przedmiotem zastrzeżeń stron w toku postępowania. Nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość ich rzetelność.

Pismo Zarządu Lokali Miejskich

Informacja zawarta w piśmie pozwoliła ustalić, gdzie znajdowało się miejsce pobytu N. K. (1) oraz P. G. (1). Zeznania świadka M. M. oraz wyjaśnienia oskarżonych wskazują, iż po dokonaniu czynu udali się wspólnie do lokalu znajdującego się pod adresem Wojska Polskiego 178/15 w Ł..

odpisy wyroków

Autentyczność wyroków nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez strony postępowania. Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 1 kwietnia 2014 roku wydany w sprawie o sygn. akt IV K 195/13, objęty następnie wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 listopada 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 174/15 stanowił podstawę do ustalenia, iż oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa tj. popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności umyślne przestępstwo podobne.

opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości

Sporządzona na rzecz niniejszego postępowania opinia z zakresu wyceny ruchomości pozwoliła ustalić wartość skradzionych przez N. K. (1) oraz P. G. (3) przedmiotów z mieszkania E. M. (1). Analiza jej treści pozwala przypisać jej przymiot jasnej, pełnej i pozbawionej sprzeczności, a zatem stała się ona podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

kwestionariusze wywiadów środowiskowych

Sporządzone na rzecz niniejszego postępowania wywiady środowiskowe zostały przeprowadzone przez uprawnionego kuratora zawodowego, a w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby wskazywać na nieprawdziwość zebranych informacji, które posłużyły do poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie trybu życia oskarżonych przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania.

karty karne

Załączone do akt sprawy karty karne zostały sporządzone przez upoważnione osoby w sposób rzetelny i prawidłowy, z zachowaniem wymogów formalnych, a ich wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budziła wątpliwości Sądu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego P. G. (1) – w części

Oskarżony początkowo w swoich wyjaśnienia zasłaniał się niepamięcią co do krytycznych zdarzeń będących przedmiotem niniejszego postępowania. W toku postępowania zmienił jednak taktykę obrony, przyznając się do ataku na pokrzywdzoną, przy jednoczesnym akcentowaniu, iż nastąpił on w momencie, gdy wraz z N. K. (1) przeszukiwali już mieszkanie pokrzywdzonej, co doprowadziło do obudzenia się E. M. (1). Według relacji P. G. (1) miało dojść do awantury z E. M. (1) i w tym szale oskarżony miał chwycić za nóż. Jednocześnie oskarżony raz wskazuje, iż w tym czasie N. K. (1) przeszukiwała pokój, by potem stwierdzić, że uderzała pokrzywdzoną pięściami pod twarzy i przyduszała poduszką, a wreszcie podnosząc, że to oskarżona rozpoczęła atak.

Mając na uwadze niespójności, jakie wynikają z analizy wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań L. P. i E. M. (1), które nie potwierdziły, iż oskarżeni w trakcie spotkania udali się do osobnego pokoju w celu spoczynku, wersję forsowaną przez oskarżonego, iż to odkrycie przez pokrzywdzoną zamiaru rabunku stanowiło przyczynę ataku, należało uznać za niewiarygodną. Choć istnienie tego zamiaru zostało potwierdzone przez oboje oskarżonych, to w świetle ujawnionych okoliczności sprawy należało przyjąć, iż oskarżeni najpierw dokonali ataku na pokrzywdzoną, by następnie przystąpić do kradzieży.

W świetle opisu wydarzeń zaprezentowanych przez pokrzywdzoną E. M. (1) oraz treści opinii sądowo-lekarskiej, twierdzenia oskarżonego P. G. (2), iż nie myślał, że na skutek jego działań E. M. (1) może zginąć, a także, że nie celował nożem, by zabić, a jedynie w celu obezwładnienia pokrzywdzonej, należy uznać za próbę uwolnienia się od ciążącego na nim zarzutu usiłowania zabójstwa. Już sam charakter narzędzia, umiejscowienie doznanych przez pokrzywdzoną ran oraz ich ilość świadczy o tym, że oskarżony nie dążył jedynie do obezwładnienia E. M. (1), a swym zamiarem obejmował pozbawienie kobiety życia. Tezę tę wspiera relacja pokrzywdzonej E. M. (1), która wskazała na wypowiedzi, jakie padały z ust oskarżonych w trakcie ataku - „nie mogę jej dobić”, „zabijemy cygankę”, a także okoliczność, iż P. G. (1) upewniał się co do tego, że pokrzywdzona nie oddycha.

