Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o emeryturę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach Wydziału VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 lipca 2012 r. sygn. akt VI U 94/12

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 1394/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w Kielcach Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną przez J. S. decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. z dnia 16 grudnia 2011 r. i przyznał mu emeryturę od dnia 1 stycznia 2012 r.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca J. S., ur. (...), po raz pierwszy z wnioskiem o emeryturę wystąpił w dniu 5 kwietnia 2011 r. i uzyskał decyzja odmowną (z dnia 26 kwietnia 2011 r.), a wyrokiem z dnia 12 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy w Kielcach oddalił jego odwołanie (do sygn. akt VI U 738/11) od tej decyzji z uwagi na pozostanie przez niego w stosunku pracy. Z ponownym wnioskiem o emeryturę wnioskodawca wystąpił w dniu 30 listopada 2011 r. Jego łączny okres składkowy i nieskładkowy na dzień 1 stycznia 1999 r., uwzględniony przez organ rentowy, wynosi 31 lat, 7 miesięcy i 2 dni, w tym 2 lata 1 miesiąc i 1 dzień pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył okresy zatrudnienia od dnia 15 września 1970 r. do 20 kwietnia 1971 r., od dnia 13 czerwca 1973 r. do 7 grudnia 1974 r. Obecnie wnioskodawca nie pozostaje w zatrudnieniu, a jego ostatni stosunek pracy łączący go z Przedsiębiorstwem (...) sp. z o.o. ustał z dniem 31 grudnia 2011 r.

Ponadto ustalił Sąd Okręgowy, że w okresie od dnia 26 sierpnia 1968 r. do 17 grudnia 1968 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) S.A w K. jako kokilarz, co potwierdzono w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 października 2010 r., w którym podano, że wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę ujętą w wykazie A dział III poz. 43 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.). W okresie od dnia 13 grudnia 1974 r. do 31 stycznia 1984 r. wnioskodawca był zatrudniony w (...) w W. Zakład w N. (...) M., jako monter spawacz maszyn i urządzeń przemysłowych. Pracował wtedy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy remontach maszyn i urządzeń cementu i wapna. Zakład ten zajmował się remontami urządzeń produkującymi cement i wapno (np. młynami do mielenia kamienia, klinkieru, pakowaczek do pakowania cementu, kruszarki do kruszenia kamienia, przenośników kubełkowych). W tym charakterze wnioskodawca pracował zarówno na powierzchni jak i na wysokościach. Pracował w brygadzie, w skład której wchodził spawacz, monter i pomocnik montera. Wnioskodawca musiał sobie przygotować pracę do spawania. Przez pewien czas był także brygadzistą ale brygadzistą pracującym. Wykonywał konserwację tych urządzeń i agregatów ale przeważnie zajmował się remontami i demontażem zużytych urządzeń i montażem nowych (np. gdy zużył się podajnik, taśmociąg, bębny wycinał zużyty i wstawiał nowy). Wykonując tą pracę używał palnika acetylenowego i spawarki. Gdy remontowana była uszkodzona nitka techniczna rurociągu i druga pracowała panowało wówczas duże zapylenie (pracownicy, w tym wnioskodawca pracowali w maskach). Remontowane były też rurociągi na silosach cementu i mączki na wysokości 40 m. Wnioskodawca pracował w Cementowni (...), M., N., B. – W., T.. Następnie w okresie od dnia 23 kwietnia 1987 r. do 10 sierpnia 1990 r. wnioskodawca był zatrudniony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...)-K. jako monter konstrukcji stalowych. W powyższym okresie pracował wC.przy budowie szklarni wysokich i hali. Stawiał również mostowania na budynku fabryki leków. W czasie tego zatrudnienia wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od 1 dnia stycznia 1988 r. do 31 marca 1988 r. Nadto w okresie od dnia 10 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1995 r. wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie (...) S.A jako spawacz. W ramach tego zatrudnienia wnioskodawca pracował na kontrakcie wA.przy budowach obiektów mieszkaniowych i użytku publicznego. Spawał rury do centralnego ogrzewania i nie pracował jako monter (pracę do spawania przygotowywał mu monter).

