Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 178/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jan Bogdan Rychlicki (sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga
w sprawie M. Z. uniewinnionego od zarzutu popełnienia
przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r., o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k.w zw. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 13 marca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 10 lutego 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 16 sierpnia 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę M. Z. przekazuje Sądowi
Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym.
2
UZASADNIENIE
M. Z. został oskarżony o to, że:
„I. w okresie wakacji 2004 roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego
zamiaru, krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w
obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci kokainy i ilości łącznej nie
mniejszej niż 250 gram, w ten sposób iż nie mniej niż czterokrotnie nabył od Ł. C. i
P. R. partie wskazanego narkotyku w ilościach po 50 gram i 100 gram, w celu jego
dalszej odsprzedaży, przy czym z popełnienia niniejszego przestępstwa uczynił
sobie stałe źródło dochodu, a nadto czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po
odbyciu powyżej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym
wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 9 czerwca 2000 r., za umyślne przestępstwo
podobne, którą to karę odbywał w okresie od dnia 16 lutego 1998 roku do dnia 24
stycznia 2003 roku, to jest o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr 179, poz. 1485 z dnia 19 września 2005
r.) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,
II. w okresie od początku 2006 roku do końca października 2007 roku z
wyłączeniem okresu przebywania w aresztach śledczych to jest od 10 maja 2006
roku do 6 listopada 2006 roku oraz od 21 grudnia 2006 roku do 12 kwietnia 2007
roku w W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich
odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy, działając wspólnie i w porozumieniu z
innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w
postaci heroiny w ilości łącznej nie mniejszej niż 300 gram, kokainy w ilości
łącznej nie mniejszej niż 1 kg, marihuany w ilości nie mniejszej niż 100 gram, oraz
substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznej nie mniejszej niż
1 kg w ten sposób, że:
- w pierwszej połowie 2006 roku jednakże przed 10 maja 2006 roku wielokrotnie
nabył od Ł. C. i P. R. środek odurzający w postaci heroiny w łącznej ilości nie
mniejszej niż 200 gram w partiach od 20 gram do 50 gram,
- na przestrzeni 2006 roku z wyłączeniem okresów pobytów w areszcie nie mniej
niż dwukrotnie sprzedał Ł. C. i P. R. substancję psychotropową w postaci
amfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 1 kg, w partiach po 500 gram
każda,
3
- w bliżej nieustalonym dniu w okresie od początku 2007 roku do końca
października 2007 roku z wyłączeniem okresu pobytu w areszcie jednorazowo
sprzedał Ł. C. i P. R. środek odurzający w postaci heroiny w ilości 100 gram,
- w okresie pomiędzy 12 kwietnia 2007 roku, a 30 kwietnia 2007 roku
dwukrotnie nieodpłatnie przyjął od Ł. C. i P. R. partie środka odurzającego w
postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 100 gram, w partiach po 50
gram każda, w celu przekazania tego środka za pośrednictwem nieustalonej
osoby przebywającym w Areszcie Śledczym D. E. ps.”K.” i M. N. ps. „M. z M.”,
- w okresie od końca sierpnia 2007 roku do końca października 2007 roku
działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą wielokrotnie nabył od
Ł. C. i P. R. środek odurzający w postaci kokainy w łącznej ilości nie mniejszej
niż 1 kg w partiach od 100 gram do 300 gram każda, - przy czym z popełnienia
niniejszego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, a nadto czynu
tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu powyżej 6 miesięcy kary
pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego
z dnia 9 czerwca 2000 roku, za umyślne przestępstwo podobne, którą to karę
odbywał w okresie od dnia 16 lutego 1998 roku do 24 stycznia 2003 roku”; to
jest o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii ( Dz. U. nr 179, poz. 1485 z dnia 19 września 2005 r. ) w zw. z art.
12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy po rozpoznaniu sprawy w wyroku z dnia 16 sierpnia 2011 r.,
przyjął, że M. Z. został oskarżony z art. 58 ust. 3 cyt. ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a następnie uznał go za winnego
dokonania zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 1:„ czym wyczerpał dyspozycję
art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.
U. nr 179, poz. 1485 z dnia 19 września 2005 roku) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art.
65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 58 ust. 3 ustawy z dnia
29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 §
1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności
oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej
stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych,
2. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II,
czym wyczerpał dyspozycję art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o
przeciwdziałaniu narkomanii ( Dz. U. nr 179, poz. 1485 z dnia 19 września 2005
4
roku) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na
podstawie art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu
narkomanii zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz 200 (dwieście)
stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt)
złotych,
3. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzone w punktach 1 i 2 kary
pozbawienia wolności i grzywny połączył, i wymierzył oskarżonemu karę łączną 5
(pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 (trzysta) stawek
dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych
(…)”.