wyjaśnienia oskarżonej N. K. (2) – w części

Sąd odmówił przyznania wiarygodności wyjaśnieniom N. K. (1) w zakresie, w jakim nie przyznała się do zadawania pokrzywdzonej ciosów pięścią w głowę, a także podduszania jej, trzymając poduszę przy jej twarzy. Kluczowym dowodem w zakresie tegoż ustalenia były bowiem spójne relacje zarówno pokrzywdzonej jak i oskarżonego P. G. (1), z których wynika, iż N. K. (1) była aktywną uczestniczką ataku na pokrzywdzoną. Do takich samych wniosków prowadzi także opinia kryminalistyczna z zakresu genetyki sądowej, w której wskazano, iż na bluzie N. K. (1) stwierdzono mieszaninę DNA, w której oznaczono cechy DNA zgodne z tymi, które występują w profilu DNA E. M. (1). Forsowana przez nią wersja zderzenia, wedle której do krytycznych ciosów miało dojść podczas jej pobytu w łazience, bez jej wiedzy oraz świadomości, należy ocenić jednoznacznie jako próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej. Już z samych wyjaśnień oskarżonej wynikają sprzeczności, bowiem na etapie postępowania sądowego podała, że po wyjściu z ubikacji E. M. (1) miała już podcięte gardło, zaś w toku postępowania przygotowawczego wyjaśniła, że P. G. (1) wziął z kuchni nóż, podszedł do pokrzywdzonej i przeciął jej szyję, choć jednocześnie w czasie tego samego przesłuchania zanegowała fakt, że widziała moment wzięcia noża i uderzenia nim pokrzywdzonej przez oskarżonego. Powyższe depozycje należy uznać zatem za sprzeczne z zasadami logiki. Ukazują one, że oskarżona nie była szczera w swoich wyjaśnieniach. Nieścisłości pojawiają się także na etapie wydarzeń mających mieć miejsce po ataku na pokrzywdzoną, bowiem oskarżona próbowała przekonać, iż widok obrażeń pokrzywdzonej doprowadził to tego, że opuściła mieszkanie E. M. (1) bez P. G. (1), choć w toku postępowania ustalono, na podstawie depozycji E. M. (1) i P. G. (1), iż oskarżeni wspólnie opuścili mieszkanie, zamykając je na klucz, a następnie próbowali odbyć kurs taksówką około godziny 23:58. Oskarżona nie potrafiła wytłumaczyć, w jaki sposób doszło do ponownego spotkania się z P. G. (1) po opuszczeniu mieszkania, poddając następnie w wątpliwość to, czy wybiegła z niego zdezorientowana czy też wróciła do swojego lokalu wraz z P. G. (1).

Kierując się tymi samymi wskazywaniami, które zostały zaprezentowane przy ocenie wyjaśnień P. G. (1), Sąd nie dał także wiary depozycjom oskarżonej, iż do przeszukania mieszkania i zaboru rzeczy doszło jeszcze przed atakiem na E. M. (1).

zeznania świadka J. S.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadek nie miał wiedzy na temat zdarzeń mających miejsce w dniu 5 czerwca 2020 roku w mieszkaniu pokrzywdzonej, poza udzieloną mu przez funkcjonariuszy policji informacją o ich skutkach. Jego depozycje ograniczyły się do sytuacji mającej miejsce przed krytycznym zdarzeniem, która polegała na dobijaniu się w godzinach nocnych przez nieustalone osoby do mieszkania pokrzywdzonej oraz grożeniu jej przez jednego z mężczyzn pozbawieniem życia, czego był naocznym świadkiem. Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań pokrzywdzonej i L. P. wynika jednak, że N. K. (1) oraz P. G. (1) pierwszy raz spotkali pokrzywdzoną E. M. (1) dopiero w dniu 5 czerwca 2020 roku, co wyklucza przyjęcie, iż sytuacja opisywana przez świadka J. S. miała związek z niniejszą sprawą.

zeznania świadka D. K.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Depozycje świadka ograniczyły się do kwestii związanych z posesją mieszczącą się przy ulicy (...), której była administratorem. Zgodnie z zeznaniami świadka lokal ten był okresowo zamieszkiwany przez N. K. (1), co znalazło potwierdzenie w wyjaśnienia N. K. (1). Świadek nie miała jednak wiedzy na temat zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

zeznania świadka A. K.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadek nie posiadał wiedzy o zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Jego depozycje ograniczyły się do charakterystyki (...), z którą jest spokrewniony i utrzymywał kontakt. W toku postępowania ustalono, iż osoby, o których podawał – kobieta i mężczyzna, które często przebywały w mieszkaniu E. M. (1), gdzie spożywano alkohol, nie brały udziału w zdarzeniu.

zeznania świadka P. N.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Choć świadek podał, iż zna zarówno N. K. (1) jak i P. G. (1), to ostatni kontakt z nimi miał odpowiednio w 2013 roku i 2012 roku, a o zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszego postępowania czerpie wiedzę z relacji prasowej. Jego twierdzenia co do braku możliwości działania przez oskarżonych wspólnie są jedynie subiektywną oceną, opartą o nieaktualną już sytuację życiową N. K. (1) i P. G. (1).

zeznania świadka P. W.