Powyższe ustalenia Sąd Okręgowy poczynił w oparciu zeznania świadków S. J., J. G. i A. D., jak też zeznania wnioskodawcy, a także akta rentowe wnioskodawcy oraz akta jego osobowe z okresu zatrudnienia w (...) S.A. i (...) w W. i świadków dokumentacje zalegającą w aktach do sygn. akt VI U 738/11.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy przytoczył treść art. 184 ust. 1 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) i wywiódł, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego m.in. w art. 32 (tj. 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn), jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn (tj. co najmniej 15 lat ) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (tj. co najmniej 25 lat dla mężczyzn i 20 lat dla kobiet). Wnioskodawca J. S. osiągnął wiek 60 lat oraz posiada ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym również ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W ocenie Sądu Okręgowego, do stażu pracy wnioskodawczyni w szczególnych warunkach należy bowiem zaliczyć zakwestionowane przez organ rentowy okresy zatrudnienia w (...) w W. Zakład w N. (...) M. (od dnia 13 grudnia 1974 r. do 31 stycznia 1984 r.), w (...) - (...) S.A (od 23 kwietnia 1987 r. do 10 sierpnia 1990 r.) oraz w Przedsiębiorstwie (...)S.A (od dnia 10 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1995 r.). W ramach pierwszego z tych okresów (w (...) w W.) wnioskodawca przez cały czas pracował jako monter-spawacz maszyn i urządzeń przemysłowych, a wykonując tą pracę używał palnika acetylenowego i spawarki. Stanowisko takie zostało zaś ujęte w wykazie A dział XIV poz. 25 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., gdzie wymieniono prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Także w okresie zatrudnienia w (...) - (...) S.A oraz w Przedsiębiorstwie (...) S.A wnioskodawca pracował jako monter oraz spawacz. Takie prace wymieniono zostały wykazie A dział XIV poz. 12 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia jako prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo wodorowym. Sąd Okręgowy uznał również, że praca wnioskodawcy w okresie od 26 sierpnia 1968 r. do 17 grudnia 1968 r. w (...) S.A w K. na stanowisku kokilarza kwalifikuje się jako praca w szczególnych warunkach. Zatrudnienie to zostało prawidłowo przez wnioskodawcę udokumentowane przedłożonym świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 1 października 2010 r., a jego stanowisko pracy figuruje w omawianym w wykazie A dział III poz. 43. Uznał w konsekwencji Sąd Okręgowy, że wnioskodawca posiada ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach i spełnił wszystkie przesłanki wymagane do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku w trybie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i dlatego też odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Apelację od powyższego wyroku Sądu Okręgowego wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.. Zaskarżając go w całości zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to art. 184 w zw. z art. 32 oraz art. 100 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227, ze zm.) w zw. z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r. Nr 8 poz. 43 ze zm.) i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelujący podniósł m.in., że wnioskodawca nie spełnił warunków wymaganych do nabycia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Na dzień złożenia wniosku o emeryturę, a także w dacie decyzji odmownej nie rozwiązał bowiem stosunku pracy. Ponadto nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. W ocenie apelującego Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie przyjął, iż w spornych okresach zatrudnienia wnioskodawca pracował na stanowiskach wymienionych w wykazie prac wykonywanych w szczególnych warunkach ujętych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W szczególności Sąd pierwszej instancji w sposób dowolny w porównaniu z wpisem w świadectwie pracy przekwalifikował stanowisko pracy wnioskodawcy w (...) w W.. Za co do okresu zatrudnienia w ” (...)” S.A brak jest ustaleń, czy wykonywana przez wnioskodawcę praca była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast praca wnioskodawcy w (...) S.A. K. była przez niego wykonywana przed ukończeniem 18 roku życia i jako praca młodocianego nie podlega zaliczeniu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca J. S. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Podniósł m.in., że apelujący bezpodstawnie zarzuca, iż nie rozwiązał stosunku pracy, albowiem od dnia 31 grudnia 2011 r. nie pozostaje już w zatrudnieniu w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o., co udokumentował świadectwem pracy. Zdaniem wnioskodawcy bezzasadne są również zarzuty apelacji kwestionujące ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji w zakresie spornych okresów zatrudnienia. Przeprowadzone zostało wszechstronne postępowanie dowodowe, w tym z dokumentacji pracowniczej oraz zeznań świadków, które pozwoliło Sądowi pierwszej instancji na ustalenie, iż we wszystkich spornych okresach faktycznie wykonywał pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżony wyrok oparty został na prawidłowych ustaleniach faktycznych i odpowiada prawu.

