Ts 9/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:1 Dsn 357/98 Dsn 194/98/Wr II Ko 660/98
Pełny tekst orzeczenia
108
POSTANOWIENIE
z dnia 8 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 9/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sprawozdawca
Lech Garlicki
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z 26 marca 1999 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 marca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej
Adama U.,
p o s t a n a w i a:
uwzględnić zażalenie i nadać dalszy bieg skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Adama U., sporządzonej 25 stycznia 1999 r. zarzucono, iż art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego konstytucyjnego prawa do bezstronnego sądu w odniesieniu do działań prokuratorskich oraz zamykają skarżącemu drogę sądowej kontroli nad merytorycznymi decyzjami prokuratora zapadłymi w karnym postępowaniu przygotowawczym.
Skarżący wskazał, iż stosując powyższe przepisy Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w W. postanowieniami z 20 sierpnia 1998 r. (sygn. akt Dsn 194/98/Wr II, 1 Dsn 193/98/Wr II) nie uwzględnił zażaleń skarżącego na postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej w W.-S. z 20 czerwca 1998 r. (sygn. akt 1 Dsn 357/98 oraz 1 Dsn 1254/98) o umorzeniu prowadzonych przez tą prokuraturę dochodzeń.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 17 marca 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarga została złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie to zażalenie wniósł pełnomocnik skarżącego wskazując, iż Trybunał Konstytucyjny przyjął błędną datę ustania zawieszenia biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż zarządzenie z 21 grudnia 1998 r. (sygn. akt II Ko 660/98) o ustanowieniu adwokata celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, dołączone do przedmiotowej skargi wniesionej 28 stycznia 1999 r., doręczono Redakcji Prasowej biuletynu studenckiego Politechniki w W. “S”, co zostało potwierdzone przez jej redaktora naczelnego. Zarządzenia nie doręczono natomiast skarżącemu Adamowi U. Skarżący zwrócił się pismem z 22 lutego 1999 r. do Sądu Rejonowego dla W.-S. – II Wydział Karny o doręczenie przedmiotowego zarządzenia, co formalnie nastąpiło 26 marca 1999 r. i w tym dniu ustało zawieszenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. W takiej sytuacji termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upływał w dniu 1 kwietnia 1999 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Ograniczając się do okoliczności, która stanowiła podstawę nie nadania biegu skardze konstytucyjnej, tj. uchybienia dwumiesięcznego terminu do złożenia tej skargi, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że istotnie doręczenie zarządzenia miało miejsce 26 marca 1999 r., a nie 30 grudnia 1998 r., jak przyjął to Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 17 marca 1999 roku.
Z tego też względu, nie wnikając w dalsze kwestie, które nie były podstawą zaskarżonego postanowienia i do których nie mógł się ustosunkować skarżący, należało postanowić jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 8 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 9/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sprawozdawca
Lech Garlicki
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia z 26 marca 1999 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 marca 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej
Adama U.,
p o s t a n a w i a:
uwzględnić zażalenie i nadać dalszy bieg skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Adama U., sporządzonej 25 stycznia 1999 r. zarzucono, iż art. 413 § 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) oraz art. 9 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 556 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz z art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy pozbawiają skarżącego konstytucyjnego prawa do bezstronnego sądu w odniesieniu do działań prokuratorskich oraz zamykają skarżącemu drogę sądowej kontroli nad merytorycznymi decyzjami prokuratora zapadłymi w karnym postępowaniu przygotowawczym.
Skarżący wskazał, iż stosując powyższe przepisy Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w W. postanowieniami z 20 sierpnia 1998 r. (sygn. akt Dsn 194/98/Wr II, 1 Dsn 193/98/Wr II) nie uwzględnił zażaleń skarżącego na postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej w W.-S. z 20 czerwca 1998 r. (sygn. akt 1 Dsn 357/98 oraz 1 Dsn 1254/98) o umorzeniu prowadzonych przez tą prokuraturę dochodzeń.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 17 marca 1999 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarga została złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie to zażalenie wniósł pełnomocnik skarżącego wskazując, iż Trybunał Konstytucyjny przyjął błędną datę ustania zawieszenia biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż zarządzenie z 21 grudnia 1998 r. (sygn. akt II Ko 660/98) o ustanowieniu adwokata celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, dołączone do przedmiotowej skargi wniesionej 28 stycznia 1999 r., doręczono Redakcji Prasowej biuletynu studenckiego Politechniki w W. “S”, co zostało potwierdzone przez jej redaktora naczelnego. Zarządzenia nie doręczono natomiast skarżącemu Adamowi U. Skarżący zwrócił się pismem z 22 lutego 1999 r. do Sądu Rejonowego dla W.-S. – II Wydział Karny o doręczenie przedmiotowego zarządzenia, co formalnie nastąpiło 26 marca 1999 r. i w tym dniu ustało zawieszenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. W takiej sytuacji termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upływał w dniu 1 kwietnia 1999 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.
Ograniczając się do okoliczności, która stanowiła podstawę nie nadania biegu skardze konstytucyjnej, tj. uchybienia dwumiesięcznego terminu do złożenia tej skargi, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że istotnie doręczenie zarządzenia miało miejsce 26 marca 1999 r., a nie 30 grudnia 1998 r., jak przyjął to Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 17 marca 1999 roku.
Z tego też względu, nie wnikając w dalsze kwestie, które nie były podstawą zaskarżonego postanowienia i do których nie mógł się ustosunkować skarżący, należało postanowić jak na wstępie.