Zeznania świadka nie miały znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Świadek, będący sąsiadem E. M. (1), w okresie objętym zarzutem nie słyszał ani nie widział nic niepokojącego. Jego zeznania odnosiły się zaś do sytuacji mających miejsce w czasie sprzed zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania – świadek wskazał, iż mieszkanie E. M. (1) było odwiedzane przez różne osoby, był tam konsumowany alkohol, odbywały się interwencje policji i pogotowia.

opinia kryminalistyczna z zakresu badań daktyloskopijnych

Opinia kryminalistyczna nie miała znaczenia dla ustalenia faktów w niniejszej sprawie. Zabezpieczone w trakcie oględzin mieszkania E. M. (1) przedmioty zostały poddane badaniu na obecność na ich powierzchni linii papilarnych. Choć na powierzchni jednego z noży (ślad numer 6) i szklanej butelki (ślad numer 16) ujawniono ślady linii papilarnych, to jednak nie nadawały się one do identyfikacji ze względu na niewystarczającą liczbę cech szczególnych. Natomiast na pozostałych przedmiotach tj. fragmencie brzeszczotu (ślad numer 4) i nożu (ślad numer 18) nie ujawniono linii papilarnych. Powyższe ustalenia nie przyczyniły się zatem do zidentyfikowania sprawców.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1.

P. G. (1)

N. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zabójstwo jest przestępstwem materialnym i jest ono dokonane wówczas, gdy skutek śmiertelny stanowi rezultat czynu sprawcy. Znamię czasownikowe zabójstwa "zabija człowieka" wskazuje dwa istotne dla tego przestępstwa elementy: skutek w postaci śmierci człowieka oraz umyślność zachowania, które ten skutek powoduje. Czyn z art. 148 § 2 k.k. stanowi przestępstwo umyślne, które można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i w zamiarze ewentualnym. Sprawca w takim przypadku może podejmować zachowanie skierowane przeciwko drugiej osobie w celu jej zabicia ze świadomością konieczności pozbawienia życia drugiego człowieka jako środka do realizacji swojego celu lub jako następstwa ubocznego (zamiar bezpośredni), albo z przewidywaniem możliwości spowodowania śmierci człowieka zamiast osiągnięcia celu zamierzonego lub obok realizacji celu zamierzonego i godzenie się na taki skutek swojego zachowania (zamiar ewentualny) (por. Andrzej Zoll i inni, Kodeks Karny, Część szczególna, Komentarz, Wolters Kluwer business, Warszawa 2008 r., str. 214-223). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 1972 r. w sprawie sygn. akt IV K 153/72 decydującym kryterium kwalifikacji prawnej czynu nie jest wyłącznie jego skutek, lecz zamiar oskarżonego, który to zamiar ocenia Sąd na podstawie faktów wynikających z przewodu sądowego, skutek zaś w postaci śmierci człowieka jest koniecznym elementem do przyjęcia przestępstwa zabójstwa. (por. wyrok SN z dnia 17 maja 1972 r., sygn. IV K 153/72, OSNKW 1973 nr 1).

W świetle opinii sądowo-lekarskiej, charakter narzędzia jakie zostało użyte, liczba i głębokość ran, okolica, w którą zadawane były ciosy tj. szyja, gdzie naczynia krwionośne są chronione jedynie przez relatywnie cienką warstwę tkanek miękkich oraz klatka piersiowa, gdzie znajdują się istotne z punktu widzenia życia organy wewnętrzne, uzasadnione jest twierdzenie, iż gdyby do uderzenia doszło pod innym kątem, mogłoby przynieść znacznie poważniejsze następstwa niż stwierdzone, w tym nawet doprowadzić do zgonu, a ryzyko wystąpienia takiego skutku w okolicznościach przedmiotowej sprawy należało uznać za wysokie. Jako zasadny jawi się zatem wniosek, że w trakcie analizowanego zdarzenia zagrożenie dla życia pokrzywdzonej wywołane zachowaniem oskarżonych było zagrożeniem konkretnym, a nie jedynie abstrakcyjnym. Zadawanie przez oskarżonych ciosów w szyję, głowę, klatkę piersiową pokrzywdzonej, czemu towarzyszyło przyduszanie poduszką można zatem uznać za ostatnią "czynność bezpośrednio poprzedzającą dokonanie" zabójstwa, skoro jedynie pomyślny dla pokrzywdzonej zbieg okoliczności sprawił, że owe ciosy nie okazały się śmiertelne i ostatecznie zaistniało u pokrzywdzonej jedynie naruszenie czynności narządów ciała na odpowiednio czas powyżej 7 dni i poniżej tego okresu. Tak więc doznanie przez pokrzywdzoną jedynie uszczerbku na zdrowiu nie wyklucza przyjęcia, że zachowaniem swym oskarżeni wyczerpali znamiona usiłowania zabójstwa. Usiłowanie zabójstwa może bowiem zaistnieć także wówczas, gdy zachowanie sprawcy nie spowodowało u ofiary żadnych obrażeń, czego klasycznym przykładem jest oddanie chybionego strzału z broni palnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 lutego 2012 r., II AKa 30/14, LEX nr 1439293). Nawet bowiem wówczas, gdyby pokrzywdzeni nie doznali żadnego obrażenia, czyny oskarżonego mogą być uznane za wyczerpujące znamiona usiłowania zabójstwa, jeżeli istnieją podstawy do przyjęcia, że śmierć człowieka jako skutek przestępczego działania była objęta zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym sprawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lipca 1973 r., IV KR 153/73, OSNKW nr 1/74, poz. 5, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 1982 r., IV KR 302/82, OSNPG nr 6/83 poz. 66).