W rozpoznawanej sprawie spór ogniskował się wokół dwóch kwestii, po pierwsze, czy wnioskodawca J. S. spełnił wymagany art. 184 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153 poz. 1227 ze zm.) warunek do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury w postaci rozwiązania stosunku pracy. Po drugie zaś, czy posiada on ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a w tym zakresie, czy do tego stażu pracy należało zaliczyć okres zatrudnienia w (...) S.A w K. (od dnia 26 sierpnia 1968 r. do 17 grudnia 1968 r.), w (...) w W. Zakład w N. (...) M. (od dnia 13 grudnia 1974 r. do 31 stycznia 1984 r.) oraz w Przedsiębiorstwie (...) S.A (od dnia 10 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1995 r.).

Odnosząc się do pierwszej kwestii apelujący zarzucił, że rozwiązanie stosunku pracy winno było nastąpić najpóźniej w dacie wydania decyzji w przedmiocie prawa do emerytury, a bez znaczenia jest, czy nastąpiło to w okresie późniejszym, np. w dacie wyrokowania w sprawie z odwołania od decyzji odmawiającej ustalenia prawa do emerytury. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, stanowiska tego nie podziela.

Trafnie w apelacji zauważono, że przedmiotem oceny w postępowaniu sądowym wszczętym na skutek odwołania od decyzji organu rentowego jest prawidłowość i legalność decyzji w dacie jej wydania, a nie ocena jej prawidłowości w stosunku do stanu faktycznego zaistniałego w późniejszym czasie, gdyż Sąd ocenia legalność decyzji rentowej według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania i nie może przyznać ubezpieczonemu świadczenia, jeżeli warunki je uzasadniające zostały spełnione po wydaniu zaskarżonej decyzji. Jednakże jak wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 18 kwietnia 2001 r. (II UKN 335/00, OSNAP z 2003 r. Nr 1, poz. 19 oraz wyroku z dnia 10 marca 1998 r. II UKN 555/97, OSNAP z 1999 r. Nr 5, poz. 181), dopuszczalne są wyjątki od zasady orzekania na podstawie stanu rzeczy istniejącego w dacie wydania decyzji organu rentowego w oparciu o art. 316 § 1 k.p.c., a także, że w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy, nie jest wyłączone orzekanie o tym świadczeniu za okres późniejszy niż określony w zaskarżonej decyzji organu rentowego (w wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., II UK 280/06, OSNP z 2008 r. Nr 17-18, poz. 260). Podyktowane jest to względami ekonomii procesowej w sytuacji, gdy oczywiste jest, że przy zastosowaniu obowiązującej w tych sprawach procedury świadczenie zostałoby i tak przyznane. W szczególności, gdy toku postępowania sądowego okaże się, iż powstanie tego prawa w późniejszym czasie nie budzi żadnych wątpliwości i nie wymaga prowadzenia postępowania dowodowego przed organem rentowym. Zaś w wyroku z dnia 2 sierpnia 2007 r. (III UK 25/07, OSNP z 2008 r. Nr 19-20, poz. 45) Sąd Najwyższy stwierdził, że ostatecznie postępowanie sądowe toczy się według reguł wynikających z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, a odwołanie od decyzji organu rentowego zastępuje pozew w sprawie cywilnej. Stąd też założenie, że orzekanie w procesie przed sądem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczy wyłącznie badania legalności decyzji organu rentowego, nie może mieć charakteru absolutnego. Ma ono bowiem uzasadnienie tylko wtedy, kiedy odwołanie się do art. 316 § 1 k.p.c. wypaczałoby charakter postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych i prowadziłoby do jaskrawego pominięcia odrębności tego postępowania poprzez całkowite pozbawienie znaczenia postępowania administracyjnego poprzedzającego postępowanie sądowe. Niebezpieczeństwa takiego nie ma w sytuacji, kiedy spełnienie się ostatniej z przesłanek prawa do świadczenia (np. osiągnięcie wymaganego stażu ubezpieczeniowego, czy też rozwiązanie stosunku pracy jak w niniejszej sprawie) w trakcie postępowania sądowego jest oczywiste i niekwestionowane przez organ rentowy. Podobnie w wyroku z dnia 25 stycznia 2005 r. (I UK 152/04, OSNP z 2005 r. Nr 