Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 143/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z wniosku Skarbu Państwa - Prokuratury Okręgowej w K.
przy uczestnictwie S. sp. z o.o. w O.
o wpis w księdze wieczystej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 lipca 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestnika
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 24 października 2012 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną w części zaskarżającej punkt
pierwszy postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 24
października 2012 r.,
2. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
w pozostałym zakresie,
3. zasądza od uczestnika postępowania S. sp. z o.o. w
O. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa kwotę 120 zł (sto dwadzieścia) tytułem
zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Uczestnik postępowania zaskarżył skargą kasacyjną postanowienie Sądu
Okręgowego w K. z dnia 24 października 2012 r. w całości. W punkcie pierwszym
tego postanowienia Sąd Okręgowy sprostował niedokładność w oznaczeniu
wnioskodawcy zawartą w komparycji zaskarżonego apelacją postanowienia. Od
tego rodzaju orzeczeń skarga kasacyjna jest niedopuszczalna. W tej części skarga
kasacyjna uczestnika postępowania podlegała zatem odrzuceniu na podstawie aft.
3986
§ 3 k.p.c.
Zgodnie z brzmieniem art. 3989
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjmuje skargę
kasacyjną do rozpoznania w następujących wypadkach:
- w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne
- istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów
- zachodzi nieważność postępowania
- skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona.
Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, którego
rozpoznanie przez Sąd Najwyższy musi być uzasadnione względami o szczególnej
doniosłości, wykraczającymi poza indywidualny interes skarżącego, a mającymi
swoje źródło w interesie publicznym, w szczególności przez zapewnienie jednolitej
wykładni i stosowania prawa.
Skarga kasacyjna uczestnika postępowania zawiera wniosek o jej przyjęcie
do rozpoznania z powołaniem się na jej oczywistą zasadność oraz potrzebę
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości. Analiza wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienia prowadzi
jednakże do stwierdzenia, że wskazane przez skarżącego podstawy przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania nie zachodzą. Brak jest także podstaw by przyjąć,
że w sprawie miała miejsce nieważność postępowania.
3
Twierdzenie o istnieniu przesłanki do przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania z powodu jej oczywistej zasadności, nie znajduje bowiem
dostatecznego uzasadnienia w świetle argumentacji przytoczonej w tym zakresie
przez skarżącego. W judykaturze utrwalone jest stanowisko, że oczywista
zasadność skargi kasacyjnej ma miejsce jedynie wówczas, gdy bez dokonania
głębszej analizy dla przeciętnego prawnika jest oczywiste, że podstawy skargi
zasługują na uwzględnienie, a zatem ma miejsce kwalifikowana postać naruszenia
prawa, zauważalna prima facie przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej
i przesądza to o wadliwości zaskarżonego orzeczenia w stopniu nakazującym
uwzględnienie skargi. Dla takiej oceny stanowisko przedstawione przez skarżącego
nie daje zaś podstaw.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania nie daje
również podstaw do uznania, że istnieje potrzeba wykładni art. 110 ustawy
o księgach wieczystych i hipotece, w zakresie wskazanym przez skarżącego przy
uwzględnieniu, że stosownie do art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. przyjęcie skargi kasacyjnej
do rozpoznania uzasadnia potrzeba dokonania wykładni przepisów prawa będąca
następstwem rozbieżności w orzecznictwie sądów lub spowodowana poważnymi
wątpliwości przy ich interpretacji. Skarżący nie wskazał w sposób przekonywający
na istnienie tego rodzaju wątpliwości. Nie przedstawił także argumentacji
pozwalającej stwierdzić, że występuje rozbieżność w orzecznictwie sądów w tym
zakresie.
Z tych względów orzeczono jak w treści postanowienia (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
jw