Przy ustaleniu postaci zamiaru sprawców Sąd miał uwadze reprezentowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że ani zadanie ciosu w miejsce dla życia ludzkiego niebezpieczne, ani nawet użycie narzędzia mogącego spowodować śmierć człowieka samo przez się nie decydują jeszcze o tym, że sprawca działa w zamiarze zabicia człowieka, chociażby w zamiarze ewentualnym. Za przyjęciem takiego zamiaru powinny przemawiać - poza użytym narzędziem - jeszcze inne przesłanki zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe, a w szczególności zaś pobudki działania sprawcy, jego stosunek do pokrzywdzonego przed popełnieniem przestępstwa, sposób działania, miejsce i rodzaj uszkodzenia oraz stopień zagrożenia dla pokrzywdzonego(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1974 r. III KR 187/74,OSNKW 1964)).

Sąd szczegółowo przeanalizował zatem zachowanie sprawców w czasie przedmiotowych zdarzeń, dochodząc do konstatacji, że oskarżeni działali z zamiarem bezpośrednim zabójstwa. W tym miejscu uwypuklić należy bowiem sposób działania oskarżonych, którzy dokonali ataku na pokrzywdzoną w chwili, gdy pozostawała bezbronna, odwrócona do P. G. (1) plecami, sposób i ilość zadawanych ciosów, przyduszanie pokrzywdzonej poduszką, rodzaj użytego narzędzia, jakim był nóż, a także rozmieszczenie doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń. Od uszkodzenia tętnicy szyjnej pokrzywdzonej dzieliły narzędzie milimetry, a sama tętnica była u pokrzywdzonej odsłonięta. W przypadku głębszej penetracji narzędzia w obrębie klatki piersiowej istniało niebezpieczeństwo powstania odmy opłucnowej, uszkodzenia tętnicy podżebrowej, a w przypadku dalszego wnikania narzędzia także uszkodzenia płuc czy serca. Znamienne jest także to, że w trakcie czynu sprawcy werbalizowali swój zamiar poprzez wypowiadanie słów „nie mogę jej dobić”, „zabijemy cygankę”, pośpieszali się, a także instruowali co do podejmowanych czynności, zaś w momencie, gdy pokrzywdzona swoim zachowaniem upozorowała własną śmierć, P. G. (1) upewniał się, czy zamierzony przez nich skutek został osiągnięty. W rozważaniach tych nie może pominąć także opinii sądowo-psychologicznych dotyczących oskarżonych, z których wynika, że stwierdzono u nich osobowość dyssocjalną, która wiąże się z tym, że w swoim życiu dążą do realizacji wyznaczonych sobie celów, niezależnie od środków, które muszą wobec tego podjąć, będąc skupionym na własnym interesie, cechuje ich egocentryzm.

Na skutek tego zdarzenia pokrzywdzona - jak wynika z opinii sądowo-lekarskiej- doznała obrażeń pod postacią ran kłutych i ciętych, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała inne niż określone w art. 156 k.k. trwające dłużej niż 7 dni, natomiast stłuczenie głowy i sińce w obrębie kończyn dolnych, spowodowały naruszenie czynności narządu ciała E. M. (1) na czas nie dłuższy niż 7 dni.

Zabójstwo kwalifikowane w związku z rozbojem, przewidziane w art. 148 § 2 pkt 2 k.k. jest funkcjonalnie związane z przestępstwem przewidzianym w art. 280 § 1 i § 2 k.k. Sprawca dopuszcza się tutaj zabójstwa w związku z kradzieżą, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając daną osobę do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Celem działania sprawcy jest więc kradzież rzeczy w warunkach rozboju. Czyn zabójstwa może tutaj wystąpić przed dokonaniem kradzieży rzeczy, do zabójstwa może dojść podczas kradzieży, jak również po dokonaniu kradzieży. Choć norma art. 148 § 2 pkt 2 k.k. posługuje się sformułowaniem o zabójstwie dokonanym "w związku z rozbojem". Nie oznacza to jednak, by przepis art. 148 § 2 pkt 2 k.k. pochłaniał realizację znamion art. 280 § 2 k.k. Dla wyrażenia całej zawartości kryminalnej popełnionego przez sprawcę czynu koniecznym jest posłużenie się konstrukcją kumulatywnego zbiegu przepisów w przypadku jednoczynowego powiązania zabójstwa z rozbojem, (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2003 r., sygn. III KK 422/02, LEX nr 82309).