17, poz. 273), Sąd Najwyższego przyjął, że z art. 316 § 1 k.p.c. nie wynika obowiązek przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz wywiódł, że zasadą jest, iż sąd ocenia legalność decyzji organu rentowego według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania, a jedynie wyjątkowo może przyznać ubezpieczonemu świadczenie, jeżeli warunki je uzasadniające zostały spełnione po wydaniu zaskarżonej decyzji (zob. też wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP z 2005 r. Nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2002 r., II UKN 13/01, OSNP 2003 nr 22, poz. 549), a także z dnia 7 lipca 1971 r., III URN 9/71, OSPiKA 1972/2 nr 42, z dnia 15 stycznia 1987 r., II URN 290/86, PiZS 1987 nr 7, s. 62, z dnia 23 czerwca 1988 r., II URN 29/88, OSPiKA 1989 nr 5, poz. 107). W wyroku z dnia 10 marca 1998 r., II UKN 555/97 (OSNAPiUS 1999 nr 5, poz. 181), Sąd Najwyższy po raz kolejny stwierdził, że sąd ocenia legalność decyzji rentowej według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania, jednakże że sąd może przyznać ubezpieczonemu świadczenie, jeżeli warunki je uzasadniające zostały spełnione po wydaniu zaskarżonej decyzji (art. 316 § 1 k.p.c.). Sąd Najwyższy wywiódł, że jeżeli sąd ustali, iż jedyna przyczyna odmowy przyznania emerytury lub renty ustała po wydaniu zaskarżonej decyzji, jest władny wydać wyrok przyznający świadczenie z datą spełnienia się wszystkich przesłanek koniecznych do nabycia prawa do tego świadczenia. Ustalenia stanowiące faktyczną podstawę rozstrzygnięcia zawartego w takim wyroku muszą jednak dotyczyć okoliczności pewnych. Tylko w takich razach dopuszczalne jest swego rodzaju skrócenie procedury przez eliminację ponownego postępowania przed organem rentowym z nowego wniosku o świadczenie niewątpliwie należne. Nie ma przy tym znaczenia, że niektóre z przytoczonych poglądów Sądu Najwyższego odnoszą się do świadczenia rentowego, w tym także do uprzednio obowiązujących przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, bowiem rozważania istotne dla niniejszej sprawy nie dotyczą prawa materialnego, lecz przepisów postępowania cywilnego. Zaś wszystkie powoływane powyżej orzeczenia Sądu Najwyższego dopuszczają wyjątek od zasady, że sąd ocenia legalność decyzji rentowej według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania. Wyjątek ten dotyczy spraw identycznych jak niniejsza sprawa, bowiem i w tej sprawie Sąd pierwszej instancji przyjął, że przesłanka w postaci wymaganego przez art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS rozwiązania stosunku pracy wystąpiła dopiero po wydaniu decyzji przez organ rentowy. Zaskarżona w sprawie decyzja odmawiająca wnioskodawcy prawa do emerytury wydana została bowiem w dniu 16 grudnia 2011 r., a poczynione ustalenia Sądu pierwszej instancji wskazywały, iż w tej dacie spełnił on wszystkie przesłanki wymagane dla nabycia prawa do emerytury w trybie art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za wyjątkiem rozwiązania stosunku pracy, co nastąpiło dopiero z dniem 31 grudnia 2011 r., czyli już po wydaniu zaskarżonej decyzji. Skoro zaś Sąd pierwszej instancji przyjął, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym stażem ubezpieczeniowym (w tym także w warunkach szczególnych) i osiągnął wiek emerytalny, to należy uznać, że nawet w przypadku oddalenia jego odwołania z uwagi na brak rozwiązania stosunku pracy w dacie zaskarżonej decyzji, ponowne postępowanie przez organem rentowym w przedmiocie prawa wnioskodawcy do emerytury ograniczyłoby się do potwierdzenia tej okoliczności (a nie jej ustalenia) i skutkowałoby przyznaniem świadczenia, o które się ubiega. Takie stanowisko, z powołaniem zasady ekonomii procesowej i orzecznictwa Sądu Najwyższego z cytowanych na wstępie orzeczeń, jest usprawiedliwione.

Na aprobatę zasługują również ustalenia faktyczne i wywody prawne Sądu pierwszej instancji odnośnie kwalifikacji spornych okresów zatrudnienia jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 ze zm.).

