Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 214/13
POSTANOWIENIE
Dnia 16 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Irena Gromska-Szuster (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Agnieszka Piotrowska
w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej "K." w G.
przeciwko Prezydentowi Miasta G. o ustalenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 stycznia 2014 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od postanowienia Sądu Okręgowego w G.
z dnia 5 listopada 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Sądu
Rejonowego w G. z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt
I C …/12, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie
o kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Spółdzielnia Mieszkaniowa „K.”, działając na podstawie art. 78 ust. 2 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst: Dz. U. z
2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm. – dalej: „u.g.n.”), złożyła wniosek o ustalenie, że
aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest uzasadniona w
innej wysokości niż wynikająca z pisma Prezydenta Miasta G. z dnia 31 maja 2010
r. o nr MGZ.MM.72240-27/10, wskazując oprócz wnioskodawcy właściwy organ:
Prezydenta Miasta G. Orzeczeniem z dnia 11 czerwca 2012 r., Samorządowe
Kolegium Odwoławcze w G. orzekło, że obowiązuje opłata dotychczasowa.
Sprzeciw od powyższego orzeczenia SKO wniósł Prezydent Miasta G. działający w
imieniu Gminy Miasta G. Sąd Rejonowy zobowiązał Spółdzielnię Mieszkaniową „K.”
do usunięcia braków formalnych pozwu, w tym poprzez wskazanie (sprecyzowanie
oznaczenia) strony pozwanej. W odpowiedzi powódka wskazała, iż stroną
pozwaną w sprawie jest Gmina Miasta G.
Postanowieniem z dnia 12 września 2012 r., Sąd Rejonowy odrzucił pozew.
W uzasadnieniu wskazał, iż stronami postępowania (zarówno przed SKO, jak i
przed sądem powszechnym) są właściciel nieruchomości oraz jej użytkownik
wieczysty. Wypowiedzenie dotychczasowej wysokości opłaty rocznej ma charakter
czynności cywilnoprawnej i jest dokonywane w imieniu publicznego właściciela
przez organ upoważniony do jego reprezentowania (gdy właścicielem jest Skarb
Państwa - przez starostę, a gdy właścicielem jest jednostka samorządu
terytorialnego - przez organ wykonawczy tej jednostki). Jednak stroną użytkowania
wieczystego jest właściciel, a nie reprezentujący go organ, gdyż zarówno Skarb
Państwa, jak i jednostki samorządu terytorialnego jako osoby prawne mają
zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych. Zatem, wniosek o ustalenie,
że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub uzasadniona w innej wysokości,
powinien być złożony przeciwko właścicielowi (Skarbowi Państwa lub konkretnej
jednostce samorządu terytorialnego), a nie przeciwko organowi reprezentującemu
właściciela (staroście, wójtowi, burmistrzowi, prezydentowi miasta, zarządowi
powiatu lub zarządowi województwa). Sąd wskazał, iż w razie wniesienia sprzeciwu
3
od orzeczenia kolegium, złożony wniosek zastępuje pozew. Odrzucenie pozwu
powinno w tym przypadku nastąpić bez jakichkolwiek dalszych czynności i bez
żadnych postępowań wyjaśniających. Nie jest dopuszczalne sprostowanie przez
sąd lub doprecyzowanie określenia strony pozwanej, bo brak pierwotny
i nieusuwalny pozwu nie może być sanowany podczas procesu. W związku
z powyższym Sąd na podstawie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. odrzucił pozew.
Na powyższe postanowienie Sądu Rejonowego powódka złożyła zażalenie,
które zostało oddalone postanowieniem z dnia 5 listopada 2012 r. Sądu
Okręgowego w G., który podzielił ocenę Sądu pierwszej instancji.
Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zaskarżone skargą kasacyjną
przez powódkę, która zaskarżyła je w całości. W ramach podstawy kasacyjnej z art.
3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. zarzuciła naruszenie przepisów:
- art. 80 ust. 2 w zw. z art. 78 ust. 2 u.g.n. w zw. z art. 391 § 1 i art. 397 § 2
k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd badania prawidłowości
oznaczenia strony pozwanej poprzez ocenę jedynie literalnego brzmienia
wniosku powoda z dnia 23 lipca 2010 r. do Samorządowego Kolegium
Odwoławczego (o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego wskazana w wypowiedzeniu Prezydenta Miasta G.
