Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 346/12
POSTANOWIENIE
Dnia 9 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 9 stycznia 2013 r.,
sprawy K. R.
skazanego wyrokiem łącznym
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 kwietnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok łączny Sądu Okręgowego w R.
z dnia 14 listopada 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w R., wyrokiem łącznym z dnia 14 listopada 2011 r., orzekł
wobec skazanego ośmioma jednostkowymi wyrokami K. R. dwie kary łączne
pozbawienia wolności, jedną w wymiarze 12 lat i drugą w wymiarze 1 roku i 6
miesięcy.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zarzucił w niej
wyrokowi:
1.naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k.
w zw. z art. 574 k.p.k., co miało wpływ na treść wyroku, poprzez brak
uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania,
2
polegający na powierzchownym zbadaniu związków przedmiotowo –
podmiotowych pomiędzy poszczególnymi przestępstwami popełnionymi przez
skazanego, o czym świadczy treść uzasadnienia wyroku,
2. naruszenie przepisu art. 577 k.p.k., poprzez brak oznaczenia w wyroku
łącznym daty, od której należy liczyć początek odbywania kary orzeczonej
wyrokiem łącznym,
3. obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 85 k.k. i art. 86 k.k.
poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na połączeniu kar
orzeczonych w stosunku do skazanego przy zastosowaniu zasady asperacji,
w sytuacji gdy istniały przesłanki uzasadniające zastosowanie zasady
absorpcji.
Obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku łącznego i
wymierzenie kar łącznych przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, bądź o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w R.
do ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2012
r., utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy skazanego za
oczywiście bezzasadną.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zarzucił wyrokowi
rażące naruszenie prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia,
to jest:
- art. 433 § 1 k.p.k., poprzez nierozpoznanie sprawy w granicach apelacji,
polegające na uznaniu, że sąd pierwszej instancji nie dopuścił się
naruszenia wskazanych w apelacji przepisów, przy jednoczesnym braku
odniesienia się do przywołanej w uzasadnieniu apelacji treści opinii o
skazanym z Zakładu Karnego w Ł., co miało znaczenie dla oceny przesłanki
prognostycznej;
- art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 577 k.p.k., poprzez uznanie, że sąd pierwszej
instancji nie dopuścił się obrazy tego przepisu.
Drugi sformułowany w kasacji zarzut to zarzut naruszenia prawa
materialnego, to jest art. 85 k.k. i art. 86 k.k., poprzez uznanie że sąd pierwszej
instancji prawidłowo zastosował wskazane przepisy, przez połączenie kar
orzeczonych w stosunku do skazanego przy zastosowaniu zasady asperacji, w
sytuacji gdy istniały przesłanki uzasadniające zastosowanie zasady absorpcji.
3
Obrońca skazanego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Apelacyjny wniósł o oddalenie kasacji, jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego okazała się bezzasadna w stopniu
pozwalającym na jej rozpoznanie na posiedzeniu. Uważna analiza zarzutów kasacji
i zarzutów zawartych w apelacji obrońcy skazanego prowadzi do wniosku, że
zarzuty kasacji w nieco tylko innym ujęciu stanowią powtórzenie zarzutów
apelacyjnych. Sytuacja taka może mieć miejsce tylko wówczas, gdy sąd
odwoławczy nie odniesie się do zarzutów apelacji bądź to w ogóle, bądź odniesie
się w sposób powierzchowny, zdawkowy, w istocie nie uzasadniając swego
stanowiska, co do danego zarzutu. Lektura uzasadnienia wyroku Sądu
Apelacyjnego prowadzi jednak do wniosku, że w uzasadnieniu tym, zgodnie z
wymogami określonymi w art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. odniesiono się w
prawidłowy sposób do zarzutów apelacji obrońcy K. R.
Wprawdzie sąd ad quem przedstawił swoją argumentację w
skondensowanej formie, niemniej odniósł się do zarzutów i zawartych w
uzasadnieniu apelacji wywodów obrońcy, podnosząc, że brak jest w odniesieniu do
przestępstw przypisanych skazanemu ścisłego związku podmiotowo-
przedmiotowego, a analiza treści poszczególnych wyroków skazujących prowadzi
do wniosku, że skazany prowadził szeroką i zróżnicowaną działalność przestępczą,
skierowaną przeciwko różnym dobrom chronionym prawem. Należy podzielić to
stanowisko i zgodzić się także z tym, że apelacji nie wskazano, jaki to związek
zachodzi pomiędzy poszczególnymi przestępstwami dokonanymi przez skazanego.
Brak ścisłego związku czasowego i podmiotowo – przedmiotowego pomiędzy
przypisanymi skazanemu przestępstwami przemawia przy tym przeciwko
stosowaniu zasady pełnej absorpcji przy określaniu wymiaru kary łącznej.
Sąd odwoławczy odniósł się również do zarzutu obrazy art. 577 k.p.k.,
odwołując się do treści art. 80 k.k.w. co do kolejności wykonywanych kar.
Zauważyć tylko można, że przepis art. 577 k.p.k. nie ma charakteru obligatoryjnego
i nakazuje oznaczenie daty, od której należy liczyć początek odbywania kary
łącznej – „w miarę potrzeby”. Nie zawsze zatem konieczne jest oznaczenie tej daty,
4
brak podstaw do uznania, że brak powyższego oznaczenia w wyroku łącznym Sądu
Okręgowego w R. w jakikolwiek sposób godzi w interesy skazanego.
W uzasadnieniu zaskarżonego kasacją wyroku odniesiono się, wbrew
twierdzeniom zawartym w kasacji, do opinii o skazanym z Zakładu Karnego w Ł.,
wręcz podkreślając, że wynikający z tej opinii fakt postępów w resocjalizacji miał
wpływ na wymiar kary łącznej (s. 7 uzasadnienia).
Zawarty w kasacji zarzut obrazy prawa materialnego jest zarzutem
chybionym. Sąd nie dopuścił się żaden sposób obrazy prawa materialnego, orzekł
bowiem w sposób i w granicach określonych tymi przepisami. Autor kasacji
podnosząc zarzut obrazy prawa materialnego kwestionuje w istocie wymiar kary
łącznej. Do tej kwestii jednak, w tym do wymienionych w kasacji zasad asperacji i
absorpcji, odniósł się także Sąd Apelacyjny. Wymiar kary nadto, w tym wymiar kary
łącznej nie podlega w zasadzie kontroli w toku postępowania kasacyjnego.
Z tych wszystkich względów kasacja obrońcy K. R. uznana została za
oczywiście bezzasadną.