Pełny tekst orzeczenia

287

POSTANOWIENIE
z dnia 14 września 2000 r.

Sygn. Ts 104/00



Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Ciemniewski

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Stowarzyszenia Ch.K.W. o P.W. i S., w sprawie zgodności:
dekretu Rady Ministrów z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279) z art. 8, art. 9, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 37, art. 64 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 oraz art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:

3 sierpnia 2000 r. do Trybunału Konstytucyjnego wystąpiło ze skargą konstytucyjną stowarzyszenie Ch.K.W. o P.W. i S., reprezentowane przez radcę prawnego Tadeusza P. Przedmiotem skargi uczyniono dekret Rady Ministrów z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (dalej: dekret), zarzucając niezgodność zawartych w nim przepisów z art. 8, art. 9, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 37, art. 64 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 oraz art. 87 ust. 1 Konstytucji RP. W uzasadnieniu skargi stwierdzono, że dekret jest aktem nieważnym, wydanym bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa, tymczasem na jego podstawie nadal podejmowane są przez prezydenta miasta decyzje administracyjne. Jako ostateczne rozstrzygnięcie wskazano w skardze pismo prezydenta miasta z 20 marca 2000 r. W piśmie tym poinformowano Prezesa Zarządu Stowarzyszenia o podstawach prawnych wydawanych decyzji dotyczących zwrotu nieruchomości w mieście byłym właścicielom lub ich spadkobiercom.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze konstytucyjnej stowarzyszenia nie może być nadany dalszy bieg, albowiem nie spełnia ona prawnych przesłanek dopuszczalności występowania z tego rodzaju środkiem ochrony praw.
Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 konstytucji warunkiem dopuszczalności występowania ze skargą konstytucyjną jest wskazanie ostatecznego orzeczenia naruszającego konstytucyjne prawa, wolności lub obowiązki skarżącego, które wydane zostało na podstawie kwestionowanych w skardze przepisów. Ustawowym rozwinięciem tego unormowania jest treść art. 47 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, zgodnie z którym obowiązkiem skarżącego jest dołączenie do skargi wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, z podaniem daty jego doręczenia, wydanego na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Konsekwencją powyższych unormowań jest więc wykluczenie dopuszczalności prowadzenia postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej, w której nie doszło do wskazania aktu zastosowania zaskarżonych przepisów.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w niniejszym postępowaniu omówione wyżej przesłanki nie zostały zrealizowane. Załączone do skargi konstytucyjnej pismo prezydenta miasta z 20 marca 2000 r. nie może być uznane za orzeczenie (decyzję), które naruszałoby konstytucyjne prawa skarżącego. Zakwestionowane przepisy dekretu nie były również normatywną podstawą jego wydania. Z treści pisma z 20 marca 2000 r. wynika jednoznacznie, iż zawiera ono jedynie wyjaśnienie skierowane do władz stowarzyszenia dotyczące podstaw prawnych podejmowanych przez prezydenta miasta indywidualnych rozstrzygnięć w sprawach zwrotu nieruchomości w mieście byłym właścicielom lub ich spadkobiercom. Jedną z takich podstaw jest zakwestionowany przez skarżących dekret. Z faktu jego wymienienia w treści powyższego pisma w żaden sposób nie wynika jednakże, aby to właśnie przepisy dekretu stanowiły podstawę prawną wyjaśnienia prezydenta miasta. Dla dopuszczalności prowadzenia merytorycznego postępowania w sprawie niniejszej skargi konstytucyjnej nie jest natomiast wystarczające ogólne jedynie wskazanie, iż zakwestionowane przepisy dekretu mogą stanowić podstawę prawną decyzji wydawanych w indywidualnych sprawach.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, treść powołanego wyżej pisma prezydenta miasta nie wskazuje również w żaden sposób, aby powodowało ono naruszenie konstytucyjnych praw, wolności bądź obowiązków skarżącego. Skutku takiego nie może wywołać bowiem samo jedynie ogólne wyjaśnienie i sprecyzowanie podstawy prawnej rozstrzygnięć podejmowanych w indywidualnych sprawach.

Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.