Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 205/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku L. Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o nauczycielskie świadczenie kompensacyjne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 kwietnia 2013 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 7
marca 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i oddala apelację wnioskodawcy.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 7 marca 2012 r., Sąd Apelacyjny zmienił, na skutek apelacji
wnioskodawcy L. Z., wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w G. z dnia 26 lipca 2011 r. i poprzedzającą go decyzję Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 21 kwietnia 2011 r. i przyznał
wnioskodawcy prawo do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego na
podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich
świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U. Nr 97, poz. 800).
2
W sprawie ustalono, że decyzją z dnia 21 kwietnia 2011 r. organ rentowy
odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia kompensacyjnego wobec nie
udowodnienia okresu 20 lat wykonywania pracy w jednostkach wymienionych w
art. 2 pkt 1 ustawy o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych, oraz wobec
tego, że stosunek pracy ustał z upływem czasu na jaki umowa została zawarta, a
nie na wniosek ubezpieczonego. Wnioskodawca, urodzony dnia 7 maja 1956 r., z
zawodu jest nauczycielem. Prawomocną decyzją z dnia 11 maja 2009 r. Zakład
Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił mu prawa do emerytury w oparciu
o przepisy art. 32, 46 i 47 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.
1227 ze zm.) oraz art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(jednolity tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.). W dniu 8 kwietnia 2011 r.
wnioskodawca złożył wniosek o nauczycielskie świadczenie kompensacyjne. W
świetle ustaleń, w okresie od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 27 kwietnia 1981 r.
wnioskodawca odbywał czynną służbę wojskową, po której wrócił do pracy na
stanowisko nauczyciela w Szkole Podstawowej Nr … w G. Powyższy okres został
zaliczony przez organ rentowy do ogólnego stażu ubezpieczeniowego
wnioskodawcy. W okresie od dnia 1 marca 2009 r. do dnia 19 czerwca 2009 r.
wnioskodawca był zatrudniony w Zespole Kształcenia Podstawowego i
Gimnazjalnego Nr … w G. na stanowisku nauczyciela wychowania fizycznego na
12/18 etatu. Stosunek pracy ustał z upływem czasu na jaki umowa została zawarta.
Organ rentowy przyjął za udowodnione łącznie 33 lata, 1 miesiąc i 20 dni
okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 19 lat, 5 miesięcy i 1 dzień okresów
pracy nauczycielskiej. Z okresów pracy nauczycielskiej odjęty został okres pełnienia
służby wojskowej od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 24 kwietnia 1981 r. W oparciu o
tak ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy oddalił odwołanie wnioskodawcy. Sąd
wskazał, że stan faktyczny sprawy był w zasadzie bezsporny, a spór sprowadzał
się w istocie do oceny prawnej, czy pozwany organ rentowy zasadnie odmówił
ubezpieczonemu prawa do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego w
oparciu o tezę, że legitymuje się on zbyt krótkim stażem pracowniczym w
charakterze nauczyciela oraz, że stosunek pracy ustal z upływem czasu na jakim
umowa została zawarta, a nie na wniosek ubezpieczonego. Sąd Okręgowy
odnosząc się do okresu odbywania przez wnioskodawcę czynnej służby wojskowej
wskazał, iż czas odbywania czynnej służby wojskowej należy traktować jako okres,
3
o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych. Uprawnienia związane z odbywaniem czynnej służby wojskowej
należy odnosić do regulacji obowiązujących w czasie jej trwania - tj. w latach 1980-
1981, a nie do przepisów obowiązujących w dacie złożenia wniosku lub wydania
decyzji przez organ rentowy. Zgodnie z obowiązującym wówczas art. 120 ust. 1
ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony (jednolity
tekst: Dz. U. z 2012 r., poz. 461 ze zm.), pracownikowi, który w ciągu trzydziestu
dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas
odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy,
w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z k.p. oraz
przepisów szczególnych. Tak więc okres czynnej służby wojskowej zaliczony na
wskazanych warunkach do okresu zatrudnienia (stosunku pracy) traktowany jest
tak, jak okres podlegania ubezpieczeniu z tytułu stosunku pracy, zważywszy na
stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone m.in. w wyrokach z dnia 22 października
2009 r, I UK 126/09, OSNP 2011 nr 7-8, poz. 112, oraz z dnia 6 kwietnia 2006 r.,
III UK 5/06, OSNP 2007 nr 7-8, poz. 108). Mając powyższe na uwadze Sąd
pierwszej instancji stwierdził, że okres odbywania przez wnioskodawcę czynnej
służby wojskowej należy traktować jako okres podlegania ubezpieczeniu
społecznemu lub ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu z tytułu pozostawania
w stosunku pracy w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o nauczycielskich
świadczeniach kompensacyjnych. Dodać przy tym należy, że okolicznością
niekwestionowaną w sprawie był fakt, że wnioskodawca powrócił po odbyciu służby
woskowej do pracy na poprzednio zajmowane stanowisko nauczyciela w tym
samym zakładzie pracy. Pomimo powyższego w ocenie Sądu Okręgowego
stanowisko organu rentowego odmawiające przyznania wnioskodawcy prawa do
nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego jest trafne, gdyż nie rozwiązał on
stosunku pracy na swój wniosek. Jak wynika z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o
nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych, świadczenie to przysługuje
nauczycielom, którzy rozwiązali stosunek pracy. W ocenie Sądu Okręgowego
sformułowanie „rozwiązali stosunek pracy” (zamiast np. „rozwiązano z nimi
stosunek pracy”, albo „pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy” - jak ma to
miejsce na gruncie ustawy o emeryturach i rentach z FUS - art. 184 ust. 2) oznacza,
że do rozwiązania stosunku pracy winno dojść z inicjatywy nauczyciela. Zdaniem
Sądu, warunek ten nie jest spełniony, gdy umowa o prace nauczyciela wygasła
4
wskutek upływu okresu, na który została zawarta – tym samym wnioskodawca nie
spełnił przesłanek do przyznania mu prawa do dochodzonego świadczenia.
Sąd Apelacyjny, na skutek apelacji wnioskodawcy, zmienił wyrok Sądu
pierwszej instancji i poprzedzającą go decyzję organu rentowego, przyznając
wnioskodawcy prawo do nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego. W
uzasadnieniu wyroku Sąd drugiej instancji podzielił w całości dokonane przez Sąd
Okręgowy ustalenia faktyczne, z których jednak wyciągnął w części odmienne
wnioski prawne. W rozpatrywanej sprawie sporem objęte były dwie przesłanki:
stażu nauczycielskiego i rozwiązania stosunku pracy. W ocenie Sądu Apelacyjnego
w całości należało podzielić zapatrywania prawne Sądu pierwszej instancji, który
zaliczył wnioskodawcy do stażu nauczycielskiego okres służby wojskowej. Druga
ze spornych przesłanek - rozwiązania stosunku pracy – w ocenie Sądu drugiej
instancji nastąpić musi z inicjatywy nauczyciela. Sąd nie podzielił jednak oceny, że
wnioskodawca nie spełnił tej przesłanki z uwagi na to, że ostatnia umowa o pracę
„wygasła wskutek upływu czasu, na który została zawarta”. Sąd wskazał, że
ustawodawca w art. 30 k.p. przewidział, że umowa o pracę „rozwiązuje się”: 1) na
mocy porozumienia stron, 2) przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem
okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem), 3) przez
oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie
umowy o pracę bez wypowiedzenia), 4) z upływem czasu, na który była zawarta, 5)
z dniem ukończenia pracy, dla której wykonania była zawarta. W świetle
przywołanego przepisu nie można mieć wątpliwości, że we wszystkich wskazanych
