Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 59/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący)
SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa W.R.
przeciwko Urzędowi Wojewódzkiemu w K.
o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 sierpnia 2013 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt […]
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2012 r., […], Sąd Rejonowy […] w K. zasądził od
pozwanego Urzędu Wojewódzkiego w K. na rzecz powódki W.R. kwotę 9.010,80 zł
2
tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, oddalił
powództwo w zakresie roszczeń o przywrócenie do pracy i o wynagrodzenie za
czas pozostawania bez pracy, a ponadto orzekł o kosztach postępowania.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka była zatrudniona w pozwanym
Urzędzie od dnia 1 lipca 1991 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony,
przy czym w pierwszym półroczu 2008 r. zajmowała stanowisko starszego
inspektora wojewódzkiego w Oddziale Paszportowym Wydziału Spraw
Obywatelskich i Cudzoziemców. W dniu 13 marca 2008 r. podczas rozmowy z
przełożonymi powódka oświadczyła, że otrzymała informację od klientki Urzędu, iż
"można przyspieszyć wydanie paszportu za pieniądze dzwoniąc do pokoju nr […]".
Pokój ten zajmuje kierownik L.B. (przełożona powódki). Wypowiedź powódki miała
stanowczą formę. Po zapytaniu, czy "zdaje sobie sprawę z powagi zarzutu, który
właśnie przedstawiła" powódka odpowiedziała, że "tylko powtarza zasłyszaną
informację". W dniu 18 marca 2008 r. w trakcie kolejnej rozmowy z przełożonymi
powódka ponowiła wypowiedź, że "dzwoniąc do pokoju [...] można za pieniądze
przyspieszyć wydanie paszportu" i dodała, że "sprawą powinno się zająć CBA".
Powódka w sposób kategoryczny i stanowczy podtrzymała zarzuty wobec L.B. na
spotkaniu konfrontacyjnym, jakie zostało zorganizowane w dniu 31 marca 2008 r.
Przeprowadzony w oddziale paszportowym w kwietniu i maju 2008 r. audyt
wewnętrzny nie potwierdził żadnych okoliczności, na które powódka powoływała się
w zarzutach kierowanych wobec przełożonej. Prokurator, zawiadomiony przez
dyrektora generalnego Urzędu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa opisanego
w zarzutach stawianych L.B. przez powódkę, odmówił wszczęcia postępowania
karnego z powodu braku znamion czynu zabronionego. Z dniem 16 czerwca 2008 r.
powódka na swój wniosek została przeniesiona do Oddziału ds. Orzekania o
Niepełnoprawności w Wydziale Polityki Społecznej. Miesięczne wynagrodzenie
powódki w ostatnim okresie jej zatrudnienia w pozwanym Urzędzie wynosiło
3.003,60 zł. W kwietniu 2008 r. L.B. wniosła do Sądu Rejonowego […] w K.
przeciwko powódce prywatny akt oskarżenia o pomówienie (art. 212 § 1 k.k.).
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2011 r. Sąd Rejonowy przy zastosowaniu art. 12 k.k.
warunkowo umorzył postępowanie karne w stosunku do powódki, zobowiązując ją
do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej za pośrednictwem Dyrektora
3
pozwanego Urzędu. Wyrok sądu karnego pierwszej instancji został utrzymany w
mocy orzeczeniem Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 maja 2011 r. Powódka
wykonała wyrok sądu karnego i pisemnie przeprosiła pokrzywdzoną.
Oświadczeniem z dnia 7 lipca 2011 r. pracodawca wypowiedział powódce umowę o
pracę z powołaniem się na utratę przez powódkę nieposzlakowanej opinii
wymaganej w stosunku do członka korpusu służby cywilnej ustawą z dnia 21
listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz.U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.). Według
pracodawcy, pomówienie, jakiego powódka dopuściła się wobec przełożonej nie
tylko stanowi naruszenie dóbr osobistych osoby pomówionej, ale również jest
sprzeczne z zasadami przyjętymi w Kodeksie etyki służby cywilnej. Według
pracodawcy, powódka przez przedstawienie nieprawdziwych i krzywdzących
informacji dotyczących funkcjonowania Urzędu utraciła przymiot nieposzlakowanej
opinii, który stanowi warunek konieczny do wykonywania pracy w korpusie służby
cywilnej.
Przy takich ustaleniach Sąd Rejonowy przyjął, że wobec powódki (członka
korpusu służby cywilnej) mają zastosowanie rygory selekcyjne określone art. 4
ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej, w tym wymaganie posiadania
nieposzlakowanej opinii. Mając na uwadze, że wyrok warunkowo umarzający
postępowanie karne w stosunku do powódki nie wiąże sądu rozpoznającego
sprawę cywilną, Sąd pierwszej instancji samodzielnie przeprowadził postępowanie
dowodowe celem ustalenia zasadności przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę.