Na tej podstawie Sąd przyjął, iż oskarżeni dopuścili się czynów z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zb. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Analiza okoliczności przedmiotowej sprawy doprowadziła bowiem do zmiany kwalifikacji prawnej zarzuconych oskarżonym czynów poprzez uznanie, iż swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję art. 280 § 2 k.k., a nie § 1 tegoż artykułu. Zachowanie się sprawcy w przypadku przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej przy zastosowaniu jednego z wyliczonych w tym przepisie sposobów działania przybierającego formę między innymi posługiwania się nożem. Działanie sprawcy popełniającego rozbój składa się zatem z dwóch części, z których pierwsza obejmuje zastosowanie środków prowadzących do dokonania zaboru, druga zaś zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. W świadomości sprawcy musi więc znaleźć odzwierciedlenie fakt zmierzania do celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia, oraz fakt zmierzania do tego celu przy wykorzystaniu określonych sposobów Nie ulega wątpliwości, że oskarżeni dokonali zaboru mienia w celu jego przywłaszczenia. Po doprowadzeniu pokrzywdzonej – w ich ocenie – do stanu śmierci, dokonali przeszukania mieszkania, wynosząc z niego wskazane w zarzucie rzeczy ruchome, by następnie dokonać ich sprzedaży. Rozbój polegał w tym przypadku na użyciu przemocy przy jednoczesnym posłużeniu się nożem. Znamienne jest podkreślenie, iż w sprawie mamy do czynienia ze ścisłym związkiem usiłowania zabójstwa z rozbojem, bowiem stosowana wobec pokrzywdzonej przemoc od samego początku była ukierunkowana na dokonanie kradzieży. Zamiar jej dokonania istniał już wtedy, gdy sprawcy owej przemocy używali. Usiłowanie zabójstwa pokrzywdzonej było zatem środkiem do celu, jakim był rozbój.

Sąd przypisując oskarżonym czyn jw. dookreślił, iż zabór wskazanych w zarzucie cudzych rzeczy ruchomych nastąpił w celu przywłaszczenia. Rozbój - czy to w formie podstawowej (art. 280 § 1 k.k.), czy tez kwalifikowanej (art. 280 § 2 k.k.) jest formą przestępstwa kradzieży, a zatem czyn taki musi wypełniać wszystkie znamiona typu czynu zabronionego opisanego w art. 278 § 1 k.k. Z art. 278 § 1 k.k. natomiast wynika, że odpowiedzialności karnej za kradzież podlega ten, "kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą". Nie jest tu wystarczające opisanie samej, technicznej w istocie, czynności polegającej na zaborze cudzej rzeczy, lecz konieczne jest także wskazanie na zamiar (przywłaszczenia) towarzyszący przy tym sprawcy. Bez tego elementu opis czynu jest niekompletny i nie pozwala na subsumpcję tak opisanego czynu sprawcy pod dyspozycję któregokolwiek w typów czynu zabronionego bazujących na kradzieży (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 23.11.2018 r., II AKa 315/18, LEX nr 3128374.).

Oskarżeni dopuścili się przypisanego im czynu wspólnie i w porozumieniu. Znamienne jest podkreślenie, iż dla przypisania współsprawstwa w popełnieniu przestępstwa zasadniczym elementem jest istnienie porozumienia pomiędzy sprawcami. Nie jest natomiast konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała osobiście wszystkie znamiona czynu zabronionego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 października 2014 r. II AKa 203/14). Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest jedynie, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 czerwca 2014 r. II AKa 80/14). Sąd nie miał wątpliwości, iż z taką sytuacją mieliśmy do czynienia z rozpatrywanej sprawie. Choć to P. G. (1) zadawał ciosy nożem, które skutkowały ranami kłutymi i ciętymi powodującym naruszenie narządu ciała inne niż określone w art. 156 k.k. trwające dłużej niż 7 dni, zaś działanie N. K. (1) ograniczyło się do przyduszania pokrzywdzonej poduszką oraz bicia jej po głowie pięścią, co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni, to oboje akceptowali swoje zachowania wobec pokrzywdzonej. Do przypisania działania wspólnie i w porozumieniu wystarcza, by sprawca swoją świadomością obejmował sposób działania innych sprawców (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2014 r. II AKa 281/14). W ocenie Sądu, zachowanie oskarżonych jednoznacznie wskazuje, iż traktowali całość zdarzenia jako swój czyn, niezależnie od tego, czy tylko jedno z nich zadawało pokrzywdzonej ciosy nożem. Oskarżeni działali w tym samym czasie, instruowali się co do podejmowanych czynności, pozostawali ze sobą w kontakcie, wiedzeni tym samym zamiarem. Po zdarzeniu krytycznym opuścili zaś wspólnie mieszkanie pokrzywdzonej. Nie sposób było zatem przyjąć tłumaczeń oskarżonej, iż do ataku na pokrzywdzoną miało dojść, gdy przebywała w łazience, zaś widok P. G. (1) z nożem w ręku i ran odniesionych przez pokrzywdzoną spowodował, iż wybiegła z mieszkania, po drodze zabierając jeszcze swą odzież zewnętrzną. Zachowanie N. K. (1) stanowiło istotny element całokształtu zdarzenia, bowiem przyciskając do głowy E. M. (1) poduszkę, utrudniała jej oddychanie i uniemożliwiała tym samym podjęcie jakiejkolwiek obrony. Istotne jest również podkreślenie, że żadne z oskarżonych nie przeciwstawiło się zachowaniu drugiego, a fakt opuszczenia mieszkania wspólnie świadczy o tym, że nie byli zaskoczeni przebiegiem zdarzeń, które uzasadniałoby wcześniejsze oddalenie się z miejsca zdarzenia. Po tym, jak oskarżeni uznali, iż E. M. (1) nie żyje, razem przystąpili do przeszukania jej mieszkania, a następnie dokonali zaboru w celu przewłaszczenia znajdujących się w nim przedmiotów. W oparciu o poczynione ustalenia zasadnym jest przyjęcie, że oskarżeni dokonali uzgodnienia co do zamiaru zaboru pokrzywdzonej wskazanych w zarzucie rzeczy ruchomych. Oskarżeni borykali się bowiem z problemami finansowymi, a pozyskane przez siebie środki przeznaczali na zakup alkoholu. Podkreślenia wymaga, iż dla przyjęcia odpowiedzialności za współsprawstwo w popełnieniu przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. tego współdziałającego, który samodzielnie nie posługiwał się nożem, wystarczającym jest wykazanie, że ten współdziałający miał świadomość, iż współdziała z osobą, która posługuje się takim przedmiotem.

