Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 254/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 listopada 2013 r.
sprawy I. W.,
skazanego z art. 13 § 1 w zw. z art. 148 § 1 i art. 156 § 1 pkt 2 w zw. z art. 11 § 2
k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 25 stycznia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego z dnia 19 października 2012 r., sygn. akt
III K …/12
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. M.,
Kancelaria Adwokacka, kwotę 738 złotych (słownie siedemset
trzydzieści osiem złotych), w tym 23% podatku VAT za sporządzenie i
wniesienie kasacji na rzecz skazanego I. W.,
3. zwolnić skazanego I. W. od ponoszenia kosztów postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa, mające istotny wpływ na
treść wyroku, a mianowicie:
2
1. art. 2 § 2 w zw. z art. 440 k.p.k. poprzez niepodjęcie przez Sąd II
instancji z urzędu maksymalnych starań zmierzających do ustalenia
prawdy obiektywnej, a to działania oskarżonego w warunkach
obrony koniecznej,
2. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez przyjęcie, że wiarygodność
skazanego I. W. budzi wątpliwości w takim stopniu, że nie zasługują
na wiarę, mimo że wersja przedstawiona przez pokrzywdzonego A.
R. jest niespójna i budzi wątpliwości co do prawdziwości,
3. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., poprzez przyjęcie, że wiarygodność A. R.
nie budzi wątpliwości, mimo że przedstawiona przez niego wersja
wydarzeń jest wewnętrznie sprzeczna i niespójna i nie zasługuje na
uwzględnienie,
4. niezastosowanie art. 25 k.k., skutkujące nieprzyjęciem, że
oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej, podczas gdy
przyjęty stan faktyczny pozwala na tak uznać.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Pierwszy z zarzutów kasacji w sposób oczywisty nie może być podstawą jej
uwzględnienia. Wprawdzie przepisy postępowania karnego, tj. art. 2 § 2, art. 167 i
art. 366 § 1 k.p.k. nakładają na organy postępowania obowiązek przeprowadzenia
dowodów z urzędu, ale tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla
prawidłowego wyrokowania. Skoro zgromadzony przez Sąd Okręgowy, a
uzupełniony przez Sąd Apelacyjny materiał dowodowy zdaniem tego ostatniego
Sądu pozwalał na należyte wyjaśnienie sprawy, tj. dokonanie poprawnych ustaleń
faktycznych (zob. s. 5-6 uzasadnienia wyroku SA), nie można zasadnie stawiać
zarzutu niepodjęcia inicjatywy dowodowej. Zauważyć należy, że w zakresie w jakim
Sąd odwoławczy uznał to za zasadne, uzupełnił postępowanie dowodowe,
dopuszczając dowód z zeznań K. A. Jednocześnie nie można poważnie traktować
3
tej części omawianego zarzutu kasacji, w której skarżąca wyraża niezadowolenie z
niepodjęcia „starań zmierzających do ustalenia prawdy obiektywnej, a to działania
oskarżonego w warunkach obrony koniecznej”. Warto przypomnieć skarżącej, że
poszukiwanie prawdy w procesie karnym, nie ma polegać na poszukiwaniu ustaleń
stosownie do uprzednio obranej tezy.
Zarzuty z pkt 2-4 kasacji tylko pozornie dotyczą naruszenia prawa, a w
istocie odnoszą się do ustaleń faktycznych, dokonanych przez Sąd Okręgowy i
nieznacznie skorygowanych przez Sąd Apelacyjny. Zarzuty kasacji odnoszące się
do tych ustaleń faktycznych, które były dokonane przez Sąd Okręgowy i
zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny, są więc jedynie próbą powielenia kontroli
odwoławczej, przeprowadzonej w sprawie bardzo rzetelnie i krytycznie. Jako
dotyczące postępowania sądu I instancji nie mogą być skutecznie podnoszone w
kasacji. Jeśli zaś chodzi o ocenę materiału zgromadzonego przez Sąd Apelacyjny
w trybie art. 452 § 2 k.p.k., ocena ta jest w pełni poprawna, logiczna i zgodna z
doświadczeniem życiowym. Sąd Apelacyjny zasadnie uznał K. A. za wiarygodnego
świadka i wsparł się jego depozycjami, przy weryfikacji ustaleń faktycznych
dokonanych w I instancji (argumenty przemawiające za tym, podane na s. 13-14
uzasadnienia wyroku SA, Sąd Najwyższy w pełni podziela). Sąd Najwyższy nie
dopatrzył się naruszenia art. 4, ani art. 7 k.p.k. przy ocenie zeznań świadka K. A.
Odnosząc się do jedynej podniesionej w tym zakresie wątpliwości autorki kasacji,
trzeba zauważyć, że w świetle zeznań tego świadka uprawniony był wniosek, że
pokrzywdzony nie zachowywał się agresywnie wchodząc na działkę oskarżonego w
poszukiwaniu deski klozetowej, co ważne, nie miał też w ręku żadnych
przedmiotów, w tym nożyczek, a to mogło zasadnie mogło utwierdzić Sąd
odwoławczy w uznaniu za niewiarygodną relacji oskarżonego, że działał w obronie
koniecznej.
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.