Na tej podstawie Sąd Rejonowy uznał, że pozwany pracodawca miał prawo
wypowiedzieć powódce umowę o pracę z racji utraty przez nią nieposzlakowanej
opinii (rygoru selekcyjnego). Powódka utraciła nieposzlakowaną opinię z chwilą
popełnienia przestępstwa z art. 212 § 1 k.k. (pomówienia swojej przełożonej) a
przestępstwo to zostało stwierdzone w sposób jednoznaczny w postępowaniu
karnym. Okoliczności zachowania powódki w stosunku do przełożonej w dniach 13
i 18 marca 2008 r. ustalone w toku rozpoznawanej sprawy w pełni korespondują z
ustaleniami sądu karnego. Wobec tego należy przyjąć, że powódka, dopuszczając
się przestępstwa pomówienia swej przełożonej, rzeczywiście utraciła przymiot
posiadania nieposzlakowanej opinii. Według Sądu Rejonowego, pozwany
pracodawca już w 2008 r. miał wiedzę o bezpodstawności zarzutów formułowanych
4
przez powódkę wobec przełożonej, bo dysponował wynikami audytu
wewnętrznego. Wyrok sądu karnego z dnia 10 lutego 2011 r. nie dostarczył
pozwanemu Urzędowi żadnych nowych okoliczności w tej mierze i jedynie
potwierdzał istniejący stan rzeczy (uznanie powódki za winną przestępstwa
pomówienia). Pomimo tego, pracodawca nie rozwiązał z powódką umowy o pracę
w 2008 r., a jedynie zgodził się, by przeszła do innej komórki organizacyjnej.
Decyzję o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę z powodu utraty
nieposzlakowanej opinii pracodawca podjął dopiero po uprawomocnieniu się
wyroku sądu karnego, czyli po 3 latach od zaistnienia okoliczności, które
spowodowały utratę u powódki nieposzlakowanej opinii. Mając to na uwadze, Sąd
Rejonowy uznał wypowiedzenie za nieuzasadnione, bowiem wskazana przez
pracodawcę przyczyna wypowiedzenia "stała się nieaktualna ze względu na cel
wypowiedzenia". Decyzja o wypowiedzeniu umowy o pracę musi pozostawać w
odpowiednim związku czasowym z przyczyną wypowiedzenia, gdyż jest to
niezbędne dla oceny jego zasadności. W okolicznościach ustalonych w sprawie
pracodawca powinien wypowiedzieć umowę o pracę niezwłocznie po uzyskaniu
informacji o bezpodstawności stawianych przez powódkę zarzutów korupcyjnych
(najpóźniej w lipcu 2008 r.). Ponieważ zaniechał dokonania tej czynności w tamtym
czasie a powódka przez kolejne 3 lata prawidłowo wykonywała powierzone jej
obowiązki służbowe, to wypowiedzenie nie jest uzasadnione z uwagi na "odległość
czasową" przyczyny wypowiedzenia. Jednakże mając na względzie, że powódka
utraciła nieposzlakowaną opinię i nie spełnia rygoru selekcyjnego z art. 4 pkt 5
ustawy o służbie cywilnej, niemożliwe jest uwzględnienie zgłoszonego przez nią
żądania przywrócenia do pracy. Dlatego Sąd Rejonowy na podstawie art. 45 § 2
k.p. zamiast przywrócenia powódki do pracy w pozwanym Urzędzie orzekł o
odszkodowaniu za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę.
Od wyroku Sądu pierwszej instancji obie strony wniosły apelacje. Wyrokiem
z dnia 9 października 2012 r., […], Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w K. oddalił obie apelacje i wzajemnie zniósł między stronami koszty
zastępstwa procesowego. Sąd drugiej instancji w pełni zaakceptował ustalenia
faktyczne oraz rozważania prawne Sądu Rejonowego. W szczególności zgodził się,
że akta sprawy karnej podlegały ocenie Sądu Rejonowego na ogólnych zasadach
5
dowodowych (nie miał zastosowania art. 11 k.p.c.) a wyrok wydany w postępowaniu
karnym stanowił jedynie "zwykły" dowód z dokumentu. Powódka "utraciła rygory
selekcyjne" w marcu 2008 r., gdyż bezpodstawność stawianych przez nią zarzutów
została potwierdzona wynikami audytu przeprowadzonego w 2008 r. Niewątpliwie
"utrata rygorów selekcyjnych" stanowiłaby uzasadnioną przyczynę rozwiązania z
powódką stosunku pracy w 2008 r. Natomiast wypowiedzenie, które zostało
dokonane po upływie dłuższego czasu, z powołaniem się na uchybienia, jakich
powódka dopuściła się 3 lata wstecz, powinno zostać ocenione jako przejaw
nadużycia prawa przez pracodawcę. W ślad za Sądem pierwszej instancji, Sąd
Okręgowy uznał, że utrata przez powódkę nieposzlakowanej opinii (niespełnianie
rygoru selekcyjnego z art. 4 pkt. 5 ustawy o służbie cywilnej) oznacza niemożliwość
przywrócenie powódki do pracy. Wobec tego było prawidłowe orzeczenie o
odszkodowaniu zamiast o przywróceniu powódki do pracy.
