Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 154/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. W.
skazanego z art. 278 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w dniu 4 lipca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego,
od wyroku Sądu Rejonowego w G.
z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt II K […],
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w G., wyrokiem zaocznym z dnia 5 października 2012 r. uznał
K. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k., polegającego na
tym, że w okresie od 19 czerwca 2012 r., godz. 20.00, do 20 czerwca 2012 r., godz.
23.25, w G. z terenu niezabezpieczonej posesji nr 45 zabrał w celu
2
przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą w postaci: przyczepki samochodowej marki
Świdnik Trade rok produkcji 2009 o nr rej. […], wartości 600 zł na szkodę P. M.
oraz silnik od samochodu marki VW Golf III TDI ze skrzynią biegów wartości 2.500
zł, silnik od samochodu VW Golf wartości 2.000 zł, felgi samochodowej rozmiar 16
cali od samochodu marki VW Golf wartości 50 zł, czterech felg samochodowych
rozmiaru 17 cali z oponami „Dunlop" od samochodu marki BMW wartości 2.000 zł
na szkodę T. K., przy czym łączna wartość skradzionego mienia wynosi 6.800 zł, i
za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku
pozbawienia wolności.
Powyższy wyrok uprawomocnił się w postępowaniu przed sądem pierwszej
instancji w dniu 3 listopada 2012 r.
Od tego wyroku kasację na korzyść oskarżonego wniósł Prokurator
Generalny.
Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił rażące i mogące mieć istotny wpływ na
treść rozstrzygnięcia naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 6 k.p.k., art.
139 § 1 k.p.k. i art. 479 § 1 k.p.k., polegające na błędnym uznaniu, że awizowane i
niepodjęte w terminie wezwanie do stawiennictwa na rozprawę, wysłane na adres
zamieszkania oskarżonego oraz na adres stałego zameldowania - zostało mu
doręczone i, że zaistniały warunki do rozpoznania sprawy pod nieobecność
oskarżonego, a następnie wydania wyroku zaocznego, w sytuacji gdy oskarżony
przebywał w tym czasie w zakładzie karnym, co w konsekwencji pozbawiło go
prawa do obrony.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu w G. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Autor kasacji trafnie wywodzi, że analiza materiałów sprawy wskazuje
jednoznacznie, iż Sąd Rejonowy w G. przeprowadził w dniu 5 października 2012 r.
rozprawę pod nieobecność oskarżonego i wydał wyrok zaoczny w warunkach
niepowiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy, uznając, że nie podjęte,
dwukrotnie awizowane wezwania należało uznać za prawidłowo doręczone.
3
Tymczasem w sprawie bezsporne jest to, że K. W. od dnia 8 września 2012
r. przebywa w Zakładzie Karnym w R. (pismo Dyrektora ZK w R. z dnia 7 marca
2013 r.). W realiach sprawy jest zatem niewątpliwe, że oskarżony był pozbawiony
wolności w czasie, kiedy upływały terminy odbioru wezwań na rozprawę i w istocie
oskarżony nie miał możliwości dopełnienia obowiązku określonego w art. 139 § 1
k.p.k. Wprawdzie okoliczność powyższa nie była znana Sądowi Rejonowemu,
jednakże uznanie pisma za prawidłowo doręczone nie zależy od stanu wiedzy
organu wysyłającego pismo, może więc dojść do naruszenia przepisu art. 139 § 1
k.p.k. także bez uchybienia ze strony Sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
11 października 2005 r., III KK 111/05, R-OSNKW 2005, poz. 1820; wyrok z dnia 28
czerwca 2006 r., II KK 51/06, R-OSNKW 2006, poz. 1278; wyrok z dnia 12 stycznia
2006 r., III KK 317/05, R-OSNKW 2006, poz. 144).
W zaistniałej sytuacji procesowej brak było zatem podstawowych przesłanek
do przeprowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego i do wydania wyroku
zaocznego. Zgodnie z dyspozycją art. 479 § 1 k.p.k. sąd może prowadzić rozprawę
w trybie uproszczonym pod nieobecność skarżonego jedynie wtedy, gdy nie stawił
się on na rozprawę mimo doręczenia mu wezwania oraz nie usprawiedliwił
niestawiennictwa i nie wnosił o odroczenie rozprawy (art. 480 k.p.k.). Jest więc
oczywiste, ze nie można prowadzić rozprawy, gdy oskarżonemu nie doręczono
skutecznie wezwania na termin rozprawy lub gdy obiektywnie nie miał możliwości
odbioru takiego wezwania.
W świetle powyższego kasacja zasadnie zarzuca, że w postępowaniu przed
Sądem Rejonowym w G. doszło do rażącego i mającego istotny wpływ na treść
wyroku naruszenia art. 6 k.p.k., art. 139 § 1 k.p.k. i art. 479 § 1 k.p.k.,
,polegającego na rozpoznaniu sprawy pod nieobecność oskarżonego i wydaniu
wyroku zaocznego w sytuacji, gdy nie był on prawidłowo powiadomiony o
rozprawie, co w oczywisty sposób naruszyło jego prawo do osobistego
uczestniczenia w rozprawie i podjęcia obrony.
Z powyższych względów, podzielając zarzut i wniosek końcowy kasacji,
należało uchylić zaskarżony wyrok zaoczny i przekazać sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w G.
4