Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 151/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Jerzy Grubba
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora
w sprawie z wniosku G. M.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 12 lutego 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 31 stycznia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w R.
z dnia 6 listopada 2012 r.,
I. uchyla zaskarżony wyrok w zakresie w jakim wniosek w
pozostałej części oddalono (pkt. II wyroku) i sprawę w tej części
przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S., Kancelaria
Adwokacka 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych), w tym
2
23% podatku VAT za udzieloną z urzędu pomoc prawną przed
Sądem Najwyższym;
III. zwraca wnioskodawcy uiszczoną przez niego opłatę od
kasacji w kwocie 750 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych).
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w R. wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 r., zasądził na rzecz
G. M. 40.000 zł z odsetkami od daty prawomocności wyroku tytułem
odszkodowania oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z pozbawienia
go wolności w okresie od dnia 26 czerwca 2000 r. do dnia 7 kwietnia 2001 r. w
sprawie o sygnaturze akt V SDs …/01; w pozostałym zakresie wniosek oddalił. Z
uzasadnienia wyroku wynikało, że na kwotę 40.000 zł złożyło się 10.000 zł
odszkodowania oraz 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia.
Od tego wyroku pełnomocnicy wnioskodawcy wnieśli apelacje.
Pełnomocnik z urzędu zaskarżył wyrok w części oddalającej wniosek ponad
kwotę zasądzoną i zarzucił wyrokowi:
1. Naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie przepisów art. 552 § 4 k.p.k. w zw. z art. 445 § 1 k.c. poprzez
przyjęcie, iż kwota 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania jest
adekwatną rekompensatą za doznane przez G. M. cierpienia psychiczne i
moralne wynikłe z jego niewątpliwie niesłusznego tymczasowego
aresztowania, podczas gdy zeznania świadków oraz opinie biegłych
przekonują, iż szkoda jakiej doznał G. M. jest znacznych rozmiarów, co
prowadzi do wniosku, iż wysokość zasądzonych kwot jest rażąco niska;
2. Rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na
treść wyroku, a w szczególności: art. 7, 410 k.p.k., poprzez:
- nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść G. M., w tym
rzutujących na wysokość zadośćuczynienia i odszkodowania jak i związanych ze
stratami zarówno w sferze życia prywatnego jak i zawodowego, które doznał w
wyniku niesłusznie zastosowanego wobec niego środka zapobiegawczego;
- dokonanie dowolnej oceny dowodów oderwanej od zasad doświadczenia
życiowego, w szczególności zeznań R. M., i innych danych zawartych w aktach
3
sprawy dotyczących sytuacji życiowej wnioskodawcy w okresie przed
tymczasowym aresztowaniem, w czasie pozbawienia wolności i związanych z
następstwem takich orzeczeń.
Podnosząc takie zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez
zasądzenie na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie
1.260.000 zł, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania.
Pełnomocnik z wyboru wnioskodawcy zarzucił wyrokowi obrazę przepisów
postępowania mogąca mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie:
1/ art. 552 § 1 i 4 k.p.k. oraz art. 558 k.p.k. w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c.
poprzez przyznanie wnioskodawcy zbyt niskiego zadośćuczynienia,
nieadekwatnego do okresu pozbawienia go wolności oraz doznanej przez niego
krzywdy;
2/ art. 552 § 1 i 4 k.p.k. oraz art. 558 k.p.k. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c. przez
niezasadne oddalenie żądania wnioskodawcy zasądzenia odszkodowania z tytułu
utraconego zarobku za okres od dnia 7 kwietnia 2001 r. do dnia wydania
zaskarżonego wyroku;
3/ art. 410 k.p.k. przez nieuwzględnienie wszystkich okoliczności faktycznych
sprawy wpływających na wysokość należnego wnioskodawcy zadośćuczynienia;
4/ art. 366 § 1 k.p.k. przez nieprzeprowadzenie przez sąd z urzędu dowodów
zmierzających do ustalenia wysokości szkody majątkowej, jaką poniósł G. M. w
wyniku niezgodnych z prawem działań organów ściągania i sądów wskazanych w
treści wniosku z dnia 9 października 2003 r., w szczególności przez zaniechanie
ustalenia procentowego uszczerbku na zdrowi, jakiego doznał wnioskodawca w
wyniku pozbawienia go wolności;
5/ art. 424 § 2 k.p.k. przez brak należytego uzasadnienia zaskarżonego
wyroku;
6/ art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. przez niewskazanie w treści wyroku jaką kwotę
zasądził sąd z tytułu odszkodowania, a jaką z tytułu zadośćuczynienia.