Oskarżony P. G. (1) dokonał zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu działając w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. P. G. (1) jest osobą wielokrotnie karaną, w tym za przestępstwo umyślne podobne z art. 280 § 2 k.k., za które Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 195/13 wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności. Wyrok ten został następnie objęty wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 19 listopada 2015 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IV K 174/15, na mocy którego wymierzono P. G. (1) karę łączną w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności. Karę tę odbył poprzez zaliczenie okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w okresie od 3 października 2014 roku do 1 kwietnia 2019 r., z zaliczeniem okresów od 14 grudnia 2012 roku do 21 grudnia 2012 roku oraz od 26 marca 2013 roku do 19 września 2013 roku. Tym samym P. G. (1) dopuścił się przestępstwa umyślnego w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. G. (1),

N. K. (1)

1.

Stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym czynu Sąd zakwalifikował jako bardzo wysoki. Oskarżeni swoim zachowaniem godzili bowiem nie tylko w mienie pokrzywdzonej, ale także w najistotniejsze dobro chronione prawem, jakim jest ludzkie życie, które jest wartością nadrzędną zarówno z punktu widzenia norm etycznych jak i aksjologii obowiązującego Kodeksu karnego wyrażającej się w przyjętej przez ustawodawcę gradacji dóbr i umieszczeniem dobra w postaci życia człowieka bezpośrednio za dobrami w postaci bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego państwa. Choć w rozpatrywanej sprawie skutek w postaci śmierci nie nastąpił, to należy zauważyć, iż był on w znacznej mierze wynikiem postawy samej pokrzywdzonej, która udawała nieprzytomną, pozorując własną śmierć. Podnieść należy, iż działanie oskarżonych nie było motywowane żadnym powodem, który choćby w najmniejszym stopniu zasługiwałby na uwzględnienie. Oskarżeni kierowali się motywem rabunkowym, a prowadzony przez nich tryb życia pozwala przyjąć, iż uzyskane w ten sposób środki pieniężne zostałyby przeznaczone na zakup alkoholu. Chęć zaboru pieniędzy w żaden sposób nie może być uznana za okoliczność łagodzącą w stosunku do oskarżonych i nie wpływa na zmniejszenie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Rażąca dysproporcja pozyskanych przez nich wartości majątkowych do wagi naruszonego ich działaniem dobra w postaci życia i zdrowia człowieka, winna spotkać się ze stanowczym potępieniem. Nie ma przy tym wątpliwości, iż oskarżeni działali w zamiarze bezpośrednim. Charakter narzędzia jakie zostało użyte, liczba i głębokość ran, okolica, w którą zadawane były ciosy tj. szyja, gdzie naczynia krwionośne są chronione jedynie przez relatywnie cienką warstwę tkanek miękkich oraz klatka piersiowa, gdzie znajdują się istotne z punktu widzenia życia organy wewnętrzne uzasadniają twierdzenie, iż oskarżeni dążyli do osiągnięcia skutku jakim miałaby być śmierć pokrzywdzonej. Nie bez znaczenia bowiem pozostaje ustalenie, że gdyby do uderzenia doszło pod innym kątem, mogłoby przynieść znacznie poważniejsze następstwa niż stwierdzone, w tym nawet doprowadzić do zgonu, a ryzyko wystąpienia takiego skutku w okolicznościach przedmiotowej sprawy należało uznać za wysokie. Na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania wpływają również sposób i okoliczności jego popełnienia. Nie sposób nie dostrzec, iż w sprawie mamy do czynienia z rażącą dysproporcją pomiędzy oskarżonymi – osobami młodymi, zdrowymi, w pełni sprawnymi, a osamotnioną pokrzywdzoną o połowę starszą od napastników. Oskarżeni swe przestępcze zachowania skierowali zatem wobec osoby słabszej. Rozpoczynając atak na kobietę od zadania jej ciosu w plecy świadczy o tym, iż oskarżeni nie dali pokrzywdzonej szansy na wydanie im pieniędzy i innych rzeczy przedstawiających wartość majątkową. Atak zaś zakończyli dopiero wtedy, gdy oskarżona nie dawała znaku życia, po upewnieniu się, iż nie oddycha. Nie mniej jednak należy podkreślić, że stwierdzone obrażenia – choć rozległe, nie spowodowały bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej, która do szpitala trafiła w stanie ogólnym dobrym. Należy jednak pamiętać, iż ciało pokrzywdzonej stanowi obecnie świadectwo zadawanych jej cierpień w postaci blizn, a silne doznania psychiczne spowodowały, iż pokrzywdzona opuściła swój kraj, zamieszkała na obczyźnie z córką, borykając się z występującymi lękami. W ocenie Sądu wskazane okoliczności przedmiotowe i podmiotowe uzasadniają przyjęty stopień społecznej szkodliwości czynu.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż w chwili dokonania czynu nie zachodziły wobec oskarżonych żadne okoliczności wyłączające winę bądź bezprawność ich czynów. Podkreślić należy, iż nie stwierdzono u nich choroby psychicznej, choć wskazano na niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim oraz organiczne zaburzenia (...). Choć u oskarżonego P. G. (1) ujawniało się obniżenie funkcjonowania intelektualnego w stopniu lekkim oraz cechy organicznych uszkodzeń Ośrodkowego Układu Nerwowego, co pociąga za sobą słabszą sprawność procesów poznawczych, to nie prowadzi to do nierozumienia i nieznajomości zasad systemu norm społecznych oraz przekonania o konieczności ich przestrzegania w grupie społecznej, a także nie stwarza zniekształceń w odbiorze i analizie sytuacji z otoczeniem. Stwierdzone u oskarżonego obniżenie stopnia sprawności intelektualnej nie spowodowało zaburzeń w kontrolowaniu związków przyczyno-skutkowych pomiędzy elementami sytuacji. Oskarżony, trzymając nóż w ręku, powinien być świadomy skutków swojego działania, stosownie do poziomu funkcjonowania intelektualnego i poznawczego. Oskarżony niewątpliwie zna podstawowe normy prawne i zasady współżycia społecznego, rozumiejąc ich istotę. Upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim ogranicza nieznacznie zdolność rozumienia skomplikowanych sytuacji abstrakcyjnych, nie powoduje jednak trudności w rozumieniu prostych zasad społecznych takich jak „nie kradnij” czy „nie zabijaj”. Stwierdzona u niego osobowość dyssocjalna prowadzi do konstatacji, iż w swoim życiu dąży do realizacji wyznaczonych sobie celów, niezależnie od środków, które musi wobec tego podjąć, będąc skupionym na własnym interesie. U oskarżonej N. K. (1) także stwierdzono osobowość dyssocjalną, która charakteryzuje się brakiem odpowiedzialności za własne działania, obniżonym poziomem krytycyzmu wobec własnego postępowania, jego przyczyn i skutków, a także egocentryzmem. Powyższe zaś prowadzi to wniosku, iż oskarżeni nie znajdowali się w stanie wyłączającym ani ograniczającym zdolność rozpoznania znaczenia czynu ani też pokierowania swoim postępowaniem. W okolicznościach rozpatrywanej sprawy nie było podstaw do przyjęcia, iż oskarżeni działali pod wpływem błędu, a zatem mieli świadomość zarówno swojego zachowania jak i jego bezprawności. Stwierdzone dysfunkcje nie ograniczały oskarżonym swobody wyboru zachowania zgodnego z prawem, dostrzeżenia różnicy między dobrem i złem. Znamienne jest podkreślenie, iż na obniżenie stopnia winy nie wpływa fakt działania przez oskarżonych pod wpływem alkoholu, gdyż spożyli go w sposób dobrowolny, samemu wprowadzając się w ten stan, a występujące u nich upojenie miało charakter prosty. Przypisanie winy oskarżonym i określenie jej stopnia jako wysokiego jawi się zatem jako w pełni uzasadnione.

