K 29/97
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
54
POSTANOWIENIE
z dnia 5 listopada 1997 r.
Sygn. akt K. 29/97
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki – przewodniczący
Krzysztof Kolasiński – sprawozdawca
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
Ferdynand Rymarz
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu 5 listopada 1997 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku pięćdziesięciu trzech posłów o stwierdzenie:
niezgodności art. 35, powiązanego z art. 7 pkt 5, 6, 7 i 9, art. 31 ust. 1 pkt 5, art. 37 i art. 38, a także art. 40, art. 41, art. 43 oraz art. 62 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153) z art. 1, art. 3, art. 67 i art. 70 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.)
p o s t a n o w i ł:
umorzyć postępowanie w sprawie.
Uzasadnienie:
29 sierpnia 1997 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek pięćdziesięciu trzech posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji, o stwierdzenie niezgodności art. 35, powiązanego z art. 7 pkt 5, 6, 7 i 9, art. 31 ust. 1 pkt 5, art. 37 i art. 38, a także art. 40, art. 41, art. 43 oraz art. 62 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153) z art. 1, art. 3, art. 67 i art. 70 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.).
Wnioskodawcy zarzucili niekonstytucyjność przepisu art. 35 ustawy z 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z uwagi na to, że uprawnienie ubezpieczonych i członków ich rodzin do zaopatrzenia w leki i materiały medyczne na warunkach określonych ustawą (leki podstawowe po wniesieniu niewielkiej opłaty ryczałtowej, leki uzupełniające lub wspomagające działanie leków podstawowych za odpłatnością w wysokości 30% albo 50% ceny leku), może być realizowane na podstawie recepty wystawionej wyłącznie przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. W ocenie wnioskodawców taka regulacja prawna narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, bowiem pozbawia osoby opłacające składkę na ubezpieczenie zdrowotne możliwości skorzystania ze służących im uprawnień w przypadku wyboru lekarza innego niż z ubezpieczenia społecznego. Regulacja taka – zdaniem wnioskodawców – godzi w konstytucyjną zasadę równości, bowiem w sposób nieuzasadniony różnicuje ubezpieczonych z uwagi na status wybranego przez nich lekarza – z systemu ubezpieczeń zdrowotnych lub spoza niego – jak i z tego powodu, że uprzywilejowuje lekarzy z ubezpieczenia zdrowotnego w stosunku do innych lekarzy, przyznając tylko tym pierwszym prawo wystawiania recept na leki, których koszty są refundowane aptekom. Takie zróżnicowanie lekarzy narusza także – zdaniem wnioskodawców – zasadę wolności wykonywania zawodu przez lekarzy spoza systemu ubezpieczeń zdrowotnych i przez to jest niezgodne z zasadami demokratycznego państwa prawa.
Prokurator Generalny , w piśmie które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 10 października 1997 r., nie podzielił stanowiska wnioskodawców uznając, że zaskarżony przepis nie jest niezgodny ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi.
19 października 1997 r. upłynęła II Kadencja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, na skutek czego wygasły mandaty posłów tej kadencji m.in. wnioskodawców. Zgodnie z utrwalonym przez Trybunał Konstytucyjny stanowiskiem (K. 3/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 1; K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30; K. 3/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 26), powoduje to utratę legitymacji do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w charakterze wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) do postępowania wszczętego przed wejściem w życie Konstytucji RP, tj. przed 17 października 1997 r., mają zastosowanie przepisy obowiązujące w dniu wszczęcia postępowania. Jednakże zarówno obowiązujące wówczas przepisy, a w szczególności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470 ze zm.) oraz art. 10 ust. 2 uchwały Sejmu z dnia 31 maja 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 39, poz. 184 ze zm.), jak i przepisy ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z 1997 r., art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 31 ust. 1, prowadzą do wniosku, że utrata legitymacji czynnej przez wnioskodawcę nie pozwala na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego zachodzi konieczność umorzenia postępowania.
Z tych względów Trybunał postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 5 listopada 1997 r.
