Pełny tekst orzeczenia

68


POSTANOWIENIE


z dnia 27 listopada 2000 r.


Sygn. Ts 137/00



Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Wiesław Johann


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mariana F., w sprawie zgodności:
ustawy z dnia 12 czerwca 2000 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 47, poz. 544) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej nadanej 25 września 2000 r. zarzucono niezgodność ustawy z dnia 12 czerwca 2000 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 47, poz. 544) z Konstytucją RP.
Zarządzeniem z 17 października 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącego do uzupełnienia braków, m.in. poprzez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał prawomocny wyrok, ostateczną decyzję lub inne ostateczne rozstrzygnięcie oraz wskazanie podmiotowych praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym, których naruszenie skarżący łączy z wydaniem tegoż orzeczenia.
Pismem uzupełniającym z 27 października 2000 r. skarżący wskazał na niezgodność art. 15 ust. 2 ustawy o wyborze Prezydenta RP z art. 10 Konstytucji RP, art. 20 ust. 2 tejże ustawy z art. 2, 10 i 45 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu swojego pisma skarżący wymienia ponadto niezgodność innych artykułów: art. 76, 83, 87 ust. 3 tej ustawy z licznymi artykułami m.in. art. 127 ust. 3, 176, 178 ust. 1, 179 Konstytucji RP oraz wskazuje prawa i wolności naruszone lub ograniczone, m.in. prawo do rzetelnej informacji o kandydatach na Prezydenta RP, prawo do obiektywnej bezstronności sędziów i ich niezależności w kontekście powołania do Komisji Wyborczych przez organy władzy wykonawczej, prawo do utrzymania konstytucyjnej zasady podziału władz, prawo dostępu do sądu powszechnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skardze Mariana F. nie może być nadany dalszy bieg z uwagi na niedopełnienie jednej z podstawowych przesłanek formalnych warunkujących dopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi przez Trybunał Konstytucyjny.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Skarżący musi więc wykazać, że na podstawie zaskarżonego przez niego przepisu wydano w jego sprawie ostateczne orzeczenie, które odnosiło się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych wskazanych w skardze.
W rozpoznawanej sprawie skarżący dołączył do skargi konstytucyjnej wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 9 czerwca 2000 r., dotyczący przywrócenia do pracy i wynagrodzenia. Powyższy wyrok nie jest rozstrzygnięciem zapadłym na podstawie zaskarżonych przepisów.
Wezwany zarządzeniem sędziego do wskazania orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów ustawy i naruszających jego prawa, skarżący orzeczenia takiego nie wskazał.
Brak wskazania ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach skarżącego powoduje na mocy art. 79 ust. 1 konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym niemożność przekazania skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania. Należy podkreślić również, że niewykonanie pkt. 3 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 17 października 2000 r. skutkuje odmową nadania biegu skardze konstytucyjnej.

Z tych względów należało orzec jak w sentencji.