z dnia 31 maja 2010 r. jest uzasadniona w innej wysokości), z pominięciem
innych dokumentów i okoliczności wynikłych w toku poprzedzającego
postępowanie sądowe postępowania przed Samorządowym Kolegium
Odwoławczym, a także oświadczenia powoda z dnia 30 lipca 2012 r. (pisma
procesowego z uzupełnieniem braków pozwu), co doprowadziło do uznania,
iż w sprawie po stronie pozwanej zachodzi brak zdolności sądowej i w
konsekwencji przyjęcie, iż uzasadnione było odrzucenie pozwu a zażalenie
powoda na postanowienie o odrzuceniu pozwu było niezasadne;
- art. 70 § 1 i art. 67 § 1 k.p.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 391
§ 1 i art. 397 § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, iż w sprawie zaszedł nieusuwalny -
w trybie art. 70 § 1 k.p.c. - brak zdolności sądowej po stronie pozwanego,
co spowodowało utrzymanie w mocy postanowienia odrzucającego pozew
i oddalenie zażalenia powoda, a tym samym zamknęło powodowi drogę do
4
merytorycznego rozpoznania sprawy i dochodzenia przez powoda ochrony
jego praw jako użytkownika wieczystego;
- art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c. oraz w zw. z art. 70
§ 1, art. 67 § 1 i art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. oraz art. 80 ust. 2 w zw. z art. 78
ust. 2 u.g.n., poprzez brak wyjaśnienia w treści uzasadnienia zaskarżonego
postanowienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz odniesienia się do
zarzutów powoda zawartych w zażaleniu, co uniemożliwia kontrolę
kasacyjną zaskarżonego orzeczenia.
Powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia
Sądu Rejonowego z dnia 12 września 2012 r., ewentualnie uchylenie w całości
zaskarżonego postanowienia Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania temu Sądowi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Użytkownik wieczysty, zgodnie z art. 78 ust. 2 u.g.n., może zakwestionować
istnienie przesłanek do aktualizacji opłaty rocznej przez złożenie wniosku do
samorządowego kolegium odwoławczego o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest
nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wniosek składa się
przeciwko właściwemu organowi (art. 78 ust. 3). Od orzeczenia kolegium właściwy
organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw, którego wniesienie jest
równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego (art. 80
ust. 1 u.g.n.). W takim przypadku wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2,
zastępuje pozew (art. 80 ust. 2 u.g.n.).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. postanowienie z dnia
25 maja 2007 r., I CSK 30/07, OSNC-ZD, nr B, poz. 33) wyjaśniono, że zmiana
wysokości stawki opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, czyli tzw. aktualizacja
opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, następuje w wyniku zgodnych
oświadczeń woli stron stosunku użytkowania wieczystego, tj. użytkownika
wieczystego i właściciela, a jeżeli strony stosunku użytkowania wieczystego nie
dojdą do porozumienia - na podstawie orzeczenia organu administracji lub sądu.
W konsekwencji, stronami postępowania administracyjnego oraz sądowego
w sprawie zmiany (aktualizacji) wysokości stawki opłaty rocznej za użytkowanie
5
wieczyste powinni być użytkownik wieczysty i właściciel nieruchomości, tj. Skarb
Państwa - jeżeli nieruchomość jest przedmiotem jego własności, lub jednostka
samorządu terytorialnego - jeżeli nieruchomość jest przedmiotem własności takiej
jednostki. Przez „właściwy organ”, o którym mowa w przepisach art. 78 ust. 1, 3 i 4,
art. 79 ust. 2 i 6, art. 80 ust. 1 u.g.n., należy więc rozumieć, jeżeli nieruchomość jest
własnością Skarbu Państwa, jednostkę reprezentującą Skarb Państwa w zakresie
gospodarowania nieruchomościami, którą, zgodnie z art. 11 ust. 1 u.g.n., jest
starosta (w myśl art. 4 pkt 9b1
przepis art. 11 ust. 1 u.g.n. stosuje się także
do prezydenta miasta na prawach powiatu), a jeżeli nieruchomość jest własnością
jednostki samorządu terytorialnego, organ tej jednostki powołany do jej
reprezentowania w zakresie gospodarowania nieruchomościami; zgodnie art. 11
ust. 1 u.g.n. jest nim jej organ wykonawczy; według art. 11a ust. 3 w zw. z art. 6 ust.
