Ts 52/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
140
POSTANOWIENIE
z dnia 1 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 52/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mikołaja B., w sprawie zgodności:
art. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 4, poz. 25), art. 19 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) oraz art. 5 Konwencji między Rządem PRL i Rządem ZSRR w sprawie uregulowania obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie (Dz.U. Nr 32, poz. 143) z art. 34 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Mikołaja B. złożonej 9 kwietnia 1999 r. zarzucono, że art. 4 ustawy z 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, art. 19 ustawy z 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim oraz art. 5 Konwencji między Rządem PRL i Rządem ZSRR w sprawie uregulowania obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie stanowią rażące naruszenie art. 34 Konstytucji RP, albowiem przepisy te stały się podstawą do bezprawnego odebrania – bez zgody zainteresowanych, tj. skarżącego i jego rodziców – obywatelstwa polskiego osobom, które urodziły się jako obywatele polscy.
27 sierpnia 1997 r. skarżący zwrócił się do wojewody w K. z wnioskiem o wydanie poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego. Decyzją z 17 września 1997 r. wojewoda odmówił skarżącemu stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego. Rozpatrując odwołanie skarżącego od powyższej decyzji, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z 28 kwietnia 1998 r. uchylił zaskarżoną decyzję wojewody w całości i odmówił wydania poświadczenia stwierdzającego posiadanie obywatelstwa polskiego. Skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oddalił Naczelny Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 16 grudnia 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Zamykający w niniejszej sprawie tok instancji wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z 16 grudnia 1998 r. został skarżącemu doręczony 2 lutego 1999 r., natomiast skarga konstytucyjna została złożona dopiero 9 kwietnia 1999 r., tym samym należy stwierdzić, że nie został zachowany zawity dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
Jednym z ustawowych warunków określających dopuszczalność wnoszenia skargi konstytucyjnej jest uiszczenie wpisu, pobieranego na podstawie art. 46 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Z tego też względu, skierowana do Trybunału Konstytucyjnego 24 marca 1999 r. skarga – z uwagi na nie uiszczenie wpisu – została skarżącemu zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 marca 1999 roku.
W myśl § 2 i § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej (Dz.U. Nr 126, poz. .809), skarżący ma obowiązek uiścić wpis bez uprzedniego wezwania, a w razie braku wpisu skarga konstytucyjna podlega zwrotowi. Z treści art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 130 § 2 kpc wynika, że skarga konstytucyjna zwrócona ze względu na brak uiszczenia wpisu nie wywołuje żadnych skutków prawnych, nie przerywa również biegu dwumiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Biorąc więc pod uwagę, iż za datę wpływu skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego należy uznać dzień 9 kwietnia 1999 r. (data nadania skargi konstytucyjnej wraz z uiszczonym wpisem), tym samym stwierdzić należało przekroczenie zakreślonego ustawowo dwumiesięcznego terminu do jej wniesienia.
Mając powyższe na względzie należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 1 czerwca 1999 r.
Sygn. Ts 52/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Stefan J. Jaworski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mikołaja B., w sprawie zgodności:
art. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 4, poz. 25), art. 19 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim (Dz.U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) oraz art. 5 Konwencji między Rządem PRL i Rządem ZSRR w sprawie uregulowania obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie (Dz.U. Nr 32, poz. 143) z art. 34 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643)
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Mikołaja B. złożonej 9 kwietnia 1999 r. zarzucono, że art. 4 ustawy z 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, art. 19 ustawy z 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim oraz art. 5 Konwencji między Rządem PRL i Rządem ZSRR w sprawie uregulowania obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie stanowią rażące naruszenie art. 34 Konstytucji RP, albowiem przepisy te stały się podstawą do bezprawnego odebrania – bez zgody zainteresowanych, tj. skarżącego i jego rodziców – obywatelstwa polskiego osobom, które urodziły się jako obywatele polscy.
27 sierpnia 1997 r. skarżący zwrócił się do wojewody w K. z wnioskiem o wydanie poświadczenia posiadania obywatelstwa polskiego. Decyzją z 17 września 1997 r. wojewoda odmówił skarżącemu stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego. Rozpatrując odwołanie skarżącego od powyższej decyzji, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z 28 kwietnia 1998 r. uchylił zaskarżoną decyzję wojewody w całości i odmówił wydania poświadczenia stwierdzającego posiadanie obywatelstwa polskiego. Skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oddalił Naczelny Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z 16 grudnia 1998 roku.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
W myśl art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Zamykający w niniejszej sprawie tok instancji wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z 16 grudnia 1998 r. został skarżącemu doręczony 2 lutego 1999 r., natomiast skarga konstytucyjna została złożona dopiero 9 kwietnia 1999 r., tym samym należy stwierdzić, że nie został zachowany zawity dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
Jednym z ustawowych warunków określających dopuszczalność wnoszenia skargi konstytucyjnej jest uiszczenie wpisu, pobieranego na podstawie art. 46 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Z tego też względu, skierowana do Trybunału Konstytucyjnego 24 marca 1999 r. skarga – z uwagi na nie uiszczenie wpisu – została skarżącemu zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 marca 1999 roku.
W myśl § 2 i § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. w sprawie wysokości oraz zasad pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej (Dz.U. Nr 126, poz. .809), skarżący ma obowiązek uiścić wpis bez uprzedniego wezwania, a w razie braku wpisu skarga konstytucyjna podlega zwrotowi. Z treści art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 130 § 2 kpc wynika, że skarga konstytucyjna zwrócona ze względu na brak uiszczenia wpisu nie wywołuje żadnych skutków prawnych, nie przerywa również biegu dwumiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Biorąc więc pod uwagę, iż za datę wpływu skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego należy uznać dzień 9 kwietnia 1999 r. (data nadania skargi konstytucyjnej wraz z uiszczonym wpisem), tym samym stwierdzić należało przekroczenie zakreślonego ustawowo dwumiesięcznego terminu do jej wniesienia.
Mając powyższe na względzie należy odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.