Kierując się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. Sąd wymierzył oskarżonym kary P. G. -15 lat pozbawienia wolności, N. K. - 12 lat pozbawienia wolności. Dolegliwość, które pociągają za sobą wskazane kary odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonych i nie przekracza stopnia ich winy.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary dla obydwojga oskarżonych Sąd uznał przede wszystkim uprzednią wielokrotną karalność oskarżonych, a w stosunku do oskarżonego P. G. (1) także działanie w ramach powrotu do przestępstwa, o którym mowa w art. 64 § 1 k.k., co niewątpliwie świadczy o demoralizacji oskarżonych, lekceważącym stosunku do obowiązującego porządku prawnego i przyjętych w społeczeństwie wartości. Powyższe zaś przemawia za przyjęciem, iż dotychczas wymierzane wobec oskarżonych kary nie osiągnęły wobec nich swoich celów i nie doprowadziły do ukształtowania społecznie pożądanych postaw. Oskarżony P. G. (1) dopuścił się rozpatrywanego czynu po bardzo krótkim okresie czasu od opuszczenia zakładu karnego, gdzie odbywał karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Przebywając na wolności oskarżeni prowadzili nieustabilizowany, destrukcyjny tryb życia, nadużywali alkoholu, a w zajmowanych przez nich lokalu dochodziło do awantur i interwencji policji. Podobnie należało ocenić okoliczność, iż oskarżeni dopuścili się czynu pod wpływem alkoholu. Nie bez znaczenia pozostaje także zachowanie oskarżonych po popełnieniu czynu, którzy zamknęli drzwi od mieszkania pokrzywdzonej, zabierając ze sobą klucze, uniemożliwiając tym samym dotarcie do kobiety. Ich zachowanie nie wskazywało na żal z powodu wyrządzonej ofierze krzywdy. Samo zaś wybranie z telefonu oskarżonego numeru alarmowego 112 o godzinie 23.58 w dniu 5 czerwca 2020 roku nie świadczy jeszcze o chęci udzielenia pomocy pokrzywdzonej, bowiem finalnie do nawiązania kontaktu z dyspozytorem nie doszło.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd poczytał wyrażenie skruchy przez obydwoje oskarżonych w obecności pokrzywdzonej, częściowe przyznaje się do zarzucanych im czynów, a także to, iż działanie oskarżonych zakończyło się w fazie usiłowania.

