Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 49/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSA del do SN Dariusz Czajkowski
Protokolant Danuta Bratkrajc
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz-Śliwy
w sprawie S. C. i M. B.
skazanych z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 kk i innych,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 10 kwietnia 2014 r.
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 listopada 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 czerwca 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok co do S. C. i M. B. w zakresie w
jakim utrzymano nim w mocy skazania za czyny zakwalifikowane
z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii oraz związane z nimi rozstrzygnięcia i w tym zakresie
2
sprawę S. C. i M. B. przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
M. B. został oskarżony o to, że:
- w bliżej nieustalonym okresie czasu od marca 2004 r. do sierpnia 2005 r. i od
listopada 2005 r. do lutego 2006 r. w […], działając w ramach zorganizowanej
grupy przestępczej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry
powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i czyniąc sobie z
tego stałe źródło dochodu, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i
nieustalonymi osobami, odnośnie których wyłączono materiały do odrębnego
postępowania, co najmniej kilkadziesiąt razy wprowadził do obrotu znaczną ilość
środka odurzającego w postaci kokainy, przekazując ją P. L. każdorazowo w
ilości co najmniej 2 do 5 gramów oraz oskarżonemu w odrębnym postępowaniu
K. W. każdorazowo, co najmniej od 5 do 20 gramów, a nadto wprowadził do
obrotu znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o nieustalonej
wadze o wielkości „jednolitrowego worka z mlekiem", a nadto nabył za
pośrednictwem P. L. od A. J. w celu dalszej dystrybucji, co najmniej 250 gramów
marihuany,
tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. zw. z art. 65 § 1 k.k. (pkt VI
aktu oskarżenia).
S. C. został oskarżony między innymi o to, że:
- w okresie od bliżej nieustalonego dnia pod koniec 2005 r. do końca marca 2006 r.
w […], działając wspólnie i w porozumieniu z T. M., P. L., odnośnie których
skierowano akt oskarżenia w odrębnym postępowaniu i innymi ustalonymi oraz
nieustalonymi osobami, odnośnie których wyłączono materiały do odrębnego
postępowania, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w krótkich
odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej i czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu oraz wbrew
przepisom ustawy, wielokrotnie nabywał w celu dalszej dystrybucji znaczne ilości
3
środków odurzających w postaci amfetaminy, które następnie wprowadzał do
obrotu w ilości do jednego kilograma amfetaminy miesięcznie,
tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art.
65 § 1 k.k. (pkt VIII aktu oskarżenia).
Sąd Okręgowy w K., wyrokiem o dnia 10 czerwca 2013 r., uznał M. B.:
- w ramach zarzutu z pkt VI aktu oskarżenia, za winnego tego, że w bliżej
nieustalonym okresie od końca listopada 2003 r. do sierpnia 2005 r. i od
listopada 2005 r. do marca 2006 r. w […], w krótkich odstępach czasu i w
wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i
czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, działając wspólnie i w porozumieniu z
ustalonymi i nieustalonymi osobami, odnośnie których wyłączono materiały do
odrębnego postępowania, wprowadził do obrotu środki odurzające w postaci
kokainy, przekazując ją kilkakrotnie P. L. każdorazowo w ilości co najmniej 2 do
5 gramów oraz kilkakrotnie oskarżonemu w odrębnym postępowaniu K. W.
każdorazowo, co najmniej od 5 do 20 gramów, a nadto wprowadził do obrotu
środki odurzające w postaci marihuany o nieustalonej wadze o wielkości
"jednolitrowego worka z mlekiem", a nadto nabył za pośrednictwem P. L. od A. J.
w celu dalszej dystrybucji 250 gramów marihuany, co stanowi występek z art. 56
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.
12 k.k. i na mocy art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i art. 33 § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę roku i 2 miesięcy
pozbawienia wolności i karę 100 stawek grzywny, przy przyjęciu, że jedna
stawka wynosi 20 złotych, (pkt IX wyroku);
- na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii orzekł od M. B. na rzecz Monaru z siedzibą w Warszawie nawiązkę w
kwocie 2.000 zł, (pkt X wyroku);
- na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczył M. B. na poczet orzeczonej kary pozbawienia
wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 24 grudnia 2007 r.
do dnia 9 października 2008 r. (pkt XI wyroku).
