Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 190/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku E. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o emeryturę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 lutego 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 7 lutego 2012 r.,
1. oddala skargę kasacyjną.
2. zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego na rzecz
adw. M. S. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia), powiększoną o kwotę
podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy
prawnej wykonywanej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 27 września 2011 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w J. zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 11 maja 2011 r., w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy E. W. prawo do
emerytury od dnia 1 grudnia 2010 r. Powyższe rozstrzygnięcie Sąd pierwszej
instancji wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny:
Wnioskodawca E. W., ur. 9 lipca 1949 r., udokumentował łącznie 25 lat i 7 miesięcy
okresów składkowych i nieskładkowych, rozwiązał stosunek pracy, nie przystąpił do
OFE. W dniu 21 grudnia 2010 r. wnioskodawca złożył w ZUS wniosek o przyznanie
prawa do emerytury, który decyzją z dnia 11 maja 2011 r. wydał decyzję odmowną.
Organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresów do pracy w
warunkach szczególnych w okresach: od 15 grudnia 1974 r. do 31 lipca 1977 r. na
stanowisku robotnik załadunkowy i wyładunkowy; od 1 sierpnia 1974 r. do 11
września 1977 r. robotnik załadunkowy i wyładunkowy, operator wózka
akumulatorowego; od 12 września 1977 r. do 1 marca 1983 r. na stanowisku
pilarza - wszystkie te okresy wynikały z zatrudnienia w Zakładach Płyt Pilśniowych
w Ś.
Organ rentowy swoje stanowisko uzasadnił tym, że w zarządzeniu ministra
resortowego stanowisko - robotnik załadunkowy i wyładunkowy - wymienione jest
jako „prace przy zrywce i wywózce drewna z lasu”, natomiast z przedłożonych
dokumentów nie wynika taki charakter pracy. Stanowisko „pilarz” w zarządzeniu
wymienione jest jako „prace drwali - pilarz wyrzynacz drewna okrągłego”, natomiast
zgodnie z przedłożonymi dokumentami i złożonym oświadczeniem wnioskodawca
nie pracował jako drwal tylko jako pilarz przy wycinaniu płyt pilśniowych i klejowych
pod wiatą.
Od 15 grudnia 1974 r praca wnioskodawcy polegała na wyładunku bali
drewnianych na bocznicy kolejowej. Po uzyskaniu uprawnień do kierowania
wózkiem akumulatorowym wnioskodawca dodatkowo rozwoził drewno z bocznicy
kolejowej na terenie zakładu. Przewoził również płyty wyciągnięte z prasy i dowoził
je na stanowiska płyt formatowych. Płyty wyciągnięte z prasy były gorące, klejenie
płyt odbywało się na gorąco. Od 1977 r. E. W. wykonywał pracę pilarza. Polegała
ona na pocięciu płyt pilśniowych, porowatych i laminowanych o dużych
3
parametrach na mniejsze, zgrzewano je w temperaturze około 120°C i je docinano.
Nadto do obowiązków wnioskodawcy należało klejenie płyt i wyjmowanie ich z
pras. Uciążliwość tych prac polegała głównie na bezpośrednim i stałym kontakcie z
dużym zapyleniem, oparami chemicznymi związanymi z wykonywaniem klejenia
płyt pilśniowych w wysokiej temperaturze. Wszystkie prace cięcia, klejenia,
prasowania w wysokiej temperaturze odbywały się na jednej hali produkcyjnej.