sytuacjach dochodzi do „rozwiązania” umowy o pracę, także wtedy gdy następuje
to z upływem czasu, na który umowa została zawarta. W ocenie Sądu
Apelacyjnego rozwiązanie stosunku pracy na skutek upływu czasu, na który
zawarto umowę o pracę realizuje przesłankę „rozwiązania stosunku pracy”
określoną w art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy. Sąd zwrócił uwagę na kontekst sytuacyjny
zawarcia umowy terminowej, która została zawarta bezpośrednio po rozwiązaniu, z
inicjatywy ubezpieczonego, umowy o pracę z tym samym pracodawcą - Zespołem
Kształcenia Podstawowego i Gimnazjalnego Nr … w G. - w związku z planowanym
przejściem na emeryturę. Jeżeli do tego uwzględnić fakt, iż umowa od dnia 1 marca
2009 r. do 19 czerwca 2009 r. kończyła się w zasadzie wraz z końcem roku
szkolnego, a dodatkowo okres ten był niezbędny do osiągnięcia wymaganego 20-
letniego stażu pracy nauczycielskiej, to nie można mieć wątpliwości, że inicjatywa
5
zakończenia pracy nauczycielskiej wraz upływem czasu na który zawarto tą umowę,
należała do wnioskodawcy. Zdaniem Sądu powyższe ustalenie pozwala przyjąć, że
wnioskodawca spełnił także przesłankę rozwiązania stosunku pracy - pozostałe
dwie przesłanki, a więc ukończenie przez ubezpieczonego 55 roku życia oraz
legitymowanie się ponad 30 letnim ogólnym stażem pracy, w tym ponad 20- letnim
stażem pracy nauczycielskiej - były bezsporne na etapie postępowania
apelacyjnego.
Powyższy wyrok zaskarżył skargą kasacyjną pełnomocnik organu rentowego
i zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie – art. 2 pkt 1, art. 3, art. 4 ustawy o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych poprzez przyjęcie, że „okres odbywania zasadniczej służby
wojskowej od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 27 kwietnia 1981 r. podlegał zaliczeniu do
okresu pracy nauczyciela w jednostkach wskazanych w art. 2 pkt 1 ustawy w
wymiarze co najmniej ½ obowiązkowego wymiaru zajęć, co w konsekwencji
pozwoliło na przyjęcie, iż ubezpieczony nabył prawo do nauczycielskiego
świadczenia kompensacyjnego, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zmianę
zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego i rozstrzygnięcie co do istoty sprawy
wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 39813
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w
granicach skargi kasacyjnej i jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego orzeczenia, jeżeli skarga nie zawiera zarzutu naruszenia
przepisów postępowania (tak jak w rozpoznawanej sprawie) lub gdy zarzut taki
okaże się niezasadny. W rozpatrywanej sprawie sporem objęte były dwie przesłanki
nabycia przez wnioskodawcę prawa do nauczycielskiego świadczenia
kompensacyjnego: stażu nauczycielskiego i rozwiązania stosunku pracy. Warunki
nabycia prawa do świadczenia kompensacyjnego określa art. 4 ust. 1 ustawy z dnia
22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych, przewidując,
że świadczenie to przysługuje nauczycielom, którzy spełnili łącznie następujące
warunki: 1) osiągnęli wiek, o którym mowa w ust. 3, 2) mają okres składkowy i
nieskładkowy w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i
6
rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - wynoszący 30 lat, w tym 20 lat
wykonywania pracy w jednostkach, o których mowa w art. 2 pkt 1 tej ustawy, w
wymiarze co najmniej ½ obowiązkowego wymiaru zajęć, 3) rozwiązali stosunek
pracy.
Na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z uzasadnieniem do projektu
ustawy o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych, jej celem było
wprowadzenie przejściowego rozwiązania adresowanego do nauczycieli z długim
stażem pracy, będącego alternatywą dla emerytur pomostowych, które przysługują
nauczycielom w ograniczonym zakresie (tylko nauczycielom, wychowawcom i
innym pracownikom pedagogicznym zatrudnionym w młodzieżowych ośrodkach
wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, ośrodkach szkolno-
wychowawczych, schroniskach dla nieletnich oraz zakładach poprawczych – poz.