1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jedn. tekst: Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) takim organem gminy jest m.in. prezydent
miasta. W sprawach dotyczących zmiany wysokości opłaty rocznej za użytkowanie
wieczyste wspomniany „właściwy organ” powinien więc reprezentować podmiot
będący właścicielem nieruchomości, czyli Skarb Państwa lub określoną jednostkę
samorządu terytorialnego (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia
25 maja 2007 r., I CSK 30/07 oraz z dnia 8 stycznia 2009 r., I CSK 263/08,
niepubl.).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ujawniła się rozbieżność w odniesieniu
do oceny sytuacji, gdy we wniosku użytkownika wieczystego skierowanym
do samorządowego kolegium odwoławczego, złożonym na podstawie art. 78 ust. 2
u.g.n., wskazano odpowiedni organ jednostki samorządu terytorialnego lub Skarbu
Państwa, zamiast, prawidłowo, samą jednostkę samorządu terytorialnego lub Skarb
Państwa, którym przysługuje zdolność sądowa. W postanowieniu z dnia 15 maja
2009 r., II CSK 681/08 (niepubl.) Sąd Najwyższy przyjął, że nie ma podstaw do
uznania, że art. 80 ust. 1 u.g.n. stanowi przepis szczególny w stosunku do art. 64
k.p.c. w zakresie dotyczącym kwestii zdolności sądowej w procesie wszczętym
w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego
nieruchomości gruntowej. W konsekwencji, przyjęto w rozpoznawanej sprawie,
że będący organem wykonawczym miasta na prawach powiatu (gminy) Prezydent
6
Miasta nie ma zdolności sądowej (art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c.) także w sprawie
wszczętej przez użytkownika wieczystego w związku z aktualizacją opłaty rocznej.
Nadto, że brak zdolności sądowej nie może być uzupełniony na podstawie art. 70
k.p.c. przez wstąpienie do udziału w sprawie podmiotu posiadającego tę zdolność
w miejsce podmiotu nieposiadającego zdolności sądowej. Ponieważ brak zdolności
sądowej odnosi się do podmiotu będącego stroną procesową, to konieczną
przesłanką uzupełnienia tego braku jest zachowanie tożsamości stron, a więc
takiego stanu rzeczy, w którym zarówno przed uzupełnieniem, jak i po uzupełnieniu
braku zdolności sądowej stroną pozostaje ta sama jednostka. W konsekwencji,
przyjął, że wskazanie jako strony postępowania Prezydenta Miasta wykluczało
możliwość zmiany pierwotnie wskazanej strony i wprowadzenie w jej miejsce jako
strony do postępowania zupełnie innego podmiotu, Skarbu Państwa, posiadającego
zdolność sądową. Ubocznie także zauważył, że przepis art. 350 k.p.c. dotyczy
prostowania omyłek sądu. Sprostowanie omyłek dotyczących oznaczenia stron jest
możliwe jedynie wówczas, gdy są one następstwem niestaranności sądu.
Na podstawie art. 350 k.p.c. nie może natomiast dochodzić do podmiotowego
przekształcenia powództwa, z obejściem właściwych przepisów (art. 194-198 k.p.c.).
Zmiana oznaczenia strony na podstawie art. 350 k.p.c. jest możliwa jedynie wtedy,
gdy w sentencji orzeczenia sąd oznaczył stronę niezgodnie z zebranym w sprawie
materiałem. Jest ona zatem niedopuszczalna wówczas, gdy powód wskazał
jako stronę pozwaną osobę nieposiadającą zdolności sądowej (por. wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 18 czerwca 1998 r., II CKN 817/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 16
i postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1982 r., II CZ 122/82,
niepubl.). Z kolei w postanowieniu z dnia 25 maja 2007 r., I CSK 30/07 (OSN-ZD
2008, nr 2, poz. 33) Sąd Najwyższy, w podobnym stanie faktycznym argumentował,
że powód, na którym ciąży obowiązek oznaczenia strony pozwanej, może uściślić
jej oznaczenie, jeżeli nie prowadzi ono do naruszenia tożsamości stron, a mylne
oznaczenie w pozwie strony pozwanej nie daje podstawy do odrzucenia pozwu,
gdy z przebiegu sprawy widoczne jest, kogo powód miał zamiar pozwać.