Od wyroku Sądu Okręgowego powódka wniosła skargę kasacyjną, w której
zarzuciła naruszenie: 1) art. 45 § 2 w związku z art. 8 k.p. wskutek przyjęcia, że
przywrócenie powódki do pracy jest niemożliwe wobec utraty przez nią przymiotu
nieposzlakowanej opinii koniecznego przy zatrudnieniu członka korpusu służby
cywilnej w sytuacji, gdy dokonano nietrafnej oceny w zakresie ustalenia, czy
powódka spełnia w chwili obecnej rygor selekcyjny określony w art. 4 pkt 5 ustawy
o służbie cywilnej; 2) art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie
cywilnej przez uznanie, że powódka utraciła przymiot nieposzlakowanej opinii
będący warunkiem koniecznym jej zatrudnienia jako urzędnika służby cywilnej,
3) art. 316 § 1 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez pominięcie, że w dacie
zamknięcia rozprawy przed Sądem drugiej instancji orzeczenie sądu karnego o
warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec powódki "po upływie okresu
próby przekształciło się w bezwarunkowe umorzenie postępowania", co wyklucza
powoływanie się na skutki wyroku sądu karnego. W uzasadnieniu podstaw
kasacyjnych powódka wywiodła w szczególności, że umarzając postępowanie
karne wszczęte przeciwko powódce sąd karny zastosował jednoroczny okres próby
i dlatego warunkowe umorzenie postępowania karnego z upływem okresu próby
przekształciło się wobec powódki z dniem 21 maja 2012 r. w "umorzenie
definitywne". Orzeczenie sądu karnego uległo zatarciu w dniu 21 maja 2012 r. i od
6
tej daty "jest uważane za niebyłe". Ponadto, ocena niemożliwości lub niecelowości
przywrócenia do pracy powinna uwzględniać okoliczności, które wystąpiły po
dokonaniu wypowiedzenia umowy o pracę. Skoro powódce wręczono oświadczenie
o wypowiedzeniu umowy o pracę w lipcu 2011 r., to wątpliwości co do jej
nieposzlakowanej opinii już w tym momencie nie występowały wobec znacznego
upływu czasu od zdarzenia, na które powoływał się pracodawca w wypowiedzeniu,
a także wobec prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych przez
powódkę. Powódka wzorowo świadczyła pracę na rzecz pozwanego Urzędu w
okresie 3 lat po zaistnieniu wydarzeń będących podstawą wypowiedzenia. Nawet
gdyby uznać, że pracodawca powziął wątpliwości co do posiadania przez nią
przymiotu nieposzlakowanej opinii, to powinien podjąć stosowne kroki najpóźniej z
chwilą zakończenia audytu wewnętrznego. Skarżąca wniosła o uchylenie wyroku
Sądu Okręgowego w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez przywrócenie
powódki do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie na jej
rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 3.003,60 zł,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, a także o zasądzenie kosztów
procesu.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Powódka była członkiem korpusu służby cywilnej a zatem miały do niej
zastosowanie rygory selekcyjne przewidziane w art. 4 ustawy z dnia 21 listopada
2008 r. o służbie cywilnej, w tym warunek niekaralności prawomocnym wyrokiem za
umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe (pkt 3) i posiadania
nieposzlakowanej opinii (pkt 5). Sąd drugiej instancji uznał, że powódka wskutek
pomówienia przełożonej (dopuszczenia się czynu karalnego) utraciła przymiot
posiadania nieposzlakowanej opinii. Utrata przez członka korpusu służby cywilnej
zatrudnionego na podstawie umowy o pracę przymiotów określonych w rygorach
selekcyjnych wymaga rozwiązania z nim stosunku pracy, do którego należy
stosować przepisy Kodeksu pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca
2011 r., I PK 192/10, OSNP 2012 nr 9-10, poz. 116). Utrata przez członka korpusu
7
służby cywilnej nieposzlakowanej opinii stanowi więc niewątpliwie uzasadnioną
przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. Tak też
przyjęły Sądy obu instancji i w istocie nie jest to kwestionowane w skardze
kasacyjnej. Jednakże Sąd drugiej instancji (tak, jak Sąd Rejonowy) uznał, że ta
przyczyna uzasadniała wypowiedzenie powódce umowy o pracę w 2008 r. (po
uzyskaniu o niej wiadomości przez pracodawcę), ale straciła aktualność po upływie
trzech lat, w czasie których powódka nienagannie świadczyła pracę.
