Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 8/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z powództwa P. T. C. Spółki Akcyjnej w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanej: N. Spółki Akcyjnej w W.
o zmianę umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 24 września 2013 r.,
na skutek skarg kasacyjnych strony pozwanej i strony zainteresowanej od wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 czerwca 2012 r.,
1. odmawia przyjęcia skarg kasacyjnych do rozpoznania;
2. zasądza od P. T. C. Spółki Akcyjnej w W. oraz N. Spółki
Akcyjnej w W. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej kwoty po 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem
zwrotu kosztów procesu w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 czerwca 2012 r., oddalił apelacje
Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes Urzędu) oraz N. S.A. w W.
(zainteresowany) od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów z dnia 2 marca 2011 r.
Wyrokiem tym Sąd pierwszej instancji uchylił decyzję Prezesa Urzędu z dnia
21 stycznia 2009 r. zmieniającą umowę między zainteresowanym a P. T. C. Sp. z
2
o.o. (powód) o dostępie telekomunikacyjnym w zakresie stawek za zakończenie
połączeń w publicznej sieci telefonicznej powoda. Decyzja ta wprowadziła stawki
opłat w rozliczeniach między powodem a zainteresowanym zgodne z decyzją MTR
2008. Zasadniczym powodem uznania odwołania powoda za zasadne było
nieprzeprowadzenia postępowania konsultacyjnego. Ponadto w sprawie nie zostały
spełnione przesłanki pominięcia trybu konsultacji, przewidziane w art. 17 Prawa
telekomunikacyjnego.
Prezes Urzędu i zainteresowany zaskarżyli wyrok Sądu Okręgowego
apelacjami.
Oddalając apelację Prezesa Urzędu i zainteresowanego od wyroku Sądu
pierwszej instancji Sąd Apelacyjny wskazał, że najistotniejszą kwestią w tej sprawie
jest uchylenie prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 10 listopada
2010 r. decyzji MTR 2008. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie może budzić
wątpliwości, że uchylenie tej decyzji wywiera skutek ex tunc. Nie można
porównywać skutków decyzji uchylanych przez sąd powszechny w ramach
postępowania z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu toczącego się według reguł
postępowania cywilnego i decyzji uchylanych w postępowaniu sądowo-
administracyjnym. Tryby przewidziane w art. 145 k.p.a., 154 k.p.a., 155 k.p.a., 161 i
162 k.p.a. prowadzą do uchylenia decyzji z mocą ex nunc, natomiast art. 156 k.p.a.
przewiduje możliwość stwierdzenia nieważności decyzji z mocą ex tunc. Decyzja
Prezesa Urzędu zaskarżona w niniejszej sprawie nie jest decyzją ostateczną, lecz
wywołuje skutki prawne w obrocie w okresie postępowania sądowego w wyniku
nadania jej rygoru natychmiastowej wykonalności. Sąd Ochrony Konkurencji i
Konsumentów nie ma możliwości stwierdzenia nieważności decyzji, natomiast
uchylenie decyzji w postępowaniu przed tym sądem nie powoduje przekazania
sprawy Prezesowi Urzędu do ponownego rozpoznania. Wyrok Sądu Okręgowego
nie ma bowiem charakteru orzeczenia kasatoryjnego. Uchylenie decyzji MTR 2008
z powodu braku przeprowadzenia postępowania konsultacyjnego wywiera skutek
ex tunc. Wobec tego każda kolejna decyzja wydana w oparciu o tę uchyloną
decyzję musi być uznana za decyzję podjętą bez podstawy prawnej, a zatem
podlegającą jedynemu przewidzianemu przez przepisy prawa procesowego
3
rozstrzygnięciu – uchyleniu. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest zatem
prawidłowe, zaś rozpoznanie pozostałych zarzutów apelacyjnych jest zbędne.
Prezes Urzędu i zainteresowany zaskarżyli wyrok Sądu Apelacyjnego
skargami kasacyjnymi w całości.