Sprecyzowanie oznaczenia pozwanego w ten sposób, że jest to Skarb Państwa, za
który działa prezydent miasta, w okolicznościach sprawy nie prowadziło do zmiany
tożsamości podmiotu pozwanego i było dopuszczalne tak w świetle art. 130 § 1
7
k.p.c., jak i art. 199 § 2 k.p.c. (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4
lutego 2004 r., I CK 342/03, nie publ., i z dnia 24 września 2004 r., I CK 131/04,
OSNC 2005, nr 9, poz. 156 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1998
r., II CKN 817/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 16 i z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK
139/06, nie publ.). Podobnie w postanowieniu z dnia 8 stycznia 2009 r., I CSK
263/08 Sąd Najwyższy zajmując się podobną kwestią przyjął, że mimo brak precyzji
w oznaczeniu strony, istotne jest, że z przebiegu postępowania przed
samorządowym kolegium odwoławczym nie było wątpliwości, że prezydent miasta
występował jako reprezentant Skarbu Państwa, czyli, że drugą stroną był w istocie
Skarb Państwa – prezydent miasta. W tej sytuacji nieścisłości we wskazaniu strony
pozwanej mogły być usunięte przez sąd z własnej inicjatywy. Mógł on sam dokonać
prawidłowego określenia strony pozwanej, oznaczyć ją jako Skarb Państwa -
prezydenta miasta (art. 67 § 2 k.p.c.; sytuacja ta jest znacznie bliższa rozważanej w
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 1974 r., II CR 685/73 (OSNC 1975,
nr 1, poz. 10) i wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1998 r., II CKN
817/97 (OSNC 1999, nr 1, poz. 16) oraz wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22
czerwca 2006 r., V CSK 139/06 (LEX nr 196953) niż w uchwale Sądu Najwyższego
z dnia 19 kwietnia 2001 r., III CZP 10/01 (OSNC 2001, nr 10, poz. 147), albo
wezwać powodową spółkę do sprecyzowania oznaczenia strony pozwanej (art. 70
§ 1 k.p.c.).
Sąd Najwyższy, w składzie rozpoznającym skargę kasacyjną, przychyla się
do tego nurtu orzecznictwa, według którego po przekazaniu do sądu
powszechnego sprawy wszczętej wnioskiem użytkownika wieczystego złożonym na
podstawie art. 78 ust. 2 u.g.n., w którym nie wskazano jako strony właściciela
nieruchomości, tj. właściwej jednostki samorządu terytorialnego lub Skarbu
Państwa, lecz, zgodnie z art. 78 ust. 3 u.g.n., organ właściwy do reprezentowania
tych osób prawnych, nie zachodzi konieczność odrzucenia pozwu z tej przyczyny,
że występuje w sprawie nieusuwalny brak zdolności sądowej po stronie pozwanej.
Należy w pierwszej kolejności wziąć pod uwagę specyfikę przewidzianej
w przepisach u.g.n. procedury kwestionowania wypowiedzenia opłaty z tytułu
użytkowania wieczystego polegającej na tym, że następuje to w postępowaniu
o mieszanym charakterze, w pierwszej fazie w postępowaniu administracyjnym,
8
przed samorządowym kolegium odwoławczym, a następnie dopiero,
w fakultatywnym postępowaniu przed sądem powszechnym. Regulacje zawarte
w u.g.n. są ukierunkowane na określenie samego mechanizmu rozstrzygania
sporów związanych z aktualizacją opłaty rocznej, a nie na szczegółowe określenie
warunków formalnych uruchomienia i prowadzenia tej kontroli, które są
poddane szczegółowym regulacjom zawartym w kodeksie postępowania
administracyjnego – w zakresie postępowania przed samorządowy kolegium
odwoławczym - i kodeksie postępowania cywilnego – w zakresie postępowania
toczącego się przed sądem powszechnym. Poza tym, z powołanych na wstępie
rozważań orzeczeń Sądu Najwyższego wynika, że istnieje od lat nieusuwana przez
ustawodawcę rozbieżność pomiędzy treścią ustawy, tj. art. 78 ust. 3 u.g.n. -
wymagającym wskazania we wniosku kierowanym do samorządowego kolegium
odwoławczego właściwego organu - a wykładnią tego przepisu przyjętą
w orzecznictwie, według której stroną postępowania w sprawach o aktualizację
opłaty nie jest organ, lecz właściciel nieruchomości - jednostka samorządu
terytorialnego lub Skarb Państwa. Artykuł 78 ust. 3 u.g.n. nakazuje więc we
wniosku wskazać właściwy organ a nie stronę, tak jak to przewidują przepisy
procedury cywilnej, wymagając w art. 187 § 1 w zw. z art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c.
oznaczenia strony w pozwie. W sprawie cywilnej wskazanie organu uprawnionego
do reprezentowania osoby prawnej jest wtórne i poddane odrębnej regulacji
przewidzianej w art. 67 - 71 k.p.c., zmierzającej do zagwarantowania udziału
w sprawie właściwego organu osoby prawnej będącej stroną postępowania.
Uwzględniając powyższe w sprawie zainicjowanej wnioskiem, o którym mowa w art.