Wypowiedzenie dokonane przez pracodawcę w 2011 r. było więc nieuzasadnione i
w tym zakresie nie ma znaczenia uzyskanie przez pracodawcę wiadomości o
prawomocnym wyroku warunkowo umarzającym postępowanie dotyczące
pomówienia przełożonej. Równocześnie Sąd drugiej instancji uznał, że utrata
(nieposiadanie) przez powódkę nieposzlakowanej opinii stanowi przesłankę
zasądzenia na podstawie art. 45 § 2 k.p. odszkodowania w miejsce żądanego
przywrócenia do pracy wobec niemożności restytucji stosunku pracy. Łatwo
zauważyć niespójność tej argumentacji, w której ta sama okoliczność - utrata,
nieposiadanie nieposzlakowanej opinii - jest uznawana (w dacie orzekania) za
nieaktualną w odniesieniu do oceny zasadności wypowiedzenia a jednocześnie za
istniejącą (aktualną) przy ocenie niemożności przywrócenia do pracy.
Nieposzlakowaną opinię można utracić a następnie ją odzyskać. W szczególności
pracownik, który utracił nieposzlakowaną opinię, może ją odzyskać ("cieszyć się"
taką opinią, jak stanowi art. 4 pkt 5 ustawy o służbie cywilnej) w wyniku
nienagannego wypełniania obowiązków pracowniczych przez wieloletni okres. W
aspekcie skutków prawomocnego wyroku skazującego należy uwzględnić art. 106
k.k., zgodnie z którym z chwilą zatarcia skazania (po upływie odpowiedniego
okresu) uważa się je za niebyłe. Nie można więc odmówić racji pewnej myśli
zawartej w skardze kasacyjnej powódki, że jeżeli po upływie trzech lat nienagannej
pracy utrata przez nią nieposzlakowanej opinii stała się nieaktualna (czyli powódka
taką nieposzlakowaną opinię odzyskała), to brak tej cechy nie może stanowić
podstawy zastosowania art. 45 § 2 k.p. Ze względu na zakres rozpoznania skargi
kasacyjnej złożonej wyłącznie przez powódkę, Sąd Najwyższy nie może oceniać,
czy w dacie wypowiedzenia powódce umowy o pracę przez pracodawcę, wskazana
przyczyna, czyli utrata nieposzlakowanej opinii, była aktualna. Sąd Najwyższy
8
ocenia jednakże zasadność zarzutów skargi kasacyjnej, a w szczególności, czy w
dacie orzekania przez Sąd drugiej instancji powódka "cieszyła się"
nieposzlakowaną opinią. Zdaniem Sądu Najwyższego, powódka w chwili
zamknięcia rozprawy w Sądzie drugiej instancji nie "cieszyła się" nieposzlakowaną
opinią a to uzasadniało ocenę, że przywrócenie jej do pracy było niemożliwe w
rozumieniu art. 45 § 2 k.p. (taki pogląd w odniesieniu do pracownika
samorządowego zatrudnionego na stanowisku urzędniczym w rozumieniu art. 3 ust.
3 pkt 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych wyraził
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 października 2009 r., I PK 85/09, OSNP 2011 nr
11-12, poz. 146; OSP 2011 nr 1, poz. 119, z glosą H. Szewczyk).
W tym zakresie nieusprawiedliwiony jest zarzut naruszenia art. 316 § 1 k.p.c.