Praca odbywała się początkowo w systemie trzyzmianowym później
dwuzmianowym. Z tytułu wykonywania tej pracy wnioskodawca przez cały okres
zatrudnienia otrzymywał dodatek za wykonywanie pracy w szczególnych
warunkach, posiłki regeneracyjny oraz mleko. W tak ustalonym stanie faktycznym
Sąd pierwszej instancji, powołując art. 184 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227
ze zm.) oraz § 4 ust. 1, § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szcze-
gólnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), przyjął, że aczkolwiek
przedłożona przez wnioskodawcę dokumentacja nie pozwalała na zaliczenie
spornego okresu pracy do pracy w warunkach szczególnych, a stanowiska
robotnika załadunkowego i wyładunkowego, operatora wózka akumulatorowego,
pilarza, trasera według nazwy nie były wymienione w powołanym wyżej
rozporządzeniu, jak również w zarządzeniu Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i
Gospodarki Żywnościowej z 31 marca 1988 r., to w ocenie Sądu pierwszej instancji
o pracy w warunkach szczególnych nie decyduje nazwa stanowiska, ile raczej
rzeczywisty charakter wykonywanych prac. Prace te można przypisać do wykazu A
działu VI pkt 4 poz. 42 i 43 wskazanego wyżej zarządzenia. Z kolei charakter pracy
wnioskodawcy na stanowisku pilarza i trasera w okresie od 12 września 1977 r. do
1 marca 1983 r., w ocenie Sądu Okręgowego ze względu na wykonywanie takich
czynności, jak: przycinanie płyt pilśniowych świeżo klejonych na gorąco w
temperaturze około 120°C, wyjmowanie płyt z pras i ich transport do magazynu,
odbywały się na jednej hali produkcyjnej, w której panowała wysoka temperatura,
kurz, odór związków chemicznych wydzielony z klejonych płyt, stanowił o
wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach.
4
Na skutek apelacji organu rentowego Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji w ten sposób, że
odwołanie oddalił. Sąd nie podzielił stanowiska Sądu pierwszej instancji, że
wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych od 12 września 1974 r. do 11
września 1977 r. jako robotnik załadunkowy i wyładunkowy, a następnie robotnik
załadunkowy i wyładunkowy, operator wózka akumulatorowego. W ocenie Sądu
aktem prawnym pozwalającym na zakwalifikowanie pracy do pracy wykonywanej w
warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze jest rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z
1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Sąd wskazał zatem, że należało rozważyć, czy pracą
wykonywaną przez wnioskodawcę polegającą na, jak to ustalił Sąd pierwszej
instancji: wyładunku węgla oraz bali drewnianych na bocznicy kolejowej,
rozwożenie drewna wózkiem akumulatorowym z bocznicy kolejowej po terenie
zakładu, rozwożenie płyt wyciągniętych z prasy i rozwożenie ich na stanowiska płyt
formatowych, można przypisach do pracy wymienionej w dziale VIII pkt 1 wykazu A
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w
szczególnym charakterze określonej jako „ciężkie prace załadunkowe i
wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych,
żrących lub parzących w transporcie. Mając powyższe na uwadze Sąd drugiej
instancji stwierdził, że praca wnioskodawcy jako operatora wózka
akumulatorowego - rozwożenie drewna wózkiem akumulatorowym, nie była pracą
załadunkową i wyładunkową w rozumieniu wyżej wskazanego przepisu. Nie można
było także przyrównać wykonywanej pracy przez wnioskodawcę do pracy w
warunkach szczególnych określonej w zarządzeniu Nr 16 Ministra Rolnictwa,
Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. wymienionej w
wykazie A, dział VI, pkt 4, poz. 42 i 43 (Dz.Urz. Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i
Gospodarki Żywnościowej z dnia 4 listopada 1998 r. Nr 2), gdzie wymienia się
prace kierowcy wózka transportowego w transporcie międzywydziałowym i
magazynowym oraz robotnika transportowego w transporcie międzywydziałowym,
bowiem wnioskodawca wykonywał prace robotnika załadunkowego i
5
wyładunkowego, nie był zaś pracownikiem transportu międzywydziałowego. Sąd
nie zakwestionował dokonanej oceny stanowiska pracy pilarza, na którym pracował
wnioskodawca, jako pracy w warunkach szczególnych i przyrównanie jej do pracy
wymienionej w pkt 7 działu VI wykazu A wymienionego wyżej zarządzenia.
