Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 203/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Zbigniew Puszkarski
Protokolant Jolanta Włostowska
w sprawie T. S. o wydanie wyroku łącznego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 8 sierpnia 2013 r.
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 11 maja 2009 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 16 stycznia 2009 r.
uchyla wyrok w zaskarżonej części, to jest odnośnie rozstrzygnięcia
zawartego w jego pkt. I i w tym zakresie sprawę T.S . przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu– do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem Sądu Okręgowego w L. z dnia 28 listopada 2001 r., IV KK 104/99,
T. S. został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 227 § 4 d.k.k. w zw. z art.
11 § 1 d.k.k. w zb. z art. 205 § 2 d.k.k. w zb. z art. 265 § 2 d.k.k. w zw. z art. 10 § 2
d.k.k. i w zw. z art. 60 § 1 d.k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania na okres lat 5 oraz karę grzywny w wysokości 1300 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 6 grudnia 2001 r.
Następnie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2004 r., Sąd Rejonowy w L. skazał
T., III KK 450/03, S. na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Pierwotnie stwierdzono, iż wyrok ten uprawomocnił się w dniu 14 czerwca 2004 r.
Postanowieniem z dnia 17 października 2006 r., Sąd Okręgowy zarządził
wobec skazanego wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności
orzeczonej w sprawie IV K 104/99, wobec tego, że został on skazany w sprawie III
K 450/03 Sądu Rejonowego w L. za popełnione w okresie próby podobne
przestępstwo umyślne.
Wyrokiem łącznym z dnia 29 grudnia 2006 r., sygn. IV K 364/06, Sąd
Okręgowy w L. połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego:
wyrokiem wydanym w sprawie: IV K 104/99 Sądu Okręgowego w L. (szczegółowo
wskazanym powyżej) oraz wyrokiem z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie III K
701/04 Sądu Rejonowego w L. w wymiarze dwóch lat pozbawienia wolności i jako
karę łączną wymierzył 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Dopiero po wydaniu tego wyroku łącznego stwierdzono, że wyrok wydany w
sprawie III K 450/03 Sądu Rejonowego w L. nie uprawomocnił się z dniem 14
czerwca 2004 r., bowiem oskarżony wniósł od niego apelację, której pierwotnie nie
nadano biegu. Została ona rozpoznana przez Sąd Okręgowy w L. w dniu 27
czerwca 2008 r. Wydanym tego dnia wyrokiem Sąd Okręgowy w L., sygn. V Ka
482/08, zmienił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego i wymierzył oskarżonemu karę
roku oraz 8 miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym wydany w sprawie III K
450/03 wyrok faktycznie uprawomocnił się dopiero z dniem 27 czerwca 2008 r.
Okoliczność ta implikowała wydanie przez Sąd Okręgowy w L. w dniu 23
września 2008 r., sygn. IV Ko 745/08, na podstawie art. 24 § 1 k.k.w.,
postanowienia o uchyleniu już przywołanego (i warunkującego w ogóle możliwość
wydania tego wyroku łącznego z dnia 29 grudnia 2006 r.) postanowienia tego Sądu
3
z dnia 17 października 2006 r., sygn. IV Ko 269/06, w przedmiocie zarządzenia
wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności orzeczonej w
stosunku do T. S. wyrokiem z dnia 28 listopada 2001 r., sygn. IV K 104/99.
Powodem tego rozstrzygnięcia było to, że już wówczas nie mogło – z mocy
art. 75 § 4 k.k. – nastąpić zarządzenie wykonania tej pierwotnie zawieszonej, w
sprawie IV K 104/99, kary pozbawienia wolności, bowiem upłynął już okres próby i
kolejne 6 miesięcy od jego zakończenia, w ciągu których było to w ogóle
dopuszczalne.