Sygn. akt K. 29/97
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Lech Garlicki – przewodniczący
Krzysztof Kolasiński – sprawozdawca
Zdzisław Czeszejko-Sochacki
Ferdynand Rymarz
Błażej Wierzbowski
po rozpoznaniu 5 listopada 1997 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku pięćdziesięciu trzech posłów o stwierdzenie:
niezgodności art. 35, powiązanego z art. 7 pkt 5, 6, 7 i 9, art. 31 ust. 1 pkt 5, art. 37 i art. 38, a także art. 40, art. 41, art. 43 oraz art. 62 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153) z art. 1, art. 3, art. 67 i art. 70 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.)
p o s t a n o w i ł:
umorzyć postępowanie w sprawie.
Uzasadnienie:
29 sierpnia 1997 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek pięćdziesięciu trzech posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji, o stwierdzenie niezgodności art. 35, powiązanego z art. 7 pkt 5, 6, 7 i 9, art. 31 ust. 1 pkt 5, art. 37 i art. 38, a także art. 40, art. 41, art. 43 oraz art. 62 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153) z art. 1, art. 3, art. 67 i art. 70 przepisów konstytucyjnych utrzymanych w mocy na podstawie art. 77 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. o wzajemnych stosunkach między władzą ustawodawczą i wykonawczą Rzeczypospolitej Polskiej oraz o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 84, poz. 426 ze zm.).
Wnioskodawcy zarzucili niekonstytucyjność przepisu art. 35 ustawy z 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z uwagi na to, że uprawnienie ubezpieczonych i członków ich rodzin do zaopatrzenia w leki i materiały medyczne na warunkach określonych ustawą (leki podstawowe po wniesieniu niewielkiej opłaty ryczałtowej, leki uzupełniające lub wspomagające działanie leków podstawowych za odpłatnością w wysokości 30% albo 50% ceny leku), może być realizowane na podstawie recepty wystawionej wyłącznie przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. W ocenie wnioskodawców taka regulacja prawna narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, bowiem pozbawia osoby opłacające składkę na ubezpieczenie zdrowotne możliwości skorzystania ze służących im uprawnień w przypadku wyboru lekarza innego niż z ubezpieczenia społecznego. Regulacja taka – zdaniem wnioskodawców – godzi w konstytucyjną zasadę równości, bowiem w sposób nieuzasadniony różnicuje ubezpieczonych z uwagi na status wybranego przez nich lekarza – z systemu ubezpieczeń zdrowotnych lub spoza niego – jak i z tego powodu, że uprzywilejowuje lekarzy z ubezpieczenia zdrowotnego w stosunku do innych lekarzy, przyznając tylko tym pierwszym prawo wystawiania recept na leki, których koszty są refundowane aptekom. Takie zróżnicowanie lekarzy narusza także – zdaniem wnioskodawców – zasadę wolności wykonywania zawodu przez lekarzy spoza systemu ubezpieczeń zdrowotnych i przez to jest niezgodne z zasadami demokratycznego państwa prawa.
Prokurator Generalny , w piśmie które wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego 10 października 1997 r., nie podzielił stanowiska wnioskodawców uznając, że zaskarżony przepis nie jest niezgodny ze wskazanymi we wniosku przepisami konstytucyjnymi.
19 października 1997 r. upłynęła II Kadencja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, na skutek czego wygasły mandaty posłów tej kadencji m.in. wnioskodawców. Zgodnie z utrwalonym przez Trybunał Konstytucyjny stanowiskiem (K. 3/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 1; K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30; K. 3/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 26), powoduje to utratę legitymacji do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w charakterze wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) do postępowania wszczętego przed wejściem w życie Konstytucji RP, tj. przed 17 października 1997 r., mają zastosowanie przepisy obowiązujące w dniu wszczęcia postępowania. Jednakże zarówno obowiązujące wówczas przepisy, a w szczególności art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytucyjnym (tekst jednolity z 1991 r. Dz.U. Nr 109, poz. 470 ze zm.) oraz art. 10 ust. 2 uchwały Sejmu z dnia 31 maja 1985 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 39, poz. 184 ze zm.), jak i przepisy ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z 1997 r., art. 39 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 31 ust. 1, prowadzą do wniosku, że utrata legitymacji czynnej przez wnioskodawcę nie pozwala na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego zachodzi konieczność umorzenia postępowania.
Z tych względów Trybunał postanowił jak w sentencji.