Ts 110/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
16
POSTANOWIENIE
z dnia 6 września 2000 r.
Sygn. Ts 110/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marianny M., w sprawie zgodności:
art. 21 ust. 2 pkt 4 lit.c ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Marianny M. z 10 sierpnia 2000 r. zarzucono, iż art. 21 ust. 2 pkt 4 lit.c ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej, zakwestionowana regulacja pozbawiając jej uprawnień przysługujących wdowie po kombatancie, narusza zasadę ochrony praw słusznie nabytych a ponadto prowadzi do dyskryminacji oraz naruszenia zasady równości wobec prawa.
Skarżąca wskazała, iż decyzją z 31 stycznia 2000 r. (Nr WU-5/K0536/W-539409/2035/00) Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił skarżącej przyznania uprawnień przysługujących wdowie po kombatancie. Decyzję tę Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy kolejną decyzją z 7 marca 2000 r. (Nr WU-V/K0536/W-539409/002/2000). Skarga na tę decyzję złożona do Naczelnego Sądu Administracyjnego została odrzucona przez ten sąd postanowieniem z 2 czerwca 2000 r. (sygn. akt V SA 849/00) z uwagi na nieuiszczenie wpisu stałego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącą przysługujących jej w ramach toku instancji środków odwoławczych lub innych środków zaskarżenia. Jak już wielokrotnie wyjaśniał to Trybunał Konstytucyjny w sprawach administracyjnych, o wyczerpaniu toku instancji w rozumieniu wspomnianego art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym można mówić dopiero wówczas, gdy skarżący uzyskał merytoryczne rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach, w których przysługuje skarga do tego sądu (por. postanowienia TK z: 23 lutego 1999 r., Ts 14/99, OTK ZU Nr 2/1999, poz. 14; 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 17; 17 marca 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19; 12 sierpnia 1998 r., Ts 62/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 73; 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104; 1 lipca 1999 r., Ts 64/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 10). Pojęcie wyczerpania toku instancji ma bowiem w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym znaczenie swoiste i obejmuje tok postępowania administracyjno-sądowego. Dopiero bowiem po wyczerpaniu tak rozumianego toku instancji spełniona zostaje przesłanka “ostateczności” orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, warunkująca merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej.
W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, wspomniany powyżej warunek wyczerpania toku instancji nie został spełniony. Skarżąca nie złożyła bowiem do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi spełniającej wymogi jej merytorycznego rozpoznania. W szczególności sporządzona w jej imieniu przez adwokata skarga nie została należycie opłacona, a przez to została przez sąd odrzucona. W takiej sytuacji nie można przyjąć, iż skarżąca wyczerpała przysługujące jej w ramach toku instancji administracyjno-sądowej środki zaskarżenia, bowiem z przyczyn przez nią zawinionych nie doszło do rozpatrzenia tej skargi.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 6 września 2000 r.
Sygn. Ts 110/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Krzysztof Kolasiński
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marianny M., w sprawie zgodności:
art. 21 ust. 2 pkt 4 lit.c ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Marianny M. z 10 sierpnia 2000 r. zarzucono, iż art. 21 ust. 2 pkt 4 lit.c ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej, zakwestionowana regulacja pozbawiając jej uprawnień przysługujących wdowie po kombatancie, narusza zasadę ochrony praw słusznie nabytych a ponadto prowadzi do dyskryminacji oraz naruszenia zasady równości wobec prawa.
Skarżąca wskazała, iż decyzją z 31 stycznia 2000 r. (Nr WU-5/K0536/W-539409/2035/00) Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił skarżącej przyznania uprawnień przysługujących wdowie po kombatancie. Decyzję tę Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych utrzymał w mocy kolejną decyzją z 7 marca 2000 r. (Nr WU-V/K0536/W-539409/002/2000). Skarga na tę decyzję złożona do Naczelnego Sądu Administracyjnego została odrzucona przez ten sąd postanowieniem z 2 czerwca 2000 r. (sygn. akt V SA 849/00) z uwagi na nieuiszczenie wpisu stałego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącą przysługujących jej w ramach toku instancji środków odwoławczych lub innych środków zaskarżenia. Jak już wielokrotnie wyjaśniał to Trybunał Konstytucyjny w sprawach administracyjnych, o wyczerpaniu toku instancji w rozumieniu wspomnianego art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym można mówić dopiero wówczas, gdy skarżący uzyskał merytoryczne rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach, w których przysługuje skarga do tego sądu (por. postanowienia TK z: 23 lutego 1999 r., Ts 14/99, OTK ZU Nr 2/1999, poz. 14; 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 17; 17 marca 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19; 12 sierpnia 1998 r., Ts 62/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 73; 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104; 1 lipca 1999 r., Ts 64/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 10). Pojęcie wyczerpania toku instancji ma bowiem w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym znaczenie swoiste i obejmuje tok postępowania administracyjno-sądowego. Dopiero bowiem po wyczerpaniu tak rozumianego toku instancji spełniona zostaje przesłanka “ostateczności” orzeczenia o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, warunkująca merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej.
W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, wspomniany powyżej warunek wyczerpania toku instancji nie został spełniony. Skarżąca nie złożyła bowiem do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargi spełniającej wymogi jej merytorycznego rozpoznania. W szczególności sporządzona w jej imieniu przez adwokata skarga nie została należycie opłacona, a przez to została przez sąd odrzucona. W takiej sytuacji nie można przyjąć, iż skarżąca wyczerpała przysługujące jej w ramach toku instancji administracyjno-sądowej środki zaskarżenia, bowiem z przyczyn przez nią zawinionych nie doszło do rozpatrzenia tej skargi.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.