W takich to okolicznościach (faktycznych i prawnych) Sąd Okręgowy w L.
wszczął z urzędu postępowanie w przedmiocie wydania wobec skazanego
(nowego) wyroku łącznego. Wydał go w dniu 16 stycznia 2009 r. w sprawie IV K
341/08. W wyroku tym – między innymi rozstrzygnięciami – na podstawie art. 575 §
1 k.p.k. stwierdził, że uprzedni wyrok łączny Sądu Okręgowego w L. z dnia 29
grudnia 2006 r. w sprawie IV K 364/06 utracił moc; na podstawie art. 85 k.k. i art. 86
§ 1 i 2 k.k. jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny orzeczone wobec
skazanego wyrokami Sądu Okręgowego w L. z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie
IV K 104/99 oraz Sądu Rejonowego w L. z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie III K
701/04 połączył i wymierzył skazanemu jako karę łączną 2 lata i 8 miesięcy
pozbawienia wolności oraz 180 stawek dziennych grzywny, określając wysokość
jednej stawki na kwotę 10 zł.
Apelację od tego wyroku łącznego wnieśli prokurator i obrońca skazanego.
Wyrokiem z dnia 11 maja 2009 r., sygn. II AKa 58/09, Sąd Apelacyjny (m.in.)
na podstawie art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej
połączenia kar jednostkowych pozbawienia wolności i grzywny orzeczonych
wyrokami: Sądu Okręgowego w L. z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie IV K
104/99 i Sądu Rejonowego w L. z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie III K 701/04 i
na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. postępowanie w tym zakresie umorzył.
Tę część wyroku sądu odwoławczego zaskarżył kasacją, wywiedzioną na
korzyść skazanego, Rzecznik Praw Obywatelskich.
Zarzucił w niej temu wyrokowi rażące i mające istotny wpływ na jego treść
naruszenie prawa karnego procesowego, to jest art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. i art. 575 § 2
k.p.k., polegające na wyrażeniu błędnego poglądu prawnego, że wyrok łączny Sądu
4
Okręgowego z dnia 29 grudnia 2006 r. wydany w sprawie IV K 364/06 nie utracił
mocy, podczas gdy po dacie jego wydania uchylone zostało prawomocne
postanowienie o zarządzeniu wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia
wolności orzeczonej wyrokiem w sprawie IV K 104/99, stanowiące podstawę
wydania tegoż wyroku łącznego, co w efekcie doprowadziło do uchylenia
zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i niezasadnego umorzenia postępowania w
tym zakresie i wniósł o: uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w zaskarżonej części
oraz przekazanie sprawy temu Sądowi, w tym zakresie, do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, przez to możliwe było jej rozpoznanie w
trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Zaskarżony nią wyrok rzeczywiście wydano z rażącą obrazą, przywołanych
w zarzucie kasacji, przepisów prawa procesowego, która – zważywszy na charakter
i następstwa zaistnienia tego uchybienia – miała istotny wpływ na treść
zaskarżonego wyroku.
Nie ulega wątpliwości, że rację miał Sąd Apelacyjny o ile w uzasadnieniu
swojego zaskarżonego rozstrzygnięcia stwierdził (k. 105), że „wydanie kolejnego
wyroku łącznego nigdy nie może służyć „naprawieniu” poprzedniego wyroku
łącznego, wydanego z obrazą obowiązujących przepisów prawa karnego:
materialnego czy procesowego będących jego podstawą”. Jest to oczywiste,
zważywszy na to, że prawomocny wyrok łączny – jak każdy inny prawomocny
wyrok – z chwilą uprawomocnienia, uzyskuje przymiot materialnej prawomocności,
kreując tym samym ujemną przesłankę procesową, określoną w art. 17 § 1 pkt 7
k.p.k. Wzruszenie takiego orzeczenia jest zatem możliwe tylko poprzez
nadzwyczajne środki zaskarżenia.