We wniosku apelacji jej autor domagał się uchylenia wyroku w zaskarżonej
części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie, zmiany
wyroku i uwzględnienia całości roszczeń wnioskodawcy.
4
Po rozpoznaniu obu tych środków odwoławczych Sąd Apelacyjny wyrokiem
z dnia 31 stycznia 2013 r. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądził od
Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy dalszą kwotę 20.000 zł tytułem
zadośćuczynienia oraz 9.000 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami
od dnia 31 stycznia 2013 r. W pozostałej części wniosek oddalił i utrzymał wyrok w
mocy.
Kasację od tego wyroku wniósł pełnomocnik wnioskodawcy.
Zaskarżając wyrok w punkcie II na korzyść wnioskodawcy, w oparciu o art.
523 § 1 k.p.k. oraz art. 526 § 1 k.p.k. wyrokowi zarzucił rażące naruszenie prawa
poprzez obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie - art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k. poprzez:
„- nieprawidłowe przeprowadzenie przez Sąd II instancji kontroli
odwoławczej, a w konsekwencji lakoniczne, nierzetelne i wyłącznie formalne
odniesienie się do zarzutów pełnomocników wnioskodawcy dotyczących wadliwej
oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji oraz błędnych
ustaleń faktycznych i w konsekwencji uznanie, iż kwota przyznanego
zadośćuczynienia 50.000 złotych i odszkodowania 10.000 złotych jest kwotą
adekwatną do okresu pozbawienia wolności oraz krzywdy doznanej przez G. M.,
co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia;
- brak odniesienia się Sądu II instancji do zarzutu zawartego w apelacji
pełnomocnika wnioskodawcy odnośnie obrazy przez Sąd I instancji przepisów art. 410
k.p.k. oraz 424 k.p.k. polegającą na sporządzeniu przez Sąd I instancji uzasadnienia
zawierającego braki, które odbierały możliwość merytorycznego odniesienia się do ustaleń
Sądu, a tym samym pozbawiają możliwości prawidłowej kontroli instancyjnej zaskarżonego
w apelacji wyroku.”
Na podstawie art. 537 § 1 k.p.k. skarżący wniósł o uchylenie orzeczenia w pkt II i
przekazania sprawy właściwemu Sądowi do ponownego rozpoznania sprawy.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o jej
oddalenie jako bezzasadnej. W trakcie rozprawy kasacyjnej prokurator Prokuratury
Generalnej wniósł o oddalenie kasacji jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
5
Kasacja jest zasadna, a jej skutkiem musi być uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym w zakresie, w jakim
oddalono dalsze żądania wnioskodawcy. Rację ma bowiem autor kasacji, że w toku
postępowania odwoławczego sąd II instancji w sposób rażący naruszył przepis art. 433 § 2
k.p.k. nie rozpoznając w ogóle niektórych zarzutów zawartych w obu apelacjach, co mogło
mieć istotny wpływ na treść zapadłego wyroku. Do takiego wniosku przekonuje analiza
uzasadnienia wyroku. Zgodnie z treścią art. 457 § 3 k.p.k. sąd odwoławczy ma obowiązek
wskazania w uzasadnieniu wyroku czym się kierował wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty
apelacji uznał za zasadne albo niezasadne. Zatem uzasadnienie wyroku winno wskazać w
jaki sposób został rozpoznany zarzut apelacji i wyjaśnić powód zajętego stanowiska co do
tego zarzutu. Ten dokument procesowy sporządzony jest oczywiście już po wydaniu
wyroku, ale regulacja zawarta w art. 457 § 3 k.p.k. daje procesową podstawę do
stwierdzenia wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 433 § 2 k.p.k. Przekładając te
uwagi w realia niniejszej sprawy stwierdzić trzeba, że analiza uzasadnienia wyroku sądu
odwoławczego jednoznacznie wskazuje, iż sąd ten nie rozpoznał wszystkich zarzutów
apelacji. Uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku, tak w obszarze
zadośćuczynienia jak i odszkodowania.
Rację ma skarżący, że sąd odwoławczy w żaden sposób nie ustosunkował się do
podniesionych w apelacji pełnomocnika z wyboru wnioskodawcy zarzutów związanych z
nieprzeprowadzeniem dowodu odnośnie procentowego uszczerbku na zdrowiu (zarzut w
pkt 4), jak i oddalenia żądania odszkodowania z tytułu utraconego zarobku po okresie
opuszczenia zakładu karnego oraz wskazanych w obu apelacjach, w formule obrazy art.