Prezes Urzędu zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 316 § 1
k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie za podstawę orzekania
stanu faktycznego i prawnego z chwili zamknięcia rozprawy, a nie z chwili wydania
decyzji; art. 385 w związku z art. 47964
§ 2 k.p.c. poprzez oddalenie apelacji
Prezesa Urzędu jako bezzasadnej z powodów wskazanych w uzasadnieniu wyroku;
art. 7 w związku z art. 87 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. poprzez uznanie,
że decyzja Prezesa Urzędu z dnia 22 października 2008 r. stanowiła podstawę
prawną decyzji Prezesa Urzędu z dnia 21 stycznia 2009 r.; art. 17 Prawa
telekomunikacyjnego poprzez uznanie, że nie zachodził wyjątkowy przypadek
wymagający pilnego działania ze względu na bezpośrednie i poważne zagrożenie
konkurencyjności lub interesów użytkowników.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na przesłanki z art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Jako zagadnienie prawne
Prezes Urzędu wskazał problem „czy w świetle art. 47964
§ 2 k.p.c. uzasadnione
jest przyjęcie, iż prawomocne uchylenie przez sąd powszechny decyzji Prezesa
Urzędu zobowiązującej przedsiębiorcę do dostosowania stawki z tytułu
zakańczania połączeń głosowych w jego publicznej sieci telefonicznej do
określonego w tej decyzji poziomu z uwagi na to, że nie zostało przeprowadzone
postępowanie konsultacyjne, o którym mowa w art. 15 pkt 3 Prawa
telekomunikacyjnego, ma skutek ex tunc, czy też ex nunc”. Prezes Urzędu powołał
się także na potrzebę wykładni przepisów, tj. art. 316 § 1 k.p.c. - czy w sprawach z
odwołań od decyzji Prezesa Urzędu sąd za podstawę orzekania powinien uznać
stan faktyczny i prawny z chwili orzekania, czy też z chwili wydania decyzji.
Zainteresowany zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 47964
§ 2
k.p.c. w związku z art. 385 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 4 ust. 1
dyrektywy 2002/21 ramowej; art. 316 § 1 k.p.c.; art. 6 w związku z art. 20 dyrektywy
2002/21 poprzez zastosowanie art. 15 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego, art. 18 PT
oraz art. 7 ust. 3 dyrektywy 2002/21, art. 6, 7 ust. 3 oraz art. 20 dyrektywy 2002/21
4
oraz art. 18 Prawa telekomunikacyjnego, art. 1 ust. 1, art. 6, art. 7 ust. 3 oraz art. 20
dyrektywy 2002/21 oraz art. 18 Prawa telekomunikacyjnego, a także art. 18 Prawa
telekomunikacyjnego w związku z art. 7 ust. 3 dyrektywy 2002/21.
Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania zainteresowany
powołał się na występowanie w sprawie 21 zagadnień prawnych oraz na potrzebę
wykładni art. 18 Prawa telekomunikacyjnego oraz art. 7 ust. 3 dyrektywy 2002/21 w
zakresie znaczenia, jakie należy nadać sformułowaniu „może mieć wpływ na
wymianę handlową między państwami członkowskimi”.
Powód w odpowiedziach na obie skargi kasacyjne wniósł o wydanie
postanowienia o odmowie przyjęcia ich do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zagadnienie prawne sformułowane w skardze Prezesa Urzędu dotyczy
kwestii, czy prawomocne uchylenie decyzji Prezesa Urzędu zobowiązującej
przedsiębiorcę do dostosowania stawki z tytułu zakańczania połączeń głosowych w
jego publicznej sieci telefonicznej do określonego w tej decyzji powodu, z uwagi na
to, że nie zostało przeprowadzone postępowania konsultacyjne, o którym mowa w
art. 15 pkt 3 Prawa telekomunikacyjnego, ma skutek ex tunc, czy też skutek
ex nunc.