Niemniej jednak – równie bezsporne – jest i to, że także ten wydany z
oczywistą obrazą przepisów prawomocny wyrok łączny, utraci swoją moc ex lege
(stosownie do treści art. 575 § 2 k.p.k.), wówczas gdy „choćby jeden z wyroków
stanowiących podstawę (tego) wyroku łącznego ulegnie uchyleniu lub zmianie”.
Innymi słowy, wszelkie okoliczności, które stanowią przesłanki do stwierdzenia
zaistnienia sytuacji procesowej wskazanej w art. 575 § 2 k.p.k. (a więc takie, które
5
pozwalają uznać „zmianę” lub „uchylenie” jednego z wyroków podlegających
połączeniu) niweczą z mocy prawa byt każdego poprzedniego wyroku łącznego.
Mając więc na względzie tą niekontrowersyjną, bo wprost wynikającą z
literalnego odczytania treści art. 575 § 2 k.p.k., regulację należało – we
wspomnianych realiach niniejszej sprawy – jedynie rozważyć, czy pozwalają one
uznać zaistnienie in concreto takiej sytuacji procesowej, która uzasadniałaby
uznanie, że nastąpiła „zmiana lub uchylenie” jednego z wyroków stanowiących
podstawę wyroku łącznego Sądu Okręgowego z dnia 29 grudnia 2006 r., sygn. IV K
364/06, a – w konsekwencji – utratę przez niego ex lege mocy, stosownie do treści
art. 575 § 2 k.p.k.
Czyniąc to trzeba przede wszystkim zauważyć, że wydanie wyroku łącznego
nigdy nie unicestwia wyroków, które zostały połączone. Nadal bowiem zachowują
one swój byt, nie są jedynie wykonywane kary orzeczone tymi wyrokami (arg. ex
art. 575 § 2 k.p.k.). Stąd też w razie uchylenia lub zmiany chociażby jednego z
wyroków, stanowiących podstawę wydania wyroku łącznego, wyrok łączny –
zgodnie z przywołanym już przepisem art. 575 § 2 k.p.k. – traci moc. Ta „zmiana”
jednostkowego wyroku, o której mowa w przepisie art. 575 § 2 k.p.k., niwecząca z
mocy prawa wyrok łączny, wystąpi zawsze wówczas, gdy w wyniku określonej
konfiguracji procesowej zmianie ulegną rozstrzygnięcia co do kary czy środków
karnych, zawarte w choćby jednym z podlegających łączeniu wyroków
jednostkowych. Zmiana wyroku w rozumieniu art. 575 § 2 k.p.k. obejmuje zatem z
pewnością także takie modyfikacje zwartych w tym to wyroku rozstrzygnięć o karze
(środku karnym), dokonane na podstawie przepisów obowiązującego prawa
materialnego, procesowego czy wykonawczego, w określonym układzie
procesowym, które sprawiają, iż treść owego podlegającego łączeniu wyroku
jednostkowego jest odmienna w stosunku do stanu istniejącego w momencie
wydania wyroku łącznego, który i ten wyrok jednostkowy obejmował.
Regulacja ta jest następstwem właśnie wspomnianego założenia, że
wprawdzie wykonaniu podlega kara orzeczona w wyroku łącznym, jednak wyroki
orzekające kary jednostkowe zachowują nadal swój byt prawny, stąd też i w ogóle
możliwe jest ich uchylenie lub zmiana (por. P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek,
Kodeks postępowania karnego, Tom III, Komentarz 2007, s. 443, S. Steinborn –
6
Komentarz aktualizowany do art. 575 Kodeksu postępowania karnego – Lex/el
2012, teza 7), ale ta zawsze powoduje konieczność wydania nowego wyroku
łącznego.
W piśmiennictwie i orzecznictwie podkreśla się przy tym, że nie ma
znaczenia, w jakim trybie doszło do uchylenia lub zmiany wyroku – w rozumieniu
art. 575 § 2 k.p.k. Uchylenie może nastąpić m.in. w ramach kontroli kasacyjnej (art.