21 załącznika nr 2 do ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach
pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656 ze zm.). Celem wprowadzenia tego
świadczenia podobnie, jak wprowadzenia emerytur pomostowych było złagodzenie
możliwości przechodzenia na emeryturę przed osiągnięciem podstawowego wieku
emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o
szczególnym charakterze. Nauczycielskie świadczenia kompensacyjne są
świadczeniami pieniężnymi o charakterze okresowym i przysługują nauczycielom,
którzy po osiągnięciu wymaganego okresu zatrudnienia w jednostkach
organizacyjnych oświaty rozwiązali stosunek pracy przed osiągnięciem wieku
emerytalnego. Świadczenia te mają autonomiczny charakter, ustawodawca od
początku zdecydował o ich stopniowym wygasaniu i finansowaniu bezpośrednio z
budżetu państwa, a nie z wyodrębnionego funduszu, co może wskazywać że nie są
to już świadczenia o charakterze ubezpieczeniowym, mając charakter
zaopatrzeniowy. Powyższe argumenty przemawiają za koniecznością dokonywania
ich samodzielnej oceny bez szerszego odwoływania się do wcześniej
wypracowanych stanowisk dotyczących nauczycielskich świadczeń emerytalnych.
Stanowisko powyższe wzmacnia również pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2012 r. (II UK 126/11, OSNP 2013 Nr 1-2, poz.
15), że celem ustawy o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych nie była
kontynuacja zasad przechodzenia przez nauczycieli na emerytury obowiązujących
do końca 2009 r.
7
Przechodząc do kasacyjnego zarzutu błędnej wykładni art. 2 pkt 1, art. 3,
art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. i przyjęcia, że okres odbywania zasadniczej
służby wojskowej od dnia 3 lipca 1980 r. do dnia 27 kwietnia 1981 r. podlegał
zaliczeniu do okresu pracy nauczyciela, czyli właściwej oceny charakteru
odbywania zasadniczej służby wojskowej z punktu widzenia zaliczenia takiego
okresu do pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, należy
stwierdzić, że orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie - w zasadzie
jednolite – nie jest w sprawie przydatne, nie dotyczy ono bowiem świadczeń
kompensacyjnych. W orzecznictwie tym Sąd Najwyższy – w zasadzie - prezentował
jednolitą wykładnię przepisów, według której okres służby wojskowej dla żołnierza
zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach
szczególnych (I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął
zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu
art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale także okresem pracy w
szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w
szczególnych charakterze (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada
2009 r., II UK 215/09 OSNP 2011 nr 15-16, poz. 219, z dnia 9 marca 2010 r., I UK
333/09, niepublikowany; z dnia 17 maja 2012 r., I UK 399/11, niepublikowany; z
dnia 24 maja 2012 r., II UK 265/11, niepublikowany oraz z dnia 27 lipca 2012 r.,
I UK 82/12, niepublikowany).
Sąd Najwyższy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, niezależnie od
tego, że akceptuje przedstawioną powyżej linię orzeczniczą, zwraca jednak uwagę
na brak prawnych podstaw do przyjęcia analogicznego stanowiska w odniesieniu
do nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, które są świadczeniami o
odrębnym charakterze i nie stanowią kontynuacji świadczeń emerytalnych
przyznawanych na podstawie wcześniej obowiązujących przepisów. Dlatego też,
mimo aktualności przytoczonego powyżej orzecznictwa, nie mogło ono znaleźć
zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Przepisy uprawniające do nabycia
świadczeń o wyjątkowym charakterze wymagają ścisłej wykładni (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 12 lipca 2011 r., II UK 2/11, M. Pr. Pracy 2011 Nr 12, str. 663-
664), a więc nie jest dopuszczalne w takim przypadku stosowanie rozwiązań
przyjętych na potrzeby świadczeń o innym charakterze. Nauczycielskie
świadczenie kompensacyjne, o którym mowa w art. 4 ustawy o świadczeniach
8
kompensacyjnych jest świadczeniem dla tych ubezpieczonych, którzy poza innymi
jeszcze przesłankami spełniają także warunek faktycznego wykonywania pracy
nauczyciela w jednostkach, wymienionych w art. 2 pkt 1 tej ustawy w wymiarze co
najmniej ½ obowiązkowego wymiaru zajęć. Okres odbywania służby wojskowej –
co oczywiste - nie jest okresem wykonywania pracy nauczycielskiej i mimo, że jest
okresem składkowym w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z
FUS, nie podlega, w ocenie Sądu Najwyższego, zaliczeniu do pracy nauczyciela w
jednostkach wymienionych w art. 2 pkt 1 ustawy o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych. Ustawa ta używa sformułowania „wykonywania pracy” przez co
najmniej 20 lat pracy w określonych jednostkach oświaty. Oznacza to, że przy
ustalaniu tego stażu nie podlegają uwzględnieniu okresy niewykonywania takiej
pracy. W związku z tym do okresu pracy nauczycielskiej nie wlicza się, jak trafnie
zarzuca skarga kasacyjna, ani okresów urlopu wychowawczego, urlopu
bezpłatnego ani okresu służby wojskowej. Nie są też w nim uwzględniane okresy
niewykonywania pracy nauczycielskiej, za które nauczyciel otrzymał wynagrodzenie
lub świadczenie z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.