Zasada indywidualizacji odpowiedzialności karnej uregulowana w art. 20 k.k. oznacza, że każda z osób współdziałających przy popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających.

Sąd doszedł do przekonania, że karą adekwatną w stosunku oskarżonego P. G. (1) stanowi kara 15 lat pozbawienia wolności. Podnieść należy, że to działanie P. G. (1) charakteryzował wyższy stopień agresji, to oskarżony posługiwał się nożem i zadawał ciosy. W stosunku zaś do oskarżonej N. K. (1) Sąd poprzestał na karze 12 lat pozbawienia wolności. Mimo, że oskarżona zaakceptowała działanie współoskarżonego, aktywnie uczestnicząc w ataku na pokrzywdzoną, to jednak jej zachowanie było mniej drastyczne. Nie zmienia to jednak ostatecznej oceny, że wspólnie doprowadzili do naruszenia czynności narządu ciała pokrzywdzonej innych niż określone w art. 156 k.k. na czas dłuższy niż 7 dni, czemu dano wyraz w kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu.

Dotychczasowa droga życiowa bezsprzecznie wskazuje na potrzebę dłuższej izolacji oskarżonych. Mimo oddziaływań resocjalizacyjnych ich dotychczasowy tryb życia nie uległ poprawie. W ocenie Sądu, jedynie kara o charakterze długoterminowej izolacji pozwoli na wychowanie oskarżonych w kierunku pożądanych członków społeczeństwa, uświadamiając im nieopłacalność popełnienia przestępstw. Jednocześnie wymierzone kary spełniają swe cele w zakresie prewencji, eliminując zagrożenie, jakie niesie za sobą przebywanie oskarżonych na wolności. Czynią one także zadość poczuciu sprawiedliwości i kształtują świadomość prawną społeczeństwa w zakresie nieuchronności kary i nieopłacalność zachowań naruszających porządek prawny.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

N. K. (1), P. G. (1)

2.,3.

1.

Zgodnie z dyspozycją art. 63 § 1 i § 5 k.k., na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny. Mając powyższe na uwadze, na poczet orzeczonych wobec oskarżonych kar pozbawienia wolności Sąd zaliczył okres ich rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 6 czerwca 2020 roku godziny 21.50 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowy kary pozbawienia wolności.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

5.

Na zasadzie art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1651 z późn. zm.) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu N. K. (1), adwokata M. K. kwotę 2140,20 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym. Wysokość tejże kwoty została ustalona w oparciu o § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 18). Obrońca złożył stosowny wniosek, oświadczając, że opłata nie została uiszczona ani w całości ani w części. Zasądzona kwota obejmuje wynagrodzenie za pomoc prawną z urzędu świadczoną w postępowaniu przygotowawczym oraz na 8-miu terminach rozprawy plus podatek VAT.

4.

Na zasadzie art. 29 § 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1651 z późn. zm.) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu P. G. (1), adwokata P. K. kwotę 2140,20 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym. Wysokość tejże kwoty została ustalona w oparciu o § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz. U. z 2019 r. poz. 18). Obrońca złożył stosowny wniosek, oświadczając, że opłata nie została uiszczona ani w całości ani w części. Zasądzona kwota obejmuje wynagrodzenie za pomoc prawną z urzędu świadczoną w postępowaniu przygotowawczym oraz na 8-miu terminach rozprawy plus podatek VAT.

6.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych N. K. (1) oraz P. G. (1) w całości od kosztów sądowych niniejszej sprawy, wydatkami obciążając Skarb Państwa. Sytuacja majątkowa oskarżonych, a także perspektywa wieloletniej izolacji penitencjarnej przemawia za przyjęciem, iż ich uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe. Okoliczności niniejszej sprawy, mimo oświadczenia oskarżonych o świadczeniu pracy przed osadzeniem, przemawiają za przyjęciem, że oboje znajdowali się w trudnej sytuacji majątkowej, zmagali się zaspokojeniem swoich potrzeb mieszkalnych, a w celu zdobycia środków do życia wkroczyli na drogę przestępstwa. W toku postępowania nie ustalono, aby dysponowali jakimkolwiek majątkiem. Sytuacja ta nie uległa poprawie z uwagi na zastosowanie wobec oskarżonych środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, co uniemożliwiło poczynienie jakichkolwiek oszczędności. Wobec powyższego należało odstąpić od zasady wynikającej z art. 627 k.p.k.

6.  1Podpis

Edyta Markowicz Monika Gradowska