Wyrokiem tym, Sąd Okręgowy uznał S. C. w ramach zarzutu z pkt VIII aktu
oskarżenia za winnego tego, że:
4
- w okresie od bliżej nieustalonego dnia grudnia 2005 r. do końca marca 2006 r. w
[…], działając wspólnie i w porozumieniu z T. M., P. L., odnośnie których
skierowano akt oskarżenia w odrębnym postępowaniu i innymi ustalonymi oraz
nieustalonymi osobami, odnośnie których wyłączono materiały do odrębnego
postępowania, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w krótkich
odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej i czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu oraz wbrew
przepisom ustawy, wielokrotnie nabywał w celu dalszej dystrybucji substancje
psychotropowe w postaci 295 gram amfetaminy, które następnie wprowadzał do
obrotu, co stanowi występek z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i na mocy
art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art.
33 § 2 i § 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności i karę 30 stawek
grzywny, przy przyjęciu, że jedna stawka wynosi 20 złotych, (pkt XII wyroku);
- na mocy art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii orzekł od S. C. na rzecz Monaru z siedzibą w Warszawie nawiązkę w
kwocie 1.000 zł. (pkt XIII wyroku).
Sąd nadto skazał S. C. za inne przestępstwa, a mianowicie z art. 279 § 1 k.k.
w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 13 i 14 ustawy z
dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów
tytoniowych (Dz. U. nr 31, poz. 353 ze zm.) i wymierzył mu karę łączną roku i 8
miesięcy pozbawienia wolności (pkt XIV - XVI, XVII wyroku, tom XXIV, k. 2396-
2417).
Powyższy wyrok zaskarżył apelacją prokurator na niekorzyść oskarżonych,
m.in: M. B. w zakresie zarzutu z pkt VI aktu oskarżenia i S. C. w zakresie zarzutu z
pkt VIII aktu oskarżenia, zarzucając temu orzeczeniu, na podstawie art. 438 pkt 1
k.p.k., obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez wyrażenie błędnego poglądu
prawnego, że wprowadzenie przez M. B. do obrotu 39 gramów kokainy (tj. 195
działek handlowych) i 250 gramów marihuany (tj. 250 działek handlowych) oraz
nabycie przez S. C. 295 gramów amfetaminy (tj. 2950 działek handlowych) w celu
5
wprowadzenia jej do obrotu, nie wyczerpuje znamienia znacznej ilości środków
odurzających lub substancji psychotropowych (tom XXV, k. 2559 - 2564).
Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, iż przypisane
oskarżonym: S. C. i M. B. czyny stanowią przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r., zmienił wyrok sądu I
instancji w odniesieniu do S. C. w pkt II ppkt 3, poprzez wyeliminowanie z opisu
czynu jego popełnienie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i z podstawy
wymiaru kary grzywny art. 33 § 2 i § 3 k.k. oraz w pkt III utrzymał w mocy w całości
wyrok wobec M. B. (tom XXV, k. 2662 - 2664).
Od tego wyroku kasację złożył Prokurator Generalny. Zaskarżył wyrok Sądu
Apelacyjnego z dnia 8 listopada 2013 r., na niekorzyść S. C. w części dotyczącej
czynu przypisanego w pkt II ppkt 3 wyroku i kary łącznej oraz na niekorzyść M. B. w
całości i zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenia
przepisu prawa karnego materialnego - art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.), poprzez
wyrażenie błędnego poglądu prawnego, że nabycie przez S. C. 295 gramów
amfetaminy (tj. 2950 działek handlowych) w celu wprowadzenia jej do obrotu oraz
że wprowadzenie przez M. B. do obrotu 39 gramów kokainy (tj. 195 działek
handlowych) i 250 gramów marihuany (tj. 250 działek handlowych) nie stanowią
znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych w
rozumieniu wskazanego przepisu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, wniósł o
uchylenie wyroku wobec M. B. - w całości oraz co do Sł. C. w zaskarżonej części i
przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie.