Zagadnienie to nawiązuje wprost do zapatrywań prawnych wyrażonych w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu drugiej instancji. Dotyczy także
interesującego problemu prawnego. Mimo to nie stanowi istotnego zagadnienia
prawnego sprawy. Kwestia, czy uchylenia opisanej powyżej decyzji wywołuje skutki
ex nunc czy ex tunc nie ma znaczenia dla ewentualnego rozstrzygnięcia o
prawidłowości zaskarżonego wyroku. Orzeczenie to opiera się bowiem na
założeniu, zgodnie z którym uchylenia decyzji Prezesa Urzędu może rzutować na
postępowanie sądowe z odwołań od późniejszych decyzji Prezesa Urzędu, w
których Prezes Urzędu kształtował stosunki umowne między przedsiębiorcami
telekomunikacyjnymi w oparciu o obowiązki nałożone na powoda we wcześniejszej
decyzji. Ten problem prawny stanowi zaś odpowiednik problemu decyzji zależnej.
Skoro zaś w odniesieniu do skutków stwierdzenia nieważności decyzji, na której
5
oparto inną decyzją zależną, Naczelny Sąd Administracyjny przyjmuje, że
stwierdzenie nieważności decyzji podstawowej może stanowić podstawę do
stwierdzenia nieważności decyzji zależnej, jako wydanej z rażącym naruszeniem
prawa (uchwała NSA z dnia 13 listopada 2012 r., I OPS 2/12), dopuszczalne jest
przyjęcie rozumowania wyrażonego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zgodnie
z którym uchylenie decyzji podstawowej w postępowaniu z zakresu regulacji
komunikacji elektronicznej może uzasadniać uchylenie decyzji zależnej wydanej w
oparciu o decyzję podstawową.
Należy bowiem zważyć, że decyzja Prezesa Urzędu wydana w niniejszej
sprawie kształtowała treść umowy między powodem a zainteresowanym – jak
wynika to wprost z jej sentencji – „zgodnie z decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej z dnia 22 października 2008 r.”. Z uzasadnienia decyzji wynika, że
decyzją z dnia 22 października 2008 r. (decyzja MTR) Prezes Urzędu nałożył na
powoda obowiązek dostosowania stawki z tytułu zakańczania połączeń głosowych
w publicznej ruchomej sieci telefonicznej powoda do określonego poziomu zgodnie
z wyznaczonym przez Prezesa Urzędu harmonogramem. Decyzji MTR nadano
rygor natychmiastowej wykonalności. Na tej podstawie w zaskarżonej decyzji
Prezes Urzędu uznał, że na powodzie od 1 stycznia 2009 r. ciążyły określone
obowiązki wynikające z decyzji MTR 2008. Jeden z tych obowiązków został zaś
nałożony na powoda na mocy zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji w celu
zapewnienia realizacji postanowień decyzji MTR 2008.
W przekonaniu Sądu Najwyższego późniejsze uchylenie decyzji MTR 2008,
jak trafnie przyjął Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, może
wywołać różnego rodzaju reperkusje na etapie postępowania sądowego z
odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, mocą której umowa łącząca powoda z
zainteresowanym została władczo zmieniona przez organ regulacji w taki sposób,
jaki wynikał z decyzji MTR 2008. Odpadła bowiem podstawa, na której wydano
zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzję. Decyzja MTR 2008 stanowiła pierwotne
źródło obowiązku skonkretyzowanego w decyzji wydanej w niniejszej sprawie.
Akceptacja stanowiska Prezesa Urzędu, zgodnie z którym ze względu na
konstytutywny charakter decyzji MTR 2008 jej ewentualne uchylenie w
postępowaniu sądowym nie rzutowałoby na byt kolejnych decyzji zależnych od
6
decyzji MTR 2008 oznaczałoby, że organ regulacji komunikacji elektronicznej może
w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji MTR 2008 oraz w samej decyzji
zachowywać się w dowolny sposób, ignorując jakiekolwiek postanowienia prawa
wiedząc, że nawet w przypadku uchylenia takiej decyzji będzie mógł wprowadzić jej
treść do umów między przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi za pomocą decyzji
de facto wykonujących obowiązki przewidziane w decyzji MTR 2008.