410 k.p.k., zarzutów nieuwzględnienia tych okoliczności, które powinny mieć istotny wpływ
na określenie stopnia krzywdy, tj. np. ustabilizowania życia przed pozbawieniem wolności i
zwielokrotnieniem przez to poczucia krzywdy przy pogorszeniu stanu zdrowia
psychicznego, czy też na skutek niemożności wykonywania pracy (która traktowana była
jako forma terapii – uw. SN).
W zakresie odszkodowania w apelacji wskazywano, przywołując zresztą
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2012 r. (IV KK 278/11), iż nie sposób
wykluczyć powstania szkody w majątku wnioskodawcy także po odzyskaniu przez niego
wolności, a szkoda wówczas powstała może być bezpośrednim następstwem pozbawienia
wolności, przy czym we wskazywanym postanowieniu Sądu Najwyższego podkreślano
6
konieczność każdorazowego prowadzenia wnikliwych rozważań w aspekcie możliwości
zniwelowania skutków związanych z pozbawieniem wolności. Przyznać należy, że takie
stanowisko Sąd Najwyższy zajmował także w innych swoich orzeczeniach (zob. np.
postanowienia: z dnia 12 października 2011 r., III KK 84/11, Lex nr 1044037; z dnia 10
października 2012 r., V KK 17/12, Lex nr 1228630; wyrok z dnia 9 grudnia 2009 r., III KK
173/09, Lex nr 553703) i nawet jeśli sąd odwoławczy poglądu tego nie akceptował, to
winien wskazać skarżącemu, z jakich powodów zarzutu tego nie podzielił. Przypomnieć
należy, że w opinii biegłych psychiatrów odnotowano pogorszenie stanu zdrowia
psychicznego, wystąpienia wielomiesięcznej ostrej psychozy schizofrenicznej w postaci
schizofrenii paranoidalnej, a po jej ustąpieniu – pogłębiony stan defektu schizofrenicznego,
przejawiającego się w coraz większym nieprzystosowaniem i wycofaniem społecznym,
apatią. W kolejnej opinii wskazano na niezdolność do pracy w spółdzielni inwalidzkiej,
zupełną izolację społeczną, apatię i podkreślono, iż droga do podjęcia pracy w przyszłości
jest bardzo odległa, zaś sam wnioskodawca wymaga stałej opieki (k. 819-820). Ten materiał
dowodowy wskazywał zatem w sposób jednoznaczny, że to właśnie czynniki stresowe
związane z obciążeniem wnioskodawcy niesłusznymi zarzutami, aresztowaniem,
stygmatyzacją, doprowadziły do sytuacji, w której powrót do pracy jest aktualnie niemożliwy.
Trudno o bardziej wyrazisty w swoich wnioskach dowód, który wiąże niemożność uzyskania
pracy (poprzednio wykonywanej w spółdzielni inwalidzkiej) także z pozbawieniem
wnioskodawcy wolności. Oczywiście obecny stan psychiczny wnioskodawcy to składowa
wielu czynników stresogennych, a więc i wpływu mediów oraz stygmatyzacji społecznej (k.
820), ale nie budzi wątpliwości, że sam fakt utraty pracy był efektem niesłusznego
tymczasowego aresztowania. W tym aspekcie na pewno trudno jest ustalić na ile obecny
stan niemożności wykonywania pracy jest bezpośrednim następstwem li tylko
niesłusznego tymczasowego aresztowania, a nie czynników pozostałych, np. społecznych
(stygmatyzacja), skoro – jak wynika to z opinii biegłych psychiatrów – obecny stan zdrowia
psychicznego to splot wielu czynników. Rzecz jednak w tym, że sąd odwoławczy nie udzielił
na ten zarzut żadnej odpowiedzi. Podnieść należy, że na tle obecnego materiału
dowodowego udzielenie odpowiedzi, która nie sprowadzałaby się jedynie do „zamknięcia”
czasowego odszkodowania datą zwolnienia wnioskodawcy z aresztu tymczasowego, jest
praktycznie niemożliwe, skoro nie przeprowadzano w tym zakresie jakichkolwiek ustaleń
faktycznych. Nie ustalono bowiem nie tylko tego, czy firma G., w której wnioskodawca
7
pracował przed pozbawieniem go wolności, istniała także po tym, jak wnioskodawca
opuścił areszt tymczasowy, i czy dalej zatrudniała osoby z takim stanem zdrowia, jaki miał
wnioskodawca (a jeśli nie, czy istniał w okolicy jakikolwiek zakład pracy w którym
zatrudnienie osoby o takim stopniu niepełnosprawności było możliwe), ale i nie
przeprowadzono dowodu (niewątpliwie przydatna byłaby w tym zakresie opinia biegłych
psychiatrów), który by mógł udzielić odpowiedzi na pytanie, czy istnieją podstawy do
stwierdzenia, że gdyby nie tymczasowe aresztowanie, to stan zdrowia psychicznego
wnioskodawcy pozwalałby na pracę w dalszym okresie.
