Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 334/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Piotr Hofmański
SSA del. do SN Barbara Du Château
Protokolant Katarzyna Głodowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora
w sprawie P. P.
skazanego z art. 279 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 17 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 8 sierpnia 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w W.
UZASADNIENIE
P. P. został oskarżony o popełnienie przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. Na
rozprawie głównej w dniu 8 sierpnia 2012 r., przed Sądem Rejonowym w W., pod
nieobecność prawidłowo powiadomionej i pouczonej o treści art. 387 k.p.k.
2
pokrzywdzonej i przy braku sprzeciwu ze strony obecnego na rozprawie
prokuratora, oskarżony złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze bez
przeprowadzania postępowania dowodowego i wymierzenie mu kary 8 miesięcy
pozbawienia wolności, z równoczesnym zwolnieniem od kosztów sądowych.
(k.358-361, tom II). Sąd uwzględnił powyższy wniosek i wyrokiem z dnia 8 sierpnia
2012 r. uznał oskarżonego P. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z
art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 8 (ośmiu)
miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej
wobec niego kary pozbawienia wolności zaliczył okres tymczasowego aresztowania
od dnia 4 grudnia 2010 r. do dnia 20 kwietnia 2011 r.; zasądził od Skarbu Państwa
na rzecz obrońcy z urzędu kwotę 588 zł wraz podatkiem VAT, z tytułu udzielonej
oskarżonemu pomocy prawnej; na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił
oskarżonego od ponoszenia w sprawie kosztów sądowych, przejmując je na
rachunek Skarbu Państwa.
Wyrok nie został przez strony zaskarżony i uprawomocnił się w dniu 16
sierpnia 2012 r. (k.362 tom II).
Kasację na niekorzyść skazanego P. P. wniósł Prokurator Generalny
zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w całości i zarzucając mu rażące i mające
istoty wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art.
387 § 2 i 3 k.p.k., polegające na uwzględnieniu sprzecznego z wymogami prawa
wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania
postępowania dowodowego i wydanie wyroku zgodnego z tym wnioskiem w
zakresie proponowanego wymiaru kary, w następstwie czego doszło do rażącego
naruszenia prawa materialnego, wskutek wymierzenia oskarżonemu za czyn z art.
279 § 1 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, tj. poniżej dolnej granicy
ustawowego zagrożenia. W konkluzji Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i p41rzekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna, ponieważ wyrok Sądu
Rejonowego w W. zapadł z rażącym naruszeniem prawa.
Powinnością Sądu jest ocena złożonego wniosku nie tylko pod kątem
przesłanek z art. 387 § 1 k.p.k., ale także warunków wynikających z § 2 tego
przepisu. Jednym z takich warunków jest aby propozycja przedstawiona we
3
wniosku czyniła zadość obowiązującym przepisom prawa karnego materialnego. W
sytuacji, gdy proponowane przez oskarżonego orzeczenie nie uwzględnia
obowiązujących przepisów prawa karnego materialnego, sąd, w oparciu o przepis
art. 387 § 3 k.p.k., może uzależnić uwzględnienie wniosku od dokonania w nim
wskazanej przez siebie zmiany.
Z analizy akt rozważanej sprawy wynika, że Sąd Rejonowy w W. nie dopełnił
powyższych wymogów i uwzględnił złożony przez oskarżonego P. P. wniosek o
wymierzenie mu za czyn z art. 279 § 1 k.k. kary 8 miesięcy pozbawienia wolności,
nie dostrzegając, iż zawarta we wniosku propozycja jest sprzeczna z prawem
karnym materialnym. Występek określony w art. 279 § 1 k.k. jest zagrożony karą
pozbawienia wolności od roku do 10 lat. Wymierzona oskarżonemu, w następstwie
uwzględnienia przez Sąd wniosku złożonego w trybie art. 387 § 1 k.p.k., kara 8
miesięcy pozbawienia wolności, została zatem orzeczona poniżej dolnej granicy
ustawowego zagrożenia przewidzianego za czyn z art. 279 § 1 k.k.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że w opisanej sprawie doszło do
rażącego naruszenia prawa procesowego, tj. art. 387 § 2 i 3 k.p.k., skutkującego
rażącym naruszeniem prawa materialnego - art. 279 § 1 k.k., mającym istotny
wpływ na treść wydanego orzeczenia. Konsekwencją powyższego stanu rzeczy
stała się konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania
sprawy Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania, który, o ile uzna, iż
istnieją warunki zastosowania instytucji z art. 387 k.p.k., wyda orzeczenie
respektując wskazane normy lub rozpozna sprawę na zasadach ogólnych.