Wszystko to pozwala na wyrażenie stanowiska, że okres służby wojskowej,
podlegający – pod pewnymi warunkami - zaliczeniu do okresów pracy w
szczególnych warunkach (szczególnym charakterze), w myśl przepisów
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), nie podlega zaliczeniu do
okresu pracy nauczyciela w jednostkach wymienionych w art. 2 pkt 1 ustawy o
nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych.
Należy nadto zauważyć, że jednym z niezbędnych warunków nabycia prawa
do świadczenia kompensacyjnego jest rozwiązanie stosunku pracy przez
nauczyciela - art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2009 r. W przepisie tym nie
ma co prawda tak wyraźnego sformułowania, jak w art. 88 ust. 1 Karty Nauczyciela,
z której wynika wprost, że nauczyciel nabywa uprawnienia emerytalne po
rozwiązaniu na swój wniosek stosunku pracy, tym niemniej jego redakcja wskazuje
na konieczną aktywność nauczyciela w tej sferze, gdyż to on musi rozwiązać
stosunek pracy. W związku z powyższym trafne jest stanowisko wyrażone przez
Sąd pierwszej instancji, że omawiany przepis dotyczy przypadków, kiedy to
nauczyciel składa oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę, czy też
9
wniosek o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Sąd Apelacyjny nie
do końca precyzyjnie porównał regulację art. 30 k.p. i art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o
nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych. Zgodnie bowiem z art. 30 § 1
k.p. umowa o pracę rozwiązuje się m.in. z upływem czasu, na który była zawarta
(pkt 4). Nie budzi wątpliwości, że taka sytuacja jest przykładem rozwiązania umowy
o pracę, z tym że z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych wynika, że nie chodzi o każde rozwiązanie stosunku pracy, a
tylko dokonane przez nauczyciela. Tak więc w ocenie Sądu Najwyższego, nie
negując, że upływ umowy terminowej jest rozwiązaniem stosunku pracy, należy
przyjąć, że nie jest to rozwiązanie stosunku pracy przez nauczyciela, czego
wymaga omawiana regulacja. Zatem ta przesłanka nabycia prawa do świadczenia
kompensacyjnego także nie została spełniona przez wnioskodawcę i oceny tej nie
może zmienić przywołany przez Sąd Apelacyjny, szczególny kontekst sytuacyjny, w
jakim doszło do rozwiązania stosunku pracy wnioskodawcy. Argumentem
przemawiającym za trafnością powyższego stanowiska może być także porównanie
omawianego przepisu z art. 184 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z którego wynika, że
emerytura przysługuje pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy. Taka redakcja
przepisu, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, nie wskazuje strony
inicjującej to rozwiązanie i ma znacząco szerszy zakres przedmiotowy, obejmując
wszystkie przypadki rozwiązania stosunku pracy z art. 30 § 1 k.p.
Z tych wszystkich względów, gdy zarzuty skargi kasacyjnej organu
rentowego okazały się zasadne, należało orzec jak w sentencji na podstawie
art. 39816
zdanie pierwsze k.p.c.