Jednakże wnioskodawca, aby nabyć prawo do emerytury w wieku obniżonym ze
względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych musiałby wykonywać
w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze ciężkie prace załadunkowe i
wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych,
żrących lub parzących w transporcie (wykaz A dział VIII pkt 1 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze). Stan
faktyczny sprawy wykazał, że wnioskodawca tego warunku nie spełnił, a tym
samym nie przepracował 15 lat w warunkach szczególnych), stąd też zaskarżony
wyrok podlegał zmianie w oparciu o art. 386 § 4 k.p.c. poprzez oddalenie
odwołania.
Skargę kasacyjną od powołanego wyżej orzeczenia wniósł wnioskodawca.
Wyrok ten zaskarżył w całości stawiając, w ramach drugiej podstawy kasacyjnej,
zarzut uchybienia przepisom postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy: -
art. 378, art. 382 oraz art. 233 § 1 w związku z art. 328 § 2 i w związku z art. 391 §
1 k.p.c. poprzez brak przeprowadzenia własnej oceny zebranego w sprawie
materiału, bowiem Sąd Apelacyjny w wyroku odwoławczym ani nie wskazał, że
podziela oceną przyjętą przez Sąd Okręgowy i poczynione przez ten Sąd ustalenia
faktyczne, ani też nie ujawnił, czy przeprowadził własną ocenę, a jeśli tak - to na
jakich dowodach się oparł i dlaczego zmienił poczynione w pierwszej instancji
oceny i ustalenia. Ponadto w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej powołał
naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez:
- zbyt ścisłą, niezgodną z intencją prawodawcy interpretację przepisów
Działu VI. Pkt 3, 6, 7 i 17 wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze, a w konsekwencji jego błędne nieza-
stosowanie;
6
- wadliwe niezastosowanie art. 184 w związku z art. 32 ustawy o
emeryturach i rentach z FUS, podczas gdy z zebranego w tej sprawie materiału
wynika, że wnioskodawca spełnił wszelkie warunki do uzyskania na podstawie
tychże przepisów prawa do wcześniejszej emerytury, a zwłaszcza, że
przepracował ponad 15 lat w warunkach szczególnych, wobec tego - zgodnie z
dyspozycją tych przepisów - powinien uprawnienie takie nabyć. Wskazując na
powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i
orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona. Analizę prawidłowości
przedmiotowego orzeczenia rozpocząć wypada od stwierdzenia, że art. 32 ust. 1
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie
pozostawia wątpliwości, że prawo do emerytury w wieku niższym od
powszechnego przysługuje jedynie osobom wykonującym prace w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze w ramach pracowniczego zatrudnienia
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2004 r., II UK 246/03, OSNP 2004 nr
20, poz. 358; z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 142/04, OSNP 2005 nr 17, poz. 272;
z dnia 29 czerwca 2005 r., I UK 300/04, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 94 i z dnia 8 maja
2008 r., I UK 354/07, MPP 2008 nr 10). Ustęp drugi cytowanego artykułu zawiera
definicję (pojęcie) pracownika zatrudnionego w szczególnych warunkach,
stanowiąc, iż jest nim pracownik zatrudniony przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej
sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne bądź
otoczenia, lecz uregulowania omawianego artykułu nie precyzują szczegółowych
przesłanek nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Artykuł 32 ust. 4
ustawy odsyła w tej materii do dotychczasowych przepisów, którymi są przepisy
rangi ustawy lub wydane na mocy delegacji ustawowej (uchwała składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01, OSNP 2002 nr
10, poz. 243). Aktem prawnym normującym tę problematykę jest rozporządzenie
7
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w
uzasadnieniu wyroku z dnia 14 czerwca 2004 r., P 17/03 (OTK-A 2004 nr 6, poz.