537 k.p.k.), czy na skutek wznowienia postępowania (art. 547 § 3 k.p.k.), zaś
zmiana także w tym ostatnim przypadku, jak też przykładowo wówczas, gdy nastąpi
zmiana wyroku jednostkowego będąca skutkiem: darowania lub złagodzenia kary w
drodze ułaskawienia lub na podstawie ustawy amnestyjnej (podobnie D. Kala –
Postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, Toruń 2003, s. 270 – 271;
T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, 5 wydanie, s. 1203 –
1204; Z. Gostyński, R.A. Stefański – Komentarz do Kodeksu postępowania
karnego. Tom III, 2004, s. 843 – 846; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – op. cit.
s. 845); St. Stachowiak - Wyrok łączny w ujęciu Kodeksu postępowania karnego,
Pr. i Pr. 1999, z. 11 – 12, s. 32 – 33; M. Rogalski – Przesłanka powagi rzeczy
osądzonej w procesie karnym, 2005, s. 523 – 524, por. także – postanowienie Sądu
Najwyższego z 2 listopada 1984 r., I KZ 175/84, OSNKW 1985, z. 5 – 6, poz. 48),
zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej (por. uchwała Sądu
Najwyższego z 20 listopada 2000 r., I KZP 34/2000, OSNKW 2001, z. 1 – 2, poz. 3
z aprobującymi uwagami: R. A. Stefańskiego – Przegląd uchwał SN – WPP 2001,
nr 1, s. 107 – 109 i St. Zabłockiego – Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego –
Izba Karna – Palestra 2001, nr 2 – 3, s. 205), przedawnienia wykonywania jednej z
kar objętych karą łączną, powodującego umorzenie postępowania wykonawczego
w tym przedmiocie (por. Z. Gostyński, R. A. Stefański, op. cit. s. 845), czy też w
przypadku warunkowego zawieszenia odroczonej kary pozbawienia wolności,
orzeczonego w trybie art. 152 § k.k.w. (por. uzasadnienie wyroku Sądu
Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 października 2010 r., sygn. II AKa 354/10,
Lex nr 686865).
Już w świetle (samych) tych stwierdzeń brak jest racjonalnych powodów do
przyjęcia, że owa „zmiana” wyroku jednostkowego, o której mowa w art. 575 § 2
k.p.k., skutkująca utratę z mocy prawa bytu wyroku łącznego, którego ten wyrok był
7
podstawą, nie nastąpiła w (stwierdzonej in concreto) sytuacji, a więc wówczas, gdy
„zmiana” treści owego wyroku jednostkowego obowiązująca w czasie wydania
wyroku łącznego, dokonała się poprzez wydanie, w trybie art. 24 § 1 k.k.w.
postanowienia uchylającego wcześniejsze postanowienie sądu o zarządzeniu
wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności (prawomocne w
chwili wydania wyroku łącznego), wobec upływu okresu warunkowego zawieszenia
i czasu, o którym mowa w art. 75 § 4 k.k.
Nie ulega wszak wątpliwości, że w takiej konfiguracji dochodzi do zmiany
rozstrzygnięcia o charakterze kary pozbawienia wolności zawartego w tym wyroku
jednostkowym, w stosunku do tego, które on zawierał w czasie wydania wyroku
łącznego i które – w tym kształcie – wtedy podlegało wykonaniu. Wówczas kara
pozbawienia wolności na skutek postanowienia zarządzenia jej wykonania miała
charakter bezwzględny; wydanie kolejnego orzeczenia uchylającego to
postanowienie spowodowało, iż kara ta odzyskiwała swój pierwotny charakter,
stając się ponownie karą, której wykonanie warunkowo zawieszono. Decyzja o
warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary jest wszak zawsze integralną
częścią orzeczenia o karze, przy czym sama ta kara ma charakter warunkowy
(„probacyjny”). Negatywny wynik próby skutkuje bowiem koniecznością, czy tylko
możliwością (art. 75 k.k.), zarządzenia wykonanie kary warunkowo zawieszonej i
pozbawia jej owego „probacyjnego” charakteru. Prowadzi to w ten sposób do
wzruszenia prawomocnego, zawartego w wyroku, „pierwotnego” rozstrzygnięcia, a
tym samym i do oczywistej „zmiany” wyroku w rozumieniu art. 575 § 2 k.p.k.