Powyższe zagadnienie nie ma jednak związku z problemem prawnym
dotyczącym skuteczności ex tunc lub ex nunc wyroku uchylającego decyzję
Prezesa Urzędu. Skoro nawet stwierdzenie nieważności decyzji nie powoduje
absolutnego przywrócenia pierwotnego stanu prawnego (uchwała NSA z dnia 23
kwietnia 2008 r., II GPS 1/08), lecz służy dopiero usunięciu szeregu następstw
obowiązywania decyzji dotkniętej taką wadą (wyrok SN z dnia 11 października
2007 r., III UK 53/07; uchwała SN z dnia 31 marca 2011 r., III CZP 112/10), tak
uchylenie decyzji Prezesa Urzędu przez Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów lub Sąd Apelacyjny nie znosi skutków wywołanych przez taką
decyzję, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 108
k.p.a. lub, która była natychmiast wykonalna z mocy prawa.
W przekonaniu Sądu Najwyższy w obecnym składzie nie zachodzi potrzebna
wykładni art. 316 § 1 k.p.c. Z dotychczasowego orzecznictwa Sądu Najwyższego w
tym zakresie wynika, że przepis art. 316 § 1 k.p.c. powinien być stosowany w
sprawach z zakresu regulacji z uwzględnieniem specyfiki tych spraw. Odwołanie
przedsiębiorcy od decyzji Prezesa Urzędu inicjuje postępowanie sądowe między
przedsiębiorcą a regulatorem, które dotyczy legalności i celowości (zasadności)
wydanej przez Prezesa Urzędu decyzji. Podstawę decyzji stanowią określone
ustalenia faktyczne oraz stan prawny, w ramach którego Prezesowi Urzędu
przysługuję określone kompetencja. Co prawda ustalenia faktyczne leżące u
podstaw wydania zaskarżonej decyzji mogą być uzupełniane w toku postępowania
sądowego w zależności od inicjatywy dowodowej stron, jednakże cezurę dla
ustalenia stanu faktycznego sprawy (stan rynku oraz zidentyfikowane przez
Prezesa Urzędu problemy w jego działaniu wymagającej interwencji) stanowi data
wydania decyzji. Analogicznie przedstawia się kwestia stanu prawnego, według
którego oceniana jest legalność i celowość decyzji, chyba że z przepisów
7
przejściowych wynikają odmienne unormowania w tym zakresie. Z tego względu w
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2011 r., III SK 52/10 wspomniano o
konieczności stosowania art. 316 § 1 k.p.c. z uwzględnieniem specyfiki spraw
telekomunikacyjnych. W sprawach tego rodzaju Prezes Urzędu decyzją regulacyjną
lub rozstrzygającą spór między przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi kształtuje ich
obowiązki lub prawa. Orzeczenie sądowe wydane w ramach postępowania
odwoławczego zatwierdza zaś to rozstrzygnięcie Prezesa Urzędu, modyfikuje je
bądź uchyla decyzję.
Mając na względzie okoliczność, że stosowanie art. 316 § 1 k.p.c. nie zostało
wyłączone w sprawach z zakresu regulacji telekomunikacji, fakt wydania w toku
postępowania sądowego decyzji administracyjnych, rzutujących na rozstrzygnięcie
sprawy rozpoznawanej przez sąd traktowany jest w orzecznictwie Sądu
Najwyższego jako okoliczność, którą należy brać pod uwagę przy rozpatrywaniu
sprawy z odwołania od decyzji organów ochrony konkurencji lub regulacji, dlatego
w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2010 r., III SK 40/09 uwzględniono
wydanie przez Prezesa Urzędu decyzji nakładającej na przedsiębiorcę obowiązek
zachowania, które wcześniej Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
uznał za praktykę ograniczającą konkurencję i wydał nakaz zaniechania. Kierując
się dyspozycją art. 316 § 1 k.p.c. należało zmienić decyzję organu
antymonopolowego z decyzji uznającej praktykę za ograniczającą konkurencję i
nakazującą jej zaniechanie na decyzję uznającą praktykę za ograniczającą
konkurencję i stwierdzającą jej zaniechanie.