Apelację od tego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego oraz oskarżony M. Z.
Obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości zarzucił:
„a. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść
orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez błędne określenie, w pkt 1 i 2
części dyspozytywnej wyroku, przypisanych oskarżonemu czynów oraz ich
kwalifikacji prawnej, polegające na zmianie kwalifikacji prawnej czynów
oskarżonego zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia z art. 56 ust. 3
ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.
w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na art. 58 ust. 3 ustawy z dnia
29.07.2005. r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art.
65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., bez dokonania odpowiedniej zmiany
opisów tych czynów, co doprowadziło do powstania sprzeczności pomiędzy
przyjętą w wyroku kwalifikacją prawną tych czynów, a ich opisem,
niezawierającym wszystkich ustawowych znamion;
b. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj.
art. 6 k.p.k. w zw. z art. 399 § 1 i 2 k.p.k. poprzez nieuprzedzenie
oskarżonego, o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów objętych
aktem oskarżenia, co w konsekwencji skutkowało uniemożliwieniem
oskarżonemu przygotowania się do obrony;
c. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 42 ust. 1 Konstytucji oraz art.
1 §1 k.k. poprzez uznanie oskarżonego M. Z. za winnego popełnienia czynów
z art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r o przeciwdziałaniu narkomanii
podczas, gdy przepis taki nie istnieje w systemie polskiego prawa karnego;
5
d. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art.
4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 391 § 1 k.p.k. poprzez naruszenie zasady
swobodnej oceny dowodów jakim były zeznania świadków Ł. C. i P. R., które
to zeznania różnią się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania
i w tym kontekście powinny być przez sąd orzekający w sprawie ocenione ze
szczególną ostrożnością;
e. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art.
4 k.p.k., art. 9 k.p.k. art 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. polegającą na
zaniechaniu dopuszczenia z urzędu, jak również na wniosek oskarżonego,
dowodu w postaci zeznań świadka A. Z. na okoliczność, że oskarżony M. Z.
w okresach czasowych objętych zarzutami pracował u niego i nie miał
możliwości popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, w
miejscach i czasie wskazywanych przez świadków Ł. C. i P. R., co w
konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia mającym wpływ na jego treść i wydaniem orzeczenia w
oparciu o niepełny materiał dowodowy skutkującym przyjęciem, że oskarżony
M. Z. dopuścił się zarzucanych mu czynów;
f. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj.
art. 4 k.p.k., art. 9 k.p.k. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 169 § 2 k.p.k.
przez uznanie, że wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego o konfrontację
między świadkiem M. N., a P. R. nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia
sprawy, podczas gdy wniosek obrońcy zmierzał do oceny wiarygodności
zeznań P. R., którego to zeznania w toku niniejszego postępowania były
całkowicie sprzeczne z zeznaniami M. N.;
g. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, tj.
art. 6 k.p.k. art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającą na nieomówieniu
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego nie uznano za wiarygodne
dowodów z przesłuchania w charakterze świadków D. E. i M. N.,
wskazujących, że oskarżony M. Z. nie dopuścił się zarzucanego mu w pkt 2
zaskarżonego wyroku czynu, co w konsekwencji spowodowało, że
uzasadnienie orzeczenia jest niekompletne i nie spełnia w tym zakresie
ustawowych wymogów, a tym samym uniemożliwia prawidłowe odtworzenie
całego toku rozumowania Sądu oraz prawidłową kontrolę zaskarżonego
wyroku”.
6
Obrońca na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., art. 437 k.p.k., art. 438 § 1 i 2
k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od
popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Z kolei oskarżony w apelacji zaskarżając wyrok co do winy zarzucił błędną
ocenę zeznań świadków Ł. C. i P. R. i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, i
uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów, a w wypadku niepodzielenia tego
wniosku postulował uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
W toku rozprawy odwoławczej w dniu 10 lutego 2012 r. przed Sądem
Okręgowym w W. występujący w sprawie prokurator na podstawie art. 455 k.p.k.
wniósł o poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego przez
„wskazanie, że M. Z. zarzucono popełnienie czynu z art. 56 ust. 3 cyt. wyżej ustawy
i że przepis ten stanowi podstawę uznania jego winy oraz wymiaru kary” (k. 1569).
