Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 397/12
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 marca 2013 r.
sprawy M. G. J.
o wydanie wyroku łącznego
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 lipca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 24 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego jest oczywiście bezzasadna.
Skarżący podnosząc w punkcie 1 kasacji zarzut obrazy art. 433 § 2 k.p.k. i
art. 457 § 3 k.p.k. poprzez brak rozważenia apelacyjnego zarzutu rażącej
niewspółmierności orzeczonej kary łącznej, w uzasadnieniu kasacji wskazał, że
uchybienie Sądu Apelacyjnego miało polegać na nieokreśleniu zasad orzekania
kary łącznej, niewskazaniu jakie okoliczności obciążające i łagodzące należycie
2
uwzględnił sąd pierwszej instancji, nieuzasadnieniu dlaczego sąd pierwszej
instancji należycie uwzględnił odstępy czasowe pomiędzy przestępstwami oraz
braku rozważenia łączności podmiotowej i przedmiotowej między przestępstwami.
W końcu Sąd odwoławczy miał nie uwzględnić aktualnego stanu zdrowia
skazanego.
Odnosząc się do tego zarzutu zauważyć należy, że zakres możliwej do
orzeczenia kary łącznej w niniejszej sprawie wynosił od 6 lat do 7 lat i 10 miesięcy
pozbawienia wolności. Sądy, orzekając karę łączną w wymiarze 7 lat pozbawienia
wolności, zdecydowały się na zastosowanie zasady częściowej absorpcji. Biorąc
pod uwagę, że jednostkowe skazania dotyczyły odmiennych typów przestępstw
(wzięcie zakładnika, nielegalne posiadanie broni, posiadanie znacznej ilości
narkotyków) i były popełniane na przestrzeni kilku lat, twierdzenie że orzeczona
kara jest rażąco surowa jest całkowicie nieuprawnione. Tym samym, stawianie
zarzutu nienależytego rozważenia analogicznego zarzutu apelacyjnego nie może
przynieść efektu spodziewanego przez obrońcę skazanego. Sąd Apelacyjny
wyraźnie bowiem wskazał, ze akceptuje rozważania i ocenę Sądu pierwszej
instancji, dodając że przestępstwa M. J. uderzały w różne dobra prawne i były
popełnione na przestrzeni 4 lat.
Jeżeli chodzi o kwestię wpływu stanu zdrowia skazanego na wymiar kary
łącznej, to również należy zgodzić się z Sądem odwoławczym, że nie była to
okoliczność, która zaistniała po wydaniu wyroków skazujących za wcześniejsze
przestępstwa. Nie jest to również okoliczność decydująca odnośnie do wymiaru
kary łącznej. Jest ona wyprowadzana z art. 571 § 1 k.p.k. i nie mieści się
bezpośrednio w zasadach i regułach wymierzania kary łącznej wynikających z art.
53 § 1 k.k. oraz wyprowadzanych z art. 86 k.k. związków podmiotowo -
przedmiotowych między zbiegającymi się przestępstwami. Co najwyżej można ją
pośrednio lokować w dyrektywie prewencji indywidualnej [zob. S. Żółtek (w:) M.
Królikowski, R. Zawłocki, Kodeks karny, Część ogólna, Tom II, Komentarz,
Warszawa 2011, s. 748 oraz podane tam orzecznictwo]. Jednakże na dyrektywę tą
wpływają także inne okoliczności, jak np. udział oskarżonego w podkulturze
więziennej oraz podlega ona bilansowaniu łącznie z innymi dyrektywami i zasadami
orzekania kary łącznej.
Bezzasadny jest także zarzut rażącego naruszenia art. 410 k.p.k. i art. 433 §
2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez brak rozważenia przez Sąd odwoławczy
3
zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut ten sprowadza się bowiem do
polemiki ze stwierdzeniem Sądu pierwszej instancji, dotyczącym przynależności M.
J. do podkultury więziennej, co zdaniem obrońcy pozostaje w kolizji z pozytywną
opinią wystawioną skazanemu przez zakład karny. Wskazać należy, że
przytoczone przez Sąd fakty pochodzą wprost z opinii z zakładu karnego (k. 27v),
wobec czego trudno jest zarzucać sądowi błąd w jakichkolwiek ustaleniach
faktycznych. W tym też zakresie odniesienie się przez Sąd Apelacyjny do
stawianego zarzutu należy ocenić jako prawidłowe.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu. O
kosztach sądowych postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art.
636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.