W przypadku gdy zachodzą wątpliwości, co do ustalenia właściwego charakteru zatrudnienia, w pierwszej kolejności sąd winien dążyć do ich wyjaśnienia przede wszystkim w oparciu o świadectwa pracy, zaświadczenia oraz inne dokumenty pracownicze. Jednak należy pamiętać, że w postępowaniu odwoławczym przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe obowiązuje zasada dopuszczalności wszystkich środków dowodowych. Tym bardziej, ze dokumentacja pracownicza, w tym świadectwa pracy, jak i świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, nie są dokumentami urzędowymi, lecz dokumentami prywatnymi, wystawianymi przez pracodawcę, a zatem wyłącznie oświadczeniem wiedzy tego pracodawcy, które może być podważane w każdy sposób przed sądem w postępowaniu w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych. Innymi słowy, Sąd nie jest w żaden sposób związany oceną charakteru zatrudnienia pracownika dokonaną przez pracodawcę w wystawionym pracownikowi świadectwie pracy czy w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Ma ono służyć jedynie celom dowodowym. Dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód (tylko dokumenty wystawione przez organy państwowe albo organy wykonujące zadania z zakresu administracji państwowej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone; por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067 oraz z dnia 23 listopada 2005 r., I UK 15/04, OSNAP 2005 nr 11, poz. 161). Należy również zauważyć, że w sprawie niniejszej dostępna dokumentacja pracownicza wnioskodawcy ze spornych okresów, w tym wystawione przez pracodawcę świadectwa pracy, nie zostały przez Sąd pierwszej instancji ani pominięte ani też zakwestionowane. Przedmiotem dociekań Sądu pierwszej instancji była jedynie kwestia prawidłowości charakteru zatrudnienia wnioskodawcy podanych przez pracodawcę w świadectwach pracy. Sąd pierwszej instancji dopuścił szereg dowodów, w tym również dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy oraz z zeznań świadków, które potwierdziły, że w spornych okresach wnioskodawca wykonywał pracę na stanowiskach kwalifikowanych jako praca w szczególnych warunkach. Będąc zatrudnionym w (...) w W. Zakład w N. (...) M. (od dnia 13 grudnia 1974 r. do 31 stycznia 1984 r.) jako monter-spawacz maszyn i urządzeń przemysłowych zajmował się remontami i demontażem zużytych urządzeń oraz montażem nowych (m.in. przy użyciu palnika acetylenowego, spawarki), a także remontem rurociągów na silosach cementu i mączki na wysokości. Taka praca została zaś ujęta w wykazie A dział XIV poz. 25 stanowiącym załącznik do rozporządzenia rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., gdzie jest mowa o bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz pracach budowlano-montażowych i budowlano-remontowych. Taki charakter tego zatrudnienia potwierdzili również świadkowie S. J. oraz J. G.. Zaś w ramach zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)S.A (od dnia 10 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1995 r.) wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę spawacza, która jest wprost wymieniona w powołanym wyżej wykazie A dział XIV poz. 12. Bezpodstawnie apelujący kwestionuje więc uznanie tych okresów za pracę w szczególnych warunkach.

Sąd pierwszej instancji uznał również, że do stażu pracy w szczególnych warunkach należy wnioskodawcy zaliczyć okres zatrudnienia w (...) S.A w K. (od dnia 26 sierpnia 1968 r. do 17 grudnia 1968 r.). Dla spełnienia wymagania wykonywania pracy w szczególnych warunkach istotne jest to, czy taka praca była przez pracownika faktycznie wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przewidzianym dla stanowiska, na którym takie warunki występowały. Z poczynionych w sprawie ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika, że przez cały okres zatrudnienia w (...) na podstawie umowy o pracę wnioskodawca pracował jako kokilarz na warunkach wynikających z tej umowy. Przy czym z treści świadectwa pracy wynika, że była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy. Nawet gdyby jednak, podzielając zarzut organu rentowego, ( poparty poglądem Sądu Najwyższego zawartym w wyroku z dnia 23 stycznia 2012 r., sygn. akt II UK 96/11 ), okres ten nie podlegał zaliczeniu, to i tak J. S. spełniłby przesłankę 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W tych okolicznościach jako trafne należy ocenić wnioski, do których doszedł Sąd pierwszej instancji, iż wnioskodawca legitymuje się ponad 15 latami pracy w szczególnych warunkach i przysługuje mu prawo do emerytury w obniżonym wieku. Spełnił on bowiem również pozostałe warunki wymagane dla nabycia tego prawa z art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, skoro posiada ogólny staż pracy przypadający na dzień 1 stycznia 1999 r. w łącznym wymiarze ponad 25 lat, rozwiązał stosunek pracy oraz ukończył 60 rok życia.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny uznając apelację za bezzasadną orzekł jak w sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.