Analogicznie należy traktować uchylenie w toku postępowania sądowego
decyzji Prezesa Urzędu, na podstawie której kształtowane są obowiązki
przedsiębiorcy telekomunikacyjnego w kolejnych decyzjach, w sytuacji gdy do
uchylenia decyzji doszło z powodów rzutujących na dopuszczalność lub
prawidłowość ukształtowania obowiązków regulacyjnych w pierwotnej decyzji, na
której z kolei bazują decyzje późniejsze. Jeżeli w toku postępowania odwoławczego
okaże się, że decyzja wcześniejsza była wadliwa, a to właśnie ta decyzja stanowiła
pierwotne źródło obowiązków, których konkretyzacja w późniejszej decyzji
sprowadza się do nakazu wykonania obowiązków ustanowionych we wcześniejszej
8
decyzji, zasadne jest przyjęte przez oba sądy założenie, zgodnie z którym odpadła
podstawowa przesłanka wydania decyzji zaskarżonej w niniejszej sprawie.
Skarga kasacyjna zainteresowanego również nie kwalifikowała się do
przyjęcia celem merytorycznego rozpoznania. W pierwszej kolejności należy
przypomnieć, że rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Dlatego ustawodawca w
art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród istotnych wymagań skargi kasacyjnej wymienił obowiązek
złożenia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego uzasadnienie. Uczynienie
zadość temu wymogowi polega na przedstawieniu wyodrębnionego wywodu
prawnego, w którym skarżący wykaże, jakie występujące w sprawie okoliczności (z
uwzględnieniem katalogu ustawowych przesłanek) uzasadniają uwzględnienie
wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Na etapie przedsądu ocenie
podlegają jedynie wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego uzasadnienie,
natomiast przytoczone podstawy kasacyjne i ich uzasadnienie oceniane są dopiero
po przyjęciu skargi do rozpoznania, w trakcie jej merytorycznego rozpoznawania.
Skarga kasacyjna jest wszak szczególnym środkiem zaskarżenia, realizującym
przede wszystkim interes publiczny, polegający na usuwaniu rozbieżności w
orzecznictwie sądów powszechnych oraz na wspomaganiu rozwoju prawa, zatem
uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powinno koncentrować się
na wykazaniu, iż takie okoliczności w sprawie zachodzą (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 czerwca 2013 r., III SK 55/12 i powołane tam orzeczenia).
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, w przypadku
wskazania jako podstawy wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. skarżący ma obowiązek nie tylko sformułować samo
zagadnienie, ale także – w uzasadnieniu wniosku – przedstawić odpowiednią
jurydyczną argumentację wskazującą na dopuszczalność i celowość rozwiązania
problemu prawnego w sposób preferowany przez skarżącego, a odmienny od
sposobu rozstrzygnięcia tego problemu, przy wykorzystaniu zapatrywań
wyrażonych przez Sąd drugiej instancji. Wywód ten powinien być zbliżony do tego,
jaki jest przyjęty przy przedstawianiu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy
na podstawie art. 390 k.p.c. Samo zagadnienie prawne powinno zaś bazować na
konkretnym przepisie wskazanym w jego treści oraz pozostawać w związku ze
9
sprawą i wnoszoną skargą kasacyjną (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 9 sierpnia 2012 r., III SK 4/12; z dnia 20 marca 2013 r., III SK 33/12; z dnia 20
marca 2013 r., III SK 37/12).