Odnosząc się zaś do zarzutów, które nie zostały rozpoznane przez sąd odwoławczy,
a dotyczyły zadośćuczynienia, to podkreślić trzeba, iż najpoważniejsze kwestie w tym
zakresie lokują się w dwóch płaszczyznach: nieodniesienia się do kwestii nieustalenia
stopnia uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy oraz pominięcia tej argumentacji obu
apelacji, która uzasadniała zarzuty obrazy art. 410 k.p.k. Co do pierwszej kwestii
przypomnieć należy, że w sprawie tej, podczas pierwszego procesu, dopuszczono z urzędu
dowód na określenie procentowego uszczerbku na zdrowiu w związku z pogorszeniem
stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy w okresie pozbawienia go wolności (k. 304v),
ale w toku dalszego postępowania od przeprowadzenia tego dowodu odstąpiono (k. 333) w
związku z przyjęciem innej koncepcji prawnej, która nie została jednak zaaprobowana przez
Sąd Apelacyjny (wyrok został uchylony do ponownego rozpoznania – k. 417). Jak już
wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, niesporne jest, iż stan zdrowia
psychicznego wnioskodawcy uległ pogorszeniu po opuszczeniu aresztu tymczasowego, a
wpływ na to miało kilka czynników (zob. opinia z dnia 5 maja 2009 r., oraz k. 758 i nast., k.
777, 819-820). Jest również jasne, że na wysokość zadośćuczynienia ma istotny wpływ nie
tylko nasilenie cierpień, ale i pogorszenie stanu zdrowia oraz ewentualne trwałe następstwa
w tym zakresie (G. Bieniek, w: Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia.
Zobowiązania. Tom 1, wyd.10, Warszawa 2011, s. 650 , teza 33 i 35 i cyt. tam orzeczenia
SN oraz np. wyroki Sądu Apelacyjnego w Katowicach: z dnia 30 listopada 2012 r., III APa
26/12, Lex nr 1259683; z dnia 30 stycznia 2013 r., I ACa 917/12, Lex nr 1271838; wyrok
Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 września 2013 r., I Ca 331/13, Lex nr 1372349). Co
więcej, nawet w sytuacji gdy stwierdzony uszczerbek na zdrowiu stał się podstawą wypłaty
np. świadczeń o charakterze odszkodowawczym (np. z tytułu wypadku przy pracy), to
świadczenie to nie podlega odliczeniu od zadośćuczynienia pieniężnego przysługującego
8
na podstawie art. 445 §1 k.c.; przy określeniu wysokości zadośćuczynienia odszkodowanie
wypłacone z tego tytułu winno być brane pod uwagę przy określaniu należnej sumy
zadośćuczynienia (por. np. wyrok SN z dnia 21 października 2003 r., I CK 410/02, Lex nr
82269). Trudno zatem nie dostrzec, że uchybienie polegające na nierozpoznaniu tego
zarzutu mogło mieć istotny wpływ na określenie wysokości zadośćuczynienia, skoro
obecnie zasądzona kwota 50.000 zł nie rekompensowała tego segmentu poczucia
krzywdy. Stanowczej i kompletnej odpowiedzi wymagał również zarzut naruszenia przepisu
art. 410 k.p.k. Trudno nie dostrzec, że w uzasadnieniu wyroku nie sposób znaleźć
argumentów już wskazywanych powyżej, ale także i tych dotyczących np. zwielokrotnienia
poczucia krzywdy przy istniejącej chorobie psychicznej, utraty pracy w aspekcie terapii dla
wnioskodawcy, czy też większej skali emocji odczuwanych u osoby chorej.
Uchybienia te skutkowały koniecznością uchylenia wyroku i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu. Sąd ten winien wnikliwie i rzetelnie
rozpoznać zarzuty obu apelacji, a w przypadku konieczności sporządzenia uzasadnienia
wyroku, zadbać o to, aby dokument ten spełniał warunki wskazane w art. 457 § 3 k.p.k. W
przypadku gdy sąd odwoławczy uzna, że rozpoznanie niektórych zarzutów wymaga
poczynienia określonych ustaleń faktycznych, rozważy możliwość skorzystania z normy art.
452 § 2 k.p.k.
Z tych powodów orzeczono jak w wyroku.