(w związku z art. 391 § 1 k.p.c.), który opiera się na wadliwym twierdzeniu, że w
dacie zamknięcia rozprawy apelacyjnej, wyrok warunkowo umarzający
postępowanie karne wobec powódki "po upływie okresu próby przekształcił się w
bezwarunkowe umorzenie postępowania". Przesłanką warunkowego umorzenia
postępowania karnego w myśl art. 66 § 1 k.k. jest stwierdzenie popełnienia
przestępstwa (okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie budzą wątpliwości)
oraz ustalenie winy sprawcy i stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jeśli wina
sprawcy i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, to w razie zaistnienia
innych dodatkowych przesłanek sąd może warunkowo umorzyć postępowanie
karne na okres próby trwający od roku do 2 lat (art. 67 § 1 k.k.), przy czym okres
próby biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia warunkowo umarzającego
postępowanie. Jednym ze skutków warunkowego umorzenia postępowania
karnego jest bezwzględny zakaz podjęcia przez organ procesowy postępowania
karnego (warunkowo umorzonego). Nie następuje to jednak po upływie okresu
próby (jak zakłada skarżąca), lecz po upływie 6 miesięcy od zakończenia okresu
próby (art. 68 § 4 k.k.). Jeżeli zatem w okresie próby i w ciągu 6 miesięcy od jej
zakończenia (czas niezbędny na ustalenie danych o postępowaniu sprawcy
zwłaszcza w końcowych miesiącach próby) nie zapadnie prawomocna decyzja o
podjęciu postępowania, sprawca nie może być pociągnięty do odpowiedzialności
karnej za popełnione przestępstwo i w tym znaczeniu warunkowe umorzenie
postępowania karnego przekształca się z mocy prawa w umorzenie definitywne
9
(ostateczne).
Mając to na uwadze nie można zgodzić się ze skarżącą, że "po upływie
okresu próby orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec
niej przekształciło się w bezwarunkowe umorzenie postępowania". W stosunku do
powódki sąd karny zastosował jednoroczny okres próby, który upłynął w dniu 21
maja 2012 r. Warunkowo umorzonego postępowania nie można więc było podjąć
po upływie 6 miesięcy od zakończenia okresu próby (art. 68 § 4 k.k.). Termin ten
jeszcze nie upłynął w dniu zamknięcia rozprawy przed Sądem drugiej instancji (9
października 2012 r.), a więc w tej dacie warunkowe umorzenie postępowania
karnego jeszcze nie "przekształciło się" w umorzenie bezwarunkowe.
Niezależnie od tego trzeba podkreślić, że ustalenia Sądu Okręgowego w
zakresie dotyczącym nieposiadania przez powódkę nieposzlakowanej opinii nie tyle
są oparte na wyroku sądu karnego, co stanowią podstawę samodzielnej oceny
zachowania powódki, to jest popełnienia czynu polegającego na bezpodstawnym
pomówieniu przełożonej o korupcję, czyli czynu dyskredytującego powódkę jako
członka korpusu służby cywilnej. Skutki popełnienia takiego czynu w sferze
prawnopracowniczej (utrata, nieposiadanie cechy stanowiącej rygor selekcyjny
członków korpusu służby cywilnej) są niezależne od kwalifikacji prawnokarnych, na
przykład skutków zatarcia skazania (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18
marca 1961 r., 1 CR 244/60, OSN 1962 nr IV, poz. 135; OSPiKA 1962 nr 7-8, poz.
196, z glosą B. Dobrzańskiego; PiP 1963 nr 8-9, s. 428, z glosą T. Rowińskiego;
uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 26 lutego 1965 r., zasada prawna, III PO
31/64, OSNCP 1966 nr 2, poz. 13; uchwała z dnia 27 listopada 1984 r., III AZP
6/84, OSNCP 1985 nr 8, poz. 105; OSPiKA 1987 nr 7-8, poz. 127, z glosą S.
Niteckiego i J. Grochowskiego oraz wyroki z dnia 10 lutego 2005 r., II PK 247/04,
LEX nr 603765; z dnia 3 sierpnia 2007 r., I PK 82/07, LEX nr 470023 i
postanowienie z dnia 9 maja 2012 r., III PZ 4/12, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 111; a
także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2001 r., II SA
1610/00, LEX nr 53475 oraz wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Warszawie z dnia 30 marca 2007 r., VI SA/Wa 119/07, LEX nr 335193 i z dnia 17
lipca 2008 r., VI SA/Wa 669/08, LEX nr 491336). Przy stosowaniu klauzuli
generalnej niemożności lub niecelowości przywrócenia do pracy z art. 45 § 2 k.p.
10
(także klauzul z art. 8 k.p.) w zakresie posiadania przez powódkę
"nieposzlakowanej opinii", Sąd Okręgowy mógł więc dokonać samodzielnej oceny
zachowania się powódki, a ponieważ utrzymał się w granicach uznania
sędziowskiego, to nie ma podstaw do zmiany tej oceny w postępowaniu
kasacyjnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2012 r., II PK 263/11,
OSNP 2013 nr 11-12, poz. 129).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną na podstawie
art. 39814
k.p.c.