Prawomocne zarządzenie wykonania kary uprzednio zawieszonej, uchylając
to warunkowe zawieszenie, powoduje wszak zmianę kategorii skazania, skoro od
tej chwili jest to skazanie już na karę pozbawienia wolności bez warunkowego
zawieszenia. I takiej też treści ten wyrok – od momentu dokonania tej zmiany –
zaczyna funkcjonować w obrocie prawnym. Analogiczne, także uchylenie
prawomocnego postanowienia o zarządzeniu wykonania pierwotnie zawieszonej
kary pozbawienia wolności, wywołuje „zmianę” wyroku jednostkowego, również
skutkującą utratę mocy wyroku łącznego, którego ten wyrok był podstawą,
stosownie do treści art. 575 § 2 k.p.k. Decyzja taka prowadzi wszak do powrotu
8
pierwotnej treści jego wyroku w zakresie określenia rodzaju kary pobawienia
wolności, a zatem skutkuje „zmianą” wyroku w rozumieniu tego przepisu.
Poprawność tego przekonania jest tym bardziej niewątpliwa w realiach
rozpoznawanej sprawy.
Zauważyć wszak należy, że Sąd Okręgowy wyrokiem łącznym z dnia 16
stycznia 2009 r. połączył w pkt. II wobec skazanego karę pozbawienia wolności z
(przywróconym przez ten Sąd mocą postanowienia z dnia 23 września 2008 r.)
warunkowym zawieszeniem jej wykonania (orzeczoną w sprawie IV K 104/99), z
karą pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia (orzeczoną w
sprawie III K 701/04). Uczynił tak, jeszcze przed tym, gdy ustawa z dnia 5 listopada
2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy – Kodeks postępowania karnego,
ustawy – Kodeks karny wykonawczy, ustawy – Kodeks karny skarbowy oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 206, poz. 1589 ze zm.), która weszła w życie z
dniem 8 czerwca 2010 r., dopiero taką możliwość wprowadzała. W zaistniałym
układzie procesowym ustawa ta nie mogła mieć zastosowania w stosunku do
skazanego, gdyż nie jest dla niego względniejsza.
Sąd Okręgowy zatem, najwyraźniej wadliwie dokonał połączenia owych kar, i
orzekł jako karę łączną – bezwzględną karę pozbawienia wolności, co w
ówczesnym stanie prawnym nie było dopuszczalne. W uchwale z 27 marca 2001 r.,
I KZP 2/01, OSNKW 2001, z. 5 – 6, poz. 41, Sąd Najwyższy jednoznacznie orzekł,
iż w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania i bez warunkowego jej zawieszania –
orzeczenie kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania w wyroku łącznym
(art. 89 § 1 k.k.) nie jest dopuszczalne.
Dopiero taką możliwość stworzyła wskazana zmiana Kodeksu karnego mocą
ustawy z 5 listopada 2009 r., poprzez dodanie § 1 a do art. 89 k.k. Jednakże
możliwość wymierzenia w wyroku łącznym, na podstawie art. 89 § 1a k.k., kary
łącznej pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym dotyczyć może
wyłącznie skazań na kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich
wykonania orzeczone za przestępstwa popełnione po dniu 8 czerwca 2010 r. (tak
Sąd Najwyższy w wyroku z 5 kwietnia 2013 r., IV KK 401/12, Lex nr 1308161).