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie do rozpoznania skargi kasacyjnej
zainteresowanego w oczywisty sposób nie spełnia tych wymogów. Przede
wszystkim należy podkreślić, że o występowaniu publicznoprawnej potrzeby
rozpoznania skargi nie świadczy sformułowanie kilkudziesięciu (21) szczegółowych
problemów prawnych, lecz odpowiedni wywód, za pomocą którego skarżący
zamierza przekonać Sąd Najwyższy o potrzebie rozstrzygnięcia dostrzeżonych
przez niego problemów prawnych. Tymczasem jako wywodu jurydycznego
zbliżonego do wymogów stawianych w orzecznictwie Sądu Najwyższego pytaniom
prawnym przedkładanym przez Sądy drugiej instancji, nie można traktować
uzasadnienia przybierającego postać hasłowej i skrótowej wyliczanki, w której 1)
wypunktowane jest stanowisko Sądu drugiej instancji w kwestii objętej zakresem
przedmiotowym danego problemu prawnego („Sąd Apelacyjny oddalił apelacje
m.in. stwierdzając naruszenie art. 18 Prawa telekomunikacyjnego, pomimo jego
niezgodności z dyrektywą ramową”; 2) przedstawiono przekonania wnoszącego
skargę kasacyjną (np.: zgodnie z dyrektywą ramową ma ona na celu harmonizację
ram prawnych; dyrektywa określa procedury zmierzające do zapewniania
zharmonizowanego stosowania uregulowań prawnych; jedną z tych procedur jest
postępowanie konsolidacyjne, które nie powinno być prowadzone przy
rozstrzyganiu sporu między przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi; państwa
członkowskie nie powinny stosować przepisów krajowych, które są niezgodne z
przepisami dyrektywy ramowej przewidującej harmonizację pełną; nie powinien być
stosowane przepis art. 18 Prawa telekomunikacyjnego, który rozszerza
kompetencje KE i innych krajowych organów regulacyjnych); 3) punktowo
przedstawiono kwestię doniosłości prawnej (w praktyce sądowej nie rozstrzygnięto,
czy dyrektywa ramowa w zakresie procesu przewiduje harmonizację pełną;
rozstrzygnięto jedynie, że dyrektywa ramowa i dyrektywa o usłudze powszechnej
nie przewidują pełnej harmonizacji w kwestia związanych z ochroną konsumenta,
odpowiedź na pytanie o rodzaj harmonizacji determinuje kwestię naruszenia
przepisów krajowych, w art. 18 Prawa telekomunikacyjnego przyznano uprawnienia
10
KE i innym organom regulacyjnym do opiniowania wszystkich decyzji
rozstrzygających indywidualne spory między przedsiębiorcami
telekomunikacyjnymi).
Z kolei w przypadku powołania się na potrzebę wykładni krajowych
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości w świetle prawa unijnego, to
jest na przesłankę art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. skarżący ma obowiązek określenia
przepisów wymagających wykładni oraz wskazania poważnych wątpliwości
interpretacyjnych związanych ze stosowaniem tych przepisów wraz z podaniem
doktrynalnego lub orzeczniczego źródła tych wątpliwości lub rozbieżności w
orzecznictwie sądów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada
2012 r., III SK 17/12 i powołane tam orzecznictwo). Wątpliwości interpretacyjne lub
rozbieżności w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. należy opisać, wskazując
argumenty, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych. Nadto należy
przedstawić własną, odpowiednio uzasadnioną, propozycję interpretacji
powołanych przepisów, a także wpływ tej wykładni na rozstrzygnięcie sprawy.
Uzasadnienie wniosku zainteresowanego o przyjęcie do rozpoznania skargi
kasacyjnej ze względu na przesłankę, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., nie
spełnia wyżej wymienionych wymogów.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. orzeczono jak w
sentencji.
O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto stosownie do art. 98 §
1 i 3 w związku z art. 39821
k.p.c. oraz § 13 ust. 4 pkt 2 w związku z § 18 ust. 2 pkt
3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 ze
zm.).