Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 315/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 grudnia 2013 r.
sprawy Ł. B.,
skazanego z art. 280 § 1 w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 26 kwietnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L. z dnia 10 grudnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć skazanego Ł. B.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa procesowego, mające wpływ
na treść orzeczenia, a mianowicie:
1. art. 433 § 2 k.p.k., polegające na nierozważeniu w ogóle przez Sąd
odwoławczy apelacji obrońcy w zakresie zarzutu w pkt 1b apelacji,
2. art. 433 § 2 w zw. z art. 366 § 1 i art. 167 k.p.k. poprzez nienależyte
przeprowadzenie kontroli odwoławczej polegającej na przyjęciu, że
całokształt materiału dowodowego znajduje się w aktach sprawy i nie
wymaga uzupełnienia,
3. art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez ograniczenie rozpoznania
środka odwoławczego do rozważenia zarzutów apelacyjnych w sposób
2
pobieżny, bez odniesienia się do pełnej ich treści, a mianowicie przez
lakoniczne stwierdzenie, że w sprawie nie było niezbędne
przeprowadzania okazania wizerunku M. B., ponieważ nie rzutowało to
na zakres odpowiedzialności skazanego,
4. art. 433 § 2 w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez nienależyte przeprowadzenie
kontroli odwoławczej polegającej na nie stwierdzeniu naruszenia art. 7
k.p.k., polegającego na uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań świadka R.
K., mimo że świadek podawał różne wersje zdarzenia, motywy sprawców,
zachowania skazanego oraz innych okoliczności.
Ponadto, z ostrożności procesowej, zarzucono rażące naruszenie prawa,
a to art. 433 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k. poprze niedokonanie należytej
kontroli odwoławczej i utrzymanie w mocy wyroku rażąco
niesprawiedliwego, wydanego w wyniku błędnego przyjęcia, że skazany
swoim zamiarem obejmował przywłaszczenie na szkodę
pokrzywdzonego portfela z zawartością pieniędzy w kwocie nie mniejszej
niż 1000 zł.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania temu Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Zacząć należy od zarzutu w pkt II kasacji, który jest całkowicie chybiony.
Dokumentacja, o którą chodzi skarżącemu została ujawniona już toku
poprzedniego postępowania odwoławczego, na rozprawie w dniu 1 lutego 2011 r. i
w ponownym rozpoznaniu była w dyspozycji Sądów obu instancji. Co do zarzutu w
pkt III kasacji, dotyczącego nierzetelnego rozważenia zarzutu apelacji dotyczącego
zaniechania okazania wizerunku M. B., Sąd odwoławczy analizował tę kwestię na s.
4 uzasadnienia wyroku i trafnie tam wskazał, że rozpoznanie tejże osoby przez
pokrzywdzonego nie mogło mieć żadnego wpływu na ustalenia co do sprawstwa
3
skazanego – nawet w razie ustalenia, że M. B. jest jednym z nieustalonych dotąd
współsprawców dokonanego na pokrzywdzonym rozboju, wbrew twierdzeniom
skarżącego, nie mogło to skutkować uniewinnieniem skazanego.
Jeśli chodzi o zarzuty w pkt I i IV kasacji, Sąd odwoławczy poświęcił wiele
uwagi dokonanej przez Sąd Rejonowy ocenie wiarygodności dwóch kluczowych w
sprawie dowodów, przedstawiających dwie przeciwstawne wersje zdarzenia, tj.
wyjaśnieniom skazanego i zeznaniom pokrzywdzonego. Rozważania dotyczącego
tej kwestii zawarto na s. 6-9 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego, gdzie znaleźć
można rozważania dotyczące wpływu stanu nietrzeźwości na wiarygodność
pokrzywdzonego, faktycznej zdolności do obserwowania zachowania sprawców,
rzekomych sprzeczności w przedstawianych przez pokrzywdzonego wersjach
zdarzenia. W ocenie Sadu Najwyższego, rozważania te są dostatecznie wnikliwe,
szczegółowe, rzeczowe i logiczne, wsparte konkretną argumentacją odnoszącą się
do realiów sprawy. Jakkolwiek Sąd Okręgowy, skupiając się na analizie
wiarygodności pokrzywdzonego i tego dotyczącej argumentacji, zmarginalizował
rozważania dotyczące dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny wyjaśnień skazanego,
to zdaniem Sądu Najwyższego w realiach niniejszej sprawy nie narusza to
standardu rzetelnej kontroli odwoławczej. Wszak argumenty przemawiające za
wiarygodnością zeznań pokrzywdzonego zarazem są argumentami
uzasadniającymi zasadność uznania wyjaśnień skazanego za niewiarygodne.
Co do zarzutu w pkt V kasacji, także on jest oczywiście bezzasadny. Przede
wszystkim dotyczy on ustalenia co do elementu strony podmiotowej przypisanego
skazanemu zachowania, tj. zamiaru zaboru portfela pokrzywdzonego z pieniędzmi
w kwocie nie mniejszej niż 1000 zł. Zarzut ten tylko pozornie odnosi się do
postępowania Sądu odwoławczego, zmierza bowiem do weryfikacji ustalań
faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, co jest w postępowaniu kasacyjnym
niedopuszczalne. Ponadto zauważyć trzeba, że stosowanie przepisu art. 440 k.p.k.
jest pozostawione uznaniu sądu odwoławczego i ograniczone jest do sytuacji, w
których uzna on, że utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku byłoby rażąco
niesprawiedliwe. Skoro Sąd Okręgowy w ramach swego uznania nie doszedł do
przekonania o konieczności zastosowania wspomnianego przepisu, to oczywiście
nie można czynić z tego faktu zarzutu rażącego naruszenia procesowego.
4
Z tych powodów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.