9
W tych warunkach oczywiste staje się to, że możliwość połączenia
pierwszym wyrokiem łącznym kar orzeczonych w obydwu wskazanych powyżej
sprawach, była następstwem zarządzenia wykonania (pierwotnie) zawieszonej kary
pozbawienia wolności orzeczonej w jednym z tych wyroków jednostkowych. Bez tej
decyzji – w ówczesnym stanie prawnym – brak było w ogóle możliwości połączenia
takich jak te orzeczone in concreto kar jednostkowych.
Taka regulacja prawna obowiązywała też przy wydaniu kolejnego wyroku
łącznego. Wprawdzie Sąd Okręgowy, który go wydał tych uwarunkowań
procesowych nie dostrzegł, czym uchybił przywołanym już przepisom, niemniej
jednak istotne dla niniejszych rozważań jest to, że w ogóle Sąd ten mógł tylko
połączyć owe kary jednostkowe i wydać „nowy” wyrok łączny przy założeniu, że
nastąpiła zmiana jednego z tych wyroków, w którym te kary jednostkowe
orzeczono. Bez przekonania o zaistnieniu takiej „zmiany”, w rozumieniu art. 575 § 2
k.p.k., w stwierdzonych w sprawie okolicznościach, a więc najpierw na skutek
zarządzenia wykonania zawieszonej kary, a następnie uchylenia tego zarządzenia,
Sąd Okręgowy nie miałby w ogóle warunków do wydania, tak pierwszego, jak i
kolejnego wyroku łącznego. Uznając zatem, że uchylenie postanowienia o
zarządzeniu wykonania pierwotnie zawieszonej kary pozbawienia wolności za
okoliczność nie skutkującą „zmianą” wyroku jednostkowego w rozumieniu art. 575 §
2 k.p.k. Sąd Apelacyjny w istocie de facto podzielił również przekonanie (skoro obie
sytuacje są – dla tych rozważań – analogiczne) o tym, że samo zarządzenie
wykonania pierwotnie zawieszonej kary pozbawienia wolności, tej „zmiany” tego
wyroku nie stanowiło co – wobec uwarunkowań z art. 89 § 1 k.k. – w konsekwencji
czyniłoby logicznym twierdzenie o tym, że było brak nawet warunków do wydania
także „pierwszego” wyroku łącznego.
Takie wnioskowanie jest zaś całkowicie nietrafne. Oczywiste jest zatem to,
że tak zarządzenie wykonania zawieszonej kary pozbawienia wolności, jak i
uchylenie postanowienia o zarządzeniu takiej kary, z powodu ujawnienia nowych
lub poprzednio nie znanych okoliczności, w trybie art. 24 § 1 k.k.w., zawsze należy
traktować jako zmiany wyroku, które powodują, ze podobnie jak w innych (wyżej
wskazanych) sytuacjach, wyrok łączny traci moc ipso iure.
10
Znamienne jest to, że Sąd Apelacyjny podważając stanowisko Sądu
Okręgowego o utracie mocy pierwszego wyroku łącznego, wobec zaistnienia
okoliczności przewidzianych w art. 575 § 2 k.p.k., tego swojego przekonania
szerzej nie uzasadnił. Ograniczył się bowiem do stwierdzenia, iż „stanowisko (Sądu
Okręgowego) jest błędne”, nie wskazując przy tym – w dalszym ciągu swoich
rozważań – dlaczego zaistniałej in concreto sytuacji nie uznał za taką, która w myśl
przepisu art. 575 § 2 k.p.k. skutkowała utratę mocy przez poprzedni wyrok łączny
(por. zapisy s. 6 – 7 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
Ponownie rozpoznając sprawę – w zakresie powyżej wskazanym – w
związku z wniesionymi przez obrońcę skazanego i prokuratora apelacjami, Sąd
Apelacyjny będzie miał na względzie powyższe wnioski i spostrzeżenia.
Z tych wszystkich względów, orzeczono jak wyżej.