57), odesłanie to powinno być odczytywane jako kierujące do rozporządzenia w
zakresie, w jakim chodzi o ustalenie kwestii wskazanych w art. 32 ust. 4 ustawy, tj.
wieku emerytalnego, rodzajów prac lub stanowisk oraz warunków, na podstawie
których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 tego artykułu przysługuje prawo do
emerytury. Przepisy § 2 ust. 1, § 3 i § 4 ust. 1 rozporządzenia kreują zaś dla
pracownika, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w
wykazie A, następujące przesłanki nabycia prawa do przedmiotowego
świadczenia: 1) osiągnięcie wieku emerytalnego, wynoszącego 55 lat dla kobiet i
60 lat dla mężczyzn, 2) posiadanie wymaganego okresu zatrudnienia, określonego
w odniesieniu do kobiet na 20 lat a do mężczyzn na 25 lat i 3) legitymowanie się co
najmniej 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i
w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. W
rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości osiągnięcie przez ubezpieczonego
tak określonego wieku emerytalnego i ogólnego stażu zatrudnienia. Kwestią sporną
pozostaje kwalifikacja pracy odwołującego, wykonywanej stale i w pełnym
wymiarze czasu na stanowisku robotnik załadunkowy i wyładunkowy od 15 grudnia
1974 r. do 31 lipca 1977 r. oraz robotnik załadunkowy i wyładunkowy, operator
wózka akumulatorowego od 1 sierpnia 1974 r. do 11 września 1977 r., jako pracy w
szczególnych warunkach. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych
warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego
stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach
to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8
godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w
warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych
w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7
lutego 1983 r. (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07,
OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP
2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283; z
8
dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca
2009 r., I PK 194/08, LEX nr 528152). Decydującą rolę w analizie charakteru pracy
ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość
jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do
rozporządzenia Rady Ministrów. W świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pracami w szczególnych
warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z
niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami, lecz jedynie takie, które zostały
rodzajowo wymienione w tymże rozporządzeniu. Przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia
stanowi zresztą, że akt ten ma zastosowanie do pracowników wykonujących prace
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w § 4 –
15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do niego. Pewne
problemy interpretacyjne związane z regulacją zawartą w § 1 ust. 2-3
rozporządzenia, zobowiązującą właściwych ministrów, kierowników urzędów
centralnych oraz centralne związki spółdzielcze do ustalenia w podległych i
nadzorowanych przez nich zakładach pracy wykazów stanowisk pracy
wykonywanej w szczególnych warunkach, a stosowanych także w jednostkach
organizacyjnych powstałych w drodze przekształcenia przedsiębiorstwa
państwowego, przekazanych organom samorządu terytorialnego oraz dla których
uprawnienia i obowiązki organu założycielskiego przejęli wojewodowie lub inne
organy państwowe, zostały wyjaśnione w powołanej wyżej uchwale składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01. Stwierdzono w
niej, że zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych odesłanie do tychże przepisów nie upoważnia do
tworzenia wykazów obejmujących stanowiska pracy wykonywanej w szczególnych
warunkach. Wspomniane upoważnienie dla właściwych ministrów, kierowników
urzędów centralnych i centralnych związków spółdzielczych nie stwarzało ani
podstawy prawnej do wydawania aktów niepozostających w zgodności z
powszechnie obowiązującym prawem, ani nie przewidywało możliwości
wykraczania poza wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach
wymienionych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów. Wykazy resortowe
muszą być dostosowane do treści tego załącznika, w którym zawarty jest
9
kompletny wykaz stanowisk pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Gdy
zatem określają one tego rodzaju stanowiska pracy niezgodnie z załącznikiem do
rozporządzenia, nie wywołują skutków przewidzianych w art. 32 ustawy.
Podobnych konsekwencji w sferze prawa do emerytury nie implikuje także
zakwalifikowanie przez pracodawcę stanowiska nieobjętego załącznikiem do
rozporządzenia do prac wykonywanych w szczególnych warunkach (wyroki Sądu
Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, OSNP 2004 nr 22, poz. 392;
z dnia 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNP 2005 nr 11, poz. 161; z dnia 22
czerwca 2005 r., I UK 351/04, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 90; z dnia 20 października
2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 306 i z dnia 29 stycznia 2008 r.,
I UK 192/07, LEX nr 447272). I odwrotnie – niewymienienie określonych
pracodawców w wykazach resortowych nie przesądza o niemożności
zakwalifikowania świadczonych u nich prac jako prac wykonywanych w
szczególnych warunkach, jeśli odpowiadają one kryteriom wynikającym z
załącznika do rozporządzenia (wspomniany wyrok Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 14 czerwca 2004 r. P 17/03 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca
2008 r., I UK 381/07, LEX nr 494112). Chociaż wykazy resortowe i zakładowe nie
stanowią samodzielnej podstawy zaliczenia danego rodzaju zatrudnienia do prac w
szczególnych warunkach, to mogą być one pomocne przy wykładni przepisów
rozporządzenia Rady Ministrów. Przyznając zasadniczą rolę w kwalifikowaniu prac
w szczególnych warunkach cytowanemu rozporządzeniu Rady Ministrów należy
podkreślić, że w świetle przepisów wykazu A stanowiącego załącznik do tegoż
rozporządzenia, wyodrębnienie owych prac ma charakter stanowiskowo –
branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu
wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je
za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku
emerytalnego. Taki sposób kwalifikacji prawnej tychże prac nie jest dziełem
przypadku. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje bowiem
charakter świadczonych w nich prac i warunki, w jakich są one wykonywane, ich
uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie czy wręcz
dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych
10
stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w tym akcie
prawnym.
Z taką zaś sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Sąd
pierwszej instancji, co trafnie zakwestionował Sąd drugiej instancji, zaliczył
zajmowane przez ubezpieczonego stanowisko robotnik załadunkowy i
wyładunkowy, operator wózka akumulatorowego do prac wskazanych w wykazie A
działu VI pkt 4 poz. 42 i 43 zarządzenia Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i
Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r. (Dz.Urz. Ministra Rolnictwa,
Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 4 listopada 1998 r. Nr 2), gdzie
wymienia się prace kierowcy wózka transportowego w transporcie
międzywydziałowym i magazynowym oraz robotnika transportowego w transporcie
międzywydziałowym. Ustalenie Sądu pierwszej instancji należało uznać za błędne
w świetle wyżej powołanych argumentów, skoro rozporządzenie Rady Ministrów w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w
załączonym do niego wykazie A we właściwej w niniejszej sprawie branży
przemysłu – Dział VI. W leśnictwie, przemyśle drzewnym i papierniczym – nie
przewiduje takich prac. Nie można także pracy wnioskodawcy, jako robotnika
załadunkowego i wyładunkowego, zakwalifikować jako pracy wskazanej w dziale
VIII pkt 1 wykazu A, skoro skarżący świadczył pracę w przemyśle drzewnym i
papierniczym, a wskazany wyżej dział dotyczy łączności i transportu. Są to
odrębne branże, wymienione w różnych działach wykazu A (dziale VI i VIII).
Dokonując kwalifikacji wykonywanej przez ubezpieczonego pracy na stanowisku -
robotnik załadunkowy i wyładunkowy, operator wózka akumulatorowego, Sąd
Apelacyjny nie naruszył przepisu § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w
sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze i załącznika do cytowanego
rozporządzenia, a w konsekwencji tegoż – nie naruszył także art. 184 w związku z
art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, skoro w ust. 4 przepis ten odsyła do rozporządzenia przy ustalaniu
szczegółowych przesłanek nabycia prawa do emerytury z obniżonego wieku, o
jakim stanowi ust. 1 tego artykułu.
11
Wobec braku zasadności podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów,
Sąd Najwyższy z mocy art. 39814
k.p.c. ją oddalił.