Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 330/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 19 grudnia 2012 r.,
sprawy H. K.
skazanego z art. 254 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 2 sierpnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 14 czerwca 2012 r.
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego H. K. od kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2012 r., Sąd Rejonowy uznał H. K. za winnego
popełnienia czynu z art. 254 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to wymierzył mu
karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.
Z orzeczeniem tym nie zgodził się oskarżony i zaskarżając powyższy wyrok
osobistą apelacją zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary, wskazując że na
rozprawie głównej przyznał się do winy i wyraził skruchę oraz podkreślił, iż pobyt w
zakładzie karnym nie będzie na niego wpływał wychowawczo i skomplikuje mu
plany życiowe
Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji, wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2012 r.
uznając ją za oczywiście bezzasadną, utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.
2
Kasację na korzyść skazanego H. K. w części dotyczącej kary wniósł jego
obrońca i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie:
a/ przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to art.
457 § 3 w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. poprzez wymierzenie kary wyłącznie w oparciu o
zasady prewencji generalnej – przy jednoczesnym całkowitym pominięciu
okoliczności indywidualnych związanych bezpośrednio z osobą oskarżonego, co
doprowadziło do braku wyjaśnienia podstawy takiego rozstrzygnięcia;
b/ przepisu prawa materialnego, a to art. 69 § 4 k.k. – poprzez
niezastosowanie wskazanego przepisu oraz wadliwe przyjęcie, że w niniejszej
sprawie nie zachodzi tzw. „szczególnie uzasadniony wypadek", warunkujący
zastosowanie względem oskarżonego instytucji warunkowego zawieszenia
wykonania kary pozbawienia wolności – przy jednoczesnym braku wskazania
konkretnych okoliczności, na których oparł się Sąd dochodząc do wymienionej
konkluzji – co doprowadziło w konsekwencji do braku wyjaśnienia podstawy
prawnej zaskarżonego wyroku.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w
W.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego wyroku
sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie mogą
wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być wniesiona
tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego
naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Brak podstaw do uznania, że w sprawie doszło do obrazy art. 457 § 3 k.p.k.
w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy stosując się do nakazu wyrażonego w
art. 433 § 2 k.p.k., rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem
określonym w art. 457 § 3 k.p.k., podał, dlaczego uznał zarzut podniesiony w
apelacji za niezasadny i w tym zakresie zainteresowane strony należy odesłać do
lektury uzasadnienia, bowiem bezzasadne jest jego powtarzanie. W kategoriach
nieporozumienia należy także traktować zarzut obrazy art. 424 § 2 k.p.k. stawiany
3
w ramach postępowania kasacyjnego. Przepis ten określa bowiem jakie elementy
powinno zawierać uzasadnienie wyroku sądu I instancji, a nie sądu odwoławczego.
Tak przedstawiony zarzut nosi cechy zarzutu apelacyjnego, nie zaś zarzutu,
którego podstawą są przepisy dotyczące instytucji kasacji, zwłaszcza że
zaskarżone orzeczenie nie ma charakteru reformatoryjnego.
Podniesiony w kasacji zarzut obrazy prawa materialnego jest chybiony,
Niejednokrotnie już podkreślano, że obraza prawa materialnego może polegać albo
na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, albo zastosowaniu
nieodpowiedniego przepisu lub też na niezastosowaniu określonego przepisu
wówczas, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Żadna z tych okoliczności w
przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Zgodnie z treścią art. 69 § 4 k.k. zd.
drugie wobec sprawcy występku o charakterze chuligańskim (...) sąd może
warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie
uzasadnionych wypadkach i do tej kwestii Sąd Odwoławczy odniósł się na stronach
3 – 4 uzasadnienia swojego wyroku. Sąd podkreślił, że w rozważanej sprawie nie
wystąpił szczególny wypadek, który uzasadniałby sięgnięcie po instytucję probacji
(nie uzasadniają przyjęcia takiego szczególnego wypadku fakty przyznania się
skazanego do winy i wyrażenia przez niego skruchy). Jednocześnie Sąd odnosząc
się do okoliczności podanych przez skazanego w apelacji (niedostateczne warunki
wychowawcze panujące w zakładzie karnym, czy niemożność podjęcia
zatrudnienia) wskazał, że nie stanowią one i stanowić nie mogą szczególnych
przesłanek uzasadniających zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia
wykonania kary.
Na zakończenie należy tylko wskazać, że przepis art. 69 § 4 k.k. ma
charakter fakultatywny, a tylko wtedy zarzut obrazy prawa materialnego będzie
zasadny, gdy dotyczyć będzie przepisu zobowiązującego sąd do jego
zastosowania, czego sąd ten nie uczyni. Z uwagi na powyższe, zarzut naruszenia
tego przepisu nie może być podstawą kasacji (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 27 lipca 2005 r., II KK 89/05, LEX nr 152499).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.