Z ustaleń sądów wynika, że M. B. w okresie od końca listopada 2003 r. do
sierpnia 2005 r. i od listopada 2005 r. do marca 2006 r. w […], w celu osiągnięcia
korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i
nieustalonymi osobami, wprowadził do obrotu środki odurzające w postaci kokainy,
przekazując ją kilkakrotnie P. L. każdorazowo w ilości co najmniej od 2 do 5
6
gramów oraz kilkakrotnie K.W. każdorazowo co najmniej od 5 do 20 gramów, a
nadto wprowadził do obrotu środki odurzające w postaci marihuany o nieustalonej
wadze o wielkości „jednolitrowego worka z mlekiem", a także nabył za
pośrednictwem P.L. od J. w celu dalszej dystrybucji 250 gramów marihuany Sąd
przyjął, że M. B. wprowadził do obrotu co najmniej 39 gramów kokainy, tj. 195
działek handlowych i 250 gramów marihuany, tj. 250 działek handlowych.
Z kolei S. C. w okresie od bliżej nieustalonego dnia grudnia 2005 r. do końca
marca 2006 r. w […], działając wspólnie i w porozumieniu z T. M., P. L., w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej i czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu,
wielokrotnie nabywał w celu dalszej dystrybucji substancje psychotropowe w
postaci 295 gram amfetaminy, tj. 2950 działek handlowych, które następnie
wprowadzał do obrotu.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Apelacyjny podzielił
zapatrywanie Sądu I instancji, iż ostatecznie przypisane oskarżonym M. B. i S. C.
ilości narkotyków, które każdy z nich wprowadził do obrotu, nie mogą być uznane
za w znaczne w rozumieniu art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd Apelacyjny podniósł, że ustawodawca, posługując się w ustawie z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii pojęciem „znacznej ilości środka
odurzającego lub substancji psychotropowej" dla oznaczenia typów
kwalifikowanych niektórych przestępstw narkotykowych, w tym występku z art. 56
ust. 3, nie zdefiniował go, pozostawiając jego interpretację praktyce, a ta nie jest
jednolita. Wskazał, iż w orzecznictwie w dalszym ciągu prezentowane są rozbieżne
poglądy dotyczące interpretacji tego pojęcia. Rozbieżności te dotyczą zarówno
kryterium, wedle którego powinno się definiować to pojęcie (czy istotne jest tutaj
wyłącznie kryterium ilościowe, czy też ma znaczenie także rodzaj narkotyku, a
nawet jego przeznaczenie), jak i wielkości granicznej statuującej znaczną ilość
narkotyków. Sąd Apelacyjny podkreślił, że od dawna przyjmuje, iż ocena ta
dokonywana być musi z uwzględnieniem wyłącznie kryterium ilościowego, a za
znaczną ilość środka odurzającego uznaje taką, która wystarcza do odurzenia się
jednorazowo kilkudziesięciu tysięcy osób (por. wyroki Sądu Apelacyjnego w
Krakowie: z dnia 31 sierpnia 2005 roku, II AKa 167/05, LEX nr 163936, i z dnia 8
7
lipca 2009 roku II AKa 132/09, LEX nr 53397). Skoro w realiach sprawy oczywiste
jest, że ilość narkotyków wprowadzonych do obrotu przez M. B. i S. C. nie
wystarczała (w każdym z analizowanych wypadków) do jednorazowego odurzenia
kilkudziesięciu tysięcy osób, zatem nie była znaczna w rozumieniu art. 56 ust. 3
ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, to nie można
przyjąć, że Sąd I instancji obraził ten przepis prawa materialnego przez
niezastosowanie go do ustalonego w sprawie stanu faktycznego.
Sąd Najwyższy nie podziela przedstawionego wyżej stanowiska Sądu
Apelacyjnego.
Bezspornym jest, że ustawodawca zaniechał zdefiniowania w ustawie z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii pojęcia „znaczna ilość środków
odurzających, substancji psychotropowych i słomy makowej, wymienionych w art.
53 ust. 2 , art. 55 ust. 3, art. 56 § 3 i art. 62 ust. 2 tej ustawy, zobowiązując przez to
sądy do jego określania. Takie postępowanie wynika z wielkiej różnorodności
przedmiotów czynności wykonawczych oraz stanów faktycznych, nadto z powodu
występowania tego ocennego znamienia w różnych typach przestępstw. Ustalanie
„znacznej ilości” środków odurzających zależy od okoliczności konkretnej sprawy i
musi być każdorazowo dokonywane przez sąd ją rozpoznający.
Słusznie podkreśla Prokurator Generalny w uzasadnieniu kasacji, iż
rozbieżności orzecznicze w zakresie wykładni omawianego pojęcia, nie dotyczą
orzeczeń Sądu Najwyższego, zapadłych zarówno pod rządami ustawy z dnia 24
kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, jak i obecnie obowiązującej. Sąd
Najwyższy konsekwentnie wskazuje, iż „znaczna ilość narkotyków to taka, która
wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób” (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2006 r., II KK 47/05, OSNKW 2006, z. 6,
poz. 57, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2007 r., III KK 257/06,
R-OSNKW 2007, poz. 339, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2007
r., III KK 245/06, R-OSNKW 2007, poz. 387, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10
czerwca 2008 r., III KK 30/08, LEX nr 418629, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14
lipca 2011 r., IV KK 127/11, LEX nr 897769, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7
maja 2013 r., III KK 25/13, OSNKW 2013, z.9, poz. 73).
8
W uzasadnieniu postanowienia z dnia 23 września 2009 r., I KZP 10/09,
OSNKW 2009, z. 10, poz. 84, Sąd Najwyższy stwierdził, m.in., iż „jeżeli
przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29
lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających
lub psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej
kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu tej
ustawy”. Sąd Najwyższe podkreślił, że nie ma powodu do odstępowania od poglądu,
wypracowanego w piśmiennictwie i judykaturze, w tym – orzecznictwie Sądu
Najwyższego co do wykładni znacznej ilości środków odurzających w rozumieniu
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W uzasadnieniu tego postanowienia
zwrócono także uwagę, że tendencja do ograniczania zakresu znaczeniowego
pojęcia „znaczna ilość” nie uwzględnia, iż granice sankcji w tej ustawie za typy
kwalifikowane są zakreślone szeroko: od 3 do 15 lat pozbawienia wolności (art. 53
ust. 2, art. 55 ust. 3), od 2 do 12 lat pozbawienia wolności (art. 56 ust. 3) i od 6
miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności (art. 58 ust. 2, art. 62 ust. 2 i art. 63 ust 3),
że istnieje instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności (art.
60 §1 – 4 k.k. oraz 343 § 2 pkt 1 k.p.k.),a nadto wchodzą też w rachubę szersze
podstawy warunkowego zawieszenia wykonania kary za występki (art. 343 § 2 pkt
2 k.p.k.). Jest więc możliwa odpowiednia reakcja karna także za te przestępstwa.
Nie ma potrzeby obejmowania typami podstawowymi coraz większej liczby
zachowań i to w sytuacji, gdy rośnie skala przestępczości narkotykowej.
Stanowisko takie wspiera doktryna prawa karnego (por. M. Bojarski, W.
Radecki, Przewodnik po pozakodeksowym prawie karnym, Wrocław 1999, s. 248, T.
L. Chruściel, M. Preiss-Mysłowska, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii.
Komentarz, Warszawa 2000, s. 257, S. Kosmowski, Podstawowe problemy
stosowania przepisów kryminalizujących nielegalny obrót narkotykami, Problemy
Prawa Karnego, 2004, nr 25, s. 35, T. Strogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu
narkomanii. Komentarz, Warszawa 2008, s. 373, K. Łucarz, A. Muszyńska, Ustawa
o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz Warszawa 2008, s., 480-481).
Jak podniósł Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 kwietnia 1999 r., K
36/98, OTK 24 1999, nr. 3, poz. 40, jednym z rudymentów zasady zaufania
obywatela do państwa i stosowanego przez nie prawa, jest to, że obywatel może
9
zakładać, iż treści obowiązującego prawa są dokładnie takie , jak to zostało
ustalone przez sądy, zwłaszcza gdy ustalenie to zostaje dokonane przez Sąd
Najwyższy.
Należy przy tym jednak pamiętać, że Sąd Najwyższy niejednokrotnie też
wskazywał, iż poglądy wyrażane w jego orzeczeniach – poza wypadkami
wskazanymi w ustawie – nie wiążą sądów orzekających w innych sprawach, gdyż
sąd karny samodzielnie rozstrzyga wszelkie zagadnienia. Warunkiem akceptacji
odmiennego stanowiska sądu powszechnego jest jednak logiczne i wyczerpujące
uzasadnienie wyrażanych ocen prawnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27
maja 2002 r., V KKN 188/00, OSNKW 2002, z. 11-12, poz. 113, postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 2007 r., V KK 287/07, LEX nr 332943). Jak
podkreślił Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 lutego 2012 r.,
P 20/10, OTK-A 2012, nr 15, poz. 2, uznanie roli orzecznictwa Sądu Najwyższego
w interpretacji litery prawa i dekodowania z niej norm prawnych znajduje oparcie w
przepisach Konstytucji RP (por. art. 183 ust. 1) i ustawy z dnia 23 listopada 2002 r.,
o Sądzie Najwyższym (por. art. 1 pkt 1 lit. a i b), zgodnie z którymi Sąd Najwyższy
jest powołany do zapewnienia w ramach sprawowanego nadzoru jednolitości
orzecznictwa sądów powszechnych. Jak słusznie wskazuje Prokurator Generalny w
uzasadnieniu kasacji, cyt. „rozpoznający niniejszą sprawę Sąd Apelacyjny, który
uznał stanowisko Sądu I instancji w tym zakresie za prawidłowe, nie wskazał
żadnych przekonywujących argumentów przemawiających za koniecznością
odstąpienia od poglądu wypracowanego w judykaturze i piśmiennictwie, gdyż za
takie nie mogą być uznane okoliczności podniesione w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku… Przeciwstawianie utrwalonemu stanowisku Sądu Najwyższego
rozbieżnego orzecznictwa sądów apelacyjnych jest w sposób oczywisty
nieuprawnione”.
W niniejszej sprawie poza sporem jest, że ujętą w zarzutach ilością
narkotyków, które wprowadził do obrotu S. C., można zaspokoić potrzeby prawie 3
tysięcy osób, a M. B. - potrzeby kilkuset osób. W tym kontekście niezrozumiały i
wyrażony z rażącą obrazą art. 56 § 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii jest pogląd, że oskarżeni ci dopuścili się jedynie
przestępstwa w typie podstawowym, tzn. z art. 56 § 1 tej ustawy.
10
Naruszenia wskazanego przepisu prawa karnego materialnego, w wyniku
jego błędnej wykładni, miały istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii zagrożone jest karą pozbawienia wolności od lat 2 do
12 i grzywną. Tymczasem M. B., jak już wspomniano, został skazany, za czyn z art.
56 ust. 1 tej ustawy w zw. z art. 12 k.k., na karę roku i 2 miesięcy pozbawienia
wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek po 20 zł.
S. C. został skazany, za czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., na karę
roku pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 30 stawek po 20 zł.
Sąd, skazując nadto S. C. za inne przestępstwa, a mianowicie z art. 279 § 1
k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 13 i 14
ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu
wyrobów tytoniowych wymierzył mu karę łączną roku i 8 miesięcy pozbawienia
wolności, a więc poniżej ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 56 ust. 3
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
Uwzględniając kasację, z przedstawionych powodów, Sąd Najwyższy – na
mocy art. 537 § 2 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok co do M. B. w całości, a co do S.
C. w zakresie przypisanego mu czynu z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii i rozstrzygnięć związanych z tym skazanemu (w tym
m.in. odnośnie kary łącznej), i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania. Rozpoznając ją ponownie, w postępowaniu odwoławczym,
Sąd Apelacyjny będzie, po myśli art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., związany
zapatrywaniami prawnymi wyrażonymi w niniejszym wyroku.