V KZ 48/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 48/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 4 lipca 2013r.,
sprawy z wniosku J. K. o wznowienie postępowania w sprawie
Sądu Okręgowego w Ś. sygn. […]
z powodu zażalenia wniesionego przez wnioskodawcę na zarządzenie
Przewodniczącego II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 10 maja 2013 r., sygn. akt […]
o odmowie przyjęcia do rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, Przewodniczący II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego, na podstawie art. 545 §1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k., odmówił
przyjęcia do rozpoznania wniosku J. K. o wznowienie postępowania w sprawie
Sądu Okręgowego, wobec tego, że nie usunął braków formalnych wniosku, poprzez
jego sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub radcę prawnego.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł osobiście J. K.
Podniósł w nim, zastrzeżenia co do prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu
Okręgowego w sprawie, której dotyczy jego wniosek o wznowienie.
Zarzucał w nim to, że Sąd ten dokonał w niej „nieuzasadnionego i
niesprawiedliwego potrącenia” z należnego mu odszkodowania kosztów jego
wyżywienia w Areszcie Śledczym, a także to, że w sposób niewłaściwy, powołując
2
się na „sytuację finansową państwa”, ustalił kwotę zasądzonego na jego rzecz
zadośćuczynienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne.
Podnoszone w nim okoliczności nie mają, i z uwagi na ich treść, nie mogą
mieć, znaczenia dla oceny zasadności zaskarżonego zarządzenia.
Zakres kontroli instancyjnej niniejszego postępowania ogranicza się bowiem
do sprawdzenia poprawności (zasadności) zaskarżonego zarządzenia, z punktu
widzenia obowiązującego stanu prawnego. Nie obejmuje on przecież oceny
słuszności i rzetelności postępowania Sądu Okręgowego w sprawie, którego
przedmiotowy wniosek o wznowienie dotyczy (a tego wyłącznie, dotyczy treść
samej skargi odwoławczej).
Wspomniana incydentalność niniejszej kontroli instancyjnej sprawia, że poza
granicą oceny, a tym samym i rozważań, musiały się więc znaleźć te kwestie do
których wnioskodawca ograniczył przedstawioną w rozpoznawanym zażaleniu
argumentację.
Dokonując – w tych granicach – kontroli instancyjnej, stwierdzić zaś należy,
iż brak jest jakichkolwiek przesłanek (tak faktycznych jak i prawnych) do
podważenia trafności zaskarżonego zarządzenia.
Znajduje ono oparcie w obowiązujących, przywoływanych w jego podstawie
prawnej, przepisach karnej ustawy procesowej.
Jeden z nich, to jest przepis art. 545 § 2 k.p.k., wprowadza tzw. przymus
adwokacko – radcowski dla sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie
postępowania .
Oznacza to, że tylko ten wniosek, który ów wymóg respektuje (a więc jest
sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego), może być przyjęty
do merytorycznego rozpoznania.
Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy wniosek, jako sporządzony i
podpisany osobiście przez wnioskodawcę, tego wymogu nie spełnił.
Podobnie bezsporne jest i to, że wnioskodawca – mimo wezwania do
usunięcia tego braku formalnego wniosku – tej czynności nie dokonał (k. 41, 44).
3
Następstwem tej sytuacji była konieczność wydania zaskarżonego
zarządzenia.
Stanowią o tym wprost przepisy art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując jakichkolwiek podstaw do
wzruszenia zasadności zaskarżonego zarządzenia, należało postanowić jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 4 lipca 2013r.,
sprawy z wniosku J. K. o wznowienie postępowania w sprawie
Sądu Okręgowego w Ś. sygn. […]
z powodu zażalenia wniesionego przez wnioskodawcę na zarządzenie
Przewodniczącego II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 10 maja 2013 r., sygn. akt […]
o odmowie przyjęcia do rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, Przewodniczący II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego, na podstawie art. 545 §1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k., odmówił
przyjęcia do rozpoznania wniosku J. K. o wznowienie postępowania w sprawie
Sądu Okręgowego, wobec tego, że nie usunął braków formalnych wniosku, poprzez
jego sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub radcę prawnego.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł osobiście J. K.
Podniósł w nim, zastrzeżenia co do prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu
Okręgowego w sprawie, której dotyczy jego wniosek o wznowienie.
Zarzucał w nim to, że Sąd ten dokonał w niej „nieuzasadnionego i
niesprawiedliwego potrącenia” z należnego mu odszkodowania kosztów jego
wyżywienia w Areszcie Śledczym, a także to, że w sposób niewłaściwy, powołując
2
się na „sytuację finansową państwa”, ustalił kwotę zasądzonego na jego rzecz
zadośćuczynienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne.
Podnoszone w nim okoliczności nie mają, i z uwagi na ich treść, nie mogą
mieć, znaczenia dla oceny zasadności zaskarżonego zarządzenia.
Zakres kontroli instancyjnej niniejszego postępowania ogranicza się bowiem
do sprawdzenia poprawności (zasadności) zaskarżonego zarządzenia, z punktu
widzenia obowiązującego stanu prawnego. Nie obejmuje on przecież oceny
słuszności i rzetelności postępowania Sądu Okręgowego w sprawie, którego
przedmiotowy wniosek o wznowienie dotyczy (a tego wyłącznie, dotyczy treść
samej skargi odwoławczej).
Wspomniana incydentalność niniejszej kontroli instancyjnej sprawia, że poza
granicą oceny, a tym samym i rozważań, musiały się więc znaleźć te kwestie do
których wnioskodawca ograniczył przedstawioną w rozpoznawanym zażaleniu
argumentację.
Dokonując – w tych granicach – kontroli instancyjnej, stwierdzić zaś należy,
iż brak jest jakichkolwiek przesłanek (tak faktycznych jak i prawnych) do
podważenia trafności zaskarżonego zarządzenia.
Znajduje ono oparcie w obowiązujących, przywoływanych w jego podstawie
prawnej, przepisach karnej ustawy procesowej.
Jeden z nich, to jest przepis art. 545 § 2 k.p.k., wprowadza tzw. przymus
adwokacko – radcowski dla sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie
postępowania .
Oznacza to, że tylko ten wniosek, który ów wymóg respektuje (a więc jest
sporządzony i podpisany przez adwokata lub radcę prawnego), może być przyjęty
do merytorycznego rozpoznania.
Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowy wniosek, jako sporządzony i
podpisany osobiście przez wnioskodawcę, tego wymogu nie spełnił.
Podobnie bezsporne jest i to, że wnioskodawca – mimo wezwania do
usunięcia tego braku formalnego wniosku – tej czynności nie dokonał (k. 41, 44).
3
Następstwem tej sytuacji była konieczność wydania zaskarżonego
zarządzenia.
Stanowią o tym wprost przepisy art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k.
Z tych wszystkich względów, nie znajdując jakichkolwiek podstaw do
wzruszenia zasadności zaskarżonego zarządzenia, należało postanowić jak wyżej.