V KK 279/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 279/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 listopada 2013 r.
sprawy K. S.,
skazanego z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 21 marca 2013 r
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 17 lutego 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1.oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2.obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego K. S.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. rażące naruszenie prawa procesowego, polegające na obrazie przepisu art.
74 § 1 i art. 175 § 1 w zw. z art. 5 k.p.k., poprzez wywodzenie z faktu, że
oskarżony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień negatywnych
dla niego skutków procesowych, tj. uznania jego wyjaśnień za niewiarygodne;
2. rażące naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 284 § 2 k.k.,
polegające na błędnej interpretacji tego przepisu przez wyrażenie poglądu, iż
2
dla przyjęcia realizacji znamion przywłaszczenia od strony podmiotowej
wystarczające jest ustalenie, że oskarżony nie zwrócił powierzonego mu
mienia i że podczas zawierania umowy podał nieaktualny adres
zamieszkania.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi odwoławczemu.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Pierwszy z zarzutów, dotyczący wywodzenia negatywnych konsekwencji
procesowych z faktu skorzystania przez oskarżonego z prawa odmowy składania
wyjaśnień, jest bezzasadny. W ocenie Sądu Najwyższego, argument dotyczący
odniesienia się do pewnych faktów przez skazanego dopiero na rozprawie, użyty
przez Sąd odwoławczy na s. 3 uzasadnienia wyroku SO, nie posłużył temu Sądowi
jako bezpośredni powód odrzucenia zarzutu apelacji dotyczącego nienależytej
oceny dowodów przez Sąd Rejonowy, lecz jako okoliczność wskazująca jedynie na
skłonność oskarżonego do modyfikowania swoich wyjaśnień stosownie do
ujawniania się w toku procesu nowych, istotnych okoliczności, co z pewnością
zasadnie obniża jego wiarygodność. Niezależnie od tego, zauważyć należy, że
argument ten został użyty przez Sąd odwoławczy jako jedynie pomocniczy – o
uznaniu przeprowadzonej przez SR oceny dowodów za zgodną z art. 7 k.p.k.
zdecydował szereg innych okoliczności, które Sąd odwoławczy wskazał na s. 2-4
uzasadnienia wyroku, jak podanie nieaktualnego adresu, konsekwentne
wprowadzanie w błąd pokrzywdzonej itd. Z tego względu zarzut omawiany
skarżącego nie może być uznany za rażące naruszenie prawa, które miało istotny
wpływ na zaskarżone rozstrzygniecie.
Drugi z zarzutów kasacyjnych nie dotyczy w istocie prawa materialnego, ale
ustaleń faktycznych. Skarżący wskazuje w nim bowiem na rzekomo błędne
ustalenie, że skazany nie zamierzał pozbawić pokrzywdzonej wynajętych maszyn,
zatem kwestionuje zasadność przyjęcia zamiaru przywłaszczenia, który – jak trafnie
zauważa skarżący – jest przesłanką podmiotową przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.
3
Uwadze skarżącego umknęło jednak, że ustalenie realizacji znamienia strony
podmiotowej przestępstwa należy do sfery ustaleń faktycznych, a nie stosowania
prawa. Co do tego, że czyn z art. 284 § 2 k.k. ustanawia przestępstwo umyślne, nie
ma między skarżącym a Sądami obu instancji różnicy zdań, różnica ta daje się
jednak zauważyć jeśli chodzi o ustalenie, czy w okolicznościach sprawy zasadne
jest przyjęcie, że skazany zamiar popełnienia przestępstwa z tego przepisu miał. W
tym świetle drugi z zarzutów kasacji niewątpliwie uznać należy za zarzut błędnych
ustaleń faktycznych, a takowy w postępowaniu kasacyjnym nie może być skuteczny
(art. 523 § 1 k.p.k.).
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 listopada 2013 r.
sprawy K. S.,
skazanego z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 21 marca 2013 r
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 17 lutego 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1.oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2.obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego K. S.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono:
1. rażące naruszenie prawa procesowego, polegające na obrazie przepisu art.
74 § 1 i art. 175 § 1 w zw. z art. 5 k.p.k., poprzez wywodzenie z faktu, że
oskarżony skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień negatywnych
dla niego skutków procesowych, tj. uznania jego wyjaśnień za niewiarygodne;
2. rażące naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 284 § 2 k.k.,
polegające na błędnej interpretacji tego przepisu przez wyrażenie poglądu, iż
2
dla przyjęcia realizacji znamion przywłaszczenia od strony podmiotowej
wystarczające jest ustalenie, że oskarżony nie zwrócił powierzonego mu
mienia i że podczas zawierania umowy podał nieaktualny adres
zamieszkania.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi odwoławczemu.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Pierwszy z zarzutów, dotyczący wywodzenia negatywnych konsekwencji
procesowych z faktu skorzystania przez oskarżonego z prawa odmowy składania
wyjaśnień, jest bezzasadny. W ocenie Sądu Najwyższego, argument dotyczący
odniesienia się do pewnych faktów przez skazanego dopiero na rozprawie, użyty
przez Sąd odwoławczy na s. 3 uzasadnienia wyroku SO, nie posłużył temu Sądowi
jako bezpośredni powód odrzucenia zarzutu apelacji dotyczącego nienależytej
oceny dowodów przez Sąd Rejonowy, lecz jako okoliczność wskazująca jedynie na
skłonność oskarżonego do modyfikowania swoich wyjaśnień stosownie do
ujawniania się w toku procesu nowych, istotnych okoliczności, co z pewnością
zasadnie obniża jego wiarygodność. Niezależnie od tego, zauważyć należy, że
argument ten został użyty przez Sąd odwoławczy jako jedynie pomocniczy – o
uznaniu przeprowadzonej przez SR oceny dowodów za zgodną z art. 7 k.p.k.
zdecydował szereg innych okoliczności, które Sąd odwoławczy wskazał na s. 2-4
uzasadnienia wyroku, jak podanie nieaktualnego adresu, konsekwentne
wprowadzanie w błąd pokrzywdzonej itd. Z tego względu zarzut omawiany
skarżącego nie może być uznany za rażące naruszenie prawa, które miało istotny
wpływ na zaskarżone rozstrzygniecie.
Drugi z zarzutów kasacyjnych nie dotyczy w istocie prawa materialnego, ale
ustaleń faktycznych. Skarżący wskazuje w nim bowiem na rzekomo błędne
ustalenie, że skazany nie zamierzał pozbawić pokrzywdzonej wynajętych maszyn,
zatem kwestionuje zasadność przyjęcia zamiaru przywłaszczenia, który – jak trafnie
zauważa skarżący – jest przesłanką podmiotową przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.
3
Uwadze skarżącego umknęło jednak, że ustalenie realizacji znamienia strony
podmiotowej przestępstwa należy do sfery ustaleń faktycznych, a nie stosowania
prawa. Co do tego, że czyn z art. 284 § 2 k.k. ustanawia przestępstwo umyślne, nie
ma między skarżącym a Sądami obu instancji różnicy zdań, różnica ta daje się
jednak zauważyć jeśli chodzi o ustalenie, czy w okolicznościach sprawy zasadne
jest przyjęcie, że skazany zamiar popełnienia przestępstwa z tego przepisu miał. W
tym świetle drugi z zarzutów kasacji niewątpliwie uznać należy za zarzut błędnych
ustaleń faktycznych, a takowy w postępowaniu kasacyjnym nie może być skuteczny
(art. 523 § 1 k.p.k.).
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.