Pełny tekst orzeczenia

44





POSTANOWIENIE

z dnia 17 marca 1999 r.

Sygn. Ts 117/98




Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki – przewodniczący
Teresa Dębowska-Romanowska – sprawozdawca
Krzysztof Kolasiński


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia Bogusława B. z 30 października 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 października 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z 18 sierpnia 1998 r.


p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.




Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Bogusława B., sporządzonej 18 sierpnia 1998 r. zarzucono, iż rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 września 1991 r. w sprawie postępowania dotyczącego pozbawienia prawa wykonywania zawodu lekarza z powodu niezdolności do jego wykonywania (Dz.U. Nr 83, poz. 379) jest niezgodne z art. 24, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45, art. 47, art. 65 ust. 1 w związku z art. 1, 2 i 5 Konstytucji RP.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane rozporządzenie narusza jego prawa z uwagi na to, iż nie reguluje w sposób dostateczny kwestii zawieszenia prawa do wykonywania zawodu oraz procedury z tym związanej.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane rozporządzenie Okręgowa Rada Lekarska w L. uchwałą z 29 grudnia 1993 r. zawiesiła prawo skarżącego do wykonywania zawodu lekarza. Decyzję tę podtrzymało w mocy Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej uchwałą z 19 października 1994 r. Zdaniem skarżącego, ostatecznym rozstrzygnięciem w jego sprawie jest natomiast pismo Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 1998 r. odmawiające złożenia rewizji nadzwyczajnej od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 września 1997 r. odrzucającego skargę na bezczynność Okręgowej Rady Lekarskiej w L., która nie ustosunkowała się do wniosków skarżącego o zweryfikowanie swojej uchwały w sprawie zawieszenia prawa do wykonywania zawodu lekarza.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 13 października 1998 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na to, iż wskazane przez skarżącego pismo Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 czerwca 1998 r. nie nosi znamion ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, a nadto podstawę jego wydania nie stanowiły zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 2 września 1991 roku.
Na postanowienie to zażalenie wniósł pełnomocnik skarżącego stwierdzając, iż jego zdaniem pismo Prezesa NSA z 23 czerwca 1998 r. zawierające odmowę wystąpienia z rewizją nadzwyczajną może być uznane za “inne rozstrzygnięcie” w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Nieuwzględnienie wniosku o wystąpienie z rewizją nadzwyczajną nie może być traktowane jako “inne ostateczne rozstrzygnięcie” w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z uwagi na to, iż przepis ten łączy owo pojęcie z wymogiem wyczerpania toku instancji. Dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej należy więc liczyć od daty doręczenia skarżącemu tego wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, które zakończyło tok instancji w sprawie orzeczenia odnoszącego się do konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego. Odmowa wystąpienia przez Prezesa NSA z rewizją nadzwyczajną nie jest rozstrzygnięciem należącym do toku instancji w sprawie administracyjnej.
Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje pogląd wyrażony w zaskarżonym postanowieniu z 13 października 1998 r., iż wbrew twierdzeniom skarżącego pismo Prezesa NSA z 23 czerwca 1998 r. nie miało także charakteru orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Nie tylko bowiem nie odnosiło się do praw lub wolności konstytucyjnych skarżącego, lecz ponadto nie zostało ono wydane na podstawie przepisów zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej aktu normatywnego.
W tym stanie rzeczy, należało uznać postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 października 1998 r. o odmowie nadania skardze dalszego biegu, a także przyczyny tej odmowy za zasadne i nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.