Ts 76/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
54
POSTANOWIENIE
z dnia 24 czerwca 1998 r.
Sygn. Ts 76/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski – przewodniczący
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sprawozdawca
Andrzej Mączyński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Leokadii R. z 31 maja 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 8 maja 1998 roku
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Leokadii R., sporządzonej 8 maja 1998 r. zarzucono niezgodność z konstytucją art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464). Pełnomocnik skarżącej zarzucił, iż regulacja zawarta w tym przepisie zamyka skarżącej możliwość dochodzenia przez nią, na drodze sądowej, prawa własności gospodarstwa rolnego i uniemożliwia jej unieważnienie aktu własności ziemi, wydanego z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa. Jednocześnie pełnomocnik skarżącej wskazał na postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 24 marca 1998 r., jako na orzeczenie rozstrzygające o przysługujących skarżącej prawach lub wolnościach konstytucyjnych, stwierdzające w szczególności niedopuszczalność drogi sądowej.
Postanowieniem z 20 maja 1998 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 24 marca 1998 r. nie ma charakteru ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącej z uwagi na to, iż 14 kwietnia 1998 r. wniosła ona na to postanowienie zażalenie, które w chwili wnoszenia skargi konstytucyjnej nie zostało jeszcze rozpoznane.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie z 31 maja 1998 r. podkreślając w nim, iż skoro zakwestionowany przepis art. 63 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw zamyka jej drogę sądowego dochodzenia swoich praw, co gwarantuje art. 77 ust. 2 Konstytucji RP, to w takim razie uzasadnione jest odstępstwo od terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, w szczególności zaś skarga konstytucyjna może być wniesiona wcześniej.
Trybunał Konstytucyjny uznał, iż zażalenie skarżącej nie może być uwzględnione. Postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 20 maja 1998 r. uzasadnione było tym, iż nie został spełniony podstawowy konstytucyjny warunek dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania, wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. W sprawie skarżącej nie zapadło bowiem jeszcze ostateczne rozstrzygnięcie o przysługujących jej prawach konstytucyjnych, skoro z uwagi na wniesione przez skarżącą zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 24 marca 1998 r. postępowanie w jej sprawie nie zostało jeszcze zakończone. Ustalenia tego skarżąca w zażaleniu nie kwestionowała. Skarżąca, domagając się w tym zażaleniu odstąpienia od warunków przewidzianych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym pominęła fakt, iż warunek ostateczności rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych osoby składającej skargę konstytucyjną nie wynika ze wspomnianej ustawy, lecz bezpośrednio z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
W związku z powyższym należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia skarżącej na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 roku.
POSTANOWIENIE
z dnia 24 czerwca 1998 r.
Sygn. Ts 76/98
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski – przewodniczący
Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – sprawozdawca
Andrzej Mączyński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Leokadii R. z 31 maja 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 8 maja 1998 roku
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Leokadii R., sporządzonej 8 maja 1998 r. zarzucono niezgodność z konstytucją art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 107, poz. 464). Pełnomocnik skarżącej zarzucił, iż regulacja zawarta w tym przepisie zamyka skarżącej możliwość dochodzenia przez nią, na drodze sądowej, prawa własności gospodarstwa rolnego i uniemożliwia jej unieważnienie aktu własności ziemi, wydanego z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa. Jednocześnie pełnomocnik skarżącej wskazał na postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 24 marca 1998 r., jako na orzeczenie rozstrzygające o przysługujących skarżącej prawach lub wolnościach konstytucyjnych, stwierdzające w szczególności niedopuszczalność drogi sądowej.
Postanowieniem z 20 maja 1998 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 24 marca 1998 r. nie ma charakteru ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącej z uwagi na to, iż 14 kwietnia 1998 r. wniosła ona na to postanowienie zażalenie, które w chwili wnoszenia skargi konstytucyjnej nie zostało jeszcze rozpoznane.
Na postanowienie to skarżąca wniosła zażalenie z 31 maja 1998 r. podkreślając w nim, iż skoro zakwestionowany przepis art. 63 ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw zamyka jej drogę sądowego dochodzenia swoich praw, co gwarantuje art. 77 ust. 2 Konstytucji RP, to w takim razie uzasadnione jest odstępstwo od terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, w szczególności zaś skarga konstytucyjna może być wniesiona wcześniej.
Trybunał Konstytucyjny uznał, iż zażalenie skarżącej nie może być uwzględnione. Postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 20 maja 1998 r. uzasadnione było tym, iż nie został spełniony podstawowy konstytucyjny warunek dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania, wynikający z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. W sprawie skarżącej nie zapadło bowiem jeszcze ostateczne rozstrzygnięcie o przysługujących jej prawach konstytucyjnych, skoro z uwagi na wniesione przez skarżącą zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w K. z 24 marca 1998 r. postępowanie w jej sprawie nie zostało jeszcze zakończone. Ustalenia tego skarżąca w zażaleniu nie kwestionowała. Skarżąca, domagając się w tym zażaleniu odstąpienia od warunków przewidzianych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym pominęła fakt, iż warunek ostateczności rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych osoby składającej skargę konstytucyjną nie wynika ze wspomnianej ustawy, lecz bezpośrednio z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.
W związku z powyższym należało uznać za zasadną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnić zażalenia skarżącej na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 20 maja 1998 roku.