78 ust. 2 u.g.n., w którym wskazano uprawniony organ zgodnie z wymaganiem
przewidzianym w art. 78 ust. 3 tej ustawy, ustalenie strony pozwanej, tj. czy jest nią
wskazany organ, czy też osoba prawna (jednostka samorządu terytorialnego, Skarb
Państwa), do reprezentowania której jest uprawniony wskazany organ, powinno
nastąpić na podstawie analizy całokształtu okoliczności poprzedzających
przekazanie sprawy do sądu powszechnego przy uwzględnieniu istnienia ułomnej
regulacji przewidzianej w art. 78 ust. 3 u.g.n., niedostosowanej do specyfiki
postępowania sądowego. W razie zaś wątpliwości co do tego, kto jest stroną
pozwaną w sprawie, strona (użytkownik wieczysty) powinna zostać wezwana do
9
wyjaśnienia istniejących w tym zakresie wątpliwości w drodze odpowiedniego
zastosowania art. 70 § 1 w zw. z art. 199 § 2 k.p.c. Odrzucenie pozwu może
nastąpić wówczas, gdyby użytkownik wieczysty , który złożył wniosek przewidziany
w art. 78 ust. 2 u.g.n. jednoznacznie stał na stanowisku, że stroną pozwaną nie jest
właściciel nieruchomości dokonujący wypowiedzenia (jednostka samorządu
terytorialnego lub Skarb Państwa), lecz jej organ, jako odrębny od osoby prawnej
podmiot (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2001 r., III CZO 10/01,
OSNC 2001, nr 10, poz. 147). Można też bronić stanowiska, że skoro art. 78 ust. 3
u.g.n. wymaga wyłącznie wskazania właściwego organu, to uczynienie zadość
temu wymaganiu oznacza li tylko wskazanie organu, a nie strony, która powinna
występować w dalszym postępowaniu, a w konsekwencji udział właściciela
nieruchomości reprezentowanego przez ten organ w postępowaniu przed
samorządowym kolegium odwoławczym przesądza o tym, kto jest stroną tego
postępowania, a następnie postępowania wywołanego przekazaniem sprawy do
sądu powszechnego. Rygorystyczna wykładnia zakładająca, że samo wskazanie
we wniosku, o którym mowa w art. 78 ust. 2 u.g.n., właściwego organu przesądza
definitywnie o tym, że to ten organ a nie osoba prawna, do reprezentowania której
organ ten jest uprawniony, jest stroną postępowania sądowego prowadziłaby do
skutków, których nie można zaaprobować przy uwzględnieniu norm
konstytucyjnych, gwarantujących prawo do sądu oraz zawierających zasadę
zaufania obywateli do państwa, której źródłem jest zasada demokratycznego
państwa prawnego. Trafnie bowiem wskazano w uzasadnieniu skargi kasacyjnej,
że konsekwencją zachowania użytkownika wieczystego, który złożył wniosek
spełniający wymagania określone w art. 78 ust. 3 u.g.n. byłoby zamknięcie drogi
sądowej do zbadania zasadności aktualizacji opłaty rocznej i to w sytuacji, w której
doszło do skutecznego uruchomienia pierwszego etapu tej kontroli przed
samorządowym kolegium odwoławczym.
W sprawie, w której wniesiono skargę kasacyjną, podstawą odrzucenia
pozwu było wyłącznie to, iż wnioskodawca wskazał we wniosku Prezydenta Miasta
G., który nie posiada zdolności sądowej. Ustalenie to nastąpiło jednak bez
uwzględnienia, że we wniosku inicjującym to postępowanie i zastępującym pozew
nie określono Prezydenta Miasta G. jako strony postępowania, lecz jedynie
10
wskazano, że jest to właściwy organ, według art. 78 ust. 3 u.g.n. Sąd nie uwzględnił
także, iż z okoliczności związanych z przebiegiem postępowania przed
Samorządowym Kolegium Odwoławczym, wynikało, że w postępowaniu tym brała
udział Gmina Miasta G. reprezentowana przez jej Prezydenta, która także złożyła
sprzeciw od orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia 11
czerwca 2012 r. Wreszcie Spółdzielnia Mieszkaniowa „K.” w piśmie z dnia 30 lipca
2012 r. jednoznacznie wskazała, że stroną postępowania jest Gmina Miasta G.
Z tych względów, uznając zasadność zarzutów naruszenia art. 70 § 1 i art.
67 § 1 k.p.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i art. 397 § 2 k.p.c.
poprzez przyjęcie, iż w sprawie zaszedł nieusuwalny w trybie art. 70 § 1 k.p.c. brak
zdolności sądowej po stronie pozwanej, na podstawie art. 39816
i art. 108 § 2 w zw.
z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c. orzeczono, jak w sentencji.
jw