Pełny tekst orzeczenia

182

POSTANOWIENIE
z dnia 8 września 1999 r.
Sygn. Ts 87/99


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Lech Garlicki


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Hieronima D., w sprawie zgodności:
art. 18 ust. 5, art. 19 oraz art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz.U. Nr 86, poz. 504 ze zm.) z art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Hieronima D. sporządzonej 26 czerwca 1999 r., zarzucono niezgodność art. 18 ust. 5, art. 19 oraz art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 1990 r. o łączności (Dz.U. Nr 86, poz. 504 ze zm.) z art. 65 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy ograniczają jego konstytucyjne prawo do swobodnego wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy powodując, iż nie mógł on kontynuować działalności gospodarczej w dziedzinie telekomunikacji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 lipca 1999 r. pełnomocnik skarżącego wezwany został do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie, które ze wspomnianych w tej skardze rozstrzygnięć organów władzy publicznej traktuje za orzeczenie naruszające przysługujące mu prawo do swobodnego wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy.
W wyznaczonym do tego terminie pełnomocnik skarżącego nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej. Braków tych nie usunęło także pismo skarżącego z 2 sierpnia 1999 r., w którym odnosząc się do wezwania zawartego w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 23 lipca 1999 r. stwierdził jedynie, iż “naruszenie przysługującego (...) prawa do swobodnego wykonywania zawodu i wyboru miejsca pracy (...) łączy przede wszystkim z wadliwą treścią art. 38 ustawy o łączności. Umożliwiło to Ministerstwu Łączności poprzez zaniechanie inicjatywy ustawodawczej (...) i wykorzystanie uprawnień monopolistycznych TPSA, wyeliminować wielu NOL (niezależnych operatorów lokalnych) i przekazać większość kraju w tym zakresie głównie dla dwóch spółek”.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP prawo do złożenia skargi konstytucyjnej przysługuje temu, czyje prawa lub wolności konstytucyjne zostały naruszone poprzez wydanie na podstawie zakwestionowanego w tej skardze aktu normatywnego ostatecznego orzeczenia przez organ władzy publicznej. Wskazanie tego orzeczenia umożliwia dopiero weryfikację interesu prawnego skarżącego w domaganiu się od Trybunału Konstytucyjnego orzeczenia o zgodności z konstytucją określonego aktu normatywnego. Brak takiego wskazania uniemożliwia ową ocenę i powoduje, iż ze względów formalnych skarga konstytucyjna nie może zostać merytorycznie rozpoznana.
Ponieważ skarżący w niniejszej sprawie, pomimo wezwania, nie usunął braku formalnego wniesionej przez siebie skargi konstytucyjnej, należało na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1999 r. o Trybunale Konstytucyjnym odmówić nadania jej dalszego biegu.