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 10 lutego 2012 r., zmienił zaskarżony
wyrok i uniewinnił M. Z. od popełnienia przypisanych mu czynów. Sąd Okręgowy
oceniając wniesione apelacje na podstawie art. 436 k.p.k. ograniczył rozpoznanie
apelacji obrońcy oskarżonego, tylko co do zarzutu podniesionego pod lit. a,
albowiem było to wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych
uchybień byłoby bezprzedmiotowe. Sąd Okręgowy uzasadniając swoje stanowisko
wywiódł, że zaskarżone orzeczenie dotknięte jest uchybieniem w postaci obrazy
prawa materialnego, albowiem Sąd pierwszej instancji zastosował przepis prawa
materialnego będącego podstawą uznania winy oraz wymiaru kary, który nie
funkcjonuje w obrocie prawnym. Powyższa sytuacja w ocenie sądu odwoławczego
nie może być traktowana odmiennie od wypadku, gdy następuje skazanie sprawcy
na podstawie przepisu wprawdzie obowiązującego w obrocie prawnym, ale
zastosowanego niewłaściwie, a co stanowi istotę zarzutu obrazy prawa
materialnego. Sąd Okręgowy akcentuje, że redakcja zaskarżonego wyroku, w
którym Sąd pierwszej instancji uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu
czynu (s. 7-8 uzasadnienia) nie pozostawia wątpliwości, że nastąpiła faktyczna
zmiana kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego w stosunku do kwalifikacji prawnej
przyjętej w akcie oskarżenia. Sąd Okręgowy kontynuując ten wywód rozważań
podniósł, że w zaistniałej sytuacji procesowej (nie wniesiono apelacji na niekorzyść
oskarżonego) poprawienie błędnej kwalifikacji prawnej w oparciu o przepis art. 455
7
k.p.k. jest niedopuszczalne. Sąd ten dalej zauważa, że bezcelowe również byłoby
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
z uwagi na związanie Sądu pierwszej instancji w dalszym postępowaniu zakazem
wynikającym z treści art. 443 k.p.k. W tej sytuacji należało zmienić zaskarżony
wyrok i uniewinnić oskarżonego od popełnienia przypisanych mu czynów.
Od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kasację na niekorzyść M. Z.
wniósł prokurator Prokuratury Apelacyjnej. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił „
rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść
orzeczenia tj. art. 433 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 105 § 1 i 2 k.p.k., polegające na
wadliwym rozpoznaniu apelacji obrońcy oskarżonego M. K. Z. w zakresie
wskazanego w środku odwoławczym naruszenia przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.,
poprzez merytoryczne rozpatrzenie i uwzględnienie tego zarzutu, podczas gdy
wskazana w wyroku sądu pierwszej instancji kwalifikacja prawna czynów z art. 58
ustęp 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. nr
179, poz. 1485) w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
kwalifikowała się do sprostowania w trybie art. 105 § 2 zd. drugie k.p.k. w zw. z § 1
art. 105 k.p.k.”
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Autor kasacji odwołując się do tezy i uzasadnienia uchwały składu siedmiu sędziów
z dnia 28 marca 2012 r., I KZP 24/11 (OSNKW 2012, z. 4 poz. 35) na s.9-12
uzasadnienia kasacji wywiódł, że istota rozbieżności zawartych w wyroku Sądu
pierwszej instancji miała charakter oczywistej omyłki pisarskiej w rozumieniu art.
105 § 1 k.p.k. i winna być skorygowana przez sąd odwoławczy z urzędu na
podstawie art. 105 § 2 k.p.k.
W odpowiedzi na kasację obrońca M. Z. wniósł o jej oddalenie jako
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy po wysłuchaniu prokuratora Prokuratury Generalnej
popierającego kasację, rozważył co następuje.
Kasacja okazała się zasadna.
Jako wniesiona na niekorzyść podlegała ona ocenie przez pryzmat art. 434 §
1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. Przyznać należało rację skarżącemu w zakresie
błędnego rozpoznania przez sąd odwoławczy podniesionego w apelacji obrońcy M.
Z. zarzutu obrazy art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. i w konsekwencji tego zmianę
8
zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od przypisanych mu czynów. Przypomnieć
należało, że M. Z. został oskarżony o występek m.in. kwalifikowany z art. 56 ust. 3
cyt. wyżej ustawy. Pomimo tego Sąd pierwszej instancji w wyroku przyjął, że został
on oskarżony z art. 58 ust. 3 tejże ustawy. W tym miejscu odnotować należy, że art.
58 tak jak zauważył to już sąd odwoławczy nie zawiera ustępu 3. Natomiast przepis
ten w ust. 1 i 2 penalizuje działanie sprawcy polegające na udzieleniu innej osobie
lub małoletniemu środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwianiu
albo umożliwieniu ich użycia albo nakłanianiu do użycia takiego środka lub
substancji w znacznych ilościach. Nie ulega najmniejszej wątpliwości w ocenie
Sądu Najwyższego, że o tego rodzaju postępowanie M. Z. nie był oskarżony.
Natomiast cyt. wyżej wyrokiem Sądu Rejonowego został on uznany za winnego
dokonania zarzucanego mu czynu, a co uszło uwadze sądu odwoławczego.
Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji (s.2 uzasadnienia)
jednoznacznie wskazują na akceptację sądu meriti stanowiska oskarżyciela
publicznego w zakresie prawnokarnej oceny postępowania oskarżonego.
Jakkolwiek w wyroku Sądu pierwszej instancji przyjęto kwalifikację jego czynu m.in.
z art. 58 ust. 3 cyt. ustawy, a następnie na podstawie tego przepisu wymierzono mu
kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny, to nie oznacza to, jak wywiódł
sąd odwoławczy, że nastąpiła faktyczna zmiana kwalifikacji prawnej czynów
oskarżonego. Zdaniem Sądu Najwyższego użycie przez Sąd pierwszej instancji
zwrotu „uznany za winnego dokonania zarzuconego mu czynu” oraz o czym mowa
była już wyżej dokonanie określonych ustaleń faktycznych prowadzi do
jednoznacznego wniosku, że de facto nie nastąpiła zmiana kwalifikacji prawnej
czynu, a tylko i wyłącznie Sąd pierwszej instancji z niewiadomych powodów (być
może mu znanych) omyłkowo przyjął art. 58 tejże ustawy. Przypomnieć należało,
że przepis art. 56 ust. 3 przewiduje odpowiedzialną karną sprawcy, który
wprowadza do obrotu znaczne ilości środków odurzających, substancji
psychotropowych lub słomy makowej i o tego rodzaju postępowanie M. Z. był
oskarżony i następnie został uznany winnym (…).
W ocenie Sądu Najwyższego tego rodzaju uchybienie zaistniałe w
orzeczeniu Sądu pierwszej instancji już na etapie postępowania odwoławczego
należało z urzędu odpowiednio skorygować w oparciu o przepis art. 105 § 2 k.p.k.
Oczywiste omyłki pisarskie mogą dotyczyć każdego elementu orzeczenia lub
też zarządzenia i to niezależnie od jego znaczenia pod względem merytorycznym i
9
procesowym. Ratio legis zastosowania regulacji przewidzianej w art. 105 § 1 i 2
k.p.k. w żadnym wypadku nie może prowadzić do merytorycznej zmiany orzeczenia
lub też zarządzenia bądź ich uzupełnienia. Z tego też względu nic nie stoi na
przeszkodzie sprostowaniu na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. omyłkowo przyjętej
kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego (por. post. SN z dnia 16 grudnia 2009 r.
IV KK 347/09 (OSN w SK 2009/1/2572).
Wprawdzie sąd odwoławczy rozważał możliwość zastosowania tego
przepisu jak również miał na uwadze uwarunkowania związane z ewentualnym
zastosowaniem przepisów art. 443 k.p.k., 455 k.p.k. to jednakże z tych regulacji nie
wyprowadził prawidłowych wniosków (por. szerzej post. SN z dnia 26 maja 2004 r.,
V KK 4/04 OSNKW 2004, z. 6 poz. 66) i w rezultacie tego dopuścił się rażącego
naruszenia prawa mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku (art. 413
§ 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 105 § 1 i 2 k.p.k.). Z tego też względu w uwzględnieniu
kasacji prokuratora zaszła konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i
przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym. W tym postępowaniu sąd działając z urzędu dokona
na podstawie art. 105 § 2 k.p.k. sprostowania oczywistych omyłek pisarskich
zaistniałych w wyroku Sądu pierwszej instancji oraz jego uzasadnieniu w zakresie
o którym mowa wyżej, a następnie rozpozna wniesione apelacje (art. 442 § 3
k.p.k.).
Z tych wszystkich względów orzeczono jak na wstępie.