Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 183/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSA del. do SN Dariusz Kala
Protokolant Dorota Szczerbiak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie A. K.
oskarżonego z art. 107 § 1 k.k.s.
po rozpoznaniu na rozprawie
w dniu 8 stycznia 2014 r.,
kasacji wniesionej przez Urząd Celny w R.
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 5 lutego 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 14 marca 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego A. K.
przekazuje Sądowi Okręgowemu w G. do ponownego
rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
2
Sąd Rejonowy w Z. wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r., uznał A. K. za
winnego tego, że w dniu 22 listopada 2010 r. w lokalu o nazwie „Bar B.” na ul. G. 20
w Z., urządzał i prowadził gry losowe w celach komercyjnych na dwóch automatach
o nazwie LION HOT Games typu wideo oraz o nazwie LION HOT GAMES typ
video bez stosownych zezwoleń wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009
r. o grach hazardowych, oraz w dniu 15 lutego 2011 r. w lokalu o nazwie „Bar U.”
na ulicy A. 5 w B. urządzał i prowadził gry losowe w celach komercyjnych na
automacie o nazwie LION wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o
grach hazardowych, tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6
§ 2 k.k.s. i za to, na mocy art. 107 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę 60 stawek
dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 60
złotych;
na mocy art. 30 § 5 k.k.s. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów
rzeczowych w postaci […];
na mocy art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w
sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki w
kwocie 90 zł oraz opłatę w łącznej kwocie 360 zł.
Od tego wyroku apelację złożył A. K. i zarzucając:
1. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku, a
mianowicie:
- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. wyrażające się w ustaleniu
okoliczności sprawy na podstawie niekompletnego materiału dowodowego z
wyeliminowaniem zawnioskowanego przez oskarżonego wniosku dowodowego
w postaci opinii biegłego sądowego oraz eksperymentu procesowego
określającego brak losowości urządzeń objętych postępowaniem, bez
umotywowania takiego stanowiska w uzasadnieniu wyroku, mimo że losowość
danych urządzeń została zakwestionowana w świetle oceny technicznej
przedstawionej przez oskarżonego;
- art. 167 k.p.k., art. 193 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. polegające na
zaniechaniu dopuszczenia z urzędu dowodu z opinii biegłego sądowego oraz
eksperymentu procesowego, co w konsekwencji skutkowało błędem w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającym wpływ na
3
jego treść i wydanie orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy oraz
jednoczesnym przyjęciu, że ujawnione dowody doprowadziły do wykazania, że
oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu;
- art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady
obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, oceny
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na
treść wyroku poprzez niezasadne ustalenie na podstawie faktów i dowodów, że
oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z winy umyślnej, w zamiarze
bezpośrednim, podczas gdy w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy brak
jest podstaw, aby oskarżonemu zarzucić umyślność działania polegającego na
urządzeniu gier na automacie Lion Hot Games […]a także na automacie Lion
[…],
wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie od dokonania zarzucanego
czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Rejonowemu w Z. do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy w G. dnia 5 lutego 2013 r., zmienił zaskarżony wyrok w ten
sposób, że uniewinnił A. K. od dokonania zarzucanego mu przestępstwa
określonego w art. 107 § 1 k.k.s., a także zarządził zwrot zatrzymanych dowodów
rzeczowych.
Od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 5 lutego 2013 r., kasację złożył
oskarżyciel publiczny – Urząd Celny w R. Zaskarżył ten wyrok na niekorzyść
oskarżonego A. K. i zarzucając rażące i mające wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisów prawa materialnego, mianowicie art. 107 § 1 k.k.s. w związku z art. 14
ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, polegające na
uznaniu, że zachowanie oskarżonego polegające na urządzaniu i prowadzeniu gier
losowych na urządzeniach o nazwie LION HOT GAMES typu video nr […], LION
HOT GAMES typu video o nr […] oraz LION o nr […] nie było działaniem podjętym
wbrew obowiązującym przepisom ustawy oraz braku możliwości uznania
zarzucanego, jak i przypisanego przez Sąd Rejonowy w Z., czynu za czyn
bezprawny, co wynikało z niemożności traktowania przez organy państwa przepisu
art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, będącego
4
źródłem normy prawnej zakazującej urządzania gier m.in. na automatach poza
kasynami gry, a w rezultacie było podstawą do uniewinnienia A. K. od zarzucanego
mu czynu, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w G. i
przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie.
Według Sądu Okręgowego brak notyfikacji przepisów ustawy z dnia 19
listopada 2009 r. o grach hazardowych w Komisji Europejskiej w zakresie, w jakim
przepisy te weszły W życie od dnia 1 stycznia 2010 r., jest faktem znanym i
potwierdzonym orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19
lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C-217/11. Notyfikacji
tych przepisów dokonano jedynie w zakresie dotyczącym przepisów, które weszły
w życie w związku z nowelizacją ustawy o grach hazardowych wprowadzonej
ustawą z dnia 26 maja 2011 roku (Dz.U.2011, Nr 134, poz. 779). Jeżeli zaś
państwo członkowskie Unii Europejskiej narusza obowiązek notyfikacji norm
technicznych, każdy podmiot przed sądem krajowym może powołać się na tę
okoliczność, zaś sąd krajowy powinien odmówić ich zastosowania.
Z kolei, jak podkreśla Sąd Okręgowy, w myśl art. 91 ust. 2 Konstytucji RP
umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawię ma
pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
Natomiast art. 91 ust. 3 Konstytucji RP stanowi, że jeżeli wynika to z ratyfikowanej
umowy konstytuującej organizację międzynarodową prawo przez nią stanowione
jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.
Z tego też powodu nienotyfikowanie projektu ustawy, jeśli z przepisów dyrektywy
wynika taki obowiązek stanowi naruszenie art. 91 ust. 2-3 Konstytucji RP.
Zdaniem Sądu Okręgowego, cyt. „konsekwencją nieskuteczności przepisu
art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych jest brak możliwości stosowania także
przepisu sankcjonującego naruszenie zawartego w nim zakazu, a więc przepisu art.
107 § 1 k.k.s. Konkluzji tej nie może zmienić treść art. 6 ust. 1 powołanej ustawy,
który przewiduje, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w
kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej
5
koncesji na prowadzenie kasyna gry. Przepis ten jest jedynie źródłem normy
zobowiązującej do uzyskania koncesji dla urządzania gier na automatach w ramach
prowadzonego kasyna. Przepis ten nie może być uznany za źródło normy
zakazującej urządzania tego typu gier poza kasynem, w przeciwnym razie
wprowadzenie przepisu art. 14 ust. 1 ustawy uznane musiałby być za zbędne,
czego nie można pogodzić z interpretacyjnym paradygmatem racjonalnego
ustawodawcy. Nawet zakładając, że art. 6 ust. 1 ustawy mógłby zostać
potraktowany jako źródło normy zakazującej urządzania gier na automatach bez
wymaganej koncesji na prowadzenie kasyna, to konsekwencją takiego założenia
musiałoby być uznanie tego przepisu za przepis techniczny w rozumieniu
dyrektywy nr 98/34/WE, a wobec braku jego notyfikacji Komisji Europejskiej i tak
należałoby odmówić jego zastosowania” (cytat z uzasadnienia wyroku).
W uzasadnieniu kasacji Urzędu Celnego w R. prezentowany jest co do tej
kwestii następujący pogląd, cyt.:
„Nawet jeśli przyjąć, że niektóre przepisy ustawy z dnia 19 listopada o grach
hazardowych są przepisami technicznymi w rozumieniu art. 1 pkt. ll dyrektywy
98/34/WE i że powinny one były w związku z tym zostać uprzednio notyfikowane
przez Komisję Europejską, to i tak nie będzie to w stanie zmienić, czy też podważyć
podstawowego normatywnego faktu, jakim jest to, że ustawa z 2009 roku o grach
hazardowych uchyliła i derogowała poprzednio obowiązującą w tym zakresie
ustawę z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, przy czym sama
ustawa o grach hazardowych obowiązuje w Polsce w sposób w pełni legalny i
prawnie wiążący. Sankcja prawna za brak uprzedniej notyfikacji przez państwo
członkowskie przepisów technicznych, polegająca na niestosowaniu przez organy
krajowe nienotyfikowanych Komisji Europejskiej przepisów technicznych, w żaden
sposób nie prowadzi do pozbawienia tychże nienotyfikowanych przepisów ich mocy
i nie wpływa na dalsze ich obowiązywanie. W konsekwencji również ewentualne
uznanie niektórych przepisów ustawy o grach hazardowych za przepisy techniczne
w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, które to przepisy wbrew obowiązkowi
wynikającemu z dyrektywy nie zostały uprzednio Komisji Europejskiej notyfikowane ,
w niczym nie zmieni faktu, że ustawa o grach hazardowych weszła już w sposób
skuteczny w życie i stanowi obecnie w sensie formalno-walidacyjnym część
6
polskiego porządku prawnego; może być ona z tego porządku prawnego formalnie
derogowana jedynie w wyniku suwerennej decyzji polskiego ustawodawcy, który w
przyszłości mógłby ewentualnie postanowić o jej uchyleniu. Dopóki jednak w
normalnej procedurze ustawodawczej takie uchylenie ustawy o grach hazardowych
nie nastąpi, nie ma najmniejszych powodów do tego by podważyć moc
obowiązującą tej ustawy i by twierdzić, że ona cała lub też niektóre jej przepisy, w
szczególności zaś przepisy mogące być uznane za przepisy techniczne w
rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, nie obowiązują i nie mają mocy wiążącej. Nawet
jeśli rzeczywiście określone przepisy ustawy o grach hazardowych zostałyby
uznane za przepisy techniczne w powyższym znaczeniu, to i tak nie byłaby to sama
w sobie okoliczność wystarczająca do spowodowania zmian w obowiązującym w
Polsce stanie prawnym. Ten stan prawny charakteryzuje się obecnie tym, że
warunki urządzania i zasady prowadzenia w Polsce działalności w zakresie gier
losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach określa ustawa o grach
hazardowych” (cytat z uzasadnienia kasacji).
W uzasadnieniu kasacji zaakcentowano, że „postanowienia Konstytucji RP
oraz wyrażone w nich zasady parlamentarnego stanowienia prawa oraz podległości
(związania ) sądów oraz organów administracji przepisami Konstytucji RP i ustaw,
należą do fundamentalnych zasad polskiego porządku prawnego i bez żadnej
wątpliwości muszą być uznane za element tożsamości narodowej Polski,
nierozerwalnie związanej z podstawowymi strukturami politycznymi i
konstytucyjnymi w rozumieniu przyjętym przez art. 4 ust. 2 TUE. Tego rodzaju
zasad konstytucyjnych nie może naruszać nawet Unia Europejska. Przyjęta przez
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wykładnia przepisów dyrektywy
98/34/WE, odnosząca się do sankcji dla państw członkowskich za brak wywiązania
się z obowiązku notyfikacji przepisów technicznych, nie może prowadzić do tego,
że w rezultacie jej zastosowania naruszone by zostały najbardziej podstawowe
zasady porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, w myśl których władze
ustawodawczą sprawuje Sejm i Senat, zaś sądy oraz organy władzy wykonawczej
podlegają uchwalanym przez polski parlament ustawom i są do przestrzegania
tychże ustaw zobligowane”.
7
W przedmiotowej sprawie poza sporem jest, jak to już wyżej zaznaczono,,
że w orzeczeniu z dnia 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C-
214/11 i C-217/11 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, iż „artykuł
1 pkt 11 dyrektywy 98/34AA/E Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca
1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i
przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa
informacyjnego, ostatnio zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20
listopada 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego
rodzaju jak przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych,
które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie
prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami
gry, stanowią potencjalnie „przepisy techniczne" w rozumieniu tego przepisu, w
związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8
ust 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te
wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż
produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego". Stanowisko to
zostało wyrażone na tle konkretnych spraw, w których Trybunał, odnosił się do
przepisów przejściowych i dostosowujących ustawę o grach hazardowych (art. 129
ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 138 ust. 1), a nie do przepisów zawartych w art. 14, czy
też powiązanym z nim art. 6 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach
hazardowych. Z pisemnych motywów i tego orzeczenia wynika, że stwierdzenie
charakteru „przepisów potencjalnie technicznych" TSUE odnosi do tych regulacji
przejściowych, a nie całej ustawy, czy w szczególności jej art. 14 oraz art. 6 (por.
pkt 29-39 uzasadnienia). Co do rodzajowych ograniczeń, takich, jak zawarte w art.
14 tej ustawy. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przywołując
wcześniejsze swoje orzeczenie wydane w sprawie przeciwko państwu greckiemu,
wskazał, że „przepisy zakazujące prowadzenia gier elektrycznych,
elektromechanicznych i elektronicznych w jakichkolwiek miejscach publicznych i
prywatnych z wyjątkiem kasyn należy uznać za przepisy techniczne w rozumieniu
art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34”.
Faktem też jest, iż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kilku
sprawach, w których pojawiła się kwestia niedopełnienia wynikającego z dyrektyw
8
obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej projektów krajowych regulacji prawnych,
wyrażał pogląd, że konsekwencją naruszenia tego obowiązku powinno być
niestosowanie nienotyfikowanej regulacji prawnej przez organy krajowe, w
szczególności przez sądy (por. wyroki: z dnia 9 czerwca 2011 r., C-361/10, z dnia
15 kwietnia 2010 r., C-433/05, z dnia 8 września 2005 r., C-303/04, z dnia 30
kwietnia 1996 r., C- 194/94, z dnia 6 czerwca 2002 r., C-159/00, z dnia 8 września
2005 r., C-303/04).
Jednakże jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia
28 listopada 2013 r., I KZP 15/13, OSNKW 2013, z. 12, poz. 101, i pogląd ten
został podzielony przez skład Sądu Najwyższego orzekającego w niniejszej
sprawie, że taka normatywna konsekwencja naruszenia obowiązku notyfikacji nie
wynika z żadnego wyraźnego przepisu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r., ani z żadnej regulacji traktatowej.
Ponadto wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wiążą sądy krajowe w
konkretnej sprawie rozpatrywanej przez Trybunał, zaś powoływanie się na te wyroki
w innych sprawach dokonuje się wyłącznie w drodze uznania mocy argumentów
prezentowanych przez ten Trybunał.
Podkreślić przy tym należy, iż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie
jest właściwy do dokonywania wykładni lub stwierdzania, że przepisy prawa
wewnętrznego państwa członkowskiego nie obowiązują, nawet jeśli prawo to
zostało ustanowione celem wykonania przez to państwo zobowiązań unijnych.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zajmuje się bowiem wykładnią prawa
unijnego, a nie prawa krajowego. Z treści art. 267 traktatu o utworzeniu Wspólnoty
Europejskiej jasno wynika, że do kompetencji Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej należy orzekanie w trybie prejudycjalnym o wykładni Traktatów oraz o
ważności i wykładni aktów przyjętych przez instytucje, organy lub jednostki
organizacyjne Unii. A zatem wykładnia prawa krajowego należy do stosujących to
prawo organów krajowych, w tym przypadku do sądów powszechnych.
W uzasadnieniu wspomnianego postanowienia w sprawie I KZP 15/13, Sąd
Najwyższy wskazał, że „jakkolwiek polskie sądy rozstrzygają samodzielnie kwestie
prawne (zasada samodzielności jurysdykcyjnej z art. 8 k.p.k.) i są niezawisłe,
podlegają tylko Konstytucji RP oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji RP), to
9
jednak nie mają prawa samoistnie stwierdzić niezgodności przepisu ustawy z
umową międzynarodową, czy z Konstytucją RP. Ciąży bowiem na nich
konstytucyjny obowiązek poszanowania i przestrzegania ustaw tak długo, dopóki
ustawa ta nie utraciła mocy obowiązującej. Również organy władzy wykonawczej
nie mogą odmawiać stosowania i egzekwowania przepisów, dopóki uprawnione
organy nie stwierdzą niezgodności danego aktu prawnego z Konstytucją RP lub z
normami prawa międzynarodowego. Zgodnie z art. 7 Konstytucji RP „Organy
władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa". Oznacza to, że
organy władzy publicznej nie mogą w sposób dowolny odmawiać stosowania prawa,
zwłaszcza gdy normy prawne nakładają na nie obowiązek określonego działania.
Obowiązek ten dotyczy wszystkich aktów normatywnych, które zgodnie z
Rozdziałem III Konstytucji RP stanowią źródła prawa w Rzeczpospolitej Polskiej.
Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego Rzeczypospolitej Polskiej,
zakwestionowane przepisy mogą być niestosowane dopiero wtedy, gdy Trybunał
wydał wyrok usuwający te przepisy z porządku prawnego stwierdzając ich
niekonstytucyjność”.
Z treści art. 91 ust. 3 Konstytucji RP wynika, że ujęta w nim reguła kolizyjna
nie ma zastosowania w przypadku niedochowania przez organy Państwa Polskiego
obowiązku notyfikacji projektu regulacji prawnej mającej charakter przepisu
technicznego. Treść regulacji prawnej uchwalonej bez spełnienia obowiązku
notyfikacji nie pozostaje w „kolizji" z obowiązkiem notyfikacji. Obowiązek ten odnosi
się bowiem do fazy procesu legislacyjnego i jego adresatem są odpowiednie
organy państwa odpowiadające za ten proces. W momencie, w którym aktualizuje
się norma nakazująca notyfikację, brak jest jeszcze normy prawnej o charakterze
ustawowym, która mogłaby wejść w kolizję z tą pierwszą normą. Z reguły odmienny
jest także ich zakres zastosowania. Kolizja pomiędzy obowiązkiem notyfikacji a
ustawą (lub innym aktem prawnym) zachodziłaby wówczas, gdyby ten akt prawny
stanowił regulacje przewidujące wyłączenie lub ograniczenie obowiązku notyfikacji
w sposób odmienny od tego zakresu, który wynikałby z prawa unijnego.
W sprawie I KZP 15/13 Sąd Najwyższy wskazał, że naruszenie
wynikającego z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20
listopada 2006 r. (Dz.U.L. 363, s. 81) obowiązku notyfikacji przepisów technicznych
10
ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może
być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Jeżeli w
konkretnym postępowaniu sąd dochodzi do wniosku, że doszło do takiej wadliwości
trybu ustawodawczego, może nie stosować tych przepisów tylko w ten sposób, że
zawiesi prowadzone postępowanie, w którym miałyby one zostać zastosowane i
skieruje stosowne pytanie prawne do Trybunału Konstytucyjnego. Jednak do czasu
zainicjowania tej kontroli lub podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny stosownego
rozstrzygnięcia, brak jest podstaw do odmowy stosowania przepisów ustawy o
grach hazardowych, w tym jej art. 6. ust 1 i art. 14 ust. 1.
Do tego poglądu Sądu Najwyższego krytycznie odniósł się adw. K. B.,
dopuszczony do udziału w sprawie jako przedstawiciel organizacji społecznej
(Ogólnopolskiego Związku Pracodawców Branży Rozrywkowej z/s w Warszawie),
który w swoim stanowisku podnosi, że zasadnicze wątpliwości budzi „wykluczenie
przez Sąd Najwyższy możliwości samodzielnego niestosowania wadliwie
wprowadzonych przepisów jako sprzecznych z prawem Unii Europejskiej przez
sądy karne, bez potrzeby zwrócenia się z pytaniem prawnym do Trybunału
Konstytucyjnego” (s. 54 pisemnego stanowiska).
Sąd Najwyższy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, nie podzielając
zastrzeżeń przedstawiciela organizacji społecznej, i akceptując przedstawiony
wyżej pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w sprawie I KZP 15/13, uznaje za
ważny argument, iż sposób postępowania sądu wskazany w sprawie I KZP 15/13,
zapobiega możliwości przyjmowania przez różne sądy w Polsce orzekające w
sprawach karnych odmiennych ocen co do dopuszczalności stosowania przepisu
prawa karnego skarbowego statuującego odpowiedzialność za urządzanie lub
prowadzenie gry na automacie wbrew przepisom ustawy, a to tylko wobec braku
notyfikacji Komisji Europejskiej projektu ustawy o grach hazardowych, uchwalonej
przez Parlament RP w dniu 19 listopada 2009 r.
Przedstawione